Maand: april 2022

Vandaag was de dag! We zijn nu al een tijdje aan het trainen met een groep op de vrijdagavond. De groep is de afgelopen maanden gegroeid, we hebben een serieuze groep inmiddels. Of eigenlijk kan ik beter zeggen: een gezellige groep. Een groep waar iedereen welkom is en iedereen mee kan doen, op zijn of haar eigen niveau. Een tijdje geleden spraken we over de Enschede Marathon en ieders plannen hierbij. Twee mannen gaven aan de 10 kilometer wel binnen het uur te willen lopen. Met mijn collega die meetraint raakte ik aan de praat, zij houdt van snelheid. Daar wordt ze blij van. Ik stelde haar voor; waarom ga je niet voor de 5km en die gewoon keihard lopen. Ik zag een glinstering in haar ogen ontstaan. En volgens mij heb ik zelden iemand zo gemotiveerd zien trainen. Voor de 10km spraken we af om deze met z’n vieren te gaan doen en elkaar te helpen. Op dat moment dacht ik nog, ik kan wel hazen, binnen het uur moet zat lukken. Maar daar waar mijn collega uiterst gemotiveerd was, ontbrak het bij mij. De weken haalden me in en toen mijn loopmaatje noemde dat ik ook wel mocht gaan trainen om het überhaupt te halen, dacht ik alleen maar, hij heeft zo gelijk! Ik liep een paar keer een serieuze 10km en kreeg er vertrouwen in. Paasmaandag zouden we voor de generale gaan. Een persoon redde het niet om met ons me te lopen. We liepen ontspannen en kwamen op ongeveer 1uur en 5 minuten uit. De man die niet meeliep, liep later zelf en finishte ruim binnen het uur. Bij de training werden de plannen gewijzigd. Mijn loopmaatje zou met hem meelopen voor een snelle tijd. En met mijn collega ’s ochtends voor een snelle vijf. En ik zou met de andere man meelopen voor een tien kilometer binnen het uur.

Vanochtend was de 5km. Mijn collega vond het zo spannend. We hebben veel gesprekken gevoerd over het mentale stuk, over hoe alles gaat, over hoe je het kan visualiseren en over alle praktische zaken. Ze heeft keihard getraind!! Ze liep meerdere keren samen met haar haas de 5km, elke keer ging ze diep en elke keer liep ze iets sneller. Ze kreeg vertrouwen. Maar ook legde ze in gedachten de lat steeds al wat hoger. En vandaag. Ik zag haar halverwege. Ze straalde! Ze liepen samen, ontspannen, makkelijk. Precies zoals het moest zijn. En wat een toptijd!! 25.06!! We hadden het gisteren nog over het berichtje dat ze mij anderhalf jaar geleden stuurde. Of ik haar wilde helpen met hardlopen, een keer samen hardlopen. En dat deden we! Ik maakte schema’s voor haar. Ze liep 5km en een poosje later liepen we met z’n drieën een 10. We vierden een feestje om deze prestatie. En nu ging ze voor de snelheid en is ze zo veel stappen verder. En gaat ze nog zo veel stappen zetten! Zelf twijfelt ze daarover, maar ik weet het zeker! Dit is nog maar het begin! Houd die twinkeling in je ogen en je kan het!!!

En vanmiddag mochten wij de 10km lopen. We hadden ons opgesplitst, wij stonden halverwege het tweede vak. We zouden proberen redelijk vlak te lopen, onder het uur en in ieder geval niet te snel te starten. Het ging meteen lekker, de eerste km ging in 5.49. En we konden dat tempo vast houden. Kilometer vier liep wat omhoog, die kwam net boven de 6min. De kilometer daarna ging naar beneden, die liepen we in 5.30. Onderweg stonden veel bekenden. Natuurlijk mijn gezin, zo fijn dan dat mijn kids hard kunnen schreeuwen ;-). Zo fijn al die mensen langs de kant! Ik kon genieten van de muziek. Bij kilometer zes begon mijn loopmaatje het wat zwaarder te krijgen. Ik kon hem water en een spons aangeven en ik probeerde steeds wat bemoedigends te zeggen. Bij het inlopen van het centrum zaten we op 8km. Het tempo ging iets omlaag, dat mocht ook. De 5km ging in 29.12 en de kilometers daarna waren ook in minder dan 6min gegaan. We hadden wat speling, maar niet te veel. Ik bleef voor hem lopen, hield hem goed in de gaten en probeerde te motiveren. Met nog anderhalve kilometer te gaan, vertelde ik hem dat hij moest stoppen met denken en alleen maar achter mij aan hoefde te lopen. Bij kilometer 9 lagen we nog steeds goed op schema. Ik bleef van alles roepen. Bij het zien van de finish merkte ik dat een eindsprint er niet in zat, dat hoefde ook niet. We hadden het ruim gehaald; 58.47! Blijdschap! Dat overheerste! we gaven elkaar een high five. Wat een prachtig moment! Ik kletste even met bekenden en later binnen kwamen we de andere beide tegen. We juichten met z’n allen. Hun tijd; 51.08!! Wauw! Hij had zich een aantal maanden geleden bij de groep gemeld. Had het om gezondheidsredenen eigenlijk opgeven ooit nog een wedstrijd te lopen, hoopte toch stiekem nog op een 10km onder het uur. En dan dit!! Ik kan alleen maar zeggen dat ik zo trots ben op iedereen!!

Buiten troffen we mijn collega en vierden we met z’n allen feest! Wat een dag! Wat een prestaties! Wat een blijdschap! En wat een voldoening! Dit is sport op zijn mooist!!!

Mijn loopmaatje van vroeger gaf aan dat hij me wel als trainer of coach zag, ik lachte alleen maar heel hard. Vorig jaar werd ik door een bedrijf benaderd voor trainingen, ik wist dat ik ja moest zeggen. Ik denk dat ik mijn grenzen nooit eerder zo ver verlegd heb, als daarmee! Wat heeft het me veel gebracht! Ik besloot een eigen trainingsgroep op te richten. Bij het geven van de eerste training zag ik een regenboog en wist ik dat mijn loopmaatje van toen het leven verliet. Ik begon te groeien in mijn rol. En vandaag, dat was de kers op de taart!! Dit is waar ik het voor doe, mensen verder helpen. Mensen helpen hun grenzen te verleggen. Mensen helpen hun dromen achterna te gaan. Jammer dat ik het niet met mijn loopmaatje van toen kan delen, ik weet dat hij het zou begrijpen. En misschien is ook hij het wel die met alles een beetje helpt. Hij heeft altijd geweten wat sport op zijn mooist is!

Lieve groet, Cobie

Mijn laatste blog is al weer even geleden en dat is eigenlijk niet zonder reden. De mensen die mij kennen, weten dat ik niet stil kan zitten. Maar momenteel ben ik wel met erg veel dingen tegelijk bezig….

Om te beginnen Running Miracle. De trainingsgroep van de vrijdagavond is inmiddels een gezellige groep. Ja, de gezelligheid staat wel voorop. Ieder traint op zijn of haar eigen niveau, bij de gezamenlijke warming-up, cooling down en de pauzes, vindt iedereen elkaar. Er worden buiten de training om loopafspraken gemaakt. En er worden plannen gemaakt om met elkaar te lopen bij de 5 en 10 km van de Enschede Marathon. En stiekem kijken we met elkaar al wat verder vooruit en maken we grote plannen voor ooit.. Zelf begin ik steeds meer te genieten van en te groeien in mijn rol als trainer. Het voorbereiden gaat me makkelijker af, ik kan spontaan iets wijzigen als dat beter uitkomt en ik merk dat ik echt mezelf ben voor de groep. Ja! Ik geniet er echt van! En ik kijk ook wekelijks uit naar dat uurtje!

De plannen; met een groep de 10km lopen binnen het uur. Dat betekent voor mij dat ik zelf ook echt nog wel even mag trainen.. Twee weken geleden was de 25km trail. Weinig kilometers in de benen en lang getwijfeld wat ik zou doen. Op de dag zelf besloot ik er toch maar voor te gaan. Om een lang verhaal kort te maken, ging het tot een kilometer of 19 redelijk goed. Daarna werd het zwaar, heel zwaar! Eigenlijk had ik dat al eerder verwacht en daar kon ik dus mezelf wel weer mee oppeppen. Het was heerlijk om weer eens even te zwerven, mijn gedachten de vrije loop te laten en leuke gesprekken te voeren onderweg. En ik was er ook echt wel weer even aan toe om mijn grenzen op te zoeken en er keihard overheen te gaan.

Een ander stuk waar ik druk mee ben is Move to be happy en dan het intuïtief (hard) lopen. Donderdag was de eerste training. En om eerlijk te zijn; ik was nerveus. Ik had het zelf bedacht en uitgewerkt. Samen met de vriendin bij wie ik de coachopleiding volg, liep ik alles eens door en deden we een paar weken geleden de training samen als proef. Zij bedacht de naam. Ik schreef de trainingen helemaal uit. En donderdag was het eindelijk zo ver dat het echt kon beginnen. Vragen gingen door mijn hoofd. Wat zal iedereen er van vinden? Is het niet te zweverig? Of juist te fysiek? Ben ik wel goed genoeg voorbereid? Maar wat had ik er naar toe geleefd en wat had ik er een zin in! En de training zelf? Die ging precies zoals ik het bedacht had! Voor de coachopleiding wil mijn vriendin nog wel een keer komen observeren, voor nu was ik stiekem wel blij dat dat niet deze keer was. Scheelde nog meer zenuwen. De meeste deelnemers waren net zo enthousiast als ik. Een paar kleine dingen om bij te schaven, dat komt goed. En in mijn rol ga ik nog verder groeien. Ik ben mezelf voor de groep en ik geniet ervan, dat is voor nu genoeg.

Een week eerder nam ik deel aan een vuurcirkel. Op voorhand had ik eigenlijk geen idee wat ik kon verwachten. We zaten met een aantal dames rond een vuur en we bespraken zaken als wat we los wilden laten en hoe we alle ballen in de lucht konden houden. Het was een fijne ontspannen ochtend, hoewel de gesprekken behoorlijk de diepte in gingen. Mag soms ook is, is soms goed en even nodig. Ik genoot er van om nieuwe mensen te leren kennen. En dat is wat ik nu ook steeds op andere fronten doe. Bij de trainingen die ik geef, komen steeds nieuwe mensen. De facebookgroepen die ik begonnen ben, groeiden afgelopen weekend hard en ook daar ontstaat steeds meer interactie. Ik merk hoe enthousiast ik daar van word. Alle contacten en gesprekken geven me energie, het inspireert me.

Ook voor de coachopleiding heb ik niet stilgezeten. Ik ben ingewijd in de Reiki en ik probeer daar regelmatig even mee te oefenen, Ik werd benaderd door iemand met wie ik al eens een gesprek had geoefend of ik haar kon helpen, dat voelde goed. Voor de opleiding kreeg ik twee namen met wie ik een gesprek kon plannen als een soort van examen. We moesten een of meerdere gesprekken opnemen ter beoordeling. Ik zat er door het eerdere gesprek lekker in en ik hou niet zo van uitstellen. En dus plande ik de gesprekken meteen. Bij de start van het eerste gesprek merkte ik de zenuwen bij mezelf, ik maakte slordige foutjes, vergat informatie te geven. Ik kon de knop snel omzetten en de gewenste flow ontstond. We gingen behoorlijk de diepte in en alles voelde goed. Ergens had ik het vertrouwen hierop ook wel, ik had het eerder gedaan en het lukte ook nu goed. Een dag later volgde het tweede gesprek. En zo makkelijk als het eerste leek te gaan, zo lastig verliep deze. Het duurde veel te lang, ik kreeg er voor mijn gevoel geen grip op. Iedereen die wel eens gesprekken voert, weet dat je soms gesprekken hebt wat keihard werken is. Nou dit was er zo’n een. Bij het eerste gesprek stuurde ik de feedback die ik mezelf gaf, mee. Bij het tweede gesprek lukte het me niet om mezelf feedback te geven. Wel noemde ik alles wat ik hier ook beschrijf en gaf ik aan dat ik zelf niet kon bedenken hoe ik het anders had kunnen doen. Een dag later bleef het nog door mijn hoofd spoken. Niet de inhoud van het gesprek, maar wel een soort van baalgevoel over hoe het gesprek was gegaan. Op beide gesprekken kreeg ik als reactie dat ik het goed had gedaan. Ik leg de lat voor mezelf vaak erg hoog. En ik weet ook dat dat voor mij de manier is om verder te komen. Ik heb eigenlijk wel tien keer te veel geoefend voor de opleiding, dat maakte wel dat ik er op ging vertrouwen en dat het freeflowen (en alle theorie loslaten) steeds vaker lukt. Na ieder gesprek gaf ik mezelf feedback. Ik schreef verbeterpunten op en ik schreef op wat goed ging. En alles nam ik steeds mee naar een volgend gesprek, waardoor ook ieder gesprek steeds iets beter ging. We hebben nog twee lessen te gaan. De les deze week gaat over de groepshealing, waar ik erg benieuwd naar ben. En als laatste gaan we alles nog meer aan de praktijk koppelen.

Volgende week start de manifestatiecursus, ook van FiaFiaFactory. Bij een eerdere variant heb ik een start gemaakt. Nu wordt het een twaalf weekse cursus, vol met opdrachten. Ook daar heb ik zin in. Ik ben wel zo ver om een stap verder te zetten. Daar te komen waar ik graag wil zijn. En ik ben ervan overtuigd dat deze cursus me daar verder bij gaat helpen. Als ik terug lees wat ik vorig jaar heb opgeschreven wat ik binnen een jaar wil manifesteren, dan zie ik dat ik van de 11 punten er 8 heb behaald. Dat maakt me nu al blij. Bij het rijtje van ooit, had ik een cabrio opgeschreven. En eigenlijk bedoelde ik daar een leuke auto mee voor mezelf, een stuk vrijheid. Laten zien dat alles mogelijk is. Afgelopen week hebben we onze mini met open dak opgehaald. Het is een oude auto met veel kilometers op de teller, maar voor mij voelt het als de cabrio die ik opschreef. De auto is prachtig, hij rijdt lekker en ik voel de vrijheid. Als ik mijn man en kinderen noem dat ik verliefd ben op die auto, geven ze aan dat ze dat wel aan me kunnen merken. Ik ben wel klaar om nog meer te manifesteren!

Ook ben ik bezig met twee online cursussen; motiverende gespreksvoering en personal training (er komen de komende maanden nog drie). Om het enigszins overzichtelijk te houden, heb ik besloten me eerst maar te richten op motiverende gespreksvoering. Het heeft een grote overlap met de coachopleiding en deze moet het eerste ingeleverd zijn. Hoewel de stof niet veel nieuws brengt, heb ik veel aan het reflecteren. Op deze manier kom ik nog iets dichter bij die hoge lat in de buurt. En stiekem vind ik het ook wel erg leuk om me weer wat verder te verdiepen.

Vanmorgen bij de bootcamp werd me gevraagd of de cursussen een hobby van me zijn. Uh nee, dat niet. Om eerlijk te zijn kan ik gewoon niet zo goed stil zitten… En daar helpt de bootcamp ook goed aan mee. Op een donderdagavond werd gesproken over een kettlebellchallenge; 10.000 swings in de maand maart. Als het woord challenge valt, dan heb je mij al. Het was een pittige, maar het is gelukt! En ik denk dat mijn lichaam er zowaar blij mee is. De trainer vroeg of ik niet in een gat zou vallen. Ik was inderdaad wel in voor iets nieuws. Voor deze maand staat de challenge op 2500 push ups. En aangezien die spieren nog steeds het zwakst zijn bij mij en iets met een hoge lat, leek ook dit me wel een mooie challenge. Ik doe ze per 10 op de tenen en ik probeer ze steeds beter en dieper uit te voeren. Wie weet gaat het dan ooit nog op zo’n gespierde mannen push up lijken ;-). Op de eerste dag kijkt mijn man me hoofdschuddend aan: “heb je weer iets nieuws gevonden wat je iedere tien minuten kan doen?”

Al die spieren gaan vast nog goed van pas komen deze zomer. De mudmasters vorig jaar was zo gaaf! Na wat googelen kwam ik voor dit jaar uit bij tot je nek in de drek.

Ik ga me de komende tijd in ieder geval nog niet vervelen! Met veel enthousiasme ga ik alles tegemoet. In het boek dat ik momenteel lees (Miracle morning) wordt gezegd dat je eigenlijk iedere ochtend op zou moeten staan, zoals een kind opstaat als het kerstochtend is of zijn verjaardag. Ik kan je verzekeren dat mijn gevoel ’s ochtends daar dicht bij in de buurt komt! En ’s avonds val ik als klein kind tevreden en voldaan in een diepe slaap! Dus bij deze alvast: slaap lekker!

Lieve groet, Cobie