2023, Je was fantastisch! Ik heb mezelf weer gevonden, mijn passies. En ik kan oprecht zeggen; ik ben waar ik lange tijd heb willen zijn!
Het jaar begon rustig, trainen, veel kilometers maken. Ik had een doel in april. Met een grote ploeg van de loopgroep deden we mee met de Urban night trail in Hengelo. Om kilometers te maken liep ik er samen met een loopmaatje naar toe en liepen we naderhand ook weer terug. Het was een feestje! Gezellig met elkaar, een gave loop!
Zo rond de voorjaarsvakantie werd ik ziek, ik had het flink te pakken. En ook al ontkende ik het op dat moment, het had zijn sporen achter gelaten. Daar kwam bij dat ik me moeilijk kon motiveren voor lange duurlopen. Ik plakte bootcamptrainingen aan het hardlopen en hield mezelf voor, dat ik, met veel tijd achter elkaar sporten, die marathon wel zou halen. Natuurlijk was het weinig specifiek trainen zo. Door het ziek zijn liet ik de enige lange wedstrijd die ik in de voorbereiding had staan, schieten. En stiekem vond ik dat niet erg, ik wist dat ik helemaal niet klaar was voor die wedstrijd. Maar de marathon in mijn eigen stad, wilde ik toch echt wel gaan lopen! Ik besloot doelen los te laten en gewoon voor uitlopen te gaan, de beleving, het plezier van het evenement. Tot ik een week voor de wedstrijd zag dat er een tijdslimiet was van vijf uur. 7 Minuten de kilometer, dat zou lastig worden met relaxed lopen en zo nu en dan wat wandelen. En dus ontstond het meest discutabele plan. Ik zou gewoon snel starten, kijken hoe ver ik zou komen en dan de rest van de weg afzien en doorgaan. En dat werkte! Ik liep de eerste 10km sneller dan ik in tijden had gedaan. Het verbaast vast niemand dat het rond de 15km al zwaar werd en dat ik rond de halve al regelmatig even wandelde. Het maakte niet uit, het lukte me om hem op deze manier binnen de tijdslimiet uit te lopen. En nadat ik mezelf aan de situatie overgaf, heb ik ontzettend kunnen genieten van alles. Het voelde echt als het begin van het terugkomen. Het stuk wat ik over het hoofd had gezien, waren de emoties die erbij kwamen kijken. Ik miste mijn loopmaatje enorm! Ik ging met een brok in mijn keel naar de start. Slikte tranen weg bij het zien van en knuffelen met zijn vriendin onderweg. En ik viel na afloop huilend in de armen van mijn man. Deze marathon was een zware eerste stap terug, maar het moest ook zo zijn. Het was te midden van zo veel mensen die ik liefheb. Zo veel mensen liepen mee, letterlijk en figuurlijk. En ook naderhand heb ik het met zo veel mensen kunnen delen.
In mei liep ik de halve bij Bommelasloop, loopmaatjes deden mee aan andere afstanden. Het was fijn, geen druk. Ik liep lekker, kletste onderweg, wandelde met iemand mee. Versnelde weer en haalde de vrouw bij die een klein stukje voor me liep en die ik onderweg al meermaals was tegen gekomen. Om samen met een high five te finishen. En daar stonden ook mijn loopmaatjes.
Begin juni deden we met een ploegje mee met de dubbele mijl. Lang geleden dat ik zo diep ging. Ook dit was gezellig en een mooie belevenis. Al heeft snelheid niet mijn voorkeur ;-).
En een dikke week later mocht ik mijn verjaardagscadeau verzilveren; de mudmasters marathon. Waar ik het aanvankelijk best spannend vond, overviel me een rust in het betreffende weekend. Ik had er zo ongelooflijk veel zin in. En vertrouwen ook. Dit was wat ik wilde doen en ook zou gaan doen. En wat was het gaaf!! Het was heerlijk warm, de sfeer was goed, ik voelde me goed. Alles viel op zijn plek. Ik kon tot het einde toe regelmatig blijven hardlopen. De finish was een mengeling van emoties. Ik wist meteen op die plek dat dit was wat ik vaker wilde gaan doen.
Waar ik me de dag of eigenlijk dagen na de mudmasters verrassend goed voelde, viel het herstel me behoorlijk tegen. Ik had van alles verwacht, maar niet de intense vermoeidheid die ik ervaarde. Dat was echt nieuw voor me. En het sporten met de rem erop en geen zin hebben, wat het gevolg daarvan was, ook. Gelukkig verdween de vermoeidheid na een week of drie vanzelf en kwam ik tot de conclusie dat dat waarschijnlijk normaal is.
In juli was het tijd voor tot je nek in de drek. ’s Ochtends de kidsrun met mijn jongste twee. Mijn dochter rende vooruit en staat heldhaftig op elke foto, ze genoot! En mijn jongste zoon vervloekte me halverwege toen we in de meest ranzige modder stonden: “mam! Wat doe je me aan?” Ik kon alleen maar genieten. Hij vond de glijbaan heel spannend, voordat hij er echt over na kon denken, had ik hem al op schoot gepakt en gleden we naar beneden. Met de foto die daar werd gemaakt, met zijn sprekende mimiek, haalden we de Tubantia. Na de finish rende ik met mijn andere zoon door naar de start van de 2,5km die ik samen met hem zou gaan lopen. Door zijn survivaltrainingen vloog hij over de hindernissen, gelukkig vond hij het niet erg om op mij te wachten. Wat was dat genieten, zo samen sporten met mijn kids, het mooiste wat er is! Samen met mijn dochter overbrugde ik daar tijd en ook dat was genieten! ’s Middags liep ik samen met loopmaatjes de 7,5km, wederom genieten! Gezellig en veel lol!
De weken dat wij op vakantie waren, sportte ik door. Een trainer van de bootcamp wilde me wel helpen om trainingen te bedenken. En zo kwam het dat ik bijna elke ochtend sportte, voordat mijn gezin was ontwaakt. De trainingen werden steeds langer en pittiger, dat voelde goed. Ik heb in die weken een hele mooie basis kunnen leggen voor mijn verdere plannen.
Na de vakantie plakte ik met regelmaat bootcamplessen aan elkaar, waar ik lopend naar toe ging. En dan de dag erna trainde ik in de vermoeidheid verder, ’s ochtends en ’s avonds. Ik zal eerlijk bekennen dat ik soms niet meer wist hoe ik me uit bad moest hijsen om naar bed te gaan en dat ik ook niet meer wist hoe ik mijn eten weg moest krijgen. Maar goed, het lukte wel, steeds iets beter. Met behulp van de bootcamptrainer stelde ik een lange monstertraining op, waar ongeveer alles in zou zitten. Mentaal was het een dingetje om het in mijn eentje te doen, helemaal toen ik er achter kwam dat ik wel een groot gedeelte van de dag bezig zou zijn. Misschien dat mijn grootste les met die training juist wel het mentale stuk was.
Omdat mijn horloge bij de mudmasters bijna leeg was, gaf ik mezelf een nieuwe cadeau. Wauw! Mijn gaafste gadget ooit! Hij weet echt alles over mij, onvoorstelbaar.
Door de warmte werd de Singelloop aangepast naar een soort van duurloop, dit voelde als de vrijbrief waar ik naar op zoek was om niet mee te hoeven doen. Ik besloot naar de bootcamp te gaan, wat ik veel liever deed (en doe) en ’s middags met de kids naar de kidsrun. Dat was een feestje! Veel vriendjes en wat waren ze trots op hun medaille.
Verderop die maand hielp ik samen met mijn middelste zoon en dochter als vrijwilliger bij de survivalrun van hun vereniging. We mochten de run zelf de dag ervoor proeflopen. Dat was een eyeopener. Bij de meeste hindernissen ontbrak de techniek, behendigheid en/of kracht volledig en dus kon ik maar een aantal hindernissen doen. En ik wist ik voor mezelf wel waar mijn leerpunten liggen. De sfeer was zowel bij het proeflopen als bij de run zelf, fantastisch!
Een dag later deed ik met mijn loopmaatje en onze kids mee met een drekrace georganiseerd door de bootcamp. Mijn oudste zoon wil bijna nooit meedoen, maar had zich nu laten overhalen en hielp mij met de jongste twee. Het was quality time zo met elkaar. Beide namen we 1 op de rug en zo kwamen we de diepe vijver op het einde door. Als een team met elkaar.
En toen werd het oktober; tijd voor mijn avontuur; de 56km ultimate warrior. Een afstand die ik nog nooit had afgelegd en dan ook nog obstakels erbij. Ik stond er voorbereid. Ik keek mijn ogen uit tussen al deze sportmensen, ik voelde me echt een beginneling. En dat was ik ook! Ik heb alle hindernissen serieus geprobeerd, kwam met name bij de armhindernissen nog wel heel wat kracht en techniek tekort. En dus restten er heel wat pushups, gelukkig had ik die veel geoefend. Ik kreeg veel tips en wist ook zeker dat ik daar wat mee zou gaan doen. Zowel mentaal als fysiek was het ontzettend zwaar. De rondes bleken veel langer te zijn dan ze zouden zijn, ik zou de limiet nooit gaan halen en halverwege werd een 14km ronde veranderd in 2x 7km. Gelukkig kregen we even verderop wel de optie om eerder te stoppen en op 57km uit te komen. En fysiek, werkelijk alles deed pijn! Vooral de buikpijn vond ik heftig. En het niet meer willen eten en drinken op het laatst. Dat kon wel, omdat het niet ver meer was. Je denkt blessures te voelen en even later toch weer niet, het hele gevoel was anders. Op social media typte ik na de race: Ik voel me nog geen warrior but I definitely did behave like one. En zo voelde ik me ook. Daar waar ik ooit dacht de 24 uurs wel te gaan doen, weet ik dat dat nu nog een stap te ver is. In de laatste ronde was ik overtuigd dat ik dit nooit of te nimmer weer zou gaan doen. Maar ja, wat staat er bovenaan mijn lijstje voor dit jaar.. Ik weet zeker dat ik nog sterker kan worden, dat ik mijn conditie kan verbeteren en dat ik technieken kan leren. Iets met uitdagingen ;-).
Na een impulsieve actie stond twee weken later de wampex op de planning. Daar waar ik na de mudmasters zeker 3 weken nodig had om me weer goed te voelen, stond nu na slechts twee weken een nachtelijk wandelavontuur van bijna 50km met hindernissen en opdrachten op de planning. Ik denk dat dit het gaafste was wat ik dit jaar heb gedaan! Wat een avontuur! Met z’n vieren en geen idee wat ons te wachten stond. Alles waar ik van hou, zat er in. Het kanovaren midden in de nacht op een verlaten, donker kanaal was ultiem. Ik vond het ook fantastisch om iets zo met elkaar te ondernemen. We kwamen allemaal onze grens wel tegen, toch kwamen we vrolijk de finish over en hebben we het erg fijn gehad met elkaar. Nog voordat we de parkeerplaats afreden, sliep ik al. En ik heb me de rest van de dag echt ziek gevoeld. Koorts, ik had het zo koud en ik heb in de 24 uur na de wampex wel 18 uur geslapen. Ook dit was een nieuwe gewaarwording. Gelukkig voelde ik me een dag later herboren.
Afgelopen maand deden we met een groepje mee met de urban city run en ook mijn oudste wilde wel meedoen. Een leuke gezellige loop door verschillende gebouwen. Het laatste stuk liepen we met z’n tweeën. Voor mij zijn dat de cadeautjes van het sporten.
In de zomer las ik een bericht dat een oud sportmaatje was overleden. Dat kwam wel binnen. Zijn vriendin regelde later in het jaar een afscheidsbijeenkomst in Nederland en daar moest ik gewoon bij zijn. Er kwamen nog een paar sportmaatjes van de club van vroeger, met elkaar, met zijn vriendin, haalden we herinneringen op. Dat was zo fijn!
In november was het een jaar geleden dat Patrick was overleden, met z’n drieen deden we de shirts weer aan en liepen we na de training het extra rondje voor hem. We deelden herinneringen en stonden er bij stil hoe erg we hem missen.
Tijdens het lopen zie ik regelmatig een regenboog, deze zag ik ook toen ik met training geven begon en wist dat mijn loopmaatje van vroeger bijna zou overlijden. Steeds als ik de regenboog zie, dan weet ik dat hij bij me is en met meeloopt.
Het blijft verdrietig deze mensen te moeten missen. En soms, vooral tijdens het lopen, dan is dat besef er even extra. Soms doet het lopen pijn, slik ik een brok weg of voel ik een traan over mijn wang rollen. Het lopen helpt ook om het een plekje te geven. Ik weet dat ik door moet lopen, juist voor hun. En dat doe ik. Een ander moment komen de mooie herinneringen boven en geeft het me vleugels. Ik weet dat ze met meelopen!
De afgelopen jaren heb ik door het sporten, het hardlopen ook veel nieuwe mensen leren kennen. Of mensen beter leren kennen. Running Miracle groeide gestaag door. En steeds vaker organiseerde ik iets buiten de gewone trainingen om. Een van de trainers van de bootcamp kwam een keer gasttraining geven bij ons. We liepen met een groepje een coopertest. Zo rond de zomervakantie startte ik met jeugdtrainingen, eerst voor proef en later wekelijks. We hielden een speciale training voor de zomervakantie die we afsloten met ijs eten. We organiseerden een halloweentraining. En mijn 42ste verjaardag besloot ik met een marathon te vieren, waarbij iedereen die dat wilde een stuk mee kon lopen. Het werd een groot feest! Ik werd enorm verrast door al mijn loopmaatjes. Het is de mooiste marathon die ik ooit heb gelopen! Vlak voor kerst was er de kersttraining. En vandaag sloten we het jaar af met een gezamenlijk loopje. En zo zullen we ook morgen, het nieuwe jaar weer beginnen!
Mijn sportmaatjes, mijn loopmaatjes; dank jullie wel voor dit fantastische jaar! Zo fijn om deze mooie passie te kunnen delen! Dank voor alle gezelligheid, lol, smokkelen, schoppen onder mijn kont, geklaag, geklaag aanhoren, gesprekken, grenzen opzoeken en voor zo veel meer! Op naar een net zo fantastisch 2024!
Lieve groet, Cobie