Ken je dat; soms weet je het gewoon precies. Soms heb je alles helder voor ogen. Wat je wilt, waar je naar toe wilt en hoe. En soms, soms weet je het even niet. Je doet maar wat. Zonder plan, zonder doel. Je klooit maar wat aan. Dat kan op verschillende fronten. En als ik voor mezelf spreek, dan is het ook vaak op verschillende gebieden hetzelfde.
Ik heb het afgelopen jaar keihard gewerkt op vrijwel alle gebieden. Overal wist ik precies wat ik wou, hoe en ook hoe ik daar kon komen. Ik volgde verschillende opleidingen. Ik zette stappen met Running Miracle, met Move to be Happy. En ik trainde voor mezelf gericht, steeds een doel waar ik naar toe werkte of mee bezig was.
Maar nu, nu is de focus regelmatig zoek. Het lukt me niet om prioriteiten te stellen. Alles loopt voor mijn gevoel door elkaar heen. Mijn to-do-lijstje is ellenlang. Ik vlieg van het een naar het ander en op alle fronten krijg ik niet dat voor elkaar wat ik graag wil.
Ik zie het ook in mijn sporten terug. Met hardlopen blijf ik hangen of ben ik eigenlijk een stuk teruggevallen. Zowel met afstand als met tempo kom ik niet vooruit. Vrijdagavond zijn we met de training maar met z’n drieën. Mijn loopmaatjes zijn er, zij zijn snel en hebben wel zin een duurloopje. Ik ben moe, twee pittige trainingsdagen gehad, net ongesteld geworden, een dochter thuis met de griep die ’s nachts twee keer heeft overgegeven. Mijn plan was eigenlijk training geven. Toch laat ik me makkelijk om praten. De eerste stappen voelen al zwaar, ik verzet me tegen de buikpijn en ik voel dat het tempo voor mij te hoog ligt. Al na een kilometer ben ik niet meer tot praten in staat. Het is niet erg, soms is even doorzetten goed. Ik geef mijn loopmaatje aan dat ze beter met de ander mee kan gaan. Ze blijft met liefde bij mij. Als ik het haar nogmaals noem, gaat ze toch. Mijn ene zoon fietst mee. Ook hem stuur ik weg, naar de andere beide. Ik loop liever alleen, of eigenlijk, ik vecht liever alleen. Als het sporten zwaar is, ben ik geen gezellig gezelschap. Ik mopper, wordt boos, zeg niks. En precies dat, doe ik liever alleen. Dat doet me trouwens denken aan het moment dat mijn oudste bijna geboren werd, ook dat wilde ik liever alleen doen. Mijn man kent me goed en wist me te overtuigen dat dat niet een erg verstandig idee was. Wel wist ik het bellen van de verloskundige uit stellen tot ik bijna volledige ontsluiting had. Daardoor was de verloskundige erg druk met van alles telefonisch regelen, kwam de kraamhulp echt pas tijdens de allerlaatste minuten. En heb ik het toch bijna helemaal alleen kunnen doen. En dat in mijn eentje vechten, dat zorgt bij mij voor een soort focus. Ik sluit me voor even op in mijn eigen bubbel. Als de prestatie geleverd is, kom ik er weer uit en ben ik blij met het resultaat. Over de geboorte van mijn zoon (en ook mijn andere kinderen) hoef ik dat vast niet verder uit te leggen 😉 Bij de duurloop vrijdag resulteerde het in dat ik de vijf kilometer volliep binnen een half uur, waarbij de laatste kilometers de snelste waren. En ik met in- en uitlopen op een kilometer of acht kwam. Wat me veel voldoening gaf. De bootcamp ging donderdag (of eigenlijk wel vaker) op soortgelijke wijze. Aan de ene kant wil ik snel zijn en een gigantisch programma afwerken in dat uur tijd. Aan de andere kant wil ik de technische oefeningen goed doen en daar progressie boeken. En vaak loopt dit door elkaar heen. Donderdag was, of meer werd, een mega training. We hadden 45 minuten voor de kern. Iedereen was flink op dreef, wat ervoor zorgde dat we binnen 20 minuten klaar waren. Er volgde daarna een training in twee teams, wij met z’n tweeën tegen de andere drie. Het werd al snel erg zwaar. En in plaats van me te focussen op mezelf, ga ik mopperen. Ik blijf maar herhalen hoe oneerlijk de aantallen zijn. Toch ben ik na de training voldaan over hoe ik de pittige training heb volbracht. Al baal ik wel van mijn gemopper. Vandaag is het wederom bikkelen. Ik voel me nog steeds verre van fit, alle stukken lopen, zijn vechten tegen mezelf. Ik weet dat ik me naderhand beter ga voelen. Ik zet door. Halverwege komen de pull ups, 50 stuks. Een technisch onderdeel wat ik wel echt graag beter wil leren. De trainer komt erbij staan, ik zal wederom met mopperen beginnen: “dit gaat de rest van de training duren”. Hij geeft aan dat dat geen probleem is. En hij noemt dat ik beter een extra elastiek kan gebruiken. Wederom begin ik eigenwijs. Aan zijn reactie merk ik dat er een reden achter zit. Als ik dat check, beaamt hij dat. Ik pak het extra elastiek en voer in alle rust alle 50 pull ups uit. Ik luister naar alle feedback die ik krijg en pas het toe. Als de trainer aangeeft dat de tijd om is, besluit ik te stoppen en niet perse tegen de anderen op te boksen om alles nog af te maken. Het was goed zo. De focus op wat belangrijk was in de training.
Ik heb de afgelopen weken hard nagedacht over mijn focus. Waar wil ik deze op gaan leggen? Waarom? Hoe wil ik alles aan gaan pakken? Wat wordt mijn prioriteit? Ik kwam tot de conclusie dat ik eerst vakantie nodig heb. Even uit. Even niet nadenken over allerlei inhoudelijk zaken. Daarnaast heb ik hard nagedacht over wat me het meeste energie geeft, waar wordt ik echt blij van. En dan kom ik tot de conclusie dat dat Running Miracle is in combinatie met mijn eigen sport. Ik vind de trainingen die ik geef, geweldig! Mensen verder helpen, het sociale van een groep en bezig zijn met sport. Ook de persoonlijke begeleiding geeft me veel energie. Op individueel niveau kijken hoe ik iemand verder kan helpen. En na de zomervakantie wil ik me vooral op deze gebieden gaan focussen. Dit verder gaan verdiepen. En daarnaast wil ik voor mezelf weer doelen gaan stellen op sportgebied. Ik krijg veel energie van keihard sporten, vooruitgang boeken met hardlopen en de technische onderdelen van bootcamp. Mijn focus gaat liggen op Running Miracle en mijn eigen sport.
En Move to be Happy dan? Ook daar zal ik mee door gaan, het heeft alleen niet mijn prioriteit. Ik zal regelmatig een groepshealing geven en ik hoop ook met regelmaat iemand met een persoonlijke sessie te kunnen helpen.
Ik ben nog met een aantal cursussen bezig. Deze hoop ik af te kunnen ronden, mits tijd en ruimte dat toelaten. Heel fijn als het lukt, zo niet, dan is het ook prima. Op mijn wensenlijstje staan ook nog een paar cursussen/opleidingen. Die blijven er voor nu even op staan. Dat komt ooit, op een ander moment.
Ik merk dat ik mijn focus steeds weer meer terug begin te vinden. Even uit om straks echt weer verder te kunnen gaan met dat waar ik het meeste energie van krijg, waar ik echt blij van wordt.
En jij? Hoe bewaar jij je focus? Of hoe vind jij deze terug?
Lieve groet, Cobie