Maand: augustus 2021

Alles begint nu na de vakantie een beetje op gang te komen. Thuis zijn we eigenlijk allemaal wel blij dat de structuur weer terug is. Volgens mij houden we allemaal wel van onze dagelijkse en wekelijkse terugkerende activiteiten. We vinden het fijn om onder de mensen te zijn. Als ik de kalender bekijk, dan denk ik bij mezelf; dit kan ik beter niet doen. Zeker tot aan de herfstvakantie staan de weken meer dan vol. Afgelopen week was nog enigszins rustig inkomen..

Het gaf mij veel mogelijkheden om te sporten en alles goed voor te bereiden. Twee keer Zumba, een keer HITT (Strong), een snelle 10km gelopen, een total body workout via youtube, bootcamp en ik verzorgde twee hardlooptrainingen. Deze week zal er ongeveer hetzelfde uit gaan zien. Alleen komen er nog twee cursussen bij, morgenavond wat wil je intuïtie je vertellen en donderdagmiddag/avond voor mijn werk een cursus over TOS beleving. En ook al schrik ik bij het zien van de kalender, ik heb zo ontzettend veel zin in alles!!

Bij het hardlopen zocht ik in het verleden altijd een soort van balans. Ik vond het heel gezellig om in een groep te lopen en om samen te trainen. Maar aan de andere kant had ik het ook echt nodig om alleen te lopen. Om even mijn eigen ding te doen. En ik merk dat dat nu verandert. Ik geniet ontzettend van de sociale aspecten van het sporten. De vrije avond die ik dinsdag had vulde ik met een looptraining voor mezelf. Ik vond dat ik dat weer eens moest doen. En dan ook echt een kwalitatieve training voor mezelf. Maar om eerlijk te zijn moet ik mezelf dan echt wel een schop onder m’n kont geven. Vaak zijn dit de trainingen die ik skip. Of ik maak me er makkelijk van af, ik verzin excuses of ik ga heel iets anders doen. Ik mis de gezelligheid, de uitdaging die een ander biedt, het is gewoon lang niet zo leuk! Vandaag opende ik de mail, een berichtje dat ik eigenlijk niet had verwacht. Ik roep hier al tijden over mijn tijd van vorig jaar op de singelloop verbeteren. Maar ik schreef me niet in. Iets met principes; niet mee willen werken aan testen voor een evenement. En dus ging ik ervan uit dat het hem dit jaar niet zou worden. En stiekem vond ik dat ook niet zo erg. Hoef ik ook niet zo vaak zo’n pittige training alleen te doen. En hoef ik ook niet zo diep te gaan. Maar nu dus die mail… Voor het lopersvak heb je geen QR code nodig. Ik lees de zin nog zeker drie keer om zeker te zijn dat ik het niet verkeerd begrijp. En nu, nu vind ik van mezelf dat ik me toch moet inschrijven, dat ik er toch voor moet gaan. Er is nog wel een knop in mijn hoofd die om moet. Ik wil sneller lopen dan vorig jaar, heb minder specifiek getraind. Daar staat tegenover dat ik nog twee dinsdagen heb, me nog twee keer kan overtuigen tot een pittige looptraining. Wie me kent weet vast dat ik de beslissing al genomen heb. De gezelligheid en uitdaging krijg ik bij de wedstrijd dubbel en dwars. Ik weet dat zo’n evenement me zo veel voldoening gaat geven, zo veel energie. Me weer even laat beseffen waarom het hardlopen zo fantastisch is. Over sociaal gesproken.

De Zumba op het werk is ook ontzettend gezellig. Ik denk ook dat dat de reden is waarom de groep al zo groot is en steeds verder groeit. Iedereen is enthousiast en iedereen geniet van dat samen bezig zijn.

Het samen sporten met een vriendin vind ik erg fijn. Ook hier komen gezelligheid en uitdaging samen. Haar idee om samen kickboks lessen te gaan volgen op een ochtend als mijn jongste naar school is, staat mij dan ook wel aan.

Bij de bootcamp vinden gezelligheid en uitdaging elkaar ook zeker. Dat werd vandaag wel duidelijk in de stromende regen, de opkomst was er niet minder om. Terwijl iedereen met een verbeten gezicht puft en kreunt, vliegen de grappen in het rond. En als we dan een heel kort stukje moeten sprinten en iedereen gaat in de sprinthouding staan en sprint op vol vermogen weg, zegt dat genoeg.

Bij het geven van de hardlooptrainingen merk ik dat ik het sociale stuk ook het belangrijkste vind. Dat is wat de mensen bindt en ervoor zorgt dat mensen in een groep komen trainen. Vrijdagavond was de eerste training in Enschede. De mensen waren enthousiast, happy en voldaan naderhand. En ik ook! Ik zag op de heenweg een regenboog, alsof me gezegd werd; het is goed, zo moet het zijn. En het was ook goed. Het was precies zoals het moest zijn.

Ook buiten het sporten om merk ik dat ik het sociale steeds belangrijker vind. Het hardlopen was in het verleden wel een manier om onder veel “sociale verplichtingen” uit te komen, het hoefde van mij niet zo nodig. Dat verandert nu. Ik ben graag onder de mensen, spreek veel af met vrienden, collega’s en met mensen uit het verleden. Vandaag kwam een jeugdvriendin met haar kinderen op bezoek. Zo fijn om herinneringen op te halen, te kletsen en te merken dat onze kinderen het ook zo goed met elkaar kunnen vinden. Als ze dan uiteindelijk uren later weggaat dan dat ze zou, weet ik dat het gevoel van gezelligheid ook echt wederzijds was. Ik ben opgeladen met positieve, sociale energie. Ik kan de dagelijkse sleur weer aan. De volle kalender krijgt een plekje en ik ga vol enthousiasme aan deze nieuwe, drukke, gezellige en uitdagende week beginnen.

Lieve groet, Cobie

Aan de vooravond van de cursus; “wat wil je intuïtie je vertellen”. Ontzettend veel zin in heb ik erin. Ik ben erg benieuwd. En ik verwacht heel veel te kunnen leren op een gebied waar ik erg in geïnteresseerd ben. En waar ik waarschijnlijk ook veel mee kan, voor mezelf, maar in de toekomst ook om anderen mee te helpen. Het verweven in alles wat ik met Running Miracle doe, het verweven in mijn werk en het toe passen in mijn dagelijks leven. En zoals wel vaker het geval is, komt dit onderwerp momenteel terug in alles! Ja precies, toeval bestaat niet!

Enigszins gedesoriënteerd word ik wakker vanmorgen, of eigenlijk meerdere keren vannacht. Echt wakker ben ik niet en ik slaap ook zo weer verder. De nacht voelt veel te kort, toch besluit ik er uit te gaan. Het is tegen zevenen en als ik beneden ben, kom ik tot de conclusie dat ik me toch uitgerust voel. Wel blijft dat onbestemde gevoel. Ik besluit mijn ochtendritueel los te laten en eerst mijn dromen op te schrijven. Het zijn er vier, vier die ik me nog kan herinneren. En terwijl ik schrijf merk ik dat in elke droom een boodschap zit. Deels zijn de boodschappen me duidelijk deels (nog) niet, wel op welk aspect van mijn leven het betrekking heeft. Het gevoel zakt weg, ik schrijf mijn dankbaarheid op, doe een korte yoga workout, een visualisatie en ik lees een stukje. Ik maak me klaar voor de bootcamp en als ik zit te ontbijten, zie ik 08.08 op mijn telefoon. Dit kan geen toeval zijn, vriend google bevestigt dat.

Het getal wijst naar het spirituele, de vraag of ik echt mezelf laat zien. Je hebt het potentieel om hoge ambities te bereiken en bergen te verzetten, maar om dit te doen moet je gebruik maken van alle middelen die tot je beschikking staan. Je ontwikkeling heeft je een onafhankelijke persoon gemaakt, misschien een beetje te veel? Dit kan leiden tot misverstanden met de mensen om je heen, je bent soms moeilijk te volgen! Maar wees voorzichtig! Het uur 08:08 stuurt je ook een waarschuwing door als je niet de weg van nederigheid neemt, loop je het risico om te eindigen met een te grote EGO, je loopt het risico van het voetstuk te vallen dat je voor jezelf hebt gebouwd! Het getal vertelt je ook dat je op de goede weg bent in je leven. Het is tijd om nieuwe lessen te leren en om meer na te denken over je spirituele leven. Als je 0808 ziet, is het belangrijk om je ogen te openen en aandachtig te luisteren naar wat je wordt verteld. Belangrijkste is om dit bericht niet te negeren, maar om te ontvangen en proberen om het te begrijpen. Wanneer je weet wat je verteld wordt, zal je leven veel beter zijn. Je zult geen angsten en twijfels hebben, zodat je zult doorgaan op het pad van je leven.

En dan denk ik terug aan de dromen, aan de boodschappen, die ik (nog) niet volledig begrijp. Aan alles wat ik van plan ben te gaan doen. Ik heb zo veel plannen, ik wil zo veel. En alles nog liever nu dan morgen. Ik weet het, dat geeft het getal ook aan, maar ik weet het zelf ook, alles op zijn tijd. Stapje voor stapje en alles zal zich, zoals bedoeld, aan me ontvouwen. Vertrouwen hebben. Eerst is het tijd voor persoonlijke ontwikkeling. Steeds als ik nadenk over de vraag of ik naar mijn intuïtie luister of naar mijn ego, roep ik hard: intuïtie. En ik denk dat dat ook vaak wel zo is. Jaren geleden werd me al duidelijk dat ik me gelukkig voel als ik mijn hart volg. En ik denk dat ik dat ook steeds meer en meer durf. Soms is het lastig om helder te krijgen wat mijn gevoel nu precies is, vooral als er een stuk angst of onzekerheid bij komt kijken. Ik denk dat ik er steeds meer doorheen prik, toch denk ik wel op dit gebied nog ontzettend veel te kunnen leren. Vandaar mijn enthousiasme voor de cursus.

Als ik echter aan het volgen van mijn intuïtie denk, komt er steeds 1 grote maar. Er is 1 punt waarop mijn ego het altijd blijft winnen. En dat is het sporten voor mezelf. Ik kan me op voorhand van alles bedenken, als ik eenmaal ben begonnen, gaat de knop om en kan ik alleen maar fanatiek meedoen.

Vorige week zat ik na de bootcamp tegen een kuitblessure aan. Ik wist tijdens het touwtje springen al dat beter kon stoppen, maar toch was daar iets dat zei: “je bent toch geen watje”. Ik baalde naderhand, kon de Zumba maandag maar op halve kracht meedoen en vreesde even voor de training die ik woensdag zou geven. Het herstelde voldoende om alles door te laten gaan. Dus vandaag nam ik me voor om me in te houden met alle springonderdelen. Als er gevraagd wordt of iemand een blessure heeft, hou ik mijn mond. En ook als de vraag een tweede keer wordt gesteld, zeg ik niks. Die stem in mijn hoofd zegt me dat ik het ook altijd later nog wel kan benoemen, alsof ik dat ooit zal gaan doen.. Na 1, 2 en 3 minuten planken is een grote ronde hardlopen het volgende. En ook nu loop ik natuurlijk veel te hard, het kost me moeite om in losse woorden te antwoorden aan degene die naast me loopt en als ik mijn gegevens thuis bekijk zie ik dat het een kilometer was die zo rond de 13 a 14 km/uur ging.. warmlopen. Het ene stemmetje fluistert idioot, de ander zegt knap gedaan. Het vervolg is een duotraining, het duo is al snel gemaakt. Zij is zeker net zo fanatiek als ik ben. In het dagelijks leven kost het me soms moeite om intuïtief aan te voelen welke mensen bij me passen, tijdens het sporten heeft mijn ego altijd binnen een paar tellen door bij wie ik me moet aansluiten voor uitdaging. De een moet beginnen aan een lijstje met oefeningen (400 jump ropes, 300 squats, 150 lunges en 100 burpees) terwijl de ander 200 meter met twee kettlebells loopt en 10 push ups doet en dan wisselen. De trainer twijfelt of we de kettlebells van 12 of 16 kilo moeten pakken, ik hoef nu vast niet aan te geven welke het werden en dat we daar samen eigenlijk niet eens over hoefden te overleggen. Als ik later aan mijn man thuis vertel dat we ondanks de zware gewichten als eerste klaar waren, kijkt hij me hoofdschuddend aan: “ik dacht dat alleen mannen zo fanatiek waren”. We mogen daarna het rondje hardlopen nog eens doen, dit keer kiezen we voor een, ik zou typen aangenaam, maar ik kan beter zeggen, iets aangenamer tempo. Het laatste stukken moeten we sprongen maken. En nu besluit ik het niet te doen. Ik voel mijn rug door de gewichten, natuurlijk weer eens volledig eigen schuld. De laatste keren waren de gewichten zo zwaar, ik zette ze neer en pakte ze opnieuw op. Maar natuurlijk niet vanuit een squat, ik voelde het meteen. De trainer loopt daar en ik besluit te verantwoorden waarom ik niet spring, niet dat hij dat verlangt, maar dat stemmetje in mijn hoofd wel. Ik hoef alleen maar te zeggen dat ik mijn rug voel en hij komt naast me staan en geeft me uitleg over de squats, hoe raak. Hij zegt precies hetzelfde als de vriendin met wie ik vrijdag trainde over bekken kantelen en het goed uitvoeren van de squat. Hij had het al lang gezien. Nodig tijd om mijn ego tot de orde van de dag te roepen.

Jaren geleden liep ik elke vrijdagochtend samen met een vriendin hard. De donderdagavond, slechts 12 uren daarvoor, deed ik een pittige training bij de club. Officieel was die al te heftig, we liepen een 10km zo rond mijn wedstrijdtempo en dat dus elke week opnieuw. Praten lukte niet meer, maar wat was mijn ego elke week blij. Op twee keer na toen ik het echt niet kon volbrengen, zal ik me even verantwoorden.. En dan op vrijdagochtend stond een rustige duurloop van ongeveer 20km op de planning. Natuurlijk op voorhand al een idioot plan, maar we hielden ons wekelijks voor dat het rustig zou gaan. Dat ging al tijdens het warmlopen mis, dat tempo lag al hoger dan het tempo dat we überhaupt mochten halen. Vaak hadden we na een paar kilometer onze grenzen al zo benaderd, dat de rest van de loop niet heel gezellig was, maar we beide ook haantje genoeg waren om dit niet toe te geven. Wat was ik in die tijd blij dat ik verder niks hoefde op vrijdag en gerust tot ergens in de middag in bad kon liggen herstellen.

Als ik vanmorgen na de bootcamp in bad lig mijn rug te ontzien, lees ik een stukje in het boek: “mindfulness voor hardlopers, de weg naar vrijheid” van Tessa Wardley. Het stuk dat ik lees gaat over uitdagingen. Als je tijdens het hardlopen kan kiezen uit twee paadjes, de ene is vlak, je komt er geen obstakels tegen en je kan kilometers lang hetzelfde tempo lopen. De ander gaat steil omhoog over heuvels in de verte, welke kies je dan? Terwijl ik dat lees denk ik bij mezelf, dat is toch logisch! Natuurlijk de uitdaging, het avontuur! De vergelijking met het dagelijks leven wordt gemaakt. Bij de uitdaging staat; concentreer je op het hier en nu, richt je niet op je doel, maar geniet van de reis. En dat is zeker wat ik doe, vooral met het sporten. Hoe sterk ik me ook door mijn intuïtie wil laten leiden, probeer te laten leiden. Bij het sproten moet ik gehoor geven aan mijn ego. Hoe meer ik erover nadenk: als ik bij het sporten mijn ego even lekker laat schreeuwen houdt hij zich voor de rest weer gedeisd en kan ik mijn hart volgen. Ik kijk uit naar de cursus!

Lieve groet, Cobie

Pfff ik ben zo ontzettend Moe! En wat kan ik dan beter doen dan me op een nieuwe blog storten.. Vandaag de derde trail gelopen. Vorige week woensdag liep ik de tweede, en ja, nog met de spierpijn van de bootcamp. Toch lukte het goed, genoot ik ervan en kwam ik tevreden over de finish. Dat maakte dat ik vandaag wat ambitieuzer werd. Ik stelde mezelf een doel; 3uur moest het worden. Ik wilde eigenlijk wel weer eens ergens moeite voor doen en met al die duur in de benen, was dit een mooie kans. Nou ja, om een lang verhaal kort te maken; ik heb het doel bij lange na niet gehaald. Het terrein was pittiger dan ik dacht, stelde het doel 10 minuten bij. Ik kwam toch duur te kort, dan nog maar 5 minuten erbij. Dat klopte voor de 25 kilometer. Alleen ging het navigeren natuurlijk in de laatste kilometer nog mis. Ik baande me een weg door een twee meter brede brandnetelhaag die boven me uitstak en besloot dwars door de bramenstruiken te gaan. Na 3.26 uur en 26km bereikte ik de finish. En eigenlijk was ik wel tevreden. Het resulteerde er wel in dat ik nu volledig uitgeput ben, zo moe en belabberd heb ik me lang niet gevoeld. Het was al ambitieus om twee weken achter elkaar een trail te lopen. Maar het eerste stuk vandaag heeft gezorgd voor mijn gevoel nu. De eerste kilometers gingen hard en toen ik merkte dat ik het niet ging halen, gaf ik gas bij. Wel heerlijk om er echt weer een keer voor te zijn gegaan. En dat maakt me gretig. Ik heb nog wat doelen voor dit jaar en ik denk dat ik daar de komende tijd ook serieus aan ga werken. Als eerste de 8km bij de singelloop. Als dat niet doorgaat, wordt het de herfstloop en anders loop ik hem zelf. Mijn tijd van vorig jaar was 44min, stiekem hoop ik daar dit jaar 42 van te maken en liever nog iets verder richting de 40. Mijn andere doel is, denk ik een stuk gewaagder; de halve onder de 2uur. Voor beide komt het nu neer op snelheidstrainingen. Ik heb inmiddels heel wat kilometers in de benen, ga met de trainingen die ik ga geven ook wat kilometers meepikken. En het wordt tijd dat ik mijn eigen looptrainingen serieus ga inplannen. Elke week een snelheidstraining en om de week een lange duurloop. En ieder gaatje dat ontstaat, gebruiken voor een looptraining. Daarnaast wil ik graag de krachttraining die ik doe of wil gaan doen, in het teken stellen van mijn loopdoelen. Zodat ik het maximale eruit kan halen. Goed nadenken over welke oefeningen ik tijdens mijn ochtend workout het beste kan doen en daarnaast proberen een keer extra krachtoefeningen te doen. Ook hoop ik straks mogelijkheid te vinden om 1 keer in de week te zwemmen en anders vanaf het moment dat mijn jongste naar school gaat. Plannen genoeg in ieder geval!

En dan het mentale stuk; ik weet dat dit net zo belangrijk is als het fysieke. De komende tijd ga ik mezelf overtuigen van mijn kunnen. Ik ga het voor me zien dat ik keihard loop. Ik ga het voelen met elke vezel in mijn lijf. Bedenken hoe het voelt als het zwaar wordt en hoe ik hier doorheen ga. Ook dat ga ik indenken en voorvoelen. En de euforie bij de finish, hoe blij ik zal zijn, hoe het voelt als ik zo diep ben gegaan. Ik ga me alles tot in detail voorstellen. En dan als het moment daar is, dan ga ik gewoon dat doen wat ik in gedachten al gedaan heb. Ik weet dan wat ik moet doen, hoe het voelt en hoe het zal zijn. En ik ben dan overtuigd dat ik het kan.

In de vakantie heb ik ook veel kunnen doen voor Running Miracle, sommige dagen voelde het als een heuse baan. Ik heb mensen kunnen begeleiden. Ik heb flink kunnen spammen op social media. Afbeeldingen gemaakt. Ik ben bezig met schema’s. Ik ben naar Oldenzaal gegaan, daar rond gelopen en nieuwe trainingen bedacht. En ik heb flink wat nieuwe ideeën om mee aan de slag te gaan. De eerste is al in uitvoering; met een groepje trainen voor de herfstloop. Zondag de eerste training en dan vanaf eind augustus iedere vrijdagavond. Ik kreeg een tip van iemand over hoe ik wellicht nieuwe mensen kan bereiken. Hier raakte ik over in gesprek met mijn man en samen kwamen we op meer ideeën. Ik wil het nog iets verder uitdenken. En dan wordt het tijd om uit mijn comfortzone te gaan en de verschillende mensen/instanties die we bedacht hebben, actief te gaan benaderen. Daarnaast merk ik dat ik erg enthousiast wordt van de trainingen die ik geef aan een bedrijf. Hier wil ik me dan ook meer op gaan richten, bedrijfstrainingen geven of trainingen geven aan een groep. Mijn man noemde nog een runningclinic, bijvoorbeeld tijdens een teamdag, ook hier wil ik verder over na gaan denken. En gisteren tijdens het uitdenken van de training, terwijl ik door het bos liep, moest ik denken aan trailrunnen. Daar ligt mijn hart, ik heb daar inmiddels de nodige ervaring in, dus waarom zal ik dat niet gaan overbrengen naar anderen. Genoeg ideeën dus om de komende tijd mee aan de slag te gaan.

Regelmatig baal ik dat de dagen niet langer zijn, dat er niet meer uren in een dag zitten. Er is altijd zo veel wat ik wil doen. Maar niet vandaag!! Vandaag is de dag lang genoeg geweest. Ik geef me over aan mijn gevoel, dan krijg ik morgen vast weer heel veel gedaan!!

Lieve groet, Cobie

Vakantie!! Ik heb inmiddels de eerste twee weken van mijn vakantie er al weer op zitten. Nog twee weken heb ik voor de boeg. Het betekent voor mij een beetje meer rust. Alles iets langzamer, overal iets meer tijd voor nemen. Minder moeten en meer tijd voor mijn gezin. Het heeft ook een keerzijde. Ik ben iemand die van structuur houd. Het liefst heb ik dat al mijn weken er hetzelfde uitzien. Nou ja, niet helemaal natuurlijk. Ik voel me goed bij structuur, weten waar ik aan toe ben en gewoon alles goed gepland hebben. En ook op sportgebied heb ik graag structuur. Het liefst heb ik een weekplanning, die elke week hetzelfde is en waarin al mijn sportmomenten gepland staan. En dan komt er weer een grote maar…. Dat is praktisch onmogelijk en natuurlijk ook verre van gezond. En nu in de vakantie is de structuur op sportgebied ook behoorlijk weg en kriebelt dat aan alle kanten. En nee, dat betekent niet dat ik niet of weinig sport. Daarvoor ben ik simpelweg gewoon te verslaafd. Het betekent meer dat ik voor mijn gevoel eigenlijk maar wat doe. Precies dat waar vakantie voor bedoeld is en wat goed is om op te laden en om de balans op te maken. En dan is de cirkel weer rond.

Dinsdag werd het voor de mudmasterstraining een rondje hardlopen en daarna hebben we gezwommen. Wat was dat fijn!! Heerlijk in het Hulsbeek. Ik wilde graag de borstcrawl leren. Tips gekregen over hoe ik dan met mijn benen moet zwemmen en ik ben nu wel overtuigd dat ik het echt wil leren. En ook dat ik vaker wil zwemmen (structureel ;-). Woensdag was ik mooi op tijd, het werd hardlopend naar de Zumba. Een steeds sneller wordende tempoloop heen, uurtje Zumba en lekker ontspannen loopje terug. Mijn Garmin gaf aan dat ik de nachtbrakersbadge heb verdiend. Ik ben een ochtendmens, hoezo weg structuur.. Donderdag de pound gedaan, nu ook het nummer in brugpositie. Leuk en pittig! Vrijdag was ik druk met de verjaardag van mijn dochter voorbereiden. Op de namiddag ontstond er een gaatje, perfect voor een lekker loopje. Het werd twee rondjes landhuis plus een extra lus om de 10km te halen. Onderweg een paar versnellingen gedaan. ’s Ochtends een artikel gedeeld over fartlektraining en daar kreeg ik zelf ook wel zin in. Deze training betekent vrij vertaald iets van spelend trainen, klinkt goed toch! Helemaal voor een vakantie 😉 En vanmorgen was er, veel te vroeg, na een drukke verjaardag gisteren en veel te korte nacht, de bootcamp. Elke week gaat het niveau omhoog, amper pauzes vanmorgen. En terwijl ik dit typ, voel ik de spierpijn in mijn billen al opkomen (250 lunges, 100 squats, 50 jump squats, touwtje springen en de rest). Na 275 push ups, 45 burpees, tig minuten planken in alle varianten en niet meer bijgehouden aantallen sit ups, leg raises, v sits en alle andere buikspieroefeningen, vrees ik voor mijn armen, schouders en buikspieren morgen. Maar ach he..vakantie!

Het gebrek aan structuur merk ik ook tijdens mijn ochtendritueel. Bij het naderen van de vakantie, werd het al steeds wat beperkter. Moe, drukke laatste weken en dus maakte ik me er makkelijk van af. De challenge was deze week afgelopen. En dus eigenlijk wel een mooi moment om het eens opnieuw onder de loep te nemen. Daar kwam nog bij dat het boek Kukuru van Giel Beelen las, waarin een hoofdstuk wordt gewijd aan het belang van een ochtendritueel. Hij noemt hier het woord S.A.V.E.R.S. De eerste S staat voor silence, een moment stilte en bewust met je ademhaling bezig zijn. De A staat voor affirmatie, een spreuk die je de rest van de dag met je meeneemt. Schrijf hem op voor extra kracht, in de tegenwoordige tijd en alsof het al zo is. De V staat voor visualisatie. De E voor exercise. De R staat voor read, lees iets zinvols, hoeft niet lang te zijn. En de S voor scribing, schrijf iets op. Daarnaast heeft hij het ook nog over het belang van koud douchen. Dan voeg ik daar mijn andere verdiepingen aan toe; de luisterboeken van Michael Pilarczyk, waarin ook veel naar voren komt over affirmeren, visualiseren, manifesteren etc. De manifestatiecursussen van Fia Fia Factory, daarvoor vul ik nu regelmatig een papier in over dankbaarheid, een affirmatie en andere situaties op de dag om bij stil te staan. En informatie die ik lees op de site van sportrusten over ademhaling en kou. Dan kan ik alleen maar zeggen dat ook hier de cirkel rond is. Ik start een paar dagen met een ochtendritueel dat in de buurt komt. De eerste keer is het exercise gedeelte iets te fanatiek, een pittige workout van 20 minuten gevolgd door 10 minuten yoga. En als op vrijdagochtend mijn nachtrust bruut verstoord wordt door het loze rookalarm, besluit ik het gehele ochtendritueel maar eens uit te proberen. Ik begin met een moment stilte en doe meteen een visualisatie die een keer naar aanleiding van een sessie naar voren kwam. Die doe ik dagelijks en dat bevalt erg goed. Ik schrijf alle punten van het papier van de manifestatiecursus op, de affirmatie herhaal ik een aantal keren. Als exercise wordt het een aantal van mijn vertrouwde oefeningen van lang geleden voor mijn rug, de plank, de wallsit, pushups, dips en pullups. En nog een stabiliteitsoefening. Hier denk ik momenteel het meeste aan te hebben. Ik vervolg het door 10 minuten yoga via youtube. Ik lees een hoofdstuk uit ganbatte (boek over doe je best en geef niet op) en ik schrijf een stukje. Ik sluit het geheel af met een koude douche. Ik blijf mezelf maar voorhouden dat ik dat wel moet doen om geen uren kwijt te zijn met het ochtendritueel. En dat klopt. Precies een uur nadat ik beneden kwam, zit ik aan mijn ontbijt. Dit zou ook te doen moeten zijn op werkdagen… Maar ja, iets met vakantie en geen structuur.. Dit was vrijdag, inmiddels staat de teller van dit ochtendritueel op 1 en zijn we twee dagen verder.. Het was erg fijn en gaf me veel energie, ik ben dan ook wel van plan om hier op de doordeweekse dagen een gewoonte van te maken.

Voor Running Miracle heb ik een oproep geplaatst om met een aantal mensen te gaan trainen voor een loop in het najaar. Hier zijn een paar reacties op gekomen, nu kijken of en hoe we dit vorm kunnen gaan geven. Ik heb er in ieder geval veel zin in.

En verder probeer ik te bedenken hoe ik straks na de vakantie mijn structuur weer terug kan vinden en hoe die gaat zijn. Bij het invullen van mijn agenda zag ik dat er al meer vol staat dan leeg. En als ik dan thuis al mijn eigen sportwensen noem, zie ik mijn man al kijken. Ik denk dat ik de vakantie eerst maar eens ga gebruiken om de balans op te maken en om te bedenken wat ik precies wil. Gelukkig ben ik een kei in goed plannen. Daar komt nog bij dat mijn hernieuwde ochtendritueel me bakken met energie gaat opleveren, dus ik denk; het komt wel goed. Een mooie volle agenda en veel structuur! Nu al zin in …eerst nog even genieten van mijn vakantie!

Lieve groet, Cobie