Maand: juli 2021

Grenzen, ik heb het er in mijn blog wel vaker over. Het mentale deel van sport spreekt me erg aan. En daar zijn grenzen een onderdeel van. Of eigenlijk grenzen verleggen. Ik heb hier zelf de afgelopen weken weer veel ervaring mee op mogen doen.

Zo werd ik een aantal weken geleden benaderd door iemand die ik ken van lang geleden bij de hardloopgroep. Hij wilde binnen het bedrijf waar hij werkt graag met een aantal collega’s gaan trainen voor de bedrijvenloop en vroeg of ik dat wilde gaan begeleiden. Ik was meteen dolenthousiast! Natuurlijk wil ik dat, heel graag! Als ik er later in alle rust over nadenk, dan komen alle beren in mijn hoofd, alle mitsen en maren. Mijn grootste drempel was toch wel het feit om voor een groep te gaan staan. Dat had ik nog nooit gedaan en ik voelde van binnen veel onzekerheid. Zoals ik ook al eens eerder noemde, ik wil me niet meer door angst laten leiden. Dus de knoop was snel doorgehakt. Ik sprak er met verschillende mensen over, maar wilde ook vooral mijn onzekerheid niet nog groter laten worden. Ik zorgde voor een goede voorbereiding (lees; veel te overdreven). En dat sterkte mij. Er kon niks mis gaan. En toch, de eerste middag dat ik er naar toe reed. Buikpijn! Dat was lang geleden dat ik een grens zo heb moeten verleggen. Bij het geven van de training ontspande ik vrijwel meteen, ik durfde op mezelf en op mijn ervaring te vertrouwen. En ik durfde de training zoals ik krampachtig had bedacht, enigszins los te laten. Te kijken naar de groep en naar wat handig en wenselijk was op dat moment. En naderhand; wat een voldoening! Wat was het gaaf om een training te geven. Het gaf een enorme kick! Trots op mezelf dat ik deze grens had verlegd. De tweede keer was de drempel een stuk lager, gelukkig. De voldoening naderhand was wel net zo groot!

Een paar weken geleden besloot ik om me in te schrijven voor de tweede serie trails van Run Forest Run. Mijn eigen hardlooptrainingen laten de laatste tijd wel behoorlijk te wensen over. Na mijn zere/knie kuit, was mijn motivatie wat weg. Wat ik aanvankelijk bedacht had, zou toch niet meer lukken. En ergens zat er ook wel een stukje angst om toch echt een blessure op te lopen. Dinsdagavond besloot ik voor het rondje van 11km te gaan. Het was zwaar! Ik zat al dagen tegen een ongesteldheid aan en dat maakte dat alles in mijn lijf opgezet en zwaar voelde. Ik besloot het tempo maar aan te passen en verwachtingen los te laten, eigenlijk is dat ook wel een grens van mij, want het liefste ga ik gewoon stug door met mijn plan. Ik volbracht het rondje, het was goed zo. Woensdag liep ik met het geven van de training zelf een kleine 6km. De kern bestond uit zes rondjes van 500m. Er werd aangegeven dat ze het wel fijn vonden als ik voorop ging lopen en het tempo aangaf, het werd rond de 5.45min/km, wat stiekem voor mijzelf ook wel een fijne training was. Donderdag liep ik samen met een vriendin een rustig rondje van 3km, zij liep een kilometer verder dan de week ervoor. Het voelde als heerlijk loslopen voor de vrijdag. Zij gaf aan iets te zien in mijn linkerenkel, dat ik daarmee verder naar binnen zak. Ik schiet meteen in de verdediging en baal daar een moment later al weer van. Ze heeft gewoon gelijk. Ik weet dat mijn loopstijl niet mooi is, maar ik voel ook echt wel iets bij mijn linkerenkel. Waarschijnlijk heb ik wekenlang gecompenseerd om mijn rechterkuit/knie wat te ontzien. Ik wil juist graag met al het sporten beter worden en ik kan feedback hierbij goed gebruiken. Ook een grens van mij, niet in de verdediging schieten, maar er naar luisteren en het aannemen. En vrijdag had ik bedacht om de trail te lopen, de vierde loopdag op rij. Dat was lang geleden! En na de matige looptrainingen, was de trail ook echt wel een grens. Of vooral de afstand; 25,9km wat hoogstwaarschijnlijk wel iets verder zou worden. De trail was prachtig! Veel omgevallen bomen en ook de bodem was regelmatig erg oneffen. Ik besloot regelmatig een stukje te wandelen en niet weer overal dwars door heen te lopen. Ik nam uitgebreid de tijd om alle dieren onderweg te bekijken, te kletsen met mensen en een filmpje op te nemen. Dus over de tijd hoeven we het niet te hebben. Mijn man raakt naderhand wel een gevoelige snaar als hij aangeeft me al eerder verwacht te hebben. Blij dat ik zelf alles los heb gelaten en toch echt ontzettend heb kunnen genieten. En het belangrijkste; naderhand heb ik nergens last van, geen blessure, geen spierpijn niks.

En dat was maar goed ook, want voor zaterdag hadden we afgesproken om naar het klimbos te gaan. De kinderen gaan met de vaders op het lage parcours. Wij oefenen even daar en mogen al snel naar het hoge. De eerste stap vind ik erg spannend, de grond lijkt onder me te bewegen. Niet doen, niet naar gaan kijken en vooral niet over nadenken. In eerste instantie vermijd ik een spannende hindernis. Ik geniet, ik vind het zo gaaf! Ik krijg al snel meer vertrouwen. Dan staan we voor de keus; Boomstammen die een eind uit elkaar hangen of gekleurde kegels die aan touwen bungelen. Ik sta achteraan en wijs naar de laatste. Vertwijfeld besluit ze die toch te doen. Het gaat erg goed, het kost zichtbaar veel moeite. Halverwege lukt het niet meer en glijdt ze zittend op de kegel. Ik begin te twijfelen, maar kan en wil nu echt niet meer terug. Voordat mijn vriendin door de medewerkers geholpen is, staan onze mannen en kinderen ook onder de hindernis te kijken. Zo fijn! Via een paal stap ik voorzichtig op de eerste. Ik krijg vertrouwen, maar wat is dit ontzettend zwaar. Ik moet me steeds aan mijn armen opgetrokken houden als ik mijn voeten voorzichtig en gecontroleerd naar de volgende kegel verplaats. Het lukt! Met volledig verzuurde armen haal ik de overkant. Dit was ook echt een grens. Ik had altijd 0,0 kracht in mijn armen. De afgelopen periode heb ik hier hard voor getraind en dat betaalde zich bij deze hindernis uit. Even verderop hangen drie touwen met knopen erin. De plek om de voeten op te zetten is veel kleiner en dus zal het nog een stuk gecontroleerder moeten gaan. Ik moet en ik zal van mezelf deze ook doen. De jongen van het klimbos die ik ken roept van beneden iets naar mij over spierballen, ik ga me nu echt niet laten kennen hoor! Deze was nog zwaarder, niet zo lang, maar ook erg gaaf. Trots dat juist deze hindernissen nu gelukt zijn! Als afsluiter met een tokkelbaan naar beneden. Even spannend om te gaan zitten en je echt te laten gaan, maar wederom zo gaaf! Beneden stuiter ik nog even na van de adrenaline. Dit wil ik veel vaker doen! We lopen met z’n allen naar het Rutbeek en genieten van het frisse water. We zwemmen nog een stukje en ik neem de tips die ik nu krijg wel in me op. Iets met ooit nog goed willen leren zwemmen of eigenlijk borstcrawl (over grenzen gesproken).

Ook vanmorgen ben ik blij dat ik (nog steeds) geen spierpijn heb. De bootcamp op zondagochtend is zo fijn! We zijn maar met z’n vieren en mogen om de beurt onze favoriete oefening noemen als warming up, het begint met een minuut touwtje springen, gevolgd door een minuut sit ups. De trainer geeft spottend aan van een van ons nog wel burpees te verwachten. De vrouw naast me kiest voor hardlopen. Op zich leuk, alleen het tempo is moordend en dat 750 meter. Ik besluit toch voor safe te gaan; de plank. De trainer vraagt of dat serieus een van mijn favorieten is, ja, de brug vind ook leuk, hardlopen ook. En burpees ook, maar niet als ik nog volledig buiten adem ben van het hardlopen. Dus lekker uitrusten bij een plank lijkt me fijn. Daar denkt de trainer toch anders over, weet je wat; we maken er hoge plank/lage plank van. De groep kijkt me aan, ik geef nog aan dat ik het niet zo bedoelde en dat dit ook niet mijn favoriet is. De kern bestaat uit 100x touwtje springen- 90x sit ups- 80x walking lunges- 70x triceps dips- 60x knees to elbows- 50x jumping squats- 40- push ups- 30x on the box- 20x burpees – 1km hardlopen (wat eigenlijk 1150meter is). Het grootste gedeelte moet lukken, ik begin mezelf al moet in te praten voor de on the box. Het eerste stuk gaat goed. Bij de triceps dips komt de trainer erbij staan en krijg ik feedback. Ik luister, neem het aan (leer het al -;). De daaropvolgende gaat goed; ik krijg nu de feedback dat deze perfect is. “Dat ga je niet volhouden, maar je weet nu in ieder geval hoe het moet”. De trainer besluit de aantallen van deze en push ups om te draaien, zodat we de uitvoering redelijk correct kunnen blijven doen. Bij de knees to elbows besluit ik naar de buis te springen, ik hang er aan en breng mijn benen omhoog. Het lukt, ik herhaal het een keer of 12. Wederom feeback; “je moet je bekken kantelen, anders heeft de oefening geen nut”. Dus alles was voor niks, vraag ik enigszins wanhopig. “Ja inderdaad”. Ik geef niet op, ik zet de feedback om in actie en de uitvoeringen daarna zijn wel goed. Ik doe de helft zo en de andere helft liggend op de grond. Bij de push ups komt er weer feedback, de trainer doet het voor en ook nu lukt het me om het goed uit te voeren. Ik doe de helft volledig en de andere helft vanaf de knieën. Ik sta op en kijk vertwijfeld voor me uit, de rest is nog niet zo ver. Moet ik nu echt naar die doos toelopen en erop springen. De trainer herinnert zich mijn angst, hij biedt zijn hulp aan. Ik vind zelf dat ik me niet zo aan moet stellen, ik heb het toch geoefend (was wel iets lager trouwens). Ik loop naar de andere kant, draai de box bij de paal weg en spreek ook hardop uit dat ik me niet aan moet stellen. De trainer heeft wel door dat ik geen actieve hulp wil. Hij houdt een arm voor me en een arm achter me. Ik spring en ik sta op de box. Er valt wat van me af. Ik herhaal het een aantal keren en ook dan volgt er feedback over de uitvoering. Halverwege even pauze en als de trainer wegloopt, spring ik een aantal keren alleen. Het grootste gedeelte leek qua uitvoering nergens op, een paar waren er goed. Het maakt niet uit, dit was een grens voor mij en die heb ik verlegd. Ik sluit af met hardlopen, wacht op de rest en we sluiten af met vier minuten vier verschillende plankvariaties. Ik voel de moeheid in mijn lijf, dat wil echt niet meer. Alles trilt, het lijkt een eeuwigheid te duren. De trainer ziet dat we het moeilijk hebben en praat ons er doorheen. Was weer een heerlijke training. Ik praat met de trainer nog over het klimmen en dat ik merk wat de bootcamp voor dat soort dingen doet. Hij vraagt hoe ik het vind en ik geef aan dat ik het erg fijn vind om de feedback te ontvangen. Het meeste heb ik mezelf aangeleerd met filmpjes of via aanwijzingen van de online lessen. Hij geeft aan dat er hele theorieën achter zitten, zo handig zegt hij, ik benoem gewoon wat jullie moeten doen, met de theorieën hoeven jullie niks, alleen maar aannemen wat ik zeg. Ik lach, hij heeft gelijk.

Verder deze week ook een heerlijk zumba les en een heerlijk pound les gevolgd. En een vriendin geholpen met filmpjes voor een opleiding tot personal trainer die zij doet. Leuk, maar ja filmpjes he -;) Ook dat blijft een grens. Zij vond het spannender dan ik. Leuk om de oefeningen te doen. Als laatste een minuut jumpsquats; “dan kan ik jou er doorheen praten”. Ik dacht nog appeltje eitje…

Ik hoop de komende tijd nog veel grenzen (op sportgebied) te mogen verleggen. De voldoening die je daar van krijgt, is zo groot. Heerlijk om dat aan te mogen gaan, te mogen groeien en te mogen genieten!! So; do one thing every day that scares you!

Lieve groet, Cobie

Als ik over hardlopen vertel, over trailrunnen, over Runnnig Miracle, over een van mijn trainingen, dan krijg ik vaak te horen; hardlopen is stom, het is niets voor mij, ik heb het ooit geprobeerd, maar… En weet je, ik snap dat. Ik vind hardlopen ook stom, soms. Ik ken dat gevoel, heel goed!

Tijdens de voetbaltrainingen vroeger moesten we drie rondjes om het veld warmlopen. Ik wist precies waar en hoe ik me tijdens het eerste rondje achter de reclameborden kon laten verdwijnen om het laatste rondje weer tevoorschijn te komen en vervolgens de trainer in verwarring achter te laten, zodat ik de andere twee rondjes niet alsnog hoefde te lopen. Tijdens de gymlessen op de middelbare school spijbelde ik structureel (sssst niet aan mijn kinderen vertellen ;-). Ik sliep liever uit, de kans was groot dat er toch wel iets met lopen op het programma stond. Zelfs de consequentie; een dag terugkomen in de vakantie en stenen zoeken op een veld, was minder erg. En activiteiten als sponsorloop, coopertest en shuttlerun staakte ik al bij voorbaat. Ik wist het zeker: hardlopen was niks voor mij!

En toch in het voorjaar van 2008 gaf ik me op voor een beginnersgroep. Waarom? De echte, eerlijke reden? Ik vond ergens dat ik wel iets aan bewegen moest doen, maar stiekem had ik er ook totaal geen zin in. Als je dan iets kiest wat eigenlijk bij voorbaat al kansloos is, dan kun je het gewoon als bevestiging voor jezelf gebruiken. Zie je wel het hardlopen is niks voor mij, ik heb het geprobeerd, maar… Alleen die maar kwam niet, ik bedacht al snel mooie doelen en raakte al snel heel erg verslaafd. Maar daarover een andere keer meer.

Nog regelmatig komt dat gevoel; het is niks voor mij. Als ik mezelf met anderen vergelijk, dan lijkt het nergens op. Het is gewoon stom. Vrijwel elke keer als ik de deur uitga, dan twijfel ik. De eerste stappen of soms zelfs kilometers, voelen nooit goed. Zie je wel, het was een slecht idee. Ik kan beter omdraaien en een andere hobby kiezen. Als iemand me inhaalt, de ander loopt rechtop, hoge knie-inzet, mooie passen, goed afwikkeling, alles perfect. En dan voel ik mijn eigen lichaam. Als een olifant, alles zakt door, mijn passen zijn klein en ik struikel nog net niet over mijn eigen voeten. Wat trouwens regelmatig ook weer wel gebeurt. En soms dan kom je gewoon niet vooruit, dan is het gewoon stom. De laatste meters van iedere interval, die zijn ook standaard stom. En een andere keer zo ineens, dan is het stom. Dan voelt het stom, dan vraag ik me af wat ik aan het doen ben en waarom.

De wedstrijd dat je weggaat op een bepaalde tijd. Een tijd die echt haalbaar moet kunnen zijn. Jaren geleden in Eindhoven, een halve marathon. Ik had kort daarvoor in Hengelo een dikke 1 uur en 47 minuten gedaan over een halve. Makkelijk gelopen, gewoon lekker op gevoel. Dus 1.45 moest het worden in Eindhoven. Iets dieper gaan en maar een dikke twee minuten eraf. Wat ik ook deed, het lukte niet. Van het begin af aan voelde ik al dat het er niet in zat. Ik kon mijn haas niet bijhouden. Ik ging diep, heel diep en liep exact dezelfde tijd als in Hengelo. Het gevoel was een stuk minder positief, het was stom!

Tijdens de hardloopvierdaagse 100km willen lopen over zes etappes en dan tijdens de tweede etappe al een blessure oplopen, door eigen schuld. Dat is stom! En dan de overige etappes toch ook wel willen lopen of vinden dat je ze moet lopen. Het hardlopen was toen ook stom!

Tijdens een keiharde training moeten afhaken. Het gevoel tijdens het lopen was stom, naderhand thuis was dit gevoel nog tig malen heftiger!

Vlak voor de finish ingehaald worden door iemand en een plek verliezen, dat is stom!

Een marathon lopen met een blessure en toch veel te hard starten, het hardlopen voelde toen vanaf kilometer 13 al stom! En het bleef stom voelen, wel 29 kilometer lang!!

Kort geleden tijdens mijn suikerafkick, 20 kilometer moest het worden. 20 Kilometer aan niets anders dan eten denken, het hardlopen voelde ook op dat moment stom!

En zo ook vanmorgen tijdens de bootcamp. De kern was 3 minuten lang zo veel mogelijk rondes; 3 burpees, 3 squats en 3 sit ups, met de mededeling; “wel alles, maar dan ook echt alles geven”. Dus dat deed ik. Trots noemde ik dat het 8 rondes waren geworden. Naïef, de rest had al lang door dat het niet bij 1x bleef, er volgden nog twee series. De bedoeling; toch zeker hetzelfde halen als de eerst keer. Dat lukte, maar vraag niet hoe. Ik moest heel diep gaan, voelde misselijkheid en mijn ademhaling rees de pan uit. En daarna? Twee rondjes om het voetbalveld. Ik kan je vertellen dat datzelfde gevoel van de voetbaltrainingen weer boven kwam. Waar ik de anderen normaal bij kan houden, moest ik ze nu echt laten gaan. En weet je hoe het voelde; stom! Het lopen voelde zo ontzettend stom!!!

Lieve groet, Cobie

Waar zal ik deze keer eens beginnen. De weken vliegen voorbij momenteel. Gevuld met veel leuks, leerzame momenten en uitdagende situaties. Ik heb weer heel wat stappen gezet bij het realiseren van mijn dromen, op welk gebied dan ook. Mijn zoon roept nog meerdere keren op een dag: “Ik kan het!” En als hij bij mij twijfel waarneemt, coacht hij mij: “Jij kan het!” En dat kan ik soms best goed gebruiken.

Laat ik met het sporten beginnen, dat ging lekker! Zumba op het werk heerlijk buiten. Pittige, maar heerlijke strong en chilly billy les. De pound waren weer een paar nummers, maar zo fijn en gezellig. Een circuit training gedaan voor de mudmasters, wederom gezellig en pittig. Een vriendin van me noemde heuveltraining en dat leek me een goed idee voor de zaterdag. Ik moest eerst in Oldenzaal zijn om wat uit te zoeken, liep daar circa 4 km en besloot door te rijden naar de Lutte. Prachtige omgeving en een mooi glooiend landschap, perfect voor een heuveltraining. Eigenwijs als ik ben ontbrak iedere voorbereiding. Ik liep willekeurig een kant op, met mijn telefoon bij me, kan me niets gebeuren. Mijn man en kinderen waren daar iets minder zeker van en hadden al aangegeven dat als ze rond etenstijd niets van me hadden gehoord, ze hulpdiensten zouden bellen 😉 De eerste 4 kilometer liep ik heerlijk, veel op en af en het was adembenemend. Wanneer is het handig om op de knooppuntborden te gaan kijken voor de terugweg? Nee nog niet, het is nog veel te mooi en ik ben nog lang niet moe. De bospaadjes werden verruild voor wegen en de borden met knooppunten stonden er ook niet meer. Nog iets verder dan maar. Bij kilometer 8 kom ik het bord van Beuningen tegen, hé dat was niet de bedoeling. Ik wil bos en heuvels en in en om de Lutte. Ik besluit toch mijn telefoon maar te raadplegen, ik stel de navigatie in. Vervolgens loop ik kilometers lang langs een grote weg, mijn benen voelen inmiddels als lood. De navigatie zegt ook niks meer. Moet ik nog uitleggen hoe ik me voel? Ik kom ondertussen wel weer fietsborden tegen waar de Lutte op vermeld wordt. Ik volg ze een stukje. En dan opeens herken ik een bospaadje van lang geleden met mijn loopmaatje. Ik weet dat het stijl omhoog loopt, maar wat heb ik daar een zin in. Ik geniet van het paadje en denk weemoedig terug. Ik kronkel wat door het bos en zie in de verte de kerk van de Lutte. Om eerlijk te zijn voelt dat wel als een opluchting. Het was fijn om weer even alleen op avontuur te zijn geweest, daar was ik wel aan toe. Mijn benen en rug waren moe en dat voelde ik vanmorgen voordat ik richting bootcamp ging ook nog wel. Een warming up met verschillende oefeningen en daarna; benen!! Ik vond het programma behoorlijk intimiderend; 100 squats- 400m lopen- 90 squats- 400m lopen- 80 squats- 400m lopen enzo door tot 10 squats. We mochten twee keer de squats omruilen voor situps. Ik heb het bij 70 gedaan, het duurde veel langer dan squats, dus besloot ik het bij 1 ruil te laten. Heb ik al eens genoemd dat ik best fanatiek ben 😉 Ik lag na de eerste serie squats al op kop en wilde dat ook behouden. Ik kon in een lekker pittig tempo doordoen en dus lukte dat ook. Ik voelde wel dat het lopen er in hakte, de laatste keren met zwabberbenen en het tempo zakte iets. Bij thuiskomst zag ik dat mijn hartslag 195 had bereikt, dat is me nog niet eerder gelukt, maar dat verklaard wel mijn doorlopende gehijg. Na de 10 squats vroeg ik of we af moesten sluiten met lopen, “nee het is klaar, oh wacht, jullie lopen allemaal wel makkelijk, dus doe maar”. Dan had ik de vraag maar niet moeten stellen, dom! Twee minuten rust en daarna; wallsit! Met de opmerking om de benen extra te laten verzuren. Als ik ergens een hekel aan heb. Het bleef ook niet bij 1 minuut, we wisselden het af met de hoge plank. Na twee keer vroeg ik nerveus aan de trainer hoe lang hij nog van plan was hier mee door te gaan. Mijn benen wilden echt niet meer. Nog 1 keer. Het scheelde dat ik de anderen ook grimassen zag trekken en kreten hoorde roepen. De trainer gaf nog iets aan over gefrustreerd zijn en dat afreageren, jaja dat dacht ik al. Het was wel weer een heerlijke training. Ben wel echt fan van de bootcamp!

Deze week ook weer stappen kunnen zetten voor Running Miracle. Ik heb de eerste shirtjes binnen. Ze zijn zo ontzettend gaaf! Samen met mijn oudste zoon maakte ik foto’s. En meteen al een aantal reacties van mensen die er ook graag 1 willen. Super!! Deze week werd ik benaderd door een oude bekende met de vraag of ik een groep mensen binnen hun bedrijf wil begeleiden naar een 5km bedrijvenloop. Wauw! Dat zag ik niet aankomen! Ik voel me zo vereerd dat hij mij daarvoor vraagt! We hebben het een en ander doorgesproken en aankomende week gaan we er al mee starten. Heel iets nieuws voor mij, mensen die mij kennen, weten dat het ver uit mijn comfortzone ligt. Maar wat heb ik er een zin in en wat lijkt het me gaaf om te doen! Gelukkig heb ik iemand in huis die me veel zelfvertrouwen kan geven 😉 Ik had me ook opgegeven voor een Webinar van sportrusten over ademhaling, voeding, sporten en alles aan de vakantie gekoppeld. Dat was super interessant. Ik zag dat ze in het najaar nog een aantal webinars hebben; over periodiek vasten, mediteren, tem je brein en hoe val je wel 5kilo af. Daar heb ik me ook meteen maar voor opgegeven. Ze hebben een online boek over 7 gouden tips voor hardlopers. Ik heb er een begin in gemaakt en dat is al net zo boeiend.

En ook verder heb ik deze week niet stil gezeten. Ik ben verder gegaan met de cursus timemanagement. Volgens mij duurt deze nog een paar dagen nu. Veel opdrachten die me inzicht geven, inzicht in hoe ik mijn tijd besteed, inzicht in mezelf. Het zet me aan tot nadenken. Ik zal er binnenkort als ik er helemaal mee klaar ben, meer over delen. Ik denk dat het voor iedereen een leerzame cursus is. Als ik deze cursus heb afgerond, ga ik verder met de cursus manifesteren van FiaFiaFactory. Daar heb ik erg veel zin in. Ben erg benieuwd naar verdere verdieping op dit gebied. Afgelopen week heb ik ook een sessie gevolgd. Daar zat een prachtige visualisatie in. Ik zag het voor me en hoorde de geluiden ook. Zo fijn! Ook kwam er veel stof tot nadenken uit naar voren. Ondanks dat ik Reiki kreeg voor een goede nachtrust, resulteert een sessie vaak in een nacht amper slapen. Nu ook. Voor mij was het de druppel om een knoop door te hakken. Mijn oudste en jongste zoon sliepen nog altijd bij mij in bed, tijd voor goede afspraken en vanaf dat moment slapen ze in hun eigen bed. En wat voel ik me, nu, een aantal dagen verder, uitgerust! Na aanleiding van de sessie spraken we af dat ik na de cursus wat wil je intuïtie je vertellen, ook de coachcursus ga doen. Waarschijnlijk kan ik deze ook goed gebruiken voor Running Miracle, ik wil handelen/coachen vanuit mijn gevoel, vanuit mijn intuïtie. Hoewel ik het ontzettend spannend vind, heb ik enorm veel zin om er mee aan de slag te gaan.

Vanmiddag nog even een momentje quality time met het gezin. En waar kunnen we dat beter doen dan in de speeltuin? Mijn dochter showt me even hoe de monkeybars moeten, over zelfvertrouwen gesproken. En vindt daarna de rekstok. Mijn moeder zegt vaak dat ze precies zo is als hoe ik vroeger was. En daar bij de rekstok, zie ik ook echt mezelf. Ze gaat eindeloos door om dat wat ze wil voor elkaar te krijgen. En het lukt haar ook. Ze slingert alle kanten op, ik begrijp wel hoe ze aan alle schrammen en blauwe plekken komt. En waarom ze ’s avonds zo moe is. Ze merkt op dat ik haar volg, ze lacht, ze straalt. Ik mag ook en doe maar wat graag met haar mee. Met veel moeite krijg ik nog een dubbele koprol voor elkaar, voor al het andere is hij te laag voor mij. Maar wat een heerlijk moment om samen met mijn dochter aan die rekstok te hangen. Ik heb de blauwe plekken op mijn armen, zij haar haren nat op haar hoofd. We komen samen even bij in de schommel, voor we huiswaarts gaan. Bij het uitlopen van de speeltuin kijkt mijn man me gemeen, uitdagend aan en springt met twee benen op het bankje. Ik had het zien aankomen, die lol gun ik hem niet. Ik kijk met precies dezelfde, strakke, uitdagende blik terug en spring met twee benen tegelijk op het bankje ernaast. Dat geeft een lekker gevoel zeg!!

Lieve groet, Cobie

Deze hele week stond bij ons thuis in het teken van mental coaching. Mijn middelste zoon kwam vorige week vrijdag terneergeslagen thuis van zwemles. Een week eerder was gezegd dat als hij goed zijn best zou doen, hij 3 juli zou mogen afzwemmen voor zijn B diploma. Deze keer werd benadrukt dat hij het echt beter zou moeten doen om voor zijn diploma te mogen gaan. De zwemjuf was overtuigd van zijn kunnen en had geprobeerd om hem zelf ook te overtuigen. Op mijn zoon was het eerder overgekomen als een les lang mopperen. Hij wist zeker dat het niks ging worden, iedereen ging tegen hem tekeer en hij verstopte zich bij thuiskomst onder dekens en kussens. Om heel eerlijk te zijn was ik op dat moment zelf ook verre van overtuigd dat dit zou gaan lukken. Een hoopje ellende van zes, in een week tijd zo ver krijgen dat hij in zichzelf gaat geloven en dan ook nog eens dat gaat doen wat hem nog niet eerder is gelukt. Maar ja, er waren twee keuzes; de volgende week helemaal rampzalig laten zijn. Wederom gemopper wat zou resulteren in dat hij in zijn eentje uit de groep niet voor zijn B diploma zou mogen gaan. Of op hem in praten en hem in zichzelf laten geloven. Ik besloot voor het laatste te gaan. Als de zwemjuf zegt dat jij het kan, dan kan je het. Je moet het alleen zelf nog gaan geloven. Dat wat je gelooft, kan je! Hij kwam inmiddels onder de kussens vandaan en minuten lang riep ik niks anders dan: “Jij kan het!” En: “wie gaat er winnen? Jij of de ring?” Na verloop van tijd begon hij zelf te roepen: “Ik kan het en ik ga winnen van de ring”. Eerst zachtjes en steeds harder. We oefenden dit elke dag met volle overtuiging, we zagen hem groeien. Vrijdag had hij eerst nog een gesprekje met juf over hoe alles op school was gegaan. Aangezien hij een behoorlijke dromer is thuis, vroeg ik me af of dit een positief gesprek zou worden en of ik dat toch niet even eerst moest gaan checken bij zijn juf. Ik besloot het maar aan te gaan. Zelf gaf hij vlak voor het gesprek aan dat het goed gaat op school en dat hij het makkelijk vindt. Gelukkig vertelde zijn juf hetzelfde, we zaten met z’n drieën te stralen en waren trots op zijn schoolprestaties. Hij werkt hard, geniet ervan. Juf gaf aan het fijn gehad te hebben met hem dit jaar en dat zijn juf volgend jaar dat vast ook zo gaat ervaren. Hij begon te glimlachen en beaamde dat voorzichtig: “dat denk ik ook”. Hij liet het zelfvertrouwen en de vastberadenheid zien die we de hele week hadden geoefend. Dit was het laatste zetje wat hij nodig had. Maar wat was ik nerveus tijdens zijn zwemles. Hadden we er wel goed aan gedaan? Kun je dit verwachten van een jongen van zes? Bij thuiskomst probeerde hij zijn lach te onderdrukken. Wat voelde ik een opluchting. Hij zei dat hij voor het opduiken van de ring op de rand was gaan staan en keihard tegen zichzelf had geroepen: “Ik kan het!” En dat hij vervolgens zo naar de ring toe was gedoken. “En de juf stak haar armen in de lucht”, zei hij. Wat was ik trots op dat kleine mannetje, hij had het gewoon geflikt. Hij had zichzelf overtuigd van zijn eigen kunnen. Een grote lach brak door: “puur zelfvertrouwen”. Zo mooi! Ik weet het zeker, hij kan alles wat hij wil. Als je mentaal zo sterk bent, om je van dat wat je nog nooit eerder hebt gedaan, op zo’n spannend moment te overtuigen, dan ben je tot veel in staat. Gisteren bij het afzwemmen herhaalde hij het. In een zwembad gevuld met ouders en kinderen, ging hij op de rand staan en riep hij hard: “Ik kan het”. Hij trok zich niks aan van de hele wereld, hij deed lachend zijn ding. En hij weet nu echt wat zelfvertrouwen betekent. Naderhand gaf hij toe dat hij het spannend had gevonden. We hebben het er uitgebreid over gehad, dankbaar dat we het zo hebben aangepakt en dat het zo heeft uitgepakt. En als ik mijn kleine mannetje dan zo zie, dan denk ik dat is een sportmentaliteit. Of eigenlijk een mentaliteit die je op alle fronten gaat helpen. Ik kan veel van hem leren!

En dat werd vandaag bij de bootcamp al duidelijk. Drie rondjes hardlopen om een hobbelig voetbalveld met bijna 12 km/uur was pittig, maar lekker. Bring sally up, bring sally down met push ups was nog zwaarder, Roxanne met elke keer als Roxanne klinkt een burpee, is doodgaan. Weet je dat het eindig met 17x Roxanne op het eind, en dat dat heel snel na elkaar gezongen wordt? Daarna de training, leuke onderdelen, ik ben al snel de snelste, totdat… On the box, pff wat is dat ding hoog, mijn benen zijn moe. Ik mag wel eerst de leg raises gaan doen. Daarna sta ik weer net zo naar de houten doos te kijken, nu voelen mijn benen niet moe. Elke keer als ik zal springen, plakken mijn voeten aan de grond. En wat kost het me een moeite om te zeggen: “Ik durf het niet”. Nog een paar keer staan twijfelen, het lukt me niet om de knop om te zetten. De trainer en een andere vrouw helpen me, zelf wilde ik de handdoek maar al te graag in de ring gooien. Mijn zelfvertrouwen was op dat moment wel weg. De trainer vond opgeven of aanpassen naar step ups of iets lagers geen optie. Ik kon hun armen vasthouden en er op die manier opspringen. Ik voelde me ontzettend knullig, zo hoog was het niet, waarom kan ik mezelf niet strenger toespreken. De trainer geeft aan dat ik het niet zelf hoef te kunnen, of in ieder geval nu nog niet. Waarmee hij wel suggereert dat ik er ooit wel ga komen. De ondersteuning die ze me bieden, is mentaal, in de praktijk doet het niks. En toch durf ik het ook na een aantal keren niet zonder hulp. Ik maak de verwachte 50 vol en baal ontzettend van mezelf. High five met de mensen die me hielpen, ze zagen mijn angst en zijn oprecht blij voor mij. Ik bedank hun. En ik denk aan mijn zoon, hoeveel sterker hij gisteren was. Ik maak de rest van de training af en eindig op een gedeelde tweede plek. Alles lukt me, ik ga lang door, ik doe het snel, alleen die stomme sprongen durf ik niet. Ik denk terug aan het paardrijden een aantal jaren geleden. Nadat ik er drie keer in 10 minuten af ben gegooid, sta ik met tranen in mijn ogen. Ik benoem dat ik het echt niet leuk meer vind en probeer mezelf op te peppen, omdat ik weet dat ik er weer op moet. En weet dat ik nog een keer aan ga zetten tot galop. Met een dubbel gevoel en gelaten ga ik de situatie aan, ik weet dat ik dit moet doen om de angst niet te laten winnen. En vanmorgen heeft de angst wel van mij gewonnen. Vanmiddag ben ik met mijn gezin in de speeltuin en zie ik een bankje van ongeveer dezelfde hoogte als de houten doos. Ik moet en ik zal, ik heb nog wat te bewijzen aan mezelf. Mijn man amuseert zich ontzettend. Zonder ook maar enige moeite springt hij er met twee voeten tegelijk erop. De kinderen begrijpen mijn angst ook niet en ook door andere mensen in de speeltuin wordt ik gevolgd. Mijn man besluit zijn telefoon erbij te pakken en samen met onze oudste zoon mompelt hij over de familie app. Na drie gestrande pogingen, doe ik mijn schoenen uit en spring ik op de bank. Ik ben er klaar mee. Ik herhaal het nog twee keer om zeker te weten dat ik het durf. Zo! Dat had ik even nodig!

Sport is naar mijn mening voor het grootste stuk mentaal. Ik durf wel toe te geven dat ik eigenlijk helemaal niet zo sportief ben (als iedereen denkt). Maar dat ik het meestal mentaal wel goed op de rit heb. En dat ik juist door dit mentale stuk, vaak veel kan.

De lange duurloop die vorige week niet lukte, moest deze week toch wel plaatst gaan vinden van mezelf. Dinsdag ging de online les niet door en besloot ik tot een dik uur hardlopen in pittig tempo. Dat ging boven verwachting goed. De lange duurloop in iets lager tempo, moest nu dus ook wel kunnen. Ik luisterde mijn luisterboek verder, wat ik erg fijn vond tijdens het lopen. Bij thuiskomst gaf mijn horloge 19km aan en kon ik mezelf overhalen tot nog een extra kilometer om op een mooi rond getal uit te komen.

Verder deze week drie heerlijke Zumba lessen gevolgd. De pound werden een paar nummers, wel heerlijk en verder gezellig gekletst. En de mud masters training werd een full body workout via youtube van 20 minuten. Ik dacht in eerste instantie nog, wat kort. Daar kwam ik na twee minuten al op terug. Was ook een heerlijke workout. Het moge duidelijk zijn dat het eigenlijk wel een erg fijne sportweek was voor mij, veel gedaan en grenzen verlegd.

De Zoom over voeding was interessant, ik heb antwoord gekregen op mijn vragen en een aantal punten heeft me wel tot nadenken aangezet. Ook door de cursus timemanagement blijf ik nadenken. Verder ben ik een opdracht gaan doen uit het luisterboek; master your mindset. De opdracht is bedoeld om een beeld te schetsen van wie je diep van binnen bent en een beeld te krijgen van je mooiste leven. Het levert me waardevolle inzichten op. Ook heb ik een online workshop gevolgd over de kracht van je intuïtie. Ik vind dit erg interessant. Hier heb ik veel uit kunnen halen. Na de zomervakantie ga ik een uitgebreide cursus volgen bij Fia Fia Factory over verbinden met je intuïtie. Daar heb ik ontzettend veel zin in. En stiekem vind ik het ook wel een beetje spannend.

Lieve groet, Cobie