Nog 1 maand, dan is mijn grote avontuur! Ik heb er zo veel zin in! Ik ben er zo klaar voor! Ja, vertrouwen, dat heb ik! Nog steeds spoken er tig vragen door mijn hoofd. Alle antwoorden zal ik wel nooit krijgen. Wat voel ik me fysiek en mentaal sterk op dit moment! De trainingen lukken, ik krijg het eten op de rit, slapen gaat goed en vaak is de balans zoals ik het bedoelde. Regelmatig laat ik mezelf versteld staan. Natuurlijk ben ik nog lang niet waar ik wil zijn, waar ik ooit hoop te zijn. Maar ik weet ook zeker dat mijn reis na dit avontuur niet ophoudt. Ik geniet van iedere training, van iedere stap.
Ik zal jullie kort meenemen in mijn trainingen van de afgelopen week. Vorige week zaterdag had ik mijn generale gepland. Verstandig als ik altijd ben 😉 deed ik vrijdagavond maar niet mee (niet echt, een klein beetje). Zoals jullie waarschijnlijk weten, heb ik een groot gezin, werk ik drie dagen in de week en ben ik druk met van alles voor Running Miracle. Kortom ik ben een kei in plannen en multitasken. Vorige week zaterdag zag ik ruimte voor een extreem lange training en dus moest het daar gebeuren. Ik zou mijn kids naar survivaltraining brengen en had daar het perfecte decor voor de training. Het Rutbeek, een groot meer met paadjes erom heen, bankjes, een speeltuin en andere mogelijkheden. Een van de trainers van bootcamp had me op vakantie met trainingen geholpen en dacht ook nu mee. Samen kwamen we tot een mooie, kwalitatief goede, maar niet volledig uitputtende training. Het werden 5 rondjes Rutbeek, waarbij ik 14 verschillende oefeningen iedere ronde opnieuw ging doen. De skiheuvel beklimmen, zwemmen, door het water lopen (ook met een zak zand), 30 push ups, 1 minuut deathhang. Pull ups bij een rekstok, klimmen, tijgeren, een fles met water vullen, meenemen en ermee gooien, kikkersprongen en lopen met een 18kg kettlebell. Mentaal was het wel even een dingetje dat de eerste ronde veel langer duurde dan ik hoopte. Ik ging door en om eerlijk te zijn, ging alles naar wens. Ik hield mijn hartslag laag en het voelde goed. De kettlebell paste ik aan toen ik mijn rug begon te voelen. In de auto had ik eten en drinken en na iedere ronde maakte ik daar even een stop. Na vijf rondes zat ik op 28km en wist ik door te lopen tot 30km. Precies zoals ik graag wou en ook voelde ik me zoals ik op voorhand had gehoopt; alles behalve op. Ik was niet in het rood gegaan en had toch een lange training gedaan die het gevoel van een obstaclerun goed nabootste. En dan de avonturen onderweg, chocolade werd me aangeboden omdat ik zo hard trainde, ik zag een eekhoorntje, er was sprake van blauwalg. Oefeningen tussen de mensen op het naturistenstrand. Complimenten van verschillende mensen die mee meermaals voorbij zagen komen. En een man die na de laatste ronde cynisch vroeg of ik al het zand dat ik verplaatst had ook weer terug ging gooien. Het heeft mij er doorheen gesleept.
De volgende dag deed ik met de kids mee met de drekrace van de bootcamp. Lekker rustig tempo, maar toch een 7,5km en natuurlijk waren de jongste twee halverwege op. Werd het motiveren en de vijver op het laatst met een van hun op mijn rug door. Maar het lukte zonder volledig in het rood te gaan. Het was genieten met elkaar!
Maandag gaf ik training, de jeugd, de opbouwgroep en daarna een rondje met duurloopgroep. Dinsdag was mijn rustdag (lees; vooral ren en vlieg dag thuis, waarbij we uit nood veel te laat nog patat eten en ik blij ben als ik ergens na negenen alles aan kant heb).
En woensdag voel ik dat ik weer energie heb. Ik meld me aan voor twee uren bij de bootcamp. Als het eerste uur niet doorgaat, besluit ik voor de interval die mijn horloge voorstelt te gaan. 10 Minuten inlopen, daarna 3x 8 minuten op de drempel (5.35 min/km) met steeds 2 minuten pauze op 8 min/km en 10 min cooldown. Ik loop deze interval naar de bootcamp toe. En waar ik eigenlijk altijd enigszins een hekel heb aan interval, vind ik het nu wel heerlijk dat mijn horloge me er doorheen praat. De snelle stukken gaan van 5.34 naar 5.30 en de laatste zelfs in 5.26. Ik kom blij en tevreden bij de bootcamp aan en ook dat uur gaat lekker.
De volgende ochtend doe ik zelf met het intuïtief hardlopen mee. En ’s avonds ga ik hardlopend naar de bootcamp en terug. Ik heb wat buikpijn waarbij ik niet goed weet of het spierpijn is of toch wat last van darmen of eten. Het trainen lukt echter prima. Ik baal als ik de training niet goed begrijp. Na de warming up lopen we een ronde hard. Ik vang wel iets op dat we het later nog een keer moeten doen. De snelle mannen houd ik sowieso niet bij en dus blijf ik gezellig kletsend bij de andere vrouw. We lopen de kilometer in 6.30 min/km. En krijgen daarna de opdracht om de ronde in hetzelfde tempo nog een keer te lopen. Het begint wel enigszins suf te voelen (mijn inlopen gaat al regelmatig harder). Iedere seconde die afwijkt is 2 burpees. Dit tempo loopt makkelijk en dus lopen we de ronde daarna in ongeveer hetzelfde tempo. Als we het daarna nog een keer moeten doen, trek ik toch mijn mond maar open. Ik mag een tijd zeggen en dan worden de burpees berekend vanaf wat ik van die tijd afwijk. Ik twijfel en kies uiteindelijk voor een veilige 5.30. Achteraf baal ik en voelt het laf, dat liep ik gisteravond ook en dan veel langer. Ik pak een stevig tempo en weet dat de hele ronde vast te houden. Natuurlijk zie ik op mijn horloge al dat het sneller is, ik besluit nu voor een snelle kilometer te gaan. De trainer noemt 5.10 en geeft aan dat ik 20 burpees mag doen, het is er 1 per seconde geworden. Ik baal nog steeds dat ik de training niet doorhad, dit had ik een erg leuke training gevonden.
Met de wrange nasmaak van de donderdag, besluit ik vrijdag zelf mee te doen met de interval. 15x 200 Meter staat op de planning. En steeds een 30sec wandelen tussendoor. Het gaat erg lekker, ik verbaas mezelf van de tijden (gemiddeld 4.20 min/km). De pauze voelt heel kort, toch weet ik het vol te houden en het tempo vast te houden. Het vele snelheidswerk deze week geeft veel voldoening.
Omdat ik weet dat het sporten zondag niks wordt, schrijf ik me in voor de bootcamp van zaterdag. Als een loopmaatje vraag om een rondje te lopen, spreek ik voor na die tijd af. Ik loop naar de bootcamp. De bootcamp begint met een kilometer hardlopen. Ik laat me enigszins opjutten door de rest en loop deze in 5.15, hard dus voor mij. Ik lig iets achter op de snelle mannen, maar als ik zie dat ik met de oefeningen op ze inloop, is het fanatisme in mij weer geboren. Ik ben net na de man naast me klaar. We kijken beide naar de klok die binnen hangt, waarop hij zegt wat ik ook denk: “er is nog maar een half uur om”. Slik, echt alles al gegeven in zo’n korte tijd. De rest van de bootcamp iets gas terug. Maar het hardlopen daarna is zwaar, loodzwaar! Wederom een interval, 10 minuten warmlopen en daarna 10x 1 minuut snel gevolgd door 2 minuten rustig en een stukje uitlopen. Mijn loopmaatje loopt met gemak bij me weg, mijn benen willen echt niet meer, ze voelen zo zwaar. De laatste snelle minuut weet ik in 4.47 min/km te lopen. Klagen mag ik zeker niet.
Thuis eet ik en neem ik een warm bad. En laad ik me op voor de middag. Samen met twee van mijn kinderen het parcours van de survivalrun gaan proeflopen. Ik voel me zo moe, zo op. En toch weet ik dat ook dit een stuk van de training is. Als ik lange afstanden af wil leggen, lange wedstrijden wil doen, zal ik door de vermoeidheid heen moeten. Ik loop het parcours met mijn dochter en een van haar trainsters. Het is gezellig, van de hindernissen maak ik niet veel. Dit is zo anders dan alles wat ik gewend ben. Wel is het echt slopend! Als we na een kleine twee uur en 5,75km de finish overkomen, schrokt mijn dochter snel twee hamburgers weg en slaapt ze al op het moment dat ze een stap buiten het bad zet. Ook mijn zoon is helemaal op.
De nacht is kort, want vandaag zijn we vrijwilliger bij de run. Fysiek een rustdagje dus! Wat een sfeer en wat een mentaliteit. We staan bij de indianenbrug, zijn daar jury. Als mensen er per ongeluk af vallen, gaan ze zelf terug en beginnen ze opnieuw. Van die mentaliteit kan ik met m’n geklaag nog heel wat leren 😉
De komende twee weken bikkel ik op soortgelijke wijze door, waarbij balans het toverwoord blijft. De laatste twee weken bouw ik af, om fit en vol energie aan de start te staan. Ik heb er zo veel zin in!!!
Lieve groet, Cobie