Tweede kerstdag vandaag, het jaar loopt ten einde. En zachtjes aan dringt dat ook tot mij door. Regelmatig blik ik terug en komt de vraag: wat ik los wil laten. Maar stiekem denk ik liever aan wat dit jaar me allemaal heeft gebracht. En ik denk dat ik daar wel een boek over kan schrijven! Ondanks dat het een gek jaar was, waarin veel niet kon of niet mocht. Waarin ik voelde hoe moeilijk het kan zijn om keuzes te maken. En hoe onrechtvaardig de consequenties kunnen voelen. Helemaal als het je kinderen aangaat, terwijl ze je principes misschien zelf niet delen. Ondanks dat, kan ik zeggen dat 2021 voor mij een fantastisch jaar was, of is!
Het was het jaar van Running Miracle. Ik hielp vriendinnen met hardlopen, het verder opbouwen. Ik kreeg een prachtige, persoonlijke en erg rake brief van een hele goede vriendin en raakte met haar hierover aan de praat en in dat gesprek ging er bij mij een knop om. Ik besloot er volledig voor te gaan. Ik bedacht een naam. Met hulp van mensen om me heen, kwam er een logo. Ik liet kleding bedrukken en ik maakte een website. En op 10 september werd het helemaal echt, ik schreef me in bij de kamer van koophandel.
Vanmiddag zocht ik mijn verdiensten van dit jaar bij elkaar en maakte hier een foto van. En als ik hier naar kijk, realiseer ik me dat ieder voorwerp symbool staat voor een stap.
Ik begon het jaar met de Run Forest Run High five. Dit betekende voor mij heel wat drempels over, ver of eigenlijk mijlenver uit mijn comfortzone. Wat had ik zin om trails te lopen, maar wat was er weinig. Tot mijn oog hierop stuitte, en eigenlijk, was het perfect. De GPX bestanden van vijf trails ontvangen en drie maanden de tijd hebben om er minimaal drie van te lopen om de medaille thuisgestuurd te krijgen. Voordat ik alle beren op de weg had gespot, had ik me impulsief al ingeschreven. En toen kwam het nadenken over de beren natuurlijk alsnog wel. Maar ik kon niet meer terug, ik wilde mezelf wat bewijzen. Het zelf met de auto naar de trails rijden, was de eerste uitdaging. Daar kwam bij dat ik hoog had ingezet met de trails rond de 25km, ik liep op dat moment een beduidend stuk minder ver. En ik had nog nooit iets met navigeren op mijn horloge gedaan, of eigenlijk helemaal niet met navigeren. Ik hou van uitdagingen en met de impulsieve inschrijving had ik mezelf al overtuigd er voor te gaan. Via internet vond ik uit hoe ik de route kon uploaden naar mijn horloge. Naar de eerste trail ging mijn gezin mee, dus hoefde ik nog niet zelf te rijden. Het navigeren besloot ik ter plekke maar te leren. En de afstand.. ik weet dat als ik iets in mijn hoofd haal, ik het ook doe. Ik liep vlak van te voren nog een lange duurloop van 20km, wat een ware hel werd. Iets met afkicken van suiker, gedachten niet kunnen verzetten en omkomen in zelfmedelijden. Maar goed, een slechte generale betekent.. Het werd een prachtig avontuur. Redelijk snel vond ik uit hoe het navigeren werkte, tot mijn knieën door het water, wees mijn horloge me de weg. Het laatste stuk merkte ik zeker niet genoeg getraind te hebben, dus op karakter bereikte ik de finish, waar mijn kinderen me warm onthaalden. De volgende trails reed ik zelf met de auto en dat leverde me heel wat vrijheid op, ook op andere momenten durfde ik nu de auto te pakken. Uiteindelijk liep ik vier van de trails en wat voelde ik me blij, trots en voldaan bij het ontvangen van deze medaille. Hij staat symbool voor alles wat ik hiermee heb overwonnen, voor buiten comfortzone gaan, voor moed en vooral voor op mezelf durven vertrouwen.
In de zomer volgde de T4 van Run Forest Run, hetzelfde principe. Ik stond er nu wat relaxter in, ik kon me meer focussen op het lopen zelf. Mijn conditie verbeterde en ik zorgde dat de drempels die ik over was gegaan met de H5, achter me bleven.
De medaille van de Singelloop symboliseert ook veel voor mij. Vlak daarvoor kreeg ik te horen dat mijn loopmaatje van vroeger in een hospice zat. Ik heb veel aan hem te danken, hij heeft me onbewust een heel eind geholpen met waar ik nu sta en wat ik nu doe. Hij steunde me altijd met een berichtje en vorig jaar stond hij onverwachts bij de Singelloop om me aan te moedigen. Ik bezocht hem nog, we deelden herinneringen. Het was een fijne laatste ontmoeting. Vrijdag op de fiets naar de training die ik zou geven, zag ik een regenboog. Hij had me ooit al genoemd dat hij me wel trainingen zag geven. Een naar gevoel bekroop me. Ik merkte hoe moeilijk ik het er mee had. Maandag kwam het gevreesde bericht. En bij de Singelloop wist ik dat hij er dit jaar niet zou staan, maar wel dat hij bij me zou zijn. Het werd een rare, emotionele wedstrijd. Een vriend die ik had begeleid, liep mee. En ik wilde zelf ook graag mijn tijd van vorig jaar verbeteren. En tijdens de wedstrijd zelf, ging dit alles door me heen. Bij de plek waar hij een jaar eerder stond, vond ik nu niks. Wel voelde ik zijn aanwezigheid bij me. Ik haalde mijn doel en de vriend die meeliep, liep de sterren van de hemel. Het gaf op alle fronten voldoening. Zo heeft het moeten zijn.
De medaille van de halve van Oldenzaal symboliseert hoe Running Miracle mij laat groeien. Ooit zei ik dat ik nooit voor een groep zou gaan staan, dat ik nooit training zou gaan geven. En vlak voor de zomervakantie werd ik benaderd met de vraag of ik trainingen wilde verzorgen voor een bedrijf met als doel de 5km van de halve van Oldenzaal. Ik voelde de spanning in mijn lijf, maar zei meteen ja. Ik wist gewoon dat ik dit moest gaan doen. Volgens mij ben ik zelden zo nerveus geweest als voor de eerste training. Wat heb ik er van genoten en wat heeft het me veel gebracht! We sloten de trainingsperiode met elkaar af met de 5km wedstrijd, het werd een feestje! Als vervolg hierop besloot ik een eigen trainingsgroepje op te richten op de vrijdagavond. Momenteel ligt het weer behoorlijk stil, mede door alle maatregelen. Maar ik heb goede hoop om het in het voorjaar echt vorm te kunnen gaan geven. Ik benaderde een vriend die trainer is, hij gaf me veel tips, uitleg en voorbeelden voor de warming up en de loopscholing. En door deze stappen realiseerde ik me nog meer, dat als ik meer mensen aan wil trekken, ik zichtbaar moet zijn. En daar ging een ander stuk comfortzone. Ik belde met onbekende mensen, bedacht challenges en ik maakte filmpjes (en dat laatste vond, eigenlijk vind, ik echt verschrikkelijk). Het liep redelijk parallel met opdrachten uit de cursus die ik volgde en waarbij we ook filmpjes moesten delen. Ik ging het dus maar gewoon aan, gaf mezelf feedback en probeerde hierin te groeien. Ik weet dat ik op alle fronten nog ontzettend veel te leren heb, wil leren. En inmiddels heb ik al weer zo veel nieuwe plannen in mijn hoofd, wat zorgt dat er nog meer te leren bij komt. Maar ik sta er voor open, ik wil graag groeien op dit gebied, me verder ontwikkelen en er stralend gaan staan. Ik ben er van overtuigd dat dat me gaat lukken!
Bij de finish van de mudmasters ontving ik het t-shirt. De mudmasters staat vooral voor heel hard trainen. Ik ben dit jaar met bootcamp begonnen, dat is fantastisch! Pittige trainingen, gezelligheid, veel leren en sterk worden. Ook afzien, spierpijn, veel spierpijn en doorgaan. Maar de mudmasters staat vooral voor samen trainen met een goede vriendin. We hebben allerlei trainingen samen gedaan en we trainen nog regelmatig samen. We gingen samen hardlopen, waarbij ik haar hielp. En we gingen samen zwemmen, waarbij ze mij hielp. Want ook daar lagen en liggen nog wel hoge drempels en wil ik nog wel veel bijleren. We bedachten allerlei verschillende trainingen en we trainden met name onze armen, voor de gevreesde monkeybars. En de mudmasters deden we samen. Het was een prachtig avontuur! De monkeybars waren nog verschrikkelijker dan ik op voorhand dacht (het water nog veel enger dan ik vreesde). Bij de hoge steile glijbaan moest ik mezelf echt oppeppen om het ook daadwerkelijk te durven. En bij de halfpipe besloot ik er vol vertrouwen in 1 keer tegenop te lopen. We gingen hand in hand over de finish en vierden samen feest.
De houten medaille is de laatste en daar kleven gemengde gevoelens aan. Het was eerst al de vraag of we mee mochten doen. Mijn loopmaatje regelde het uiteindelijk, blij dat het lukte, maar ook een dubbel gevoel dat het niet van harte ging. En de loop zelf was een ware hel voor mij. Na een kilometer gleed ik al uit en vanaf het beging heb ik niet lekker gelopen. Het voelde ontzettend zwaar, ik kon mijn gedachten niet verzetten, ik was niet gezellig, het was Afzien met een hoofdletter, 28km lang. Ik weet dat is waar je strek van wordt, dat het er ook bij hoort, toch kijk ik er niet erg plezierig op terug. Ik houd mezelf maar voor dat dit een les was.
Verder was dit ook het jaar van het online sporten. Het begon met allemaal verschillende online lessen. Ik was al snel fan. Ik deed bijna dagelijks mee en leerde nieuwe mensen kennen. En nu zijn er weer een aantal online lessen en geniet ik er weer net zo van als aan het begin van het jaar. Dankbaar dat ik weer mee mag doen en blij met de nieuwe contacten die ik op deze manier heb opgebouwd!
Tussen alle regels en restricties door was er nog de mogelijkheid voor een Zumba event. We dansten drie uur lang. En dat is zo fijn! De sfeer is gemoedelijk, lekkere muziek, heerlijk bewegen en je hoofd helemaal leeg.
Dit jaar heb ik ook hard gewerkt aan mijn persoonlijke ontwikkeling. Ik begon met het gezond en fit traject; dit bracht me dichter tot mezelf, ik viel af, raakte van mijn suikerverslaving af (wat inmiddels helaas weer helemaal terug is) en ik begon open te staan voor spiritualiteit. Daarna nam ik deel aan de cursus wat wil je intuïtie je vertellen. Dit leerde me veel over mezelf. Hoe ik bij mezelf kan invoelen en hoe ik antwoorden kan krijgen. Ik leerde manieren om bij mezelf te blijven (boven aan die hoge glijbaan bij de mudmasters) en hoe ik kan ontspannen. Beide cursussen lieten me ook regelmatig buiten mijn comfortzone gaan en lieten me groeien. Nu ben ik bezig met de coachopleiding. We hebben de eerste les gehad, ik ben veel aan het oefenen. Dit brengt me nu al veel en gaat me nog veel meer brengen. Op voorhand vond ik het ontzettend spannend, nu merk ik dat ik het vooral heel leuk vind. Ik begrijp het allemaal nog steeds niet goed, ik weet ook nog niet wat ik overal precies van vind. Wel weet ik dat ik het als iets magisch ervaar en dat ik enorm van het oefenen geniet. Hoewel het soms ook ineens en onverwachts heel dichtbij kan komen en erg ongemakkelijk kan voelen. Sinds het gezond en fit traject spreek ik regelmatig een persoonlijke sessie af. Dit geeft me iedere keer inzichten, inzichten in dat stuk waar veel beperkende overtuigingen liggen. Vaak is het erg confronterend, werkt het lang na. Steeds helpen de inzichten me om in te zien wat ik kan doen om verder te groeien. Al deze onderdelen hebben me het afgelopen jaar veel verder geholpen.
En als ik zo terugblik, realiseer ik me hoe alles op zijn plek viel. Alles stukjes pasten in elkaar en zorgden er met elkaar voor dat 2021 een fantastisch jaar was voor mij. Ik ben dankbaar voor dit alles, dankbaar wat het me heeft gebracht en dankbaar waar ik nu sta. Ik kijk uit naar 2022, heb er veel zin in om alles aan te grijpen, aan te gaan en verder te groeien! Ik barst van de plannen, de energie, ik verheug me erop. En ik hoop op een net zo mooi, uitdagend en leerzaam jaar!
Lieve groet, Cobie