Maand: september 2021

Eindelijk weer een beetje in het land der levenden. Het was een drukke week! Eigenlijk veel te veel te doen, onverwachtse zaken ertussen door die flexibiliteit vragen. Een online cursus erbij die me ook wel interessant lijkt. Tel daar veel te korte nachten bij op (voornamelijk eigen schuld). En dan vandaag toch nog onverwachts de Mudmasters. Een warm bad, een lekker kopje thee en wat eten, doen wonderen.

Laat ik maar bij het begin beginnen. Mijn moeder die op de kinderen past was ziek. Gelukkig kon mijn man veel thuiswerken, wist ik twee middagen werk in 1 te proppen, wilde een lieve vriendin een dagje oppassen en kregen we de puzzel toch rond. Wel had ik op voorhand al weer eens veel te veel gepland deze week en zat er ook echt nergens rek in. Maandag na het werk, Zumba en ’s avonds een interview door FiaFiaFactory. Dinsdag een etentje met een groep oud collega’s, veel te gezellig en natuurlijk veel te laat. Woensdag gaf ik na het werk een training, ’s avonds Zumba en daarna een sessie. Voor de eerste keer live, wat het zeker spannender maakte voor beide. Er zat nog zo veel waar ik mee bezig wilde, dit was erg goed, ik heb stappen kunnen zetten. Maar ja, dat houdt me ook naderhand nog wel behoorlijk bezig. Gelukkig had ik daar niet heel veel mogelijkheid voor. Ik had de woensdag besloten om mee te doen met een online business retreat, donderdag tm zondag twee zooms op een dag. En eigenlijk bleek het veel interessanter te zijn dan ik aanvankelijk dacht. En dan ben ik ook wel weer zo dat ik er vol voor ga. Dus drie uur per dag vrij maken voor de zooms, extra opdrachten erbij. De kids hadden ook nog een studiedag vrijdag. Klinkt chaotisch he, zo voelde het ook. Donderdag een telefoontje van Mudmasters, met wat creativiteit hoefden wij onze principes niet opzij te zetten en konden we toch meedoen. En dan… Eigenlijk was dit wel wat we beide wilden. Ik gaf het ticket van de trail aan de vriend van mijn vriendin en wij besloten vandaag toch mee te doen met de Mudmasters.

En vandaag stond de wekker dus op 5.30uur. Dat was niet nodig, mijn biologische klok wekte me om 5.00uur al. Veel te vroeg na de online les van gisteren tot 22.00uur. Ach ja, met een beetje adrenaline lukt alles. We vertrokken om 7.00uur en na een gezellige autorit, zat de sfeer op het terrein er al goed in. Wat een feest!! Muziek en een paar gangmakers bij de start. We hadden tijd genoeg om even rond te lopen en rond 9.40 gingen we het startvak in. En daarna; vooral veel modder!! Glibberen en binnen vijf minuten waren we van top tot teen zwart. De eerste obstakels waren niet heel pittig, even rustig er in komen. Omhoog klimmen en met een korte steile glijbaan naar beneden, het water zou ijskoud zijn. Dat viel gelukkig erg mee. We liepen verder, twee muren recht omhoog. We hebben een poging gewaagd, dit lukte echt niet. Ik kon net bij de rand komen, echt te weinig kracht om me omhoog te trekken. We liepen verder. En daar waren de monkeybars. Waar we zo hard op hadden geoefend. Lang verhaal kort, dit was het ergste van allemaal!! We hoorden de ene plons na de andere, wat niet hoopgevend was. Ze hingen te ver uit elkaar, er zat zand op, ze voelden glad. Maar wat eigenlijk gewoon het hele punt was bij mij, en dat wist ik al op voorhand, dat water er onder. Ik zwem regelmatig, maar ik blijf bang om in water te springen, kopje onder te gaan, ik weet het niet precies. Als ik niet volledig de controle heb, heb ik geen controle meer over mijn ademhaling. Ik wist een paar keer te zwaaien en in mijn hoofd was ik alleen maar bezig wanneer ik in dat water zou vallen. Ik besloot me mentaal maar voor te bereiden op mijn sprong. ik liet me vallen en vond het echt verschrikkelijk. Het water prikte tot aan mijn hoofd, mijn hartslag had het maximum bereikt en ik denk dat het zeker 10 minuten duurde voor ik me weer rustig voelde. Mijn vriendin moest nog gaan, ik besloot haar maar niet aan te kijken. Zij vindt het water niet eng en iets ander uitbrengen dan; het is verschrikkelijk, kon ik op dat moment niet. Ook zij slingerde een paar keer. Voor volgend jaar gaan we onze armen nog meer trainen. Daarna volgde weer veel modder. Korte buizen door het water heen, we gleden er door. Load carry, met een gewicht op onze schouders een rondje lopen. We kwamen tot de conclusie dat dit na deze zomervakantie een eitje was. Bijna dagelijks een zware rugtas mee, vol met flesjes water. En dan was het niet alleen een rondje wat we er mee liepen. Even later de sizzler. Mijn vriendin had al aangegeven dat dit voor haar echt een grens was. Bij mij won mijn nieuwsgierigheid, ik koos voor de stroomvariant. De meeste touwtjes hingen er duidelijk voor de show. Ik heb twee keer een klein prikje gevoeld, het was vooral grappig te noemen. Daarna volgde nog heel veel modder, klimmen, glijden, kruipen, echt alles. Bijna op het einde kwam de swing. Deze is me in het verleden (survivalruns op de middelbare school) nooit gelukt, dus ik had wat te bewijzen. Vol overgave, dan kun je alles, prentte ik mezelf in. En dat deed ik, ik stond zo aan de overkant. We gingen al tijgerend onder prikkeldraad door, door de modder. En ik maakte me mentaal klaar voor het engste; de flyer. Een tien meter hoge, hele steile glijbaan, waarbij je op het einde wordt gelanceerd. Je krijgt instructies hoe je je armen en benen moet houden en al die hulpverleners er omheen zorgen ook niet dat ik me prettig voel. Wil jij eerst of laatst, vraagt mijn vriendin. We gaan tegelijk! Ik besluit de angst niet toe te laten, ik wilde toch alles aangaan. We zitten erg lang boven aan de glijbaan. Naast ons glijden ze en wij moeten nog wachten. Als we het signaal krijgen om te gaan, besluit ik meteen te gaan. Dan kan ik me ook niet bedenken. Het is heftiger dan ik dacht, je vliegt omhoog en je valt diep in het water. Ik pak mijn rust en zwem rustig omhoog. Mijn vriendin vond het erg gaaf en wil nog wel een keer, die mening deel ik niet. Wel ben ik erg blij dat ik het gedaan heb en zal ik het een volgende keer ook zeker weer doen, maar gaaf.. We lopen verder, rechtdoor richting finish en afslaan voor de 16km. Ik waag nog een poging, zullen we… gelukkig is er altijd iemand verstandig, zelfs na mijn tweede poging; nog een paar obstakels dan? We lopen richting finish en hebben de halfpipe nog te gaan. Wederom vol overgave en zonder me te bedenken ren ik omhoog. Ik pak de rand en ben boven. Als mijn vriendin ook boven staat, vieren we ons feestje! De man bij finish geeft ons beide een high five en hand in hand rennen we de finish over; wat een avontuur!! Dit gaan we zeker vaker doen!! Een mooi doel om verder te trainen!!

Ik zou zeggen, ik duik op tijd onder de wol. Maar eigenlijk ben ik ook nog wel erg benieuwd naar het laatste deel van de business retreat. Morgen weer verder met de cursus; wat wil je intuïtie je vertellen. Het blijft spannend. Zo zachtjes aan begint het allemaal wat meer een geheel te worden en begin ik het een beetje te begrijpen. En merk ik ook vooral dat ik het kan gaan gebruiken. Heel wat grenzen doorbroken vandaag. Zoals het bord bij de start zei; “this is the end of your comfortzone”.

Lieve groet, Cobie

Ken je dat, zo’n gevoel dat alles vanzelf lijkt te gaan. Alles gaat precies zoals het hoort, zoals je wil, zoals je verwacht. En misschien heb je het ook wel zelf in de hand. Een vriendin van me zou zeggen; je manifesteert het zelf. En ik denk; je dwingt het af. En regelmatig werk je er ook gewoon hard voor.

Afgelopen zaterdag bracht ik mijn dochter naar de gym, ik hield een klein uurtje over voor een training voor mezelf. Oké, na wat geklets was het driekwartier. Ik zat te denken aan een pittige intervaltraining. Ik wilde immers sneller worden. Ik ging richting het bos, dicht bij de gym. Even warmlopen en er dan vol voor gaan. Ik had me de hele week niet helemaal lekker gevoeld, slecht geslapen en ook mentaal speelde er het een en ander mee. Maar zaterdagochtend, daar in het bos, viel alles op z’n plek. Een gevoel van tevredenheid overviel me. Het zonnetje brak door, ik was helemaal alleen en alles was precies zoals het moest zijn. Ik verruilde de bedachte intervaltraining voor een lekkere cross. Op volle snelheid naar beneden en wat geeft dat een heerlijk gevoel!! Ik knoopte er steeds een ander rondje aan vast, weer omhoog, om vervolgens weer keihard omlaag te gaan. De tijden die mijn horloge aangaf vielen wat tegen, maar eigenlijk kon het me op dat moment niks schelen. Ik genoot! En waardevol was de training zeker ook. Heuveltraining is de krachttraining onder de looptrainingen en het afdalen is en blijft mijn zwakke punt. Waar ik in het verleden de ene na de andere loper voorbij liep als het omhoog ging, werd ik massaal ingehaald bij het afdalen. Ik maakte ondertussen een paar foto’s en ik zag hoe een vogel badderde in een waterplas. Helaas was het tijd om terug te gaan, even uitlopen langs de straat. Op dat moment kwam mijn ego toch nog even om de hoek kijken en werd het uitlopen een snelle laatste etappe. Dit keer wel erg tevreden met wat vriend Garmin aangaf.

En ook op andere gebieden overviel die flow me deze week. Ik ben hard aan het werk voor Running Miracle, hard aan het werk op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. En daarbinnen vielen ook wat stukjes op hun plek. Je zit er tijden tegen aan te hikken voordat het lukt zoals je wilt, en dan ineens gaat het makkelijker en begint het er toch op te lijken. Onderdelen van de cursus begin ik te begrijpen, te voelen. En ik maak stappen in het zichtbaar zijn. Ideeën ontstaan en ik krijg er zin in. De spanning verdwijnt naar de achtergrond. Van mezelf ben ik niet iemand die erg aanwezig is. En nu wil ik juist wel dat mensen me gaan zien, dat mensen weten wat ik doe, dat ik mensen enthousiast kan maken. En dat betekent dat ik meer aanwezig zal moeten zijn. De andere kant is dat ik ook bij mezelf wil blijven. Ik wil alles wat ik doe, vanuit mijn gevoel doen. Oprecht zijn. En dat is regelmatig wel even puzzelen voor mij. Iets doen wat niet van nature in me zit en het op zo’n manier gaan doen dat het wel bij me past en dat ik mezelf ben. En op dat gebied kreeg ik deze week ook vertrouwen. Tips en informatie van verschillende kanten waar ik echt wat mee kan. En veel geoefend de afgelopen tijd. En nu merk ik dat de spanning verdwijnt en dat er vertrouwen ontstaat. Zo fijn!! Dat werkt ook verder door. Ik spreek me uit. Bij een cursus sta ik als eerste op als er om een vrijwilliger wordt gevraagd. Ik geef antwoord op alle vragen die worden gesteld, ik heb de vorige keer goed opgelet en aantekeningen gemaakt, aan vertrouwen geen gebrek. En bij de bootcamp vraag ik om feedback als ik zelf merk dat ik de oefening niet goed uitvoer. En bij alles voel ik die flow, de spanning is er niet. Ik ben in het moment en ik kan genieten van het moment.

En natuurlijk is die flow er niet de hele week. Als ik lopend naar de Zumba ga en besluit om een snelle kilometer en later nog snelle halve kilometer te lopen, is de flow nergens te bekennen. Het is gewoon ontzettend zwaar! Mijn ademhaling rijst de pan uit, wel stelt het me tevreden dat ik de kilometer nog onder de vijf minuten weet te houden. En ook bij de bootcamp vanmorgen lijkt niks vanzelf te gaan. De minuten planken lijken eindeloos te duren. De 100meter lunges voelen verschrikkelijk, zelf als ik als eerste aankom. In tweetallen een parcours doen, een vierkant met op iedere hoek een opdracht. Walking lunges met kettlebelt van opdracht tot opdracht. Ik besluit aardig te zijn voor de andere vrouwen en pak de 16kilo, de mannen mogen de 24 doen. Als je wordt ingehaald mag er worden gewisseld. Ik dacht dat dat pas na een ronde zou zijn. Bij de eerste opdracht zijn de mannen sneller waarop een snel mijn 16kilo pakt. Ik mopper, krijg die 24 niet eens omhoog, hoeft ook niet want ik wil sneller zijn en mijn 16kilo terug hebben. Dat lukt. Mijn partner kan mij net niet bijbenen, dus doe ik steeds net iets meer dan de helft. Wat wel zorgt dat we snel door kunnen doen en de hele 25 minuten voorop liggen. Toch is die flow er niet en voelt het doorlopend zwaar. De buikspieren die we daarna trainen, gaan ook niet vanzelf. Het scheelt nog dat ik om me heen dezelfde geluiden hoor. We sluiten af met een nummer; firework. Bijna vier minuten, hoge plank en bij elke keer als je firework hoort, twee burpees. De reacties van mijn groepsgenoten zeggen genoeg. En als de trainer aangeeft dat we blij gaan zijn met burpees, weet ik dat ik ook nu niet op een flow hoef te rekenen. Tijdens het gesprekje dat ik naderhand nog met de trainer heb, blijkt dat hij toch wel degelijk dacht ik in een lekkere flow zat. Zelf dacht ik dat mijn boze blikken en hopen gemopper, genoeg zeiden. Ik gaf aan dat het zwaar was. Ja, zegt hij, dat is ook de bedoeling. Zwaarder dan anders en ik merk dat ik het afraffel.

Wat ook niet in een flow zit is het tegenvallende bericht deze week. Hard getraind voor de Mudmasters, we waren er klaar voor. Ergens gingen we er een tijd geleden al van uit dat het niet door zou gaan. We besloten door te trainen, niet eens zo zeer voor de Mudmasters, maar ook gewoon om lekker te trainen, gezellig samen te trainen. Toch bleef daar wel die hoop. En de afgelopen weken groeide de hoop. Tot het berichtje op de website donderdag; je hebt een coronatoegangsbewijs nodig. Dat betekent dat het niet doorgaat. De vaccinatie heb ik meermaals geweigerd en wat het testen voor toegang betreft, heb ik mijn principes. Dat betekent dat het ophoudt. Geen flow, maar een bittere pil donderdag.

Zoals ik al aangaf, bepaalde zaken dwing je af. Of komen op je pad. De organisatie van run forest run geeft aan niet te doen aan testen, vaccinaties of wat dan ook. Ik schakel en besluit me last minute in te schrijven voor de Springendaltrail aanstaande zaterdag. Impulsief besluit ik voor de 25 kilometer te gaan, eigenlijk veel te ver op dit moment. Mijn reden; de flow! Ik heb zo’n zin om lekker te dwalen, mijn gedachten te laten gaan en die flow heel bewust op te zoeken!!

“En heel soms, heel soms, hoop ik op van die momenten dat je maar doorloopt en het gevoel hebt dat je altijd door kan lopen. En hoop ik dat ik een keer de durf zal hebben dat te doen. Doorlopen, altijd door, altijd verder”-Dolf Jansen

Lieve groet, Cobie

Wat een lieve reacties op de blog van vorige week. Dat heeft me erg goed gedaan. Zelf ben ik het verhaal (in mijn hoofd) nog meermaals bij langsgegaan. Alle mooie herinneringen bij langs gegaan en geprobeerd om vooral daar op terug te kijken. En deze week ging alles weer “gewoon” verder. Ik denk dat ik dat gewoon voortaan maar oversla, niks is meer gewoon en regelmatig lijkt alles in een sneltreinvaart te gaan. Of kies ik er bewust voor om alles in een sneltreinvaart te laten gaan. Ik hou van druk, van lekker bezig zijn en vooral van doorgaan. Daar komt dan toch weer die maar, mijn emoties kunnen me niet bijbenen. Mijn gevoel is nog niet zo ver, soms word ik overvallen door mijn gevoel en soms weet ik gewoon (is ie toch weer) even niet wat ik voel.

Vandaag was DE DAG! De Singelloop! Meestal ben ik een kei in mentale voorbereiding, dit keer niet. Het lukte me niet om erbij te komen. Ik kon het niet voor me zien, niet visualiseren en al helemaal niet voelen hoe de wedstrijd zou voelen. Het was goed zo, ik legde me er bij neer. Ik had ontzettend veel zin in het evenement, eindelijk weer eens. Maar ik keek ook op tegen het diep gaan, tegen de pijn. Niet wetende of ik er eigenlijk wel klaar voor was, of ik er eigenlijk wel zin in had. Iets met loslaten en gewoon(!) maar zien hoe het gaat. Bij het ophalen van het startnummer zag ik dat er een A op mijn nummer stond, dus toch een verdeling op grond van verwachte tijden. Het resulteerde er in dat ik in het vak na de wedstrijdlopers stond en bijna alleen maar mannen het vak in zag lopen. Kon mezelf weer een schouderklopje geven op het gebied van zelfoverschatting. Bij mezelf blijven en mijn eigen ding doen. Vlak voor de start kippenvel, wat heb ik dat gemist! Vrijwel meteen zat ik er lekker in, ademhaling rustig en mijn eigen ding doen. Oké, natuurlijk startte ik te hard. De eerste kilometer ging in 5 minuten, beetje gas terug. De tweede ging in 5.07. Daarna begon ik mijn tempo te vinden. Het liep op en het voelde zwaar, ik had nu al spijt van mijn snelle start. Bij iedere waterpost even rustig aandoen en goed herstellen. Vlak voor kilometer vier stonden mijn man, kinderen en vrienden. Dat deed goed! Net voorbij kilometer vier een bekende en bij kilometer vijf weer vrienden, zo fijn! En daarna werd het Zwaar! Ik kon het tempo niet vasthouden, twee keer even iets rustiger aangedaan (voor mijn loopmaatje, nee niet gewandeld). En daarna weer verder. De kilometers bleven rond de 5.30 zitten, prima dus. Maar ook mentaal was het zwaar. Vorig jaar stond mijn loopmaatje hier. Mijn snelle start brak me op en eigenlijk alles wel. Ik kon de knop niet omzetten en doortrekken. Dit was het. Zelfs een eindsprint zat er amper in. Ik drukte mijn horloge uit op 43.34, weer die dubbele getallen. En ik weet dat ik tevreden moet zijn, het is 19 seconden sneller dan vorig jaar. Toch voelt het niet helemaal zo, ik had stiekem gehoopt op meer. Of misschien ook wel meer verwacht van mezelf. Ik tref bekenden als ik sta te wachten, ik geef ze een compliment. Ze informeren naar mijn tijd, noemen iets van snel en draaien met hun ogen. Kon ik het zelf maar zo voelen op dat moment. De vriend die ik heb geholpen met de trainingen naar de Singelloop toe, komt binnen. De blijdschap spat ervan af. Voor het eerst is hij echt trots op zichzelf, zo mooi!! Ik deel in zijn blijdschap en ben ook oprecht trots op hem. Het was vandaag voor mij wel een eyeopener dat dit ook is wat ik wil, knallen (ook een opmerking van mijn loopmaatje). Ik heb het nodig om mezelf uit te dagen, om de grenzen op te zoeken. Ergens steekt het toch dat ik nog zo’n eind verwijderd ben van de tijden van 10 jaar geleden. Ik weet nu dat ik toch gerichter en intensiever wil trainen voor mezelf, dat is de les die ik hier uit haal.

Vrijdag was de andere GROTE DAG! Ik heb me ingeschreven bij de kamer van koophandel. Wat voelde ik me blij! En trots dat ik toch de stap heb gezet. We hebben een klein feestje gevierd met taart en nieuwe hardloopschoenen. En wat een leuke, lieve reacties weer! Ik ben de mensen om heen oprecht dankbaar voor alle hulp, vertrouwen en schoppen onder mijn kont. Mede daardoor ben ik er zelf ook in gaan geloven en durf ik mijn dromen achterna te gaan. De komende tijd word het hard werken, opbouwen. Zoveel plannen, ideeën, wensen, dromen, alles gaat straks op zijn plek vallen. Daar ben ik van overtuigd.

Nu ga ik eerst verder met de weg die ik reeds ben ingeslagen. Voor mezelf wat dingen op een rijtje zetten. Balans vinden en investeren in de lessen die ik wil leren om een goede (of nog betere 😉 ) coach te worden. Morgen is de tweede Zoom van de cursus wat wil je intuïtie je vertellen. Ik heb er veel zin in, de eerste les was magisch en heeft me al veel gebracht. Maar ik vind het ook spannend, iets met uit je comfortzone gaan en weten dat ik nog veel lessen te leren heb en wil leren. Afgelopen week was een grote spiegel voor mij. Ik ging het zelf bewust aan door een sessie af te spreken. Dit was het juiste moment, maar wat was het confronterend! Veel rake inzichten waar ik mee verder kan. En dat bleef ook de afgelopen dagen door mijn hoofd spoken en ook vandaag tijdens de Singelloop kwam het weer terug. Dus daarom: het is goed! Ik ben tevreden! Ik grijp de toekomst op alle gebieden met beide handen aan! Ik ga er vol voor en ik zal het intensief beleven!! Of anders gezegd: gewoon voelen!

Lieve groet, Cobie

Afgelopen maandag kwam het berichtje, het berichtje waarvan ik wist dat het een dezer dagen ging komen. Ik probeerde de gedachte daaraan weg te stoppen. De vrijdag ervoor zag ik een regenboog en ik wist wat deze me vertelde; de verbinding tussen hemel en aarde. Ik appte met een vriendin en vertelde dat ik zo hoopte dat ik het mis had. Zij relativeerde en gaf aan dat ik me erop moest voorbereiden. Ik wist het, maar ik wilde het niet. En maandag was de bewuste dag. Tussen twee besprekingen door las ik de korte, verschrikkelijke boodschap. Het drong niet echt tot me door of misschien ook wel. Ik drukte mijn gevoel weg. Stelde mijn collega’s op de hoogte, vertelde kort wat en gaf aan dat ik verder wilde. De Zumba deed ik in een roes mee en eenmaal thuis liet ik het verdriet toe. Ondanks dat ik wist dat het niet goed zou komen, zat er toch ergens nog een stukje hoop. Vragen als waarom juist jij en waarom zo jong, gingen door mijn hoofd.

De volgende dag probeerde ik ook aan de mooie momenten te denken. Herinneringen op te halen, want die zijn er veel!! Ik liep na werktijd mijn rondje hard, het lukte even. Ik besloot er maar aan toe te geven, met hevige buikpijn en tranen in mijn ogen kwam ik thuis. Ik zocht het fotoalbum op en bekeek de foto’s van onze avonturen, daarna was het tijd om alle herinneringen op te schrijven.

Nu overheerst vooral een gevoel van dankbaarheid. Dankbaar dat ik je heb mogen leren kennen. Dankbaar voor alles wat we samen hebben beleefd en dankbaar voor wat je me hebt geleerd!

Ik leerde je kennen tijdens de zomertrainingen in 2008, jij verzorgde drie trainingen tijdens de zomerstop. Ik had dat voorjaar mijn eerste halve gelopen en was nu in training voor de Teutolauf; 29km door de heuvels. Vertwijfeld vertelde ik mijn plannen toen jij er naar vroeg. Jij was de eerste die niet oordeelde, jij leek het avontuur dat ik voor me zag, wel te begrijpen. De training was pittig, het tempo lag hoog. Minimaal drie keer heb je gevraagd of het wel ging en deelde je voorzichtig mee dat we ook nog een heel eind terug moesten. Ik genoot van deze trainingen! Ik leerde dat jij bekend stond om je “toetjes”, als iedereen dacht dat de training afgelopen was, kwam jij met je beruchte “toetje”.

Bij de taartenloop in december kwam ik je weer tegen. Ik was inmiddels in training voor mijn eerste marathon, wat jou niet verbaasde. De taartenloop was een test voor de naderende clubwedstrijd. We liepen 15km op een tempo van 6min/km. Versnellingen mochten wel, dus met een paar mensen, waaronder jij, volgde de ene versnelling op de andere. In een moordend tempo. Ik denk niet dat ik dat daarna nog tot taart eten in staat was. Jij praatte me door de laatste versnelling heen en samen met twee anderen spraken we voor de dag daarna af. Er was sneeuw voorspeld, het werd een duurloop van twee uur door de verse sneeuw. Het was adembenemend en jij kende de mooiste paadjes.

We spraken daarna vaker af om samen te lopen en binnen de kortste keren waren we samen voor een marathon aan het trainen. We analyseerden al lopend de hele runnersworld. Jij kwam met hele doordachte inzichten. Ik was het vaak niet met je eens of kon er niks mee. Ik deed vooral waar ik zin in had, jij noemde me meermaals een ongeleid projectiel. Maar je veroordeelde nooit! Ik heb veel van je geleerd. Toen nam ik het vaak niet aan of ik gaf een weerwoord. Ik hoorde wel wat je zei. Altijd lopen met een lach, zelfs bij 30km moeten mensen denken dat we net begonnen zijn. Bij vermoeidheid riep je altijd: “voeten opbeuren” en je noemde heupen naar voren duwen. Bij een lange duurloop wilde ik op het laatste alleen maar wandelen. Jij bleef me overtuigen: “we gaan niet wandelen. Je kan nog iets zachter, maar niet wandelen!” Ik probeerde tot een compromis te komen, waarop jij iets noemde van straks in de wedstrijd. Je hebt veel gemopper van me moeten incasseren zo op het einde van een duurloop. Jij veranderde er niet van. Slechts een keer had ik meer over dan jij. Volgens mij was ik gemeen genoeg om het er flink in te wrijven, jij hield je wijselijk stil. En een keer dacht ik je er wel uit te kunnen lopen met een sprintje. Dat heb ik geweten. Lachend keek je opzij en zette een tandje bij. Je hield het lang genoeg vol om het me goed te laten voelen. Een tijd lang liepen we elke zondag heel vroeg naar het Hulsbeek, daar deden we een intervaltraining en liepen dan weer terug. Ik mopperde over de interval, waarop jij alleen maar zei: “is goed voor je”. Dan kon ik niks meer inbrengen. Net als met de 10km wedstrijden. Die weerde ik ook tot jij me overtuigde om mee te doen met 4 10km wedstrijden bij de Woolderes. We liepen samen 6,5km warm daarvoor en lachten hard om dit idiote geheel. Conditie genoeg.

Jij was er toen ik bij een clubwedstrijd al mijn grenzen voorbij ging. Ik mis het laatste stukje van de wedstrijd, heb jou niet gezien. Jij mij wel en je hielp me. Ook toen veroordeelde je niet. Ik wilde aan mezelf bewijzen dat ik diep kon gaan. Jij benaderde het vanuit de feiten en leek minder geschrokken dan ik zelf.

Na iedere lange duurloop was er cola. Dat dronken ultralopers en dat wilden wij ook worden, of waren we al. Rondje buitenom Enschede op een vrijdagavond. Ik verzorgde de route en werd steeds enthousiaster. Jij was verstandig en zorgde dat we toch een keer weer terug gingen. We schreven 37km en een beetje in ons logboek. Beide wisten we dat we die avond een marathon hadden gelopen. Juichend kwamen we over de denkbeeldige finish.

Ik liep regelmatig twee dagen achter elkaar een lange duurloop, soms drie. En dan de derde dag met jou, wat resulteerde in een hoop gemopper en waarbij ik niet begreep waarom het niet wilde. Jij oordeelde niet, schudde je hoofd en lachte. Een keer voelde ik me betrapt. We hadden meegedaan met een serieuze wedstrijd en zouden niet zwaar trainen. Ik kon de verleiding niet weerstaan en ging toch met de snelle groep mee. En wie kwamen we tegen. Ik kon wel door de grond zakken. Natuurlijk volbracht ik de training niet. Deze keer veroordeelde je wel, en je had gelijk.

Bij volle maan en een vers pak sneeuw gingen we zonder verlichting de Lonnekerberg op. Adembenemend, wat een avontuur. We voelden ons pioniers met het trailrunnen. 36Km in de Ardennen. We sloten af met mountainbiken en verdwaalden op de terugreis. We liepen een 5km toen de vogels van de daken vielen. Jij hielp me aan veel pr’s. Jij was erbij toen ik clubkampioen werd en toen ik het weer kwijtraakte.

We trainden samen voor veel marathons. Je was altijd fan van wedstrijd specifiek trainen. Dus dat deden we. Je had hele theorieën over eten, ik zei maar niet zo veel. En over extra krachtoefeningen. Dat wilde ik niet. Jij veegde mijn excuses resoluut van tafel en zorgde dat ik toch elke ochtend trouw 10 minuten oefeningen deed.

We deden mee met de hardloopvierdaagse, 100km in zes etappes. Ik dacht wel met jou mee te kunnen lopen. Jij waarschuwde mij nog zo. Al in de tweede etappe een blessure. Echt gezellig was ik niet meer. Er was geen koffie, we hadden het niet goed geregeld met het eten en ik had een veel te dunne slaapzak mee. Ach je was mijn gemopper inmiddels wel gewend. Jij zorgde dat ik gebruik maakte van de fysio daar. En we haalden de finish.

We liepen marathons als voorbereiding op de 50km veluwezoomtrail. Het was warm die dag, veel uitvallers. Maar wij liepen goed, we hadden een perfecte voorbereiding gehad. We trainden door voor de 50km trail in de Ardennen. Jij sprong verkeerd in een meertje en kreeg last van je oor. Je durfde de trail niet aan, ik liep alleen. De week daarop deden we mee met een 5km wedstrijd in Losser. Ik werd derde, mijn tijd viel me tegen.

Een paar dagen later liepen we samen en hadden we beide groot nieuws. Jij had de liefde van je leven ontmoet en ik was in verwachting. We hebben die avond lopend een feestje gevierd. Een van de laatste keren dat we samen liepen.

Toen Willem was geboren kwamen jullie op kraambezoek. Met een paar nikies; zijn eerste hardloopschoenen. Ik ben je daarna bij de club nog een aantal keren tegen gekomen. En via de app hadden we regelmatig contact. Ondanks jouw ziek zijn, bleef je positief en optimistisch.

Jij hebt me meerdere keren genoemd dat je mij wel als trainer zag, ik veegde het altijd lachend van tafel. Al mijn blogs die ik door de jaren heen heb geschreven, las jij. Je moedigde me altijd aan, jij bent voor mij een grote inspiratiebron (geweest). Wat ik nu met Running Miracle doe en waar ik nu sta, heb ik mede aan jou te danken. Aan alles wat je me hebt geleerd. Aan het vertrouwen dat jij in me had.

Zondagavond, een dag voor het verschrikkelijke bericht, kijk ik op mijn horloge hoe laat het is. Het is nog vroeg, ik kan me nog wel even inschrijven. Ik denk aan mijn vraag op facebook, 10 maanden eerder. Welk horloge moet ik kopen voor het hardlopen? Ik krijg verschillende antwoorden, waaronder van jou. Ik stel je twee vragen, maar eigenlijk weet ik meteen dat ik op jou advies moet vertrouwen. Jij weet precies wat ik zoek. Door een fout krijg ik de verkeerde kleur geleverd, later zie ik dat jij precies dezelfde kleur hebt. Via internet schrijf ik me die zondagavond in voor de Singelloop. Het voelt heel dubbel, ik besef nog niet waarom. Nu wel! Vorig jaar bij kilometer 6 stond jij daar opeens. Dat deed me zo goed om jou daar te zien. Ik appte je, je gaf aan dat je mijn tijd had gezien en wist hoe laat ik daar ongeveer langskwam. Dat betekende zo veel voor me. Je stond er ook speciaal voor mij.

Dit jaar sta je er niet. Wel weet ik dat je erbij zult zijn. Elke keer als ik naar mijn horloge kijk, denk ik aan je. Tijdens het hardlopen voel ik je bij me. Dankbaar dat ik je nog heb kunnen bezoeken. Je was de meest onbaatzuchtige persoon die ik kende. Zo lief, naïef vaak. En in voor alles. We hebben mooie avonturen beleefd. Je was mijn inspiratiebron, mijn hardloopmaatje en een hele goed vriend. Lieve Peter, deze blog is voor jou. Ooit treffen we elkaar weer en lopen we weer samen. Dank je wel voor alles!

Lieve groet, Cobie