Ken je dat gevoel, dat je iets in je hoofd hebt, waar je graag wilt zijn. Een soort streven. Een doel dat in eerste instantie vaak heel ver weg lijkt. En vaak ook wordt opgeschoven op het moment dat je er bijna bent. Nu ik achter mijn laptop zit en dit typ, bedenkt ik me dat ik eigenlijk wel ben waar ik graag wil zijn. Ik ben blij met waar ik nu sta, wat ik heb en wat ik doe. Blij met mijn gezin, mijn werk, alle lieve mensen om me heen. Blij met hoe het sporten gaat, waar mijn lichaam toe in staat is en blij met Running Miracle en alles wat dat me brengt. Voor nu ben ik precies waar ik graag wil zijn. En dat maakt me blij, tevreden, gelukkig!
Ik doe de dingen waar ik blij van wordt. Blij wordt ik van mijn grenzen opzoeken, deze verleggen. En ook van sporten met andere mensen. Elkaar motiveren, samen plezier beleven, anderen in hun kracht zetten. En keer op keer komen er weer leuke dingen op mijn pad, die dat in zich hebben. Of weet ik het zelf te creëren.
25 November, de dag dat ik 42 werd. Bij 42 is er maar een ding waar ik aan denk en menig loper met mij. De heilige afstand, de marathon. En dus besloot ik om mezelf een marathon cadeau te doen. Maar niet zo maar een. De meest speciale ooit! Ik verdeelde de route in 6 etappes die allemaal bij mijn huis startten en finishten. Ik informeerde bij de trainingsgroepen en via social media wie er mee wilde lopen. En zo gebeurde het dat ik op mijn 42ste verjaardag een marathon liep, vergezeld door door 9 volwassenen en 5 kinderen. Dit was absoluut mijn mooiste marathon ooit! Zo’n prachtig cadeau!
’s Ochtends voor de start werd ik door de loopgroep verrast. Een aantal lopers kwamen namens de groep een schitterend cadeau aanbieden. Een borrelplank met citaat en met de namen van alle lopers erop. Allemaal hapjes erbij, een tegel en een tas met mooie spreuken erop en een pot met geld waar ik zelf wat voor kan kopen. Wat hebben ze mij hier mee verrast. Een teken van waardering voor wat ik doe. En dat ontroerde me! Zo lief!
De eerste etappe was een halve marathon, mijn favoriete trainingsrondje. Afra mijn loopmaatje liep mee. Een loopmaatje van vroeger. En een vrouw die een keer met de loopgroep meeliep. We volgen elkaar op social media en ik denk dat we wel voor soortgelijke dingen in zijn. Haar vriend liep ook mee. Het was veel trail, precies waar ik van hou. We zagen een regenboog. Die zag ik ook toen ik mijn eerste training ging geven en mijn loopmaatje van vroeger op het punt stond de aarde te verlaten. Hij was nu bij ons. De man die mee was, grapte halverwege: “The first time I run with Cobie and I can only dream of my goretex trailshoes”. Het was gezellig en allemaal kwamen we goed de halve door. De man en vrouw stopten, mijn loopmaatje van vroeger liep zelf de 25km vol en Afra wilde wel verder mee.
Een korte stop bij mijn huis, daar waren twee andere loopmaatjes gearriveerd en met z’n vieren liepen we een ronde van 6km. Dit was de ronde waar ik na al mijn zwangerschappen weer naar streefde, blij als ik eenmaal weer zo ver was. Het was door de stad en regelmatig wandelden we even.
Een loopmaatje haakte na deze ronde af en een ander voegde zich bij ons. Nu werd het een rondje landhuis, daar trainde en train ik veel. Een prachtig stukje trail. Het zwaarste stuk parcours van die dag. Helemaal toen het ook nog eens keihard ging hagelen. Magisch was het! Ik hou van de herfst, vechten tegen de elementen. Een cadeautje!
De beide vrouwen hielden het na deze ronde voor gezien. Afra kwam tot een afstand van 33,5km. Ruim 12km verder dan ze ooit liep. En dat deed ze grotendeels dansend en zingend. Maar wel met de opmerking: “nu loop ik zo ver met jou, dan ga je met mij..” En ik weet dat ze hiermee op snelheid doelde. Dat is haar ding en daar gaat ze mij bij helpen.
Samen met een loopmaatje liep ik een ronde van 3km. Het tempo ging wat omhoog, ik kreeg het mentaal zwaar. Het kletsen leidde af.
Hij besloot ook verder mee te lopen, nu een ronde van 5km waar nog een loopmaatje zich bij voegde. We liepen in een rustig tempo met een paar korte wandelmomenten.
Ze besloten beide ook de laatste ronde mee te gaan. Samen met nog een loopmaatje, haar beide zonen en drie van mijn kinderen. Het werd een zegeronde! Mijn loopmaatje filmde de laatste meters en samen vierden we feest! Hij had voor het eerst een halve gelopen en ook de vrouw die de laatste twee rondes meeliep, liep verder dan ooit. Van 3,8 naar 6,4km. Zo knap!
Wat was dit een superervaring! Zo fijn om een marathon samen te kunnen lopen met allemaal lieve loopmaatjes! Iedereen genoot, was blij met de geleverde prestatie. Zo mooi om dat met elkaar te kunnen delen!
Thuis borrelden we met elkaar. Twee andere loopmaatjes kwamen nog langs. Ik kijk terug op een fantastische 42ste verjaardag! Ik merk in mijn omgeving dat veel mensen de invulling van mijn verjaardag niet helemaal begrijpen. Dat hoeft ook niet! De trainer van de bootcamp vanmorgen noemde: “bij sommige mensen kan dat, een marathon en een feestje in een zin”. En precies zo is het!
Afgelopen week voelde mijn lichaam moe. Mijn hak is sinds de Wampex gevoelig, volgens de fysio kan het geen kwaad. Thuis was iedereen wat aan het kwakkelen en ik voelde me ook niet topfit. Ik merkte dat ik gewoon geen zin had om te sporten. En dat zegt veel bij mij. De trainingen gaf ik grotendeels. Woensdag was het koud, ik liet me door Afra motiveren om samen naar het boksen te lopen. Het lopen kostte moeite. De donderdag sloeg ik op laatste moment toch over, ik kon me niet motiveren. En dan kou en gladheid tegenover knusheid en gezelligheid thuis. Vrijdag werd samen met een loopmaatje interval. Ik heb daar sowieso een hekel aan, ook dit kostte veel moeite. En het lukte me steeds net niet om het beoogde tempo te halen. Ach het was goed. Zaterdag was een rustdag. En vandaag weer een serieuze training; lopend naar de bootcamp, een uur bootcamp en met een omweg lopend naar huis. De bootcamp ging lekker, al merk ik wel dat ik net niet zo door kan trekken als anders. Het lopen blijft nog zwaar voelen. Het is logisch, de afgelopen twee maanden heb ik zo veel gedaan. Maar toch vind ik het lastig om me er bij neer te leggen. Ik heb gewoon weer zo veel zin om te knallen!
Ik noemde wel dat ik ben waar ik graag wilde zijn. Toch kijk ik ook vooruit. Eerst naar eind januari, de eerste keer meedoen aan de Hyrox (google maar!). En stiekem word ik best wel een beetje nerveus. De regels zijn zo strikt. Doe ik er wel verstandig aan om het alleen te doen? Ik heb Afra gevraagd om me te helpen met snelheidstrainingen. Ik denk dat ik daar voor de Hyrox veel baat bij ga hebben. En Afra neemt haar taak erg serieus. Waar ik zelf vaak snel de handdoek in de ring gooi, is zij onverbiddelijk. Dan is maar goed ook, op dit gebied kan ik dat wel gebruiken 😉
Voor mijn verjaardag heb ik een deelname aan de Strong Viking van 42km gekregen. In oktober wil ook graag de Ultimate Warrior weer doen. En omdat ik echt techniek tekort kom. Ga ik me in het nieuwe jaar inschrijven bij de survivalvereniging van mijn kinderen. Ik kan als zij trainen, zelf ook gaan trainen. En ik hoop dan volgend jaar veel obstakels te kunnen doen bij de races. En me ooit in te durven schrijven voor een 24uurs.
Volgend jaar hoop ik ook een ultra te gaan lopen. Ik heb wel iets in gedachten, maar kijk ook even hoe alles loopt.
Daarnaast is mijn oog gevallen op adventure racing, meerdere sporten worden hierbij gecombineerd en navigeren speelt een grote rol. Dat lijkt me erg gaaf om aan mee te doen! Orienteering (oriëntatie loop; je moet zo snel mogelijk een aantal controlepunten passeren door te navigeren aan de hand van een kaart) is waarschijnlijk een eerste stap.
En natuurlijk staat de Wampex weer op mijn verlanglijstje.
Daarnaast heb ik nog plannen genoeg voor Running Miracle. Ook daar hoop ik mee te groeien en met elkaar zo te blijven genieten van alles wat we ondernemen.
Maar voor nu, ben ik precies waar ik graag wil zijn! Op de vermoeidheid na dan :-).
Lieve groet, Cobie