Maand: november 2021

Zoals ik vorige week al schreef, ben ik weer eens veel te druk. Ik kan simpelweg niet tegen niksen, ik vind veel te veel leuk en ik denk altijd veel meer tijd te hebben, dan ik werkelijk heb. Dus dat. Nu dacht ik alles redelijk onder controle te hebben tot er afgelopen week een mailtje binnen kwam. Eind september had ik me ingeschreven voor een online cursus functionele anatomie, inspanningsfysiologie en bewegingsleer. Ik dacht geen factuur te hebben ontvangen, mailde er achter aan en hoorde niets. Aangezien ook toen mijn weken wel vol zaten, liet ik het erbij. En nu deze week toch een mailtje. Ik heb schijnbaar wat mailtjes gemist (snap ook niet hoe dat kan gebeuren ;-). En nu kon ik toch nog meedoen. Na wat wikken en geven, betaalde ik alsnog en stond de cursus de volgende dag al voor me klaar. Het komt er dus op neer dat de coachopleiding en de cursus kindermedium begin december starten, vorige week was mijn zoon jarig, deze week ben ik zelf aan de beurt, we hebben een weekendje weg gepland, ik heb vier kids in huis dus aan het sinterklaasfeest ontkomen we ook niet. En dan komen mijn gewone wekelijkse bezigheden er nog bij (lees drie dagen werken, een huishouden runnen, rond de tien uur sporten en bezig voor Running Miracle). Mijn oplossing was om maar heel snel te starten en een flinke slag te slaan voor december begint. Dat is gelukt. Veel uren achter de laptop door gebracht, alles opgeschreven met als resultaat dat ik het gedeelte functionele anatomie vandaag heb afgerond. Pff lang geleden om zo bezig te zijn geweest. Ontzettend interessant en leuk!

Morgen is de laatste les van de cursus wat wil je intuïtie je vertellen. Ik heb er zin in. Wat heb ik veel van deze cursus, of eigenlijk van Annemiek, geleerd. Zoals meestal bij mij, stond ik er enigszins sceptisch in. De eerste lessen vond ik ontzettend spannend. Annemiek bleef maar benoemen dat dat je ego is. En die wil niet dat je dat doet, aangaat, leert. Ik leerde manieren om mijn ego tot rust te brengen. En het werkte! Ik merkte hoe ik het kon gebruiken om mezelf rustig te maken, om grenzen te verleggen, om te groeien. Ik gebruikte het voordat ik een video voor Running Miracle opnam of opneem. Ik gebruikte het bovenaan die hoge glijbaan bij de mudmasters, wat ik eigenlijk niet durfde en uiteindelijk toch zonder twijfel deed. Ik gebruikte het bij het zwemmen als ik mijn grenzen opzocht met onder water zwemmen en steeds een stapje verder ging. Op de schermbeveiliging van mijn telefoon heb ik hier een verwijzing naar gemaakt, zodat ik er steeds aan denk en weet dat het me in alle situaties kan helpen. Ik leerde om naar mijn onderbewuste te gaan. En dat het ook fijn kan zijn, niet alleen spannend. Ik leerde mezelf beter kennen. Ik leerde op dit gebied verder uit mijn comfortzone te gaan. En ik leerde dat er op dit gebied altijd veel te leren of te ontdekken blijft. Ik vind het fijn om hier mee bezig te zijn. Om een momentje voor mezelf te pakken. Even echt stil te staan bij wat goed voelt of bij wat op dat moment moet. En om hier zo nu en dan wat dieper op in te gaan. Ontzettend blij en dankbaar dat ik deze cursus heb kunnen volgen. Als ik er vragen over heb, heeft Annemiek een antwoord voor me of ze laat me in verwarring er nog verder over na denken tot ik het antwoord zelf weet. Ik kan mijn twijfels met haar bespreken, zo zweverig is het allemaal echt niet. En regelmatig houdt ze me een spiegel voor, wat ik op dat moment niet leuk vind, maar wat me wel steeds verder helpt. Al het geleerde neem ik met me mee en ik verwacht hier ook in de toekomst veel aan te hebben.

Op de facebookpagina van Running Miracle begint steeds wat meer interactie te ontstaan. En ik merk bij mezelf dat ik daar erg blij van word. Omdat het sproten niet voor iedereen mogelijk is momenteel, heb ik besloten regelmatig wat challenges te plaatsen. En stiekem is dat gewoon erg leuk. De wallsit challenge deze week werd actief mee gedaan, steeds langer en er ontstonden leuke gesprekken. Na de Zumba deden we live bring Sally up, bring Sally down, wat ook gewoon erg grappig was. Mijn voornemen is dan ook om hier nog wel even mee door te gaan. Mocht je ideeën hebben, let me know! Zelf wat delen mag natuurlijk ook altijd! Ook bracht het me op het idee om van het eten een challenge te maken, stiekem zit hier een groot eigenbelang bij ;-). Mijn suikerverslaving is weer behoorlijk terug bij af en ik snaai inmiddels weer de hele dag. Vervolgens voel ik me moe, heb ik er last van en bedenk ik me weer dat het anders moet. En ook anders kan. Dus vandaar mijn challenge om toegevoegde suiker (en het liefst ook ander slecht eten) een week te laten staan, van 29 november t/m 5 december. Ik zal er dagelijks een berichtje over posten. Er zijn al mensen die meedoen, hopelijk zijn we een goede stimulans voor elkaar!

Het sporten was deze week gewoon lekker! Maandag Zumba op het werk. Ik had het maandag- en dinsdagavond druk met de verjaardag voorbereiden en vast het een en ander voor sinterklaas. Wel lukte het om de kickstart your week les dinsdag nog te doen, dus toch een half uurtje Zumba. Woensdagavond was het Zumba en de live challenge. Donderdagochtend deden we de ouder-kind workout. Hier zat bring sally up, bring sally down ook bij, dan wel met kind op m’n rug. Erg pittig en erg leuk. Ook mijn jongste zoon genoot er volop van. ’s Avonds besloot ik zelf nog een workout te doen. Een pittige total body workout via youtube, ik deed een nummer van de pound, ik wilde nu eindelijk mijn kettlebell wel eens gebruiken en ik deed de oefening met het wieltje een aantal keren. Vrijdagochtend kon ik kiezen uit de vollemaanworkshop of de strong, ik besloot voor het eerste te gaan. Loslaten, intenties opschrijven en tussendoor lekker dansen. Voor de vrijdagavondtraining waren we met z’n drieën. Het zou kort en snel worden of langer en langzaam. Ik koos een rondje uit van een kilometer of 7 dat we konden uitbreiden. Ik vroeg mijn collega naar het tempo, ze vond het pittig. Toch hield ze het goed vol en ik kon haar er doorheen praten. Ze wist het uiteindelijk tien kilometer vol te houden, de laatste kilometer flink te versnellen, waardoor we binnen het uur finishten. Zij was zo blij! En dat gaf ons allemaal zo veel voldoening. En vandaag was de bootcamp, wederom heerlijk. Bij navraag hoe het buikspiergedeelte voelde, gaf ik aan het niet heel erg te voelen. Ik kreeg het advies om rustiger of vooral bewuster omhoog en omlaag te gaan. Er werden gewichten bij gepakt en we mochten hiermee nog eens 30 zombie en 30 butterfly situps doen. En ik denk dat ik hem nu morgen wel ga voelen.

Donderdag ben ik jarig, jaren lang noemde ik elke keer weer 19 te zijn geworden. En nu besluit ik er toch maar eens voor uit te komen hoe oud ik werkelijk word. Ik word 40. Spottend noemde ik thuis dat ik in een midlife crisis ben beland, mijn man ontkent het niet. Ik zelf trouwens ook niet. Wel weet ik dat ik nu ontzettend geniet van het leven. Van alles wat er op mijn pad komt, van alles wat ik wil, van alles wat ik doe. En ik denk dat dat het allerbelangrijkste is. Ik voel me jong, ik kan de wereld aan. Doelen en dromen genoeg om achteraan te gaan. Daar maakt leeftijd niks voor uit!

Lieve groet, Cobie

Dit was een week van rust, mezelf herpakken, plannen maken en m’n gevoel wel onder ogen komen. De trail hakte er behoorlijk in, zowel lichamelijk als geestelijk. Ik besloot dan ook om het even rustig aan te doen. Degenen die mij kennen weten wel dat ik rust als een relatief begrip zie; even geen keiharde hardlooptrainingen.

De Zumba maandag werd geïmproviseerd, wat resulteerde in een pittige les. En daar ging het voornemen van rustig aan doen al. Waar iedereen stond uit te hijgen, was ik aan het genieten. Met mijn conditie zit het wel goed. Dinsdag hadden mijn kids een studiedag en nam ik vrij. We gingen naar het bos en bakten pepernoten en daarna ging ook de rest van mijn voornemen de deur uit. In de paar uurtjes die overbleven kon ik mooi de ramen nog even wassen en vast cadeautjes kopen, dat scheelde op donderdag (want die dag had ik ook al weer meer dan vol gepland). Ik kan echt genieten van even rust ;-). De Zumba woensdag was ook fijn. En donderdag trainden we samen, een warming-up via youtube, een half uur aan pittige filmpjes, een paar keer met het wieltje en wat push ups. Ik voelde hem wel, een heerlijk voldaan gevoel. Bij de Strong op vrijdagochtend ging het ook lekker. En ’s avonds nog de hardlooptraining. Ik liep in totaal een kilometer of zeven, verschillende tempo’s. Ik kon mijn collega niet bijhouden en dacht dat het aan mij lag. Echter bij het nakijken thuis op mijn horloge zag ik dat het ook echt hard ging. Het ging korte stukjes tussen de 4.00 en 4.30 min/km. Het voelde niet alleen als sprinten, het was het ook. En vandaag was het weer tijd voor bootcamp. Na twee minuten planken en twee minuten brug, kwam de kern. Een piramide, de onderste rij alles 25x; squats, push ups, butterfly situps, leg raises en lunges, de rij daarboven alles 30x ; high plank-low plank, jump squats, calf raises en mountain climbers, de derde rij alles 35x; diamond push ups, pull ups en triceps dips. De vierde rij alles 40x; ball slam en ball throw en de bovenste rij 50 burpees. Toen de trainer vertelde dat de onderste rij 5x moest, de rij erboven 4x enz, begon iedereen te mopperen. Hij lachte en noemde mijn naam, dat ik nooit klaag. Ik lachte terug en zei; “maar ik denk wel”. Daar ging mijn positie als lievelingetje. En toen hij de aantallen aanpaste, begon ik ook te klagen. Ik was bijna bij de vijfde ronde toen hij 3 rondes maakte van de onderste beide rijen. Die beide daarboven werden twee. De onderste twee rijen waren goed te doen. De pull ups vond ik ontzettend zwaar, de diamond push ups waren ook niet leuk. En bij de triceps dips kreeg ik uitleg, niks geen makkelijk variant meer. De baloefeningen waren nieuw voor mij. Een bal van vijf kilo, eigenlijk kwam het neer op squatten en dan met kracht de bal op de grond gooien. Voor de andere oefening moest ik vlak bij een muur gaan staan, in squat. En dan bovenhands de bal in de lucht of tegen de muur gooien en ook bovenhands weer opvangen. En die hakte er flink in, na alles, met een bal van 5 kilo en de serie van 40 2x. Ik had nog 8 minuten over voor de burpees en om eerlijk te zijn had ik geen bezwaar dat het er 25 werden en 25 jump squats. Ik was als eerste klaar en hield vier minuten over, het zweet droop van mijn hoofd en werkelijk iedere spier in mijn lijf trilde. De vrouw naast me kon ook de hele training afmaken en samen waren we blij en voldaan. Het was een heerlijke training, hoewel ik daar morgen en misschien ook overmorgen wel anders over denk. En omdat de winter voor de deur staat, werd het thuis toch echt tijd om met het snoeien van alle bomen in de tuin te beginnen. Lang verhaal kort, dat was mijn rustweek ;-).

Ik moet bekennen dat het hele corona gebeuren er ook deze week wel inhakte bij mij. Ik nam het steeds met me mee, voerde er veel en verschillende gesprekken over. En ik merk wat het allemaal met andere mensen doet, en dat raakt me. Vanmorgen heb ik er nog een tijd met mijn man over gesproken en ik heb me nu voorgenomen om er over op te houden. Even geen gesprekken meer en er gewoon even wat afstand van nemen. Alles verwart me, gaat met me aan de haal en ik moet bij mezelf blijven. En dat verklaart het sporten ook wel weer, dat is en blijft een heerlijke uitlaatklep voor mij. Na de bootcamp vanochtend was mijn hoofd even heerlijk leeg!

Deze week was ook de een na laatste les van de cursus wat wil je intuïtie je vertellen. Leuk, leerzaam, maar ook pittige en spannende opdrachten. Ik had me voorgenomen om alles aan te gaan, dus dat deed ik. Er zaten twee opdrachten bij als een soort van voorproefje op de coachopleiding. Deze waren erg ongemakkelijk en ik weet ook nu nog niet goed wat ik er van vind. Ik heb meegekeken met het webinar over de coachopleiding en dit alles maakt dat ik de opleiding wel echt spannend vind. Het gaat ver buiten mijn comfortzone zijn. Anderzijds ben ik ook erg benieuwd en heb ik er ook veel zin in om hier meer over te leren. We kregen een enorme berg huiswerk voor de intuïtie cursus, gelukkig had ik een rustige week en kon ik daar regelmatig even mee bezig. Het gaf me veel inzichten en ik merk ook dat de drempel om dingen te delen lager wordt. Ik volgde deze week ook nog een sessie en ook dat gaf me veel inzichten (en wederom veel huiswerk ;-)). Het was confronterend, zal dat nog vaker zijn, maar helpt me wel enorm. En ook dit alles gaat me zowel met het sporten voor mezelf als ook op het gebied van Running Miracle verder helpen.

En dankzij al mijn vrije tijd was ik heerlijk op facebook aan het snuffelen en stuitte ik op een cursus over hsp kinder medium. Ik heb alles doorgelezen en kan de cursus maar niet uit mijn hoofd zetten. Waarschijnlijk zo niet verstandig om te doen, hij start in december (iets met drukste maand van het jaar), tegelijk met de coachopleiding. De coachopleiding duurt 6 maanden en circa 2 tot 3 uur tijdsbesteding per week. De cursus hsp kinder medium duurt 8 weken. Elke week een zoom en huiswerk, als je alles doet, ben je in twee maanden klaar en anders duurt het wat langer. Mijn verstand zegt, niet doen. Mijn man heeft impliciet al toestemming gegeven en mijn gevoel heeft de keus al gemaakt. Gelukkig ben ik na deze goed uitgerust en kan ik de wereld weer aan!

Vrijdag had ik de kinderen naar school gebracht en liep ik naar huis. Ik hoorde een gek geluid en zag een zwarte pluizige bol. Ik bleef kijken, het beestje draaide zich om, het bleek een eekhoorn te zijn. Ik stond vlak bij hem, hij bleef geluiden maken en me aankijken. Hij vervolgde zijn weg rustig omhoog, we volgden elkaar. Het was prachtig. Ik lees dat de eekhoorn staat voor hard werken en sparen voor de toekomst. En ook dat de eekhoorn je leert om van tevoren plannen te maken voor de winter, wanneer de bomen kaal zijn en er allang geen noten meer te vinden zijn. Dit kan geen toeval zijn!

Lieve groet, Cobie

Misschien had ik moeten luisteren naar alle voortekenen. Misschien had ik niet de bevrediging op de korte termijn voorrang moeten geven. Misschien had ik gezonder moeten leven. Misschien had ik niet alles moeten of willen doen. Ja misschien, misschien ook niet. Want eigenlijk geloof ik niet zo in misschien of als.

Ik zat er maandag behoorlijk doorheen. Het hele corona gebeuren en alle onzekerheid erom heen. Ik huilde thuis even flink uit, ik appte een uur met een vriendin en ik herpakte mezelf. Dit betekende concreet dat ik me maar vol op het sporten ging storten. Verstandig? Misschien niet (issie weer). Bevredigend was het op dat moment wel. Na een uur Zumba op het werk, deed ik ’s avonds zelf nog een half uur. Ik zou de bootcamp deze week op donderdag gaan doen en ik zag dat ik nog een inhaal les te goed had. Deze plande ik op dinsdag. Op woensdag werd het een intensieve Zumbales van anderhalf uur. Dit alles resulteerde dat ik vrijdagochtend bij de Strong met behoorlijke spierpijn in mijn buik stond. Misschien niet heel verstandig om volle bak mee te doen, maar ja, daar had ik nu juist wel zin in. Bij de vrijdagavondtraining waren we met z’n tweeën. We besloten een rustig duurloopje te doen. Dat ging bij de tweede kilometer natuurlijk al mis. Daar kwam nog bij dat ik verder ook ontzettend druk had. Op zaterdag werd het vroeg opstaan en na de gym van mijn dochter, meteen mee voor het feest van haar vriendin. Uiteindelijk waren we ’s avond om een uur of zeven thuis en had ik het wel behoorlijk gehad. Het eten viel als een blok op mijn maag, ik werd er ’s nachts meermaals wakker van en vanmorgen voelde ik me niet happy.

Vandaag was de dag van de trail. Een hoop gedoe om mee te kunnen doen, dus starten zou ik. Ik blijf mezelf maar voorhouden; ach joh 27km is niet zo ver, die kom je misselijk ook wel door. Bij aankomst plensde het, alweer een teken. We haalden het nummer op, nog even terug naar de auto en toen richting start. Een verhaal over het smokkelen van vroeger uit. Als we bij de grens zouden worden aangehouden, hoefden we alleen maar te zeggen: “ik kom oet Losser en ik weet van niks”. De start. En eigenlijk voelt het vrijwel meteen al zwaar. We lopen door een manege en vlak daarna zo rond de eerste kilometer, glij ik uit. Al weer een teken. Ik probeer de knop om te zetten, steeds weer. Maar wat ik ook probeer, het lukt niet. Ik vind het ontzettend zwaar en ik blijf met mezelf in gevecht. Mijn loopmaatje vraagt of het door het coronagebeuren komt, ik ontken het. Wil het er niet over hebben. Ik sluit me op in m’n eigen bubbel en ben alles behalve gezellig. Heel vaak geef ik hem aan dat hij mag gaan, dat doet hij niet. “We lopen samen”, blijft hij zeggen. Er rennen pony’s in het weiland naast ons mee, prachtig. Het parcours is zwaar, alles wat nog enigszins te doen is normaalgesproken, is nu modder en glibberig. We lopen over boerenerven en gebieden waar je anders niet mag komen. Over het crosscircuit en door de zandduinen. Als we de grens passeren staat er iemand verkleed als douane, dwingend kijkt ze ons aan en ze vraagt wat we van plan zijn. Als we noemen dat we van niks weten, mogen we doorlopen. We lopen achter het klooster langs en pakken een heel stuk Duitsland mee. Ik neem inmiddels steeds vaker even pauze. Een paar slokken water en een stukje van een natuurlijke energiereep. Eten durf ik niet, ik blijf me misselijk voelen. Ik loop nu ook niet lekker, erger dan dit kan niet, honger kan ik er ook nog wel bij hebben. Ik verwacht rond 14 km een verzorgingspost, dat blijkt bij 18 te zijn. Inmiddels lopen mensen achter ons op ons in. Ik besluit voor cola te gaan, wel energie, vloeibaar en het schijnt tegen misselijkheid te helpen. We lopen verder, een zwaar stuk door erg hobbelig land. Mijn loopmaatje weet op me in te praten door in plaats van bij 22 km bij 22,5km pauze te houden. We lopen langs het water en ik voel iets scherps langs mijn arm gaan. Een flinke kras door een prikstruik die ik tussen mijn arm kreeg, mijn gevoel is inmiddels wel al zo verdoofd. Vlak daarna is de grensovergang. We krijgen een pakje boter mee. En nog iets verderop weer douane, met de vraag of we iets aan te geven hebben. De laatste kilometers zijn zwaar, we worden door een paar groepjes ingehaald en halen zelf ook nog een paar mensen in. Wat ben ik blij als ik de atletiekbaan zie. Ik kan nog versnellen richting 10km per uur, mijn loopmaatje perst er nog een sprint uit. Wat voelt het goed om die finishlijn te passeren. Ik drink nog een bekertje cola en eet chocolade, mijn misselijkheid is weg. En ik voel me meteen een stuk beter dan de hele dag. We krijgen een medaille en krentewegge, met de boodschap dat we die wel verdiend hebben. Duidelijk dubbel bedoeld. Ik heb zelden zo afgezien als vandaag. Ooit een marathon gelopen, waarbij het vanaf 15km ongeveer net zo ging. En vandaag; het was echt 27km lang Afzien! Opgeven komt niet in mijn woordenboek voor, het is wel zeker 100 keer door mijn hoofd gegaan. Toch ga ik altijd door. Na de loop kom ik er wel voor uit dat het waarschijnlijk toch mentaal is. En als bij thuiskomst mijn man naar me toe komt, barst ik in tranen uit. Hij begrijpt het niet zo goed. “Wees trots op jezelf, je hebt het wel gedaan”. Die trots voel ik niet, nog steeds niet. Voor mij is het vanzelfsprekend dat ik hem uitloop, moeilijk of niet. We praten even over alles wat ons bezig houdt, ik huil even lekker uit. En mijn man oppert voorzichtig dat ik misschien soms eens iets rustiger aan moet doen. Ik mompel alleen maar dat ik dat niet wil horen, maar dat weet hij wel. En hij weet ook dat ik het wel hoor. De honger komt nog steeds niet, ik neem een lang en warm bad met een eiwit shake. De kids zijn relaxed en ontspannen, de sfeer in huis is fijn. Dat alles maakt mijn dag wel weer goed.

Ik ga hier mijn les uit halen. Qua sporten is dit waar je mentaal sterk van wordt, dus die is wel binnen. Of was dat eigenlijk al met alle zelfoverschattingen in het verleden. En de andere les die ik hier uit kan leren richt zich meer op mijn vluchtgedrag, vooral in sport, maar ook in verder veel te veel gaan doen. Mezelf herpakken, gevoelens wegdrukken en gewoon keihard gaan. Dan hoef ik de confrontatie met mezelf even niet aan te gaan. En misschien, ja misschien gaat alles fantastisch en voel ik me daardoor een stuk prettiger. Misschien ook niet..

Lieve groet, Cobie