Maand: juni 2021

Terwijl ik een blog wil gaan typen, bedenk ik me dat ik minder heb gesport dan ik eigenlijk zou willen. Aan de andere kant, kan ik niet rechtop zitten van de spierpijn in mijn buik, heb ik me ingeschreven voor de nieuwe serie trails, heb ik mijn tijd op de 5km (van na de zwangerschappen) weer iets aangescherpt en hebben we met collega’s op het werk Zumba gedaan. Daarnaast ben ik druk bezig om mezelf op andere gebieden te ontwikkelen, wat mij gaat laten groeien bij het uitvoeren van mijn taken bij Running Miracle. En als ik dat dan weer typ, realiseer ik me dat ik niet stil heb gezeten.

In een paar weken tijd hebben we het weten rond te krijgen om op maandag na werktijd met een groep collega’s Zumba te doen. Afgelopen week was de eerste keer. Het was een groot succes!! Er werd enthousiast mee gedaan en iedereen genoot er van. Waarschijnlijk is de groep morgen al iets groter.

Dinsdag volgde ik de online lessen Strong en Chilly Billy. Ik ben echt fan! Gaandeweg de Strong gaat de hartslag flink omhoog en bij de Chilly Billy staan mijn benen doorlopend in brand. Wat een heerlijk voldaan gevoel naderhand.

De lessen van woensdag, donderdag en vrijdag gingen door omstandigheden (grotendeels) niet door. Als ik iets lastig vind, is het schakelen. Maar goed, het gaf me wel tijd, ruimte en energie voor andere dingen. Het woord verveling komt in mijn woordenboek niet voor ;-).

Donderdagochtend was er een gaatje voor een korte looptraining. Ik besloot om 5km volle bak te gaan. Het was vooral zwaar om mezelf goed op te peppen. De eerste kilometer iets met de rem erop. Dit moest ook dienen als warming-up (ja, ik weet het, niet heel verstandig). De tweede kilometer ging te hard. Bij kilometer drie iets gas terug, maar wat voelde het zwaar. Na de vierde kilometer besloot ik een paar passen te wandelen, om mijn ademhaling en hartslag weer iets onder controle te krijgen. De vijfde ging daardoor wel weer zoals ik hoopte. En ik liep de tijd die ik wilde. Maar om eerlijk te zijn baalde ik van de hele training! Ik had het toch gewoon helemaal in 1 pittig tempo door moeten kunnen lopen. Ik had mezelf ook wat strenger toe kunnen spreken. Het zette me aan tot nadenken. Ik wil wel graag weer wat fanatieker lopen, iets meer op snelheid en wat langere afstanden. En het mezelf vooral niet te makkelijk maken. Daar is ook de andere kant, dat mijn weken vol zitten en mijn energie ook echt wel grenzen heeft. Na wikken en wegen koos ik er toch voor om me in te schrijven voor de nieuwe serie trails, wederom de afstand rond 25 km. Graag had ik dit weekend een lange duurloop willen doen, toch koos ik er voor om dit maar even te laten en eens een keer verstandig te zijn. Ik slaap slecht en ben steeds moe, ik voel dat mijn lijf moeite moet doen om goed te herstellen. Dan weet ik anderen te vertellen dat luisteren naar je lichaam het allerbelangrijkste is, tja, dan moet ik zelf ook wel. Ik heb straks vier weken vakantie, hoop dan een lange duurloop te kunnen doen en twee trails en wellicht in de weken daarna nog ergens een keer 1. En als dat niet lukt, dan is dat zo.

Vandaag dus uitgerust naar de bootcamp. En ook daar ben ik helemaal fan van! Het was weer heel fijn! Warmlopen in een pittig tempo en daarna een pittig parcours, steeds een buikspieroefening afgewisseld met 100x touwtje springen. Zo zuur dat ik het dan door het touwtje springen net verlies. Ik vond de buikspieroefeningen op het moment zelf niet zwaar, daar denk ik nu inmiddels wel anders over. Ik weet niet meer hoe ik moet zitten. We deden de hoge plank op het nummer firework. Elke keer als het woord firework voorbij kwam moesten we 2 burpees doen, “dat is de aangename afleiding van de plank”, werd erbij gezegd. Zelden heb ik me zo verheugd op burpees. We waren al snel klaar met alles, waardoor we allerlei verschillende oefeningen gingen doen. En daar kwam ook de pullup met elastieken bij. Perfect voor de Mudmasters. Heel gaaf om echt een keer boven die buis uit te kunnen komen, maar nog steeds ontzettend zwaar. Het was weer een heerlijke training, waar ik vandaag en morgen nog wel even aan terugdenk ;-).

Ik volg momenteel de online cursus timemanagement bij Fia Fia Factory. Stiekem dacht ik alles wel te weten en het eigenlijk niet nodig te hebben. Nu, vijf opdrachten verder, denk ik er toch anders over. Het zet me goed aan het nadenken over tijdsindeling, eigenschappen en over wat ik wil en belangrijk vind. Soms best confronterend, maar dat mag ook, ik wil graag vooruit.

Voor Running Miracle had ik nog een paar dingen die ik in orde wilde maken. En verder lopen de extra dingen voor nu wel. Ik richt me op de mensen die mijn hulp kunnen gebruiken en ik ga verder met het stuk zichtbaarheid. Deze week twee filmpjes gemaakt en om heel eerlijk te zijn is dit nu vooral voor mezelf om te oefenen. Vaak doen, kritisch zijn op mezelf, dat is wat ik nu belangrijk vind. Vrijdagavond onverwacht een gat, ik besloot te beginnen aan een luisterboek van Michael Pilarczyk; master your mindset. Het was allemaal zo ontzettend raak, veel stof tot nadenken. Vooral over het stuk manifesteren. Ik moest mijn enthousiasme even delen, natuurlijk wist zij dit allemaal al lang. En kreeg ik nog net niet de opmerking: “ik zei het toch” -;). Zij deelde informatie over schaduwkanten met mij, waar ik me vanmiddag in heb verdiept. En ook dit was mega interessant. Door hier bewust mee bezig te gaan, kan ik zeker groeien in mijn positie bij Running Miracle. En ook op mijn werk trouwens.

Gisteren nam ik deel aan een groepshealing, de derde keer. De andere keren bracht het me vooral terug naar mezelf, gaf het me rust. Naast het vele sporten, druk zijn met werk, Running Miracle en mijn gezin met 4 kleine kinderen, is dat erg welkom. En inmiddels heb ik ook geleerd dat te waarderen, net zoals het mediteren. Gisteren daarentegen begon ik er voor mijn gevoel ontspannen aan, na een speeltuinbezoek ’s middags, was ik al zen. De healing voelde chaotisch, ik was onrustig en ook na die tijd bleef dat gevoel hangen. Vannacht veel wakker geweest.

Morgenavond staat er vanuit het gezond en fit traject waar ik aan mee heb gedaan nog een Zoom over voeding gepland. Ik ben erg benieuwd. Ik heb veel vragen.

Voor nu ga ik een heerlijke rustige avond tegemoet, iets met timemanagement. Eerst snel alle moet klusjes afmaken en dan vanavond in alle rust nadenken over al het nieuws dat ik deze week heb geleerd en heb ervaren. En over hoe ik dit in kan gaan zetten bij Running Miracle.

Lieve groet, Cobie

Nadat ik maandag een gratis kaartje aanvroeg bij Fia Fia factory en de kaarten concentratie en overvloed ontving, is er van alles gebeurt. Volgens de kaarten zou ik moeten beslissen wat ik wil in mijn leven en zou ik op verschillende manieren overvloed ontvangen. Dat klonk goed allebei!

Een poosje geleden vertelde Annemiek me over de plannen die ze had. Ze wilde iets gaan doen om mensen te helpen, om mensen blij te maken. Ze zocht een naam voor haar bedrijf; het werd Fia Fia Factory, wat Happiness betekent. En vanuit haar passie en enthousiasme kreeg ze al snel allerlei ideeën over wat ze wilde gaan aanbieden.

Een paar weken geleden heb ik de online cursus Ask the Universe (een cursus over manifesteren) van Fia Fia Factory gevolgd. Annemiek vertelde enthousiast over manifesteren en dat je er alles mee voor elkaar kan krijgen wat je wilt. Om eerlijk te zijn stond ik er een beetje sceptisch in. Enerszijds was ik niet zo volledig overtuigd van de resultaten van manifesteren en anderzijds dacht ik dat het stuk waar ik wel controle over zou hebben, al kon. Maar goed, ik was wel benieuwd. Ik vond en vind het een erg interessant onderwerp. Het was een leuke toegankelijke cursus, die je inzicht geeft en tools in handen geeft om mee aan de slag te gaan. Ik heb de afgelopen tijd heel wat dingen gemanifesteerd en nu moet ik eerlijk bekennen, dat het inmiddels allemaal mijn kant op lijkt te komen zoals ik hoopte. Grote stappen gezet met Running Miracle, het begint van de grond te komen. Heb het sproten na werktijd weten te organiseren vanaf volgende week. En ik heb mijn doel voor het hardlopen deze week meer dan gehaald. Het manifesteren lijkt te werken!! En de kaarten van maandag komen uit!

Nu ben ik net begonnen met de online cursus timemanagement van Fia Fia Factory, ik ben erg benieuwd wat dat me gaat brengen. Ik denk dat ik redelijk kan plannen, maar wat meer rust in mijn hoofd zou erg welkom zijn. De eerste opdracht was al superleuk!!

In het voorjaar heb ik meegedaan met het gezond en fit traject (ik heb hier wel eens eerder wat over geschreven, maar ik ben en blijf enthousiast). Dat was echt een lifechanging ervaring. Enigszins sceptisch deed ik mee met de eerste groep, vooral vanuit een stuk nieuwsgierigheid. Ik was binnen no-time van mijn suikerverslaving af. Ik viel 7,5kg af terwijl ik al geruime tijd erg fanatiek aan het sporten was. Ik leerde om van mediteren een gewoonte te maken, wat zorgt dat ik meer rust ervaar en beter slaap. Ik zag het belang van een ochtenritueel nog meer in en ik maakte een begin met timemanagement. Verder kreeg ik het advies om veel op te schrijven, mijn dromen, maar ook al het andere wat in mijn hoofd zit. Om op die manier voor meer rust te zorgen. Dit alles zorgde dat ik lekkerder in mijn fel zat en zit, me een stuk fitter ging voelen, veel meer energie heb voor alles en dat ik eigenlijk gewoon veel positiever tegen alles aankijk. Hoe het precies werkt, bergijp ik nog steeds niet. Waarschijnlijk is het de combinatie van alles en juiste timing daarbij. Maar het werkte wel!! Het heeft mij ontzettend veel gebracht!

Ik volg nu met regelmaat een persoonlijke sessie bij Annemiek, soms heb ik specifiek een onderwerp waar ik het over wil hebben en soms gaan we in op wat er naar boven komt. En ook hier voel ik me erg fijn bij. Ik sta dicht bij m’n eigen gevoel, bij m’n intuïtie. Ik kan dingen die (nog) spelen een plekje geven of ik krijg tools aangereikt die me helpen met alles wat op dit moment speelt.

Het moge duidelijk zijn dat ik ontzettend enthousiast ben over alles wat Annemiek met Fia Fia Factory aanbiedt! Ze kan mensen op verschillende fronten helpen. Ze kan je helpen om jouw geluk te vinden!

Dit is de website: FiaFiaFactory – Your Roadmap to happiness

Lieve groet, Cobie

Goed! Het was misschien al opgevallen, maar als het op het gebied van hardlopen neerkomt, ben ik lichtelijk geobsedeerd. Oké niet lichtelijk. Ik heb een boekenkast vol met hardloopboeken. Romans, biografieën, wedstrijdverslagen en boeken over trainingsleer. Daarnaast ook nog een hele serie die in meer of mindere mate raakvlak hebben met hardlopen; boeken over krachttraining, training in het algemeen, mentale aspecten in sport, sport en filosofie, triatlon, wielrennen. Noem het maar op of ik heb er wel een boek over. Daarnaast pluis ik dagelijks het internet af naar alle informatie op hardloop (en sport) gebied. En lees ik de runnersworld, en regelmatig ook andere tijdschriften, van a tot z door. Nu gaat het zo ver dat ik bijna alle artikelen eruit knip, deze in hoesjes doe en gesorteerd op thema in mappen bewaar. Sinds mijn vriendschap met mijn Garmin, ben ik gestopt met een papieren logboek bijhouden. Dat deed ik in het verleden ook. In diezelfde map (want natuurlijk heb ik de oude logboeken ook bewaard;-) heb ik ook mijn uitgeprinte blogs uit een ver verleden zitten. En met regelmaat kijk ik alles even terug, sweet memories. Vandaag viel mijn oog op het volgende fragment:

“Durven nat te worden. Ze loopt voor me, haar hand in die van haar moeder…. Het regent en het water vormt zich in kleine en grotere plassen. Het meisje stampt in elke grote plas die ze tegenkomt, en trekt soms aan haar moeders hand om een wat verder liggende plas te halen. Ik kijk naar haar terwijl ik het droge kronkelpad tussen de plassen door bewandel. Haar voetjes stampen en het water spat op. Ik moet lachen om haar en besef me dat er zo veel van haar te leren valt. Want doordat ik altijd probeer geen fouten te maken, beloop ik het droge kronkelpad en mis ik het plezier dat je kunt hebben als je fouten durft te maken en bereid bent jezelf soms nat te laten worden” (lang geleden afkomstig van de website van viva).

Het stukje tekst raakt me. Misschien symboliseert het wel waar ik op dit moment ben of hoe ik me op dit moment voel. Vrijwel de hele week heb ik hoofdpijn gehad, slecht geslapen. En het lukte me niet om mijn malende gedachten te stoppen. Maandagavond heb ik persoonlijke sessie gehad, deze ging terug naar lang geleden. Ik wist zelf dat het tijd was om hier een keer naar toe te gaan. Het was zo fijn! Maar het bleef ook malen. Het ging over mijn eigen kindertijd, maar ook over mijn kinderen op dit moment. Als contrast op het spelen, plezier maken en vooral de onbevangenheid, staat het druk bezig zijn. Het harde werken. De spanning voelen over de nieuwe weg die ik insla. Misschien neem ik alles op dit moment wel te serieus. Op gevoel, dat is wat ik wil. En vooral alles met veel plezier! Ik besluit het allemaal iets meer los te laten en maar even te gaan doen wat ik wil, wat me leuk lijkt. Wel zichtbaar zijn, maar niet het moeten. En dat heeft meteen resultaat. Ik slaap heerlijk, mijn hoofdpijn is eindelijk weg. Ik voel me uitgerust. En ik heb weer zin in alles.

En dat kwam ook goed uit! Vanmorgen vroeg stond de bootcamp op de planning. De locatie was niet helemaal duidelijk, voor drie anderen ook niet. Wat resulteerde in dat we een fietstocht hebben gehad door het hele dorp, ik alvast wat mensen leerde kennen uit deze groep en we de halve warming up misten (we waren al warm van het fietsen). De training was heerlijk en ik had er zoals duidelijk mag zijn, veel zin in. 30 Burpees, 30 pus ups, 30 sit ups, 30 lunges, 30 sit ups, 100x touwtje springen en 750 meter hardlopen. Ik was fanatiek, burpees beginnen wel echt mijn ding te worden. Bij het hardlopen een klein stukje achter de snelste, zal ik versnellen…nee niet doen, dit gaat hard genoeg. Bij terugkomst draait hij om en loopt verder. Ik kijk de trainer aan, je hebt 2min pauze. Halverwege kom ik erachter dat het vervolg hetzelfde rijtje is in omgekeerde volgorde. Shit!! Hij is gewoon door gegaan met het tweede gedeelte en die andere mannen ook…en ik sta hier pauze te houden. Het moge duidelijk zijn dat die tweede 750 meter beduidend sneller gingen, en de hele serie daarachter aan ook. En zo fijn om dan net een fractie eerder te eindigen dan die snelste man. Die extra minuut planken om de tijd op te vullen heb ik er graag voor over. Heerlijk om zo fanatiek bezig te zijn. En dat is voor mij spelen. Even de hele wereld vergeten en volledig in het hier en nu zo’n denkbeeldige strijd aan gaan, lekker!! Als ik bij de fiets kom, appt een vriendin. “Zin om spontaan een rondje te gaan hardlopen?” Ik hoef het antwoord vast niet te noemen. Driekwartier na de bootcamp lopen we samen rond het landhuis en over de landweggetjes. Het tempo is laag, ik had haar wel gewaarschuwd, maar we kletsen gezellig. Bij een dikke drie kilometer voel ik de honger en heb ik het stiekem wel gehad. Ik weet er een 7,5km uit te persen. En ook dit is voor mij spelen. Het spontaan ontstaan van de training. Niks moet, gewoon doen waar we zin in hebben. En ook eigenlijk waren de andere trainingen deze week wel zo. Voor mijn doen rustig aan gedaan. De lessen van de maandag zijn verplaatst naar de dinsdag, lekker pittig en geven veel voldoening. Woensdag en vrijdag Zumba gedaan, heerlijk opgaan in de muziek en het dansen. En donderdag een paar nummers van de pound gedaan. Extra gelet op de uitvoering. Ik wil mijn uitvoering wel graag wat verbeteren met verschillende oefeningen en houdingen. En daar kon ik nu mooi mee bezig en feedback op krijgen. Wel merk dat ik er op een gegeven moment helemaal nerveus van wordt en dat niks meer lijkt te gaan zoals ik wil of zoals het hoort. Maar goed, ook dit zal veel oefenen zijn.

En dan het serieuze stuk. Ik wil graag verder met Running Miracle. En vooral met het stuk zichtbaarheid. Veel berichten geplaatst. Veel kleine dingen gedaan op social media om wat puntjes op de i te zetten. Nog een vriendin heeft een aanbeveling geschreven die ik kon plaatsen. En met een andere vriendin overlegd over samenwerken. Zij zag dit helemaal voor zich, dus nog geen half uur later had ze een afbeelding gemaakt en was er een bericht geplaatst. Het lijkt me geweldig als we dit van de grond gaan krijgen. Ik denk dat we een hele mooie, waardevolle combinatie aanbieden. Verder heb ik lijsten gemaakt voor mezelf, een intakelijst, een feedbacklijst en een lijst over hoe het traject eruit ziet. Vandaag vond ik het tijd om nog een filmpje te maken over energie. Persoonlijk en hopelijk geef ik er ook een beetje mee aan hoe ik mensen kan motiveren en tot nadenken aan kan zetten. Deze keer besloot ik niet live te gaan, maar hem op te nemen. Verre van tevreden plaatste ik hem toch. De drempel wordt steeds lager, maar ik vind het lastig om te doen. De komende tijd maar eens na gaan denken over hoe ik me hier in kan verbeteren. Binnenkort start bij Fia Fia factory de cursus timemanagement waar ik aan mee ga doen. Ik blijf mezelf voorhouden dat ik het niet nodig heb voor mijn tijdsindeling. Ik stel amper iets uit en krijg eigenlijk alles wat ik wil wel gedaan. Dat is waar, maar stiekem ben ik gewoon bang voor vervelende opdrachten. Opdrachten die weerstand oproepen, probeer je tijd anders in te delen. Probeer bepaalde activiteiten te verminderen, dingen in die richting. Ook werd er genoemd dat het kan gaan om meer rust in je hoofd. En dat spreekt me dan wel weer erg aan. Dat zou erg welkom zijn. Er zijn nog plekjes vrij bij de cursus, dus als je mee wilt doen.

Ik besloot deze mooie zondag al spelend af te sluiten. En wat is er dan fijner om met je kinderen naar de speeltuin te gaan. Heerlijk samen schommelen, klimmen, je veel te hard rond laten draaien door je zoons die het uitgieren van het lachen. En als afsluiting gekke foto’s maken met z’n allen. Mijn hoofd is leeg voor nu, het kind in mijn is tevreden en ik kruip lekker op tijd onder de wol voor weer zo’n heerlijke nacht!

Lieve groet, Cobie

De afgelopen twee weken is er weer veel gebeurd. Of laat ik het zo zeggen, heb ik niet stil gezeten. Mijn kuit was dus echt niet leuk, tot en met de woensdag heb ik helemaal rust gehouden en ook daarna met de rem erop getraind. Wie mij kent die weet dat ik daar niet van houd.

Het resulteerde wel in behoorlijk wat tijd over. En ik had plannen. Dus eigenlijk kwam het best goed uit! Daar komt nog bij dat ik absoluut geen geduld heb, dus de plannen moesten ook meteen vorm gaan krijgen. En zie hier het resultaat!! Een website voor Running Miracle!! Eerst de teksten geschreven, wat mensen mee laten lezen, teksten wat aanpassen. En zaterdag kon ik bezig met de website. Dit leverde de nodige frustratie op, maar het is gelukt!! Ook was ik gaan stoeien met een logo, tot een vriendin van me aanbood om mee te helpen. Ze kwam met prachtige ontwerpen, bij mij gingen er ideeën borrelen en mijn meedenk comité boog zich erover. Waardoor ik uiteindelijk het perfecte logo heb! Ik heb de facebookpagina’s wat aangepast en onderscheid gemaakt tussen een openbare groep, waar ik veel informatie deel en wat laagdrempelig zal gaan worden. En een besloten groep voor mensen die betrokken zijn bij Running Miracle en waar ik wat specifiekere informatie ga delen. Ik heb steeds een notitieboekje naast me liggen, waar ik alle gedachtenspinsels in opschrijf. Nog zo veel stappen te nemen en nog zo veel plannen! Voor nu ben ik bezig met kleding. Ik wil graag hardloopshirts en truien drukken met het logo. Deels voor een stukje reclame, maar ook dat mensen deze kunnen bestellen of deze samen met een 6weeks traject kunnen aanschaffen.

Dat was het feitelijke, praktische deel. Nu het mentale stuk. Het is de afgelopen weken in een sneltreinvaart gegaan. Dat woord zichtbaar bleef steeds door mijn hoofd spoken, ik wist dat ik er wat mee moest doen. Toen het gesprek met een goede vriendin erbij, wat maakte dat ik er volledig voor ging. Mijn man en verschillende vriendinnen haalden de beren voor mij weg. Pfff wat vond en vind ik het spannend allemaal. Eigenlijk al vanaf de eerste stap die ik zette met Running Miracle. Volledig buiten mijn comfort zone. En juist dat stuk zichtbaar zijn. Ik merk dat ik ontzettend veel leer en dat ik dat op alle gebieden kan gebruiken. Informatie delen en juist ook persoonlijke informatie delen. De filmpjes maken waren echt wel een grens die ik over moest en het live gaan helemaal. Het blijft nog steeds heel knullig allemaal, maar al doende leert men. Dus ik heb er alle vertrouwen in. Tijdens de eerste lockdown van mijn werk heb ik filmpjes en beeldcontact in eerste instantie zo veel mogelijk vermeden, ik was er heel handig in om er onderuit te komen. Inmiddels doe ik het voor Running Miracle vrijwillig en is ook de drempel op mijn werk wel weg. In het najaar staat een cursus gepland waarvan ik samen met een collega de eerste bijeenkomst moet verzorgen. Ook dit is een stuk waar ik altijd wel onderuit wist te komen. En dit verandert nu. Ik vind het nog steeds heel erg spannend, maar het lijkt me ook heel erg leuk. En stiekem begin ik er zelfs wel een beetje zin in te krijgen. Een ander gebied waar ik veel op leer, is hulp vragen. Alles is nieuw voor me en om verder te komen en niet alles volledig zelf uit te hoeven puzzelen, kan ik het beste hulp vragen. En wat is het fijn om zo veel mensen om me heen te hebben die meedenken, mee willen denken. En willen helpen. Verder leer ik veel van alle teksten schrijven, nadenken over wat ik wil vertellen. Hoe ik over wil komen. Mijn man helpt me hier veel mee. Voor zijn werk schrijft hij contracten, teksten. Hij is er heel handig in, hij weet precies de juiste woorden te kiezen en het zo op te schrijven dat het iets doet met de lezer. Ik ben vooral bezig met mijn gevoel en daar dicht bij blijven. Dat is wat ik het belangrijkste vind. Dat merk ik bij de teksten, maar ook op alle andere gebieden. De feedback die je van anderen krijgt aannemen en toch ook bij jezelf blijven. Running Miracle is een mooie leerschool voor mij. Ik ben er klaar voor om te leren, om dit avontuur aan te gaan. En om dit volledig op mijn gevoel te gaan doen. Uiteindelijk wil ik er graag voor mensen zijn, mensen helpen vanuit mijn ervaring. En dit doen op een manier die goed voelt.

Ook buiten Running Miracle om zijn er plannen. Met collega’s wat aan het sparren over hoe leuk het zou zijn om met elkaar te gaan sporten na werktijd. Her en der wat geïnformeerd en vervolgens een mail gestuurd naar alle collega’s. Ik zag al wat positieve reacties voorbij komen, dus hopelijk krijgen we met elkaar wat van de grond.

Mijn eigen trainingen gingen even op een laag pitje. Vorige week Zumba en Pound gedaan. En voor de Mudmasters training deden we een parcours van 1 minuut een oefening en 1 minuut rust. We sloten af met bring sally up, bring sally down met onze dochters op de rug en dan squats doen. Mijn dochter vond deze zo leuk, dus ik vrees er wel vaker aan vast zit ;-). De zondag werd het in plaats van hardlopen eenzelfde parcours als de donderdag, maar dan wat uitgebreider. Maandag vertrouwde ik mijn lichaam weer en durfde ik weer volle bak te trainen, twee pittige online lessen, heerlijk!! Dinsdag een heftige bootcamp, warming up met plank variaties en brug. Daarna walking lunches, gedraaide lopende squats, broad jumps en hardlopen. Deze serie twee keer, de eerste keer hield ik me in. Baalde daar weer van om de tweede keer toch heerlijk voluit te gaan, dat geeft voldoening. Daarna een emom (every minute one move) training; mountainclimbers, overhead squats, situps, switching jump lunges en rust. En dat vijf keer. En als je dan een week niet echt hebt kunnen trainen, dan kan ik me heel goed laten opjutten als het wel weer lekker gaat. Elke ronde wat meer van alles, was de eerste opmerking. Prima! De mountainclimbers zijn niet als warming up, maar als cardio. Dus tempo flink omhoog. En als er dan bij de lunges twee anderen ook een poging doen om ze springend te voltooien, dan wil ik me ook niet laten kennen. Bij de voorlaatste serie benoemt iemand bij de lunges nog iets over brandende benen, waarop alleen maar een opmerking komt; “jullie springen nog steeds”. Het was een heerlijke training!! De spierpijn in mijn billen wat minder, pas in de loop van donderdag trok het weg. De Zumba was ook lekker intensief! En bij de pound vroeg ik of we dat springnummer weer eens konden doen, was ook een heerlijke les! Vrijdag een mudmasters training bij het Hulsbeek, heel gevarieerd. We deden de oefeningen uit het trimparcours, ik begin nu echt vertrouwen te krijgen in de monkeybars. Daarna korte stukjes hardlopen afgewisseld met oefeningen. We liepen de heuvel op en af, stukje hardlopen over de mountainbike route, heerlijk met de voeten door het Hulsbeek en we sloten af met de touwtoren te beklimmen. Dit alles gezellig kletsend en met een heerlijk zonnetje erbij. Hoef vast niet uit te leggen wat voor fijne training het was! En vandaag was het tijd om weer eens te gaan lopen. Mijn favoriete rondje over het Aamsveen, lekker relaxed met een paar snelle kilometers ertussen, kwam ik op 14km. Ook erg fijn!

Voor nu nog even wat laatste dingen doen voor Running Miracle, zodat ik van de week ook weer tijd heb om lekker en vooral fanatiek zelf te sporten!!

Lieve groet, Cobie

23 mei 2021

Waar zal ik eens beginnen? Er is weer zo ontzettend veel wat me bezighoudt! Ik heb grootse plannen. En ik ben erg enthousiast over alles wat ik afgelopen week heb ondernomen en heb meegemaakt.

Er is alleen één maar, mijn kuit. Ik vrees dat het nu wel echt een blessure is. En ja, ik weet het, het is weer eens volledig mijn eigen schuld. De dubbele training vorige week zondag na de pittige trail van vrijdag, was al niet verstandig. De lessen van maandag had ik waarschijnlijk ook beter kunnen schrappen. Dinsdagochtend dacht ik voor het werk nog wel even een tempoloop te kunnen doen, die ik strompelend thuiskwam. Daarom de bootcamp ’s avonds maar een beetje met de rem erop. Het draaien bij de zumba woensdag voelde ook niet heel fijn. En toen mijn kinderen donderdag vroegen of ik mee ging voetballen, wist en voelde ik ook wel dat het heel onverstandig was. De pound donderdagavond voelde goed. De training voor de mudmasters op vrijdagochtend was leuk (hoewel ik de spierpijn in mijn armen nu nog voel) en bij de zumba ’s avonds vroeg ik me ook wel af of het slim was. En gisteren stond de 10km loop gepland. Ik wist dat het geen goed idee was, maar ik moest en zou het gewoon doen. Als je het hele stuk aan bijna niets anders kunt denken dan aan je kuit en je zelf al voelt dat je strompelend loopt… dan is het tijd om eindelijk eens iets verstandigs te gaan doen. Maar bah, wat haat ik dat!! Ik heb me afgemeld voor de bootcamp les, wat betekent dat ik tot woensdag niks ga doen aan sport. En mijn kuit even de tijd geef om te herstellen.

Maar ik zou mezelf niet zijn als ik niet al vol zit met andere plannen en ideeën. Gisteren stond de 10km loop vanuit Running Miracle gepland. Het doel voor twee vriendinnen van mij. Het was een prachtige ervaring. Beide vonden ze het samenlopen spannend. De eerste ronde konden we redelijk bij elkaar blijven. De tweede ronde werden de verschillen groter en adviseerde ik ze om beide hun eigen loop te lopen. De ene heeft de afgelopen tijd ook op snelheid getraind en dat betaalde zich nu uit. Zij kon in een pittig en gelijkmatig tempo doorlopen. De ander vond het spannender en durfde niet goed zo snel te gaan. We liepen samen een stukje achter. In de laatste kilometer bleek ze veel over te hebben en konden we samen een stevige versnelling inzetten om zo naar de voorste toe te lopen. Ze had zelfs nog over voor een eindsprint. In 1 uur en 4 minuten liepen we de 10km. Wat een tijd!! En wat een ervaring!! De foto’s die we meteen daarna maakten spreken boekdelen. De euforie spat er van af. Wat een overwinning voor beide!! Ik ben zo dankbaar dat ik hierbij mocht zijn en dat ik ze mocht helpen op hun weg hierna toe!

Naderhand in de auto kreeg ik van mijn vriendin een brief. Ze las hem aan me voor. En dat raakte me ontzettend!! Ze heeft het hele proces tot de 10km aan toe verwoord. Hoe het voor haar was en wat ik met Running Miracle voor haar heb betekend. Zo raak! En dat is precies waarvoor ik het doe, wat ik hoop te bereiken. Ze gaf me er een symbolisch cadeau bij. Ook ziet ze mijn worstelingen tussen wat ik doe, wat ik eigenlijk wil, waar mijn angsten liggen en waar ik stiekem naar toe wil. En ook dit benoemde ze en hierover raakten we in gesprek. En ik denk dat dit gesprek precies was wat ik nodig had!

Ik lees momenteel het boek; de kracht van rust, van Mirjam van der Vegt. Dit vooral omdat mijn hoofd altijd zo vol zit en ik graag wat vaker wat meer rust wil. Na ieder hoofdstuk staan tips voor onthaasting en één daarvan sprak me in het bijzonder aan: “wanneer je een #oneword mocht kiezen voor het komende jaar, waar zou jij dan in willen ‘wortelen’. Zo’n woord mag best een beetje schuren.” En eigenlijk wist ik meteen welk woord dit voor mezelf zou moeten zijn: Zichtbaarheid. Ik wil het komende jaar graag zichtbaarder worden. Ik wil verder met Running Miracle, gewoon omdat ik er heel blij van word. Dat als ik er aan denk ik alleen maar enthousiasme voel. En om hier verder mee te komen, zal ik zichtbaarder moeten worden. Moeten zijn. Ik vind het ook ontzettend spannend! Ik realiseer me dat de volgende stappen verder gaan dan ik aanvankelijk dacht of wilde. Ze liggen ver uit mijn comfortzone. En ook dat kreeg ik middels een citaat wel terug van mijn vriendin: “Waarom binnen je comfortzone blijven als daarbuiten veel meer te beleven is”- Loesje. Enige tijd geleden sprak ik met mezelf af om me nooit meer te laten leiden door angst (of welke negatieve emotie dan ook). Dus dat ga ik ook nu niet doen. Ik ga het avontuur met beide handen aan!! En gelukkig heb ik veel lieve mensen om me heen die me allemaal met kleine stukjes willen en kunnen helpen. Mijn grootste en overkoepelende hulpbron is mijn man. Hij is zo nodig nog enthousiaster dan ik ben en hij ziet altijd mogelijkheden in alles. In het denkproces loopt hij waarschijnlijk al enkele stappen op mij vooruit, hij neemt me daarin mee, hij geeft me op alle fronten feedback en het allerbelangrijkste, hij zorgt dat het mijn product wordt. Waar ik volledig achter sta en wat ik volledig vanuit mijn gevoel en mijn passie kan doen. Ik ben daar erg dankbaar voor!

De rustdagen nu zijn dan ook zeker geen straf. Het geeft mij tijd en ruimte om goed over mijn plannen na te denken. Om lijnen uit te zetten en om te bedenken welke stappen ik wanneer moet ondernemen. Ik wil het professioneler aan gaan pakken met Running Miracle. Ik wil er een bedrijf van maken. Mensen moeten Running Miracle gaan vinden, het moet zichtbaar zijn. Mensen moeten weten wat ik kan bieden en hoe. Het moet duidelijk en overzichtelijk zijn. Ik wil mijn bereik duidelijk maken en mijn grenzen afbakenen.

Deze week wordt vanuit FiaFiaFactory de minicursus manifesteren aangeboden. Ik was al enthousiast over het e-book, dit ging veel verder dan ik dacht. Ik ben dan ook erg benieuwd naar de cursus. Ik ga alles wat ik wil voor en met Running Miracle manifesteren! Ik ga er het bedrijf van maken wat ik wil, vol passie en volledig op mijn gevoel. Mensen enthousiast maken voor het lopen, voor sporten. Mensen laten ervaren wat het kan betekenen, wat het voor je kan doen. Zelf wordt ik er zo ontzettend blij van. En ik merk ook dat ik dat op anderen kan overbrengen als ik erover vertel. Voor mij is het nu tijd om de volgende stap te zetten!

En dan nog even terugkomen op mijn kuit. In een ver verleden heb ik exact dezelfde blessure gehad. Ook toen zat er een stuk overbelasting bij, het was de week voor de marathon waar ik eigenlijk wel een mooie tijd op wilde lopen. De dinsdag voorafgaand aan de marathon tijdens de intervaltraining ging het helemaal mis. De daaropvolgende dagen liep ik af en aan bij de fysiotherapeut. En de marathon moest en zou ik natuurlijk lopen. Ik blies mezelf al in de eerste 10km op, bij 13km had ik het wel gehad en ik denk dat ik niet hoef uit te leggen dat de overige 29km strompelend afleggen, wel ongeveer de hel op aarde waren. Ik leerde een grote les. Toen ik rust nam de dagen na de marathon realiseerde ik me dat het vooral mentaal was. Een paar maanden daarvoor was een naaste overleden en eigenlijk zat ik nog midden in rouw. Ik moest het nog een plekje geven. Ik ging tekenen en schreef een gedicht. En de pijn in mijn kuit ging weg. En ook nu denk ik dat er mentaal meer onder zit en dat het te maken heeft met alles waar ik op dit moment aan werk. Ik neem een pas op de plaats en ik ga nu de dingen doen die ik moet doen, wil doen. Dat doen waar ik voel dat het tijd voor is. En hopelijk knapt mijn kuit ook nu snel op.

Lieve groet, Cobie

16 mei 2021 

Voor mijn gevoel heb ik de afgelopen periode een mooie basis gelegd. Ik heb hard gewerkt op alle fronten, genoten van alles. En nu is het tijd om een enigszins andere weg in te gaan. Alles wat specifieker, wat gerichter. Het gezond en fit traject is afgelopen, waarschijnlijk was dit de laatste week van de online lessen van levelup. De laatste dag van de vakantie. En ik heb weer plannen waar ik nu gericht voor wil gaan trainen.

Het gezond en fit traject heeft me veel gebracht, blij en dankbaar dat ik dit heb mogen volgen. Ik leef gezonder en ik sta een stuk bewuster in het leven. Het mediteren vind ik inmiddels erg fijn, het lukt me nu ook weer om met muziek te mediteren, dus niet geleid. Ik ben nog steeds van de suiker af en ik durf nu zo nu en dan ook iets te eten waar wel wat suiker in zit. Zonder bang te zijn dat ik meteen weer terugval. Ik heb boeken gekocht over spirituele onderwerpen die me interesseren. Ik verdiep me steeds iets meer in de maan. Voor moederdag heb ik stenen gekregen, soladiet, wat aansluit bij mijn sterrenbeeld en de gouden driehoek, die zorgt voor een optimale flow aan energie. Afgelopen week heb ik nog een sessie gevolgd, die me wederom aan het nadenken heeft gezet. En die me ook heeft laten inzien dat ik nog lang niet ben waar ik wil zijn, maar waardoor ik wel het gevoel heb dat en hoe ik verder kan groeien. En daar lijkt de soladiet dan ook weer goed bij te kunnen helpen als ik de beschrijving lees.

Ik denk dat dit ook de laatste week was van de online lessen van levelup. Dat vind ik ontzettend jammer! Het was voor mij een perfecte manier om dagelijks te kunnen sporten (zonder thuis ruzie te krijgen). Bij de Zumbalessen kon ik even lekker mijn hoofd leeg dansen en regelmatig was het een mooie hersteltraining. De strong en chilly billy lessen waren heerlijke totalbody workouts. Deze hebben zeker bijgedragen aan de goede basis die ik nu heb. Ik ben bootcamplessen gaan volgen, eigenlijk alvast als een vervolg op de online lessen. En die goede basis komt me daar zeker van pas. Ik kan al heerlijk fanatiek meedoen met de snelsten van de groep. Wel word ik daar ook met mijn neus op de feiten gedrukt. Bij de meeste oefeningen is er nog wel wat op te merken aan mijn uitvoering. Fanatiek als ik ben wil ik snel en het maximale, waardoor ik vaak slordig ben in de uitvoering. Bij sommige oefeningen weet ik ook niet precies wat de bedoeling is (ben vaak wel goed in me ergens doorheen bluffen) en soms is het gewoon de vermoeidheid die zorgt dat ik het niet meer voor elkaar krijg zoals het hoort (en natuurlijk kan ik dan beter kiezen voor een makkelijkere variant, maar ja, iets met fanatiek en eigenwijs). Ik denk dat dat een mooi doel is voor de komende periode, me verdiepen in hoe ik de verschillende oefeningen hoor uit te voeren en hier bewuster mee bezig gaan. Dus met andere woorden; goed luisteren naar de feedback en hier ook echt iets mee gaan doen.

En dat gaat ook bij het trainen voor de Mudmasters wel van pas komen. Na het zien van de filmpjes sloeg de paniek toch wel toe! Ik had me opgegeven voordat ik me erin had verdiept. Het zijn echt serieuze hindernissen!! Wil ik enigszins kans maken om de hindernissen ook echt te halen, dan zal ik heel hard moeten trainen!! En dan zal dus ook de uitvoering van de oefeningen wel goed moeten zijn, wil ik niet voor die tijd blessures oplopen. Ik denk dat vooral mijn armen nu nog kracht tekort komen, dus die zal ik extra gaan trainen de komende tijd. Samen met een vriendin doe ik mee, we gaan de komende tijd proberen om 1x in de week samen te trainen hiervoor.

En dan het hardlopen. De plannen die ik daarvoor heb zijn ook in september. Halverwege september de singelloop, die ik hoop sneller te lopen dan vorig jaar. En eind september een natuurmarathon. Ook is de springendaltrail in september, een dag voor de Mudmasters. Ik weet dat het niet verstandig is en dat ik het niet moet doen, toch kan ik hem nog niet helemaal van mijn lijst schrappen. En zo vooruit kijkend naar de toekomst, leek het me handig om een plan te maken. Een plan dat rekening houdt met alles waar ik voor wil trainen en alles wat ik leuk vind en graag wil doen. En dus heb ik gisteren een plan gemaakt. Het plan is erg ambitieus en zal door geen enkele trainer worden goedgekeurd, voor mij is het een mooie leidraad. Ik zal her en der vast wel een keer wat moeten wegstrepen en waarschijnlijk zal ik ook de intensiteit van bepaalde trainingen wel moeten aanpassen. Ik laat me leiden door mijn lichaam. En soms waarschijnlijk ook door mijn gezin als onze plannen niet helemaal met elkaar te combineren zijn 

Aan het begin van de vakantie bedacht ik me dat als ik elke vier weken een trail zou gaan lopen, dit precies uitkwam een dag voor de geplande 10km loop. Dat leek me niet heel handig. En aangezien mijn man de tweede week van de vakantie ook vrij was, gaf dat me de mogelijkheid om een week eerder een trail te gaan lopen. Afgelopen vrijdag werd het dus redelijk impulsief de trail in Havelte. Nu moet ik zeggen dat ik deze vakantie veel heb autogereden voor mijn doen, zowel korte stukjes als langere afstanden, en dat dat toch echt zijn vruchten wel gaat afwerpen. Mijn angst is beduidend minder en het rijden op zich gaat beter en makkelijker. Inmiddels gaat het stuk vrijheid dat ik ermee krijg toch echt wel winnen van de angst. De voorbereiding van de trail liet weer eens flink te wensen over. Ik had me niet verdiept in het weer, ik was eigenlijk vergeten om rekening te houden met voeding, ik had de dagen eraan voorafgaand heel veel ondernomen en in de route had ik me al helemaal niet verdiept (ik hoopte dat deze goed in mijn horloge stond). En toch was er geen stress. De eerste 10km was de trail mooi, vooral de geluiden van de koekoek en de kikkers in de vijver. Daarna veranderde dat snel. De trail liep om het militaire oefenterrein heen. Het was een wirwar van zandpaden. Allemaal sporen, wel een cm of tien diep. Hardlopen was niet mogelijk. Om de haverklap een bord waarop stond levensgevaarlijk. En het navigeren met mijn horloge was ook niet meer te doen. De paden lagen te dicht bij elkaar, waardoor hij steeds piepte; koersfout. Moest ik dan wel langs de borden lopen en was dat levensgevaarlijk alleen als er een rode vlag hing? Ik durf als ik moe word niet zo heel goed op mijn cognitie te vertrouwen, die laat me dan wel eens in de steek. Het tegelijk (hard)lopen en op mijn horloge kijken lukte door de sporen ook niet. En ik begon mijn knie weer flink te voelen, continu misstappen zetten. Een appje van een vriendin, dat is best even fijn ter afleiding. Een appje van mijn man, nog een aangename afleiding. Het hakte er mentaal flink in! Pas de laatste paar kilometer werden de zandpaden weer ingewisseld voor bos en kon ik weer doorlopen. Nog een paar keer de Havelterberg op en af en nog even met de hunebedden op de foto. De parkeerplaats kwam sneller in zicht dan verwacht. En symbolisch als het kan zijn begon het ook nog te regenen en was de finish met geen mogelijkheid te vinden. Na vijf minuten op parkeerplaats te hebben gekruist, drukte ik mijn horloge maar zonder finish uit. Vandaag las ik een recensie van 1 van de toploopsters op de langste afstand: “Zeker toen we op 2/3 in de hel terechtkwamen. Kapotgereden zandpaden waar echt niets fatsoenlijks van te maken was. Mijn lijf, maar zeker ook mijn koppie wilden dat niet”. En dan denk ik stiekem toch wel, yes! Het lag dus niet aan mij! Ik weet ook dat dit de leerzame trainingen zijn, doorgaan als je er mentaal doorheen zit. En ik weet ook dat ik het kan.

Vanmorgen wilde ik graag nog meedoen met de strongles, dus dat deed ik. Maar voor volgende week staat de 10km loop gepland. Ik had via internet twee mooie rondjes van 5km bedacht en die moesten nog wel even getest worden. En eigenlijk bleef daar alleen vandaag voor over. Ik kon het fietsend gaan doen, de start is op 7,5km vanaf ons huis. Dus dan werd het een fietstocht van 25km. Of er met de auto naar toe rijden en de ronde lopen. Ik koos de laatste optie. Na de strongles andere kleren aan, een banaan eten en klaar voor het tweede uur. Ik kan zeggen dat ik de route ken en dat deze werkelijk prachtig is! Met een heerlijke iets aflopende laatste kilometer op het eind. Maar ik denk dat ik niet hoef uit te leggen dat het niet vanzelf ging. Ik heb nog getwijfeld om de tweede ronde toch maar een andere keer te doen. Maar ja, weer dat fanatisme hè  Deze 10km gaat voor twee vriendinnen van mij hun zegetocht worden! Inmiddels help ik nog iemand op afstand om te gaan trainen voor 5km aan 1 stuk. Ik heb folders laten drukken en ik hoop deze de komende tijd overal op te hangen en hopelijk gaat Running Miracle daardoor verder groeien. Of beter gezegd groeien Running Miracle en ik hand in hand!

Lieve groet, Cobie

25 april 2021 

Vandaag word ik overvallen door luiheid. Even helemaal niks moeten, even helemaal geen zin om iets te doen. En weet je wat ik dan juist heel fijn vind op zo’n dag? Plannen maken! Ik loop al weer over van de ideeën, over van wat ik allemaal nog wil doen. Het enthousiasme begint te borrelen. En dan krijg ik zin om daar een blog over te schrijven.

Eerst een terugblik op afgelopen week. Ik schreef al dat ik mijn knie voelde. En dat is eigenlijk de hele week zo gebleven. Ik noemde het maar niet, stiekem had ik er geen zin in dat iemand me ook maar iets uit mijn hoofd zou praten. Zondag was het erg gevoelig, ik kon mijn been geen minuut stil houden en ’s nachts werd ik er wakker van. Overdag viel het wel mee en ook het sporten ’s avonds lukte wel. De bootcamp op dinsdag was niet heel pittig en de Zumba op woensdag was ook goed te doen. Wel werd ik ’s nachts nog een keer wakker van en had ik vooral tijdens het zitten last. De pound op donderdag zou wel heel pittig worden, weer eens een hele les na weken vooral veel tijd verkletst te hebben. Waarschijnlijk was het ook niet heel verstandig met het oog op mijn knie en de trail die voor de dag daarna gepland stond. Maar een heerlijke les was het wel! En vrijdag was de dag van de trail. Zoals verwacht voelde ik mijn knie en vroeg ik me ook echt wel af hoe verstandig het zou zijn. Opgeven ken ik niet en 25 kilometer kruipen moet vast ook wel lukken. Ik ging er zelf met de auto naar toe, Dwingeloo een uur en een kwartier rijden. Op voorhand had ik me daar geen zorgen over gemaakt, maar op de dag zelf merkte ik toch dat ik het wel spannend vond. Ik keek vooral tegen de terugweg op. De heenweg ging goed, lekker muziekje op. En ik kan wel zeggen, voor ik het wist was ik er, maar ik vond het toch een heel eind. Ik had me dit keer iets beter verdiept in de start, dus de precieze start was snel gevonden. Het eerste stuk was veel bos, smalle paadjes, adembenemend. Ik stak een stuk heide over en zag een grote schotel staan. Ik realiseerde me dicht bij de sterrenwacht en het planetron te zijn. Het kon geen toeval zijn dat ik juist nu de trail in dit gebied liep, afgelopen dagen veel stilgestaan bij de spirituele wereld (de maan en haar invloeden). Even verderop zag ik een herder met een schaapskudde. Ik liep iets van de route af om het tafereel te kunnen aanschouwen. Ik zag de schaapskooi en ik besloot de uitkijktoren te beklimmen. Ik ging weer terug naar de route en liep verder. Het was veel heide, de verharde stukken waren alleen de stukken waar ik een weg overstak. Ik kon lekker doorlopen en vond de route redelijk mild. Op een paal zag ik een geschilderde steen liggen, dit keer een met allemaal bloemen erop. Ik besloot deze mee te nemen voor mijn kinderen en ik bedacht me wat het zou kunnen betekenen. Dat weet ik nog steeds niet. Het was een nattig gebied, er lage grote stenen een stukje uit elkaar waar je over kon lopen. Ik twijfelde of ik de afslag voor of na het hek moest nemen, ik besloot het smalste pad te kiezen, mijn horloge gaf aan dat ik 5km in die richting moest lopen. Het was zwaar, veel molshopen. Na een halve kilometer, stond er een hek. SHIT!!!! verkeerd gegokt. Mijn hoofd niet laten hangen, omdraaien en weer verder, het brede pad loopt vast makkelijker. Dat was het eerste stuk ook zo. Totdat…. Het overging in mul zand. Kilometers lang alleen maar mul zand. Tijdens het trainen voor de marathon van Terschelling heb ik het geskipt, ik hoopte op een hard strand en dat kreeg ik ook. En nu, nu kon ik er niet om heen. Ik kwam daar twee keer dezelfde trailrunner tegen; “heerlijk he?”. Mijn reactie was iets van “ja echt wel”, met een geveinsde lach. Gelukkig kwam er rond kilometer 18 een einde aan het mulle zand. Eigenlijk liep ik nog steeds wel lekker en makkelijk. Ik was wat in mezelf gekeerd, zette mijn voet neer. En ik schrok! Heel erg! Het bewoog! Voor mijn voeten kronkelde het weg een struikje in. Het was een slang of eigenlijk slangetje. Mijn nieuwsgierigheid won. Ik pakte mijn telefoon, kon nog net een foto maken. Liep meermaals om het struikje heen, maar van de slang was inmiddels niks meer te zien. Zal ik met een stokje….Nee de natuur moet je met rust laten. Ik vroeg me daarna wel bij ieder soortgelijk struikje af wat voor beesten daarin zouden zitten, ik kwam ontzettend veel struikjes tegen. Ik was inmiddels de twintig kilometer gepasseerd en ik liep nog steeds wel lekker en ik genoot. Het voelde als een cadeautje van het universum. Het laatste stuk werd de heide weer afgewisseld met bos. En zoals verwacht werd het toen echt wel zwaarder en kelderde mijn tempo flink. Ik had vrijwel de hele trail buikpijn, ik kon niet goed plaatsten of het mijn darmen waren of spierpijn. Maar ik had het ermee te doen en dat lukte ook. Vanaf halverwege de trail kwam ineens de spierpijn van de pound, het sloeg toe in mijn benen en billen. En mijn knie, die hield zich eigenlijk wel rustig. Ik kon prima doorlopen. In de laatste kilometers stond ik mezelf regelmatig toe om een paar passen te wandelen en een slok water te drinken. Bij 25,5km bereikte ik de finish, dit keer zonder te vallen. Ik was een beduidend stuk sneller dan de vorige trail. Ik besloot mezelf te belonen met een peer en water. Dit keer geen visioenen over cola. En ik moet eerlijk bekennen dat ik het ook niet mistte. De banaan onderweg was prima en fruit naderhand is ook erg lekker. Ik nam even pauze om me op te laden voor de terugweg. En dat vond ik het ergste van de hele weg. Ik merkte weer waarom autorijden toch echt mijn hobby niet is en wat was ik blij toen ik eenmaal thuis was.

Ik heb nu drie van de vijf trails gelopen en zal daarom de medaille ontvangen. De medaille gaat een speciaal plekje krijgen. Deze betekent voor mij zo veel meer dan alleen het lopen. Ik realiseer me vaak waar ik een jaar geleden was. En vooral ook hoeveel verder ik nu ben. Ik heb de vicieuze cirkel van slecht slapen en inactiviteit doorbroken. Ik ben gestopt met cafeïne en met suiker. Ik ben minder gaan klagen en ik ben vooral veel dingen aangegaan. Ik laat me niet meer beperken door angst. En ik ben gestart met het gezond en fit traject, waardoor ik bewuster leef en me meer bezighoud met spiritualiteit. En nu met de trails; ik heb het helemaal zelf gedaan!!! Ik ben ontzettend trots op mezelf, voordat ik me kon bedenken, heb ik me aangemeld. Steeds gezocht naar mogelijkheden om het te kunnen doen. Ik heb zelf uitgevonden hoe alles werkt met mijn horloge, telefoon en route. En ik heb mezelf leren navigeren met mijn horloge. En misschien nog wel de grootste stap ik ben er zelf naar toe gereden met de auto. De medaille gaat dit alles symboliseren voor mij; alles is mogelijk als je het maar wilt!!

En dat brengt me bij mijn dromen, ik wil nog zo veel!! Als ik de angst wegdenk, wil ik nog graag leren zwemmen. Borstcrawl, want ik wil ooit nog een triatlon gaan doen. En dus heb ik bedacht dat het deze zomer tijd gaat worden om die angst onder ogen te zien en er voor te gaan. Ik heb gezien dat de organisatie van de trailwedstrijden een soortgelijk programma heeft voor de zomermaanden, daar ga ik zeker aan meedoen. Waarschijnlijk wordt het wederom de xl variant; tot ca 25 km. Toch schrijf ik me nog niet in, want ik zou ook de stoute schoenen aan kunnen trekken en de xxl variant kunnen doen. Deze is net iets verder dan de marathon afstand. Met een degelijke voorbereiding, zeker mogelijk. Maar ja, het autorijden. Het is niet verstandig, toch twijfel ik nog even. Wel heb ik ook een verstandig plan klaar liggen 

Ik ga er van uit dat de online lessen niet zo heel lang meer door zullen gaan en dat ik mijn sporten dan dus weer meer in het teken van het lopen zal zetten. 12 September staat de singelloop gepland. Vorig jaar liep ik 44 minuten over deze 8 kilometer. Het lijkt me dus een goed idee om me deze zomer op snelheid te gaan richten en dan een paar minuten van deze tijd af proberen te snoepen. Daarnaast wil ik ook de afstand gaan uit breiden, gewoon lekkere relaxte lange duurlopen. 25 September is de Springendaltrail, dan kan ik daar voor de 34km gaan. En dan een week later de landschapsmarathon in Winterswijk. Ook had ik mezelf nog een doel gesteld voor dit jaar. Daar heb ik dan nog 2,5 maand voor, maar wel met de, wat ik denk, perfecte voorbereiding. Da halve binnen de 2 uur. Ik heb dan veel snelheid en veel lange afstanden in de benen. Dat moet toch resulteren in een ultieme uitkomst op 21,1km. Mocht er nog iemand zijn die zin heeft om mee te denken over en mooi trainingsschema, ik hou me aanbevolen!

En natuurlijk ben ik ook druk aan het nadenken over Running Miracle. Ik wil hier wekelijks een bekende loper centraal stellen en over hem of haar informatie gaan delen. Ik wil daar een afstand, methode, trainingsvorm of iets anders aan koppelen en daar in die week ook veel over delen. Hopelijk mag er binnenkort wat meer en kunnen we ook wat vaker iets proberen te organiseren.

Het traject duurt nog even en dan is het afgelopen. Toch heb ik zelf het gevoel dat ik me op dit gebied nog volop aan het ontwikkelen ben. Afgelopen week heb ik nog persoonlijke sessie gevolgd. En eigenlijk lijkt of voelt alles van de afgelopen weken samen te komen. Vooral dat stuk waar mijn weerstand zat/ zit, dat wat ik niet leuk vond, springt nu steeds naar voren. En dat is ook precies waar ik aan het begin van het traject een doel voor heb gemaakt; meer bij mezelf blijven/tot mezelf komen. Meer rust vinden, minder aan staan. Het mediteren gaat goed. Ik doe het dagelijks voor het slapen gaan en ook regelmatig nog een keer extra. Ik leg mijn telefoon steeds vaker een poos weg. En tegen de lastigste stap was ik mezelf nog aan het verzetten, totdat mijn man noemde dat ik dit zou moeten doen om op dit gebied te groeien. De bluetooth van mijn telefoon uitzetten, waardoor ik niet van iedere melding een piepje op mijn horloge krijg. En ik moet wel eerlijk bekennen dat dat rust geeft.

Voor nu ga ik weer heerlijk verder met lui zijn; ik heb nog wat filmpjes die ik wil bekijken, nog een stapel boeken liggen over hardlopen en spiritualiteit en waarschijnlijk heb ik me voor de avond al weer 10 andere dingen bedacht. Nee, niet doen! Rust!!

Lieve groet, Cobie

18 april 2021 

“Afgezonderd om afstand te kunnen nemen, smal voor verkozen gezelschap, bochtig ter ontspanning, eenzaam ter bespiegeling, lonkt het niet alleen naar het noorden en zuiden, maar opwaarts naar het lichaam, de geest en de ziel van een mens.” – Harold Allen, een van de pioniers van de Appalachian Trail. Dit is het voorwoord uit het boek Naar het noorden, van Scott Jurek, wat ik momenteel aan het lezen ben. Ik vind het erg fascinerend. Hij wil een record gaan lopen op de Appalachian Trail, een trail die op zich al een immense uitdaging is; 3522km, 80km per dag, 6 weken lang. En dan zul je denken dat alles tot in de perfectie is uitgedacht en is voorbereid. En dat is dus niet het geval, en daar hou ik dan wel weer van. En dat is ook een stuk waar ik mezelf wel in herken.

Mijn dochter noemde gisteren terloops dat een vriendinnetje van haar nooit iets vergeet. Ze doelde erop dat dat meisje altijd alles bij zich heeft wat handig is of wat een meisje van die leeftijd graag wil. Ik kreeg er ook een bepaalde blik bij die ik inmiddels goed ken. Mijn reactie was dan ook dat ik niet zo goed georganiseerd ben. De blik werd nog intenser en de bijbehorende reactie ook: “dat weet ik allang”. Ik zei maar even niets. Hoefde ook niet, want zij vervolgde haar feedback: “dat heeft papa mij ook al eens genoemd”. Ik kon alleen nog maar mompelen dat ze me ooit vast dankbaar zal zijn, iets met een niet saai leven en veel flexibiliteit. Mijn man gaf gelukkig aan hier niets van te weten of hij zei dat maar vanuit een stuk wijsheid.

Dit typeert ook helemaal hoe ik in het sporten sta. Ik baal er eigenlijk wel een beetje van om geen concreet doel te hebben, maar anderzijds trek ik toch volledig mijn eigen plan. Wel of geen doel. Mijn vroegere loopmaatje (hij was ook trainer) noemde me een ongeleid projectiel. En ik denk dat ik met het verstrijken van de jaren nog niets wijzer ben. Of wil zijn. Ik vind het heerlijk om op ieder moment te bedenken wat ik wil doen. En het liefst gewoon alles te doen wat ik graag wil. Vrijdag wil ik de derde trail gaan lopen, in Dwingeloo. Natuurlijk was het wenselijk geweest om een lange duurloop te doen voor die tijd. En natuurlijk zou enige tapering gewenst zijn. En daar gaat het al mis. Vorige week was ik echt te moe en leek de lange duurloop me niet verstandig. Gisterochtend voelde ik me bij het opstaan als herboren. Ik had een heerlijke nacht gemaakt van een dikke acht uur en de zon scheen. Ik barstte van de energie. Er stond een heerlijk uurtje Zumba op de planning, die ik natuurlijk ook niet wil laten schieten voor het lopen. En ik appte mijn collega of ze zin had om samen te lopen. Na de Zumba even lunchen en daarna een kleine tien kilometer samen gelopen. Als ik nog een lange duurloop wilde doen, was dit het perfecte moment. Mijn oudste zoon fietste mee en de zon scheen nog steeds heerlijk. We plakten er een lus achteraan en ik tikte de 15km aan. En als ik dan heel eerlijk ben, is het eigenlijk nog niet de afstand die wenselijk is, dan had het toch een 20km moeten zijn. En ik zie de tapering ook al weer verdwijnen. Dus op alle fronten gaat het weer erg goed en weer precies zo heerlijk onvoorbereid als ik ben. Vandaag hadden we op het Rutbeek afgesproken en het stelt me dan erg gerust dat de andere twee er dan op net zo’n verstandige manier staan als ik. We liepen 8km en elke km deden we 15burpees. Er was nog even een discussie of we er tien van zouden maken, ik mengde me er maar niet in. Maar vond het stiekem niet zo erg dat we toch met de 15 doorgingen.

En dan nu de kanttekening. Vorige week een keer een snelle loop gedaan op andere schoenen en sindsdien voel ik mijn enkel/achillespees. Het trekt zo zachtjes aan wel weg, maar waarschijnlijk gisteren tijdens het lopen toch mijn pas aangepast. Ik kwam thuis met een zere heup. Het goede nieuws is dat ik mijn heup na de training van vanmorgen niet meer voel. De gevoeligheid zit nu in de andere knie. Ik weet ook als geen ander hoe een ongemak mentaal kan zijn. Dus voor nu hou ik het daar nog maar even op. Dat is iets makkelijker accepteren, als ik vrijdag eenmaal aan de trail ben begonnen, zijn alle pijntjes en ongemakken meteen verdwenen.

Ik realiseer me goed dat ik momenteel mijn grenzen op alle gebieden opzoek. Ik sport dagelijks. Eigenlijk net iets te veel pittige trainingen in de week. Zondag HITT en mobility, maandag een korte HITT en nog een soortgelijk iets er achteraan, dinsdag bootcamp, woensdag zumba, donderdag een paar nummers van de pound, vrijdag Zumba en dan dus dit weekend er achter aan. En we zijn bezig met een erg pittige ochtend workout, morgen de laatste dag met 125 sit ups, 200 crunches, 65 leg raises en het planken heb ik zelf opgevoerd tot inmiddels 3,5minuut. Het slapen blijft regelmatig een dingetje. Ik weet wel dat er veel mee valt of staat. Ik kreeg de tip om nu te gaan mediteren als ik ga slapen. Mijn kinderen krijgen hier soms iets van mee en zijn wisselend enthousiast. Mijn oudste klaagt over “die stem”, mijn middelste zoon is fan van het vuurdraakje en mijn jongste knikt mee bij de vragen. En zelf kan ik alleen maar bekennen dat het voor nu werkt, ik val halverwege in slaap. Slaap beter door en ik slaap dieper. Met de voeding blijf ik ook zoeken. Ik ben inmiddels weer een kilo zwaarder dan op het laagste gewicht. Ik weet niet precies waar het door komt. Ik heb regelmatig honger en ik merk ook dat ik echt wel wat nodig heb om alles vol te kunnen houden. Ik eet nog steeds heel gezond en precies zoals ik in mijn vorige blogs schreef. Soms wel iets vaker dan die 6x op een dag. En ik gebruik nu extra eiwitten wat er hopelijk voor zorgt dat mijn spieren sneller herstellen. Ik was ook wel een beetje huiverig om hier iets tekort te komen. De opdracht die we deze week bij het traject kregen, valt me zwaar. Eigenlijk komt het er op neer om activiteiten die niet belangrijk en urgent zijn te verminderen of te schrappen. Welke activiteiten dat voor mij zijn; social media, appen, het dagelijkse lange bad en het grootste gedeelte van het sporten. Het was nu zo fijn geweest als ik hier tv kijken had kunnen noemen, maar dat is de meeste weken niet meer dan 2uur, dus daar valt weinig te schrappen. De tijd die je met het schrappen van deze activiteiten over zou houden, zou je voor jezelf moeten gebruiken. En deze me-time ook echt inplannen. Het voelde heel tegenstrijdig om tijd voor mezelf te schrappen en daar iets anders voor mezelf voor te gaan doen. En als ik mezelf echt een spiegel voorhou, dan weet ik wel dat het natuurlijk niet verkeerd zou zijn. Met wat ik hierboven over het sporten beschreef, zou het misschien logisch zijn om hier iets mee te doen. Dat kan ik niet! En dat wil ik ook niet! Ik denk dat ik inmiddels nog twee verslavingen heb; sporten en social media. Ik besloot daarom maar voor social media te kiezen, dit te verminderen. En de tijdsduur van het badderen aan te passen, dit is de meeste dagen een uur (en vaak nog wel langer). En dus vooral omdat ik mijn telefoon meeneem in bad. En dan moest ik nog gaan bedenken wat ik met de overgebleven tijd zou gaan doen. Er werd al gesuggereerd dat meer sporten niet de bedoeling was. Ik heb een aantal keren een stukje gelezen. En ik heb een paar keer een langere meditatie extra gedaan. Ik denk ook dat dit activiteiten zijn die me wat meer balans brengen en dat het me op deze manier wat op kan gaan leveren. Ik denk dat ik ook iets meer beschikbaar was voor mijn gezin, wat voor zowel mezelf als voor mijn gezinsleden rust creëerde. Wel heb ik ook extra tijd gebruikt om verder te gaan met de facebookpagina van Running Miracle. Een nieuwe manier van gegevens ordenen ontdekt en dus ook allemaal plannen hoe ik hier mee verder wil. Het weekend is nog steeds veel te kort, gelukkig heb ik over twee weken vakantie.

Vrijdag de trail in Dwingeloo. Ik heb de route in mijn horloge gezet. En zo goed georganiseerd als ik altijd ben, moet de verdere voorbereiding nog gebeuren. Ik wil nog wel even noemen dat we het hier in huis altijd erg gezellig hebben met elkaar, dat er spontaan heel veel kan, dat we flexibel zijn en dat het eigenlijk best meevalt wat er wordt vergeten. En niet onbelangrijk; er is weinig stress.

Lieve groet, Cobie

11 april 2021

Afgelopen weken weer nieuwe sportervaringen opgedaan en ook weer plannen gemaakt voor de toekomst. Dit zijn beide toch dingen waar ik erg van geniet!!

Ik had me opgegeven voor een proefles bootcamp. Het was allemaal iets anders bedoeld dan hoe het uiteindelijk ging. Ik zal het er nu niet verder over hebben, maar voor mezelf besloot ik om toch de proefles door te laten gaan. Als de online lessen straks een keer stoppen, wil ik graag iets overhouden. En bovendien vind ik het ook wel erg leuk om live in een groep te sporten. Ik vond het spannend en had er veel zin in tegelijk. Naïef als ik ben, was het beeld dat ik van bootcamp had, dus beduidend anders dan hoe het werkelijk bleek te zijn. Ik had gedacht dat het een mengeling van cardio en kracht zou zijn en dat ik dus door mijn hardlopen en alle lessen die ik volg, een prima basis zou hebben. Van cardio bleek weinig sprake te zijn. Behalve dan het 10x 50x touwtje springen waar het mee begon. Het waren vooral veel oefeningen en erg hoge aantallen van alles. Het was een plankchallenge, 10 sec laag, 10 sec hoog, 10 sec ene zij en 10 sec andere zij. Dan kwamen er oefeningen tussendoor en werd het planken 20 sec bij alles. Dit ging zo door tot 60 sec. Ik dacht in eerste instantie nog appeltje eitje, een minuut planken kan ik wel. Maar ja ik was natuurlijk vergeten wat er aan vooraf ging. Het totale aantal minuten planken was 14 en die laatste 4x een minuut was niet zo leuk meer. We sloten af met twee keer een minuut wallsitt en die is gewoon ontzettend zwaar. Maar goed, ik was erg enthousiast en had naderhand geen spierpijn. Ik schreef me daarna in en afgelopen week de tweede training. Dit werd een heel ander verhaal. Het begon met 20 squats, 0 push ups, 19 squats, 1 push up, 18 squats, 2 push ups etc. Het begon dus met 39 squats en zou met 39(!!!) push ups eindigen. De squats waren wel te doen, dat dacht ik in eerste instantie van de push ups ook (ik ben altijd erg goed in mezelf overschatten ;-). En dus begon ik gewoon met volledige push ups. Toen de trainer halverwege aangaf dat hij dacht dat de push ups wel zwaar zouden worden voor mij, kon ik dat alleen maar beamen en ging ik daarna toch maar verder op mijn knieën. En om heel eerlijk te zijn waren de laatste op mijn knieën ook eigenlijk geen push ups meer te noemen. Ik hou er van om een beetje door te doen, wat resulteerde in dat ik als eerste klaar was. Fijn dacht ik nog, even tijd om bij te komen…fout gedacht. Om niet te veel af te koelen, mocht ik daarna wel 50 lunges doen, gevolgd door een minuut planken en daarna touwtje springen 10x, 20x, 30x, 40x en 50x. En toen was de rest inmiddels ook klaar. 100 Burpees min je leeftijd, voor het eerst gaf ik echt toe dat ik toch echt geen 19 meer ben. Daarna hetzelfde met pull ups, we mochten het wel halveren, maar kom op, die mannen voor ons deden ook alles, dus wij wilden ons ook niet laten kennen. Toen volgden er 61 leg raises. En we sloten af met 4 x een minuut planken, laag, hoog en beide zijkanten. Want de buikspieren hadden we nog niet echt gehad. Maar de armen wel, au. Bij de zijplank voelde ik de wind en dacht ik nog als deze een fractie harder gaat, val ik om. Het gaf ontzettend veel voldoening, een superleuke training. Erg pittig, maar daar hou ik stiekem wel van. De trainer kwam nog naar me toe, gaf me een compliment over het sporten en vroeg een beetje door naar wat ik nu precies allemaal doe. Ik had het de vorige keer maar een beetje half verteld, omdat ik weet dat mensen altijd snel een mening vormen over mijn hoeveelheid sport. Terug op de fiets deden mijn armen pijn. Ik kon ze niet rustig op mijn stuur laten leunen zonder ze te voelen. Dat beloofde wat. En gelukkig zat de spierpijn niet alleen in mijn armen. Het heeft tot en met zaterdag geduurd, zowel mijn armen als mijn benen en mijn billen. Als ik zat, voelde ik alles. En ik denk dat ik ook niet eerder zo’n spierpijn had gehad. De trainer gaf zelf aan dat het een erg pittige les was, dus ik ga ervan uit dat het deze week vast weer makkelijker is. Soms is het zo fijn om een beetje naïef te zijn 

Zondag hadden we op het Rutbeek getraind. We liepen een rondje van 4km in, relaxed en gezellig kletsen. Daarna waren er 6 oefeningen, waarvan 3 met kettlebelt en 3 zonder, alle oefeningen 6x en dat geheel ook 6x. Ik had nog niet eerder met kettlebelt getraind. Ik weet niet meer precies hoe de oefeningen heten. Bij de eerste moesten we de kettlebelt optillen en in een soort van squat springen. De tweede was een squat met de kettlebelt voor je en de derde was een swing met de kettlebelt. Deze woog 12kilo en ik had al snel door dat ik maar beter kon zorgen dat ik de oefening goed ging uitvoeren om nergens last van te krijgen. Bij de pound eerder die week, kreeg ik de tip om m’n billen verder naar achter te doen en mijn rug voor mijn gevoel hol te maken. Dit was een mooie situatie om er mee te gaan oefenen. Of beter gezegd, ik moest het nu wel goed doen. Daarna volgden er lunges, push ups en burpees. Het was een heerlijke training en erg leuk om eens wat anders te doen. Ik voelde het maandag wel in mijn armen dat ik wat gedaan had.

Verder heb ik deze week weer heerlijk met de lessen meegedaan. Daar geniet ik ook ontzettend van.

Samen met een collega 8km gelopen. Zij gaat zo snel en goed vooruit.

En dan mijn plannen. Over twee weken heeft mijn man op vrijdag weer ouderschapsverlof, voor mij dus en mooie kans om de derde trail te lopen. Ik heb me er een beetje in verdiept. Het gaat dwingeloo worden. Dat is een uur en een kwartier rijden, dat moet me nu ook lukken! En het zou fijn zijn om nog een generale voor die tijd te kunnen doen, al twijfel ik wel aan de haalbaarheid. Dit weekend waren mijn spieren echt nog te moe. Ik sprak af om eigenlijk niet te gaan lopen, tot de nieuwe runningbelt binnenkwam en ik het toch niet kon laten. Ik had mijn middelste zoon belooft dat hij nog een keer mee mocht op de fiets en dus resulteerde het in een snelheidstraining in de regen. Hij had werkelijk geen besef hoe veel moeite het tempo mij kostte en zelfs mijn korte antwoorden tussen het hijgen door, leken hem dat niet duidelijk te maken. Toen ik naderhand aangaf dat ik sneller had gelopen dan, ik denk wel, 10 jaar geleden, gaf ik hem een high five. Je bent een goede coach, als ik mee ga doen aan een wedstrijd, moet je ook maar mee. Dat kan wel zei hij, want hij kan nog veel harder. Wellicht dat het me volgende week lukt om een lange duurloop te doen en anders gaat de trail net zo op karakter als de vorige. Ik heb er veel te veel zin in, dus ik laat me nergens door weerhouden.

De organisatie mailde of er belangstelling is voor een soortgelijk evenement in de zomer. Ik heb dus hoop op een vervolg hierop. Ik ben erg enthousiast! Je hebt toch een mooi doel in het vooruitzicht.

Verder heb ik nog met een vriendin gesproken over de mudrun in september. Het plan staat om hier samen aan mee te doen. Lijkt me ook ontzettend leuk om een keer mee te maken!

En natuurlijk blijf ik toch stiekem hopen dat er op korte termijn weer wedstrijden of traillopen georganiseerd gaan worden. Dat zou een fantastisch vooruitzicht zijn. Voor nu ga ik me maar even mentaal voorbereiden op de bootcamp van dinsdag, uitdaging genoeg!!

Lieve groet, Cobie

10 april 2021 

Op mijn facebookpagina en in mijn vorige blogs heb ik al regelmatig aangegeven dat ik erg enthousiast ben over het gezond en fit traject van Fia Fia Factory. In deze blog wil ik er graag een keer iets meer over vertellen. Wat het voor mij betekent, welke veranderingen het mij heeft gebracht, welke drempels ik over heb gemoeten en waarom ik nou toch zo enthousiast ben.

Een aantal maanden geleden deelde Annemiek, een vriendin van mij haar plannen om een traject op te zetten dat gezondheid, bewegen en spiritualiteit met elkaar verbindt. Ze had het al helemaal uitgedacht en vertelde er enthousiast over. Ik begreep haar enthousiasme en vond het een mooi plan. Om heel eerlijk te zijn dacht ik er toen niet verder over na. Vlak voor haar eerste groep startte, noemde ik dat ik nog wel een paar kilo af zou willen vallen en dat dat wel zou gebeuren als ik weer een keer serieus voor een marathon zou trainen. Annemiek reageerde hierop met of je doet mee met het gezond en fit traject. Ik hoefde er niet lang over na te denken. Stiekem was ik gewoon ontzettend benieuwd wat het nou echt in zou houden. Aan de andere kant was ik er ook wel een beetje sceptisch over en verwachtte ik niet meteen dat het wat zou gaan veranderen. Ik had er überhaupt niet bij nagedacht wat het concreet inhield en wat het teweeg zou gaan brengen. Ik ging er zonder verwachtingen in. Wel steek ik zo in elkaar dat als ik iets doe, ik het ook voor de volle honderd procent doe. Dus ook dit traject. Het appje met de vraag wat mijn doelen zijn, kwam onverwachts. Daar had ik ook nog helemaal niet bij stil gestaan. Ik wist wel waar ik ooit nog aan zou willen werken, dus dat noemde ik; een paar kilo afvallen, van mijn suikerverslaving af en dichter bij mezelf blijven.

De week voorafgaand aan de start kreeg ik het detoxmenu. Ik wist dat het hier mee zou beginnen, toch sloeg de stress wel even toe. Ik heb altijd honger, ik eet veel en ik eet dat waar ik zin in heb. Alles onder het mom van; ik sport het er wel weer af. En om het vol te kunnen houden, heb ik ook veel nodig. Mijn grootste zorg was dan ook of ik het wel vol zou kunnen houden op dat menu. Ik heb een half uur lang alleen maar vragen gesteld en al mijn beren op de weg benoemd. Ik had met mezelf afgesproken om er volledig voor te gaan, dit was stap 1. Ik sprak met mezelf af om het maar gewoon te gaan proberen en alle beren aan de kant te gooien. Alle recepten waren heerlijk! Ik heb weinig honger gehad. Elke dag waren er zes eetmomenten, dus op het moment dat de honger toesloeg, was het alweer bijna tijd om iets te eten. Het menu was vooral gericht op eten dat makkelijk door je lichaam wordt verteerd, weinig tot geen dierlijke producten, geen geraffineerde suikers en bepaalde graansoorten worden vermeden. Ik ben een groot gedeelte van mijn leven vegetarisch en het vervangen van zuivel voor vegan producten beviel me boven verwachting goed. Veel tarweproducten werden vervangen door speltproducten en ik merkte dat mijn lichaam dat ook wel heel fijn vond. Het vermijden van suiker ging de eerste dagen erg goed en makkelijk. Tot het moment kwam dat ik een moment voor mezelf had. Dat is altijd het moment dat ik wat drinken pak en er heerlijk bij ga zitten snaaien. En nu kon ik kiezen tussen een glas water of een kruidenthee. Ik voelde honger en ik kon ook alleen nog maar denken aan honger en zoetigheid. Ik probeerde de hele dag maar wat bezig te blijven en mijn gedachten te verzetten, het viel me zwaar. Op tijd naar bed, dan gaat het de volgende dag vast beter. Niet dus! We hebben voor het traject een telegramgroep, ik besloot te delen hoe erg ik er op dat moment doorheen zat. Ik kreeg tips en er werd nogmaals benoemd dat je de suikers echt niet nodig hebt. Pff wat viel dit me zwaar, zwaarder dan het afkicken van de koffie een paar maanden eerder. Tijdens het sporten kwam ik om in zelfmedelijden en wederom dacht ik de hele dag aan honger en zoetigheid. Na het sporten ging de knop om, waarschijnlijk had ik dat even nodig voor mezelf. Ik voelde geen honger meer en ik kon weer genieten van de recepten van het menu. Nu acht weken verder laat ik nog steeds alle geraffineerde suikers staan en het bevalt me ontzettend goed. Mijn energie is een stuk gelijkmatiger en hoger. Wel zijn er nog steeds momenten dat ik verlang om te snaaien. Ik heb nu een aantal recepten van lekkere, zoete dingen zonder suiker. En verder eet ik dan rozijnen, dadels of fruit. Het helpt en de snaaibehoefte gaat nu ook snel weer weg. Ik vond het pittig om alle recepten klaar te maken in een standaard drukke week. Ik plande veel vooruit en het lukte. Ik maak nu nog steeds veel recepten uit die week of ik varieer er wat mee. Ik eet grotendeels nog steeds zoals in de detoxweek. Ik vermijd tarwe, en ik gebruik amper dierlijke producten. Een beetje kaas zo nu en dan, omdat ik daar erg van geniet en ook vanuit gemak. Verder gebruik ik nu wel iets meer koolhydraten; aardappels of spelt- of maispasta en doe ik wat vleesvervangers door of bij het eten. Ik kook nu elke dag uitgebreid en met veel verse producten. Een keer in de week ga ik naar een zorgboerderij en haal daar veel groente en fruit. Ik heb inmiddels weer allerlei zaadjes geplant en mijn plezier in koken is weer terug. In het verleden kookte en bakte ik veel, maar altijd voor anderen. Ik lustte zelf niets en gaandeweg vond ik het koken en bakken ook steeds minder leuk. Ik merk dat ik nu van het eten kan genieten, dat ik steeds meer lus en ook echt lekker ga vinden. En dat ik dus echt plezier heb in het bezig zijn met eten bereiden.

En dan de andere aspecten van het traject. We hebben dus een telegramgroep waarin van alles wordt gedeeld. In de eerste week was er een kennismakingszoom, zodat we een beetje een beeld konden krijgen van iedereen en van de bedoeling van het traject.

Elke maand is er een 30dagen workout. Dat vind ik erg leuk. We hebben een zoom gehad over bewegen en verder worden bewegen en plezier hebben in bewegen gestimuleerd. Het moge duidelijk zijn dat ik niet zo zeer voor het stuk bewegen bij het traject zit.

Elke week hebben we een opdracht. Ik ga hier verder niet zo veel over verklappen. De opdrachten dragen vooral bij aan een stuk bewustwording. Ik denk dat voor iedereen wel 1 of meerdere opdrachten confronterend zijn of zijn geweest. Maar ik kan ook met zekerheid zeggen dat alle opdrachten me wel iets gebracht hebben. Ik vind de opdrachten, ondanks dat ze soms dus confronterend zijn, vooral heel leuk. En ik kijk ook iedere week weer uit naar een nieuwe opdracht.

En dan het spirituele stuk. Dit is een heel nieuw gebied voor mij. Ik was en ben hier erg nieuwsgierig naar, maar aan de andere kant vind ik het ook ontzettend spannend en liggen hier hoge drempels voor mij. Bij het traject zit een individuele breaktrough sessie op het gebied van gezondheid. Na mijn struggle met mijn suikerverslaving hebben we hier een afspraak voor gemaakt. Ik vond het zo ontzettend spannend. Ergens was ik nog in de veronderstelling dat het dus echt over die suikerverslaving zou gaan. Dat was dus helemaal niet het geval. Het ging over wat er aan ten grondslag ligt. Het maakte veel bij mij los en zette veel bij mij in gang. Ik kijk er erg positief op terug. Een paar weken geleden heb ik los van het traject nog een sessie gevolgd. Wederom vond ik het superspannend. En wederom gebeurde er veel en heeft het me veel gebracht.

We hebben ook een groepshealing gehad. Ook hierbij had ik geen idee wat ik me erbij voor moest stellen. Ik liet het over me heen komen en ik vond het een mooie en bijzondere ervaring.

Verder krijgen we volgens mij nog een zoom over voeding of gezondheid.

Via de telegramgroep en de facebookgroep wordt ook veel informatie uitgewisseld, wat ook bijdraagt aan een stuk bewustwording op verschillende gebieden. Verder zijn er een aantal opdrachten die doorlopen. En dit alles zorgt wel dat je ook echt doorlopend met het traject bezig bent.

Wat het traject mij tot nog toe heeft gebracht? Ik ben inmiddels 7,5kg afgevallen. Ik ben van mijn suikerverslaving af. Ik eet heel bewust, gezond en ik geniet er ook van. Ik geniet weer van het bezig zijn met gezondheid, voedingsmiddelen en koken. En ook op andere gebieden sta ik weer veel bewuster in het leven. Wat ik doe op een dag en waarom. Wat alles me brengt. Ik mediteer nu dagelijks en ik merk dat ik steeds iets meer rust ga vinden en mede daardoor ook steeds iets beter bij mezelf kan blijven. Ik merk dat ik op veel gebieden groei. Ik durf drempels te nemen, confrontaties aan te gaan. Ik heb meer vertrouwen in alles en ik durf iets meer de controle los te laten. Ik kan dus echt wel zeggen dat het traject me ontzettend veel heeft gebracht en brengt. Ik groei op alle fronten, ik voel me er goed bij en ik doe alles met veel plezier! En stiekem kan ik er nog steeds niet helemaal bij hoe het nu precies werkt… sceptisch ben ik niet meer 

Mocht je na het lezen meer informatie willen hebben over het gezond en fit traject of willen weten wat er verder mogelijk is; kijk dan even op de website: FiaFiaFactory – Your Roadmap to happiness of neem contact op met Annemiek, zij zal je er met alle liefde meer over vertellen of samen met jou kijken wat voor jou geschikt zal zijn. Ps maandag start een nieuwe groep en volgens mij zijn er nog een paar plekjes vrij.

Lieve groet, Cobie