Zoals ik vorige week al schreef, ben ik weer eens veel te druk. Ik kan simpelweg niet tegen niksen, ik vind veel te veel leuk en ik denk altijd veel meer tijd te hebben, dan ik werkelijk heb. Dus dat. Nu dacht ik alles redelijk onder controle te hebben tot er afgelopen week een mailtje binnen kwam. Eind september had ik me ingeschreven voor een online cursus functionele anatomie, inspanningsfysiologie en bewegingsleer. Ik dacht geen factuur te hebben ontvangen, mailde er achter aan en hoorde niets. Aangezien ook toen mijn weken wel vol zaten, liet ik het erbij. En nu deze week toch een mailtje. Ik heb schijnbaar wat mailtjes gemist (snap ook niet hoe dat kan gebeuren ;-). En nu kon ik toch nog meedoen. Na wat wikken en geven, betaalde ik alsnog en stond de cursus de volgende dag al voor me klaar. Het komt er dus op neer dat de coachopleiding en de cursus kindermedium begin december starten, vorige week was mijn zoon jarig, deze week ben ik zelf aan de beurt, we hebben een weekendje weg gepland, ik heb vier kids in huis dus aan het sinterklaasfeest ontkomen we ook niet. En dan komen mijn gewone wekelijkse bezigheden er nog bij (lees drie dagen werken, een huishouden runnen, rond de tien uur sporten en bezig voor Running Miracle). Mijn oplossing was om maar heel snel te starten en een flinke slag te slaan voor december begint. Dat is gelukt. Veel uren achter de laptop door gebracht, alles opgeschreven met als resultaat dat ik het gedeelte functionele anatomie vandaag heb afgerond. Pff lang geleden om zo bezig te zijn geweest. Ontzettend interessant en leuk!
Morgen is de laatste les van de cursus wat wil je intuïtie je vertellen. Ik heb er zin in. Wat heb ik veel van deze cursus, of eigenlijk van Annemiek, geleerd. Zoals meestal bij mij, stond ik er enigszins sceptisch in. De eerste lessen vond ik ontzettend spannend. Annemiek bleef maar benoemen dat dat je ego is. En die wil niet dat je dat doet, aangaat, leert. Ik leerde manieren om mijn ego tot rust te brengen. En het werkte! Ik merkte hoe ik het kon gebruiken om mezelf rustig te maken, om grenzen te verleggen, om te groeien. Ik gebruikte het voordat ik een video voor Running Miracle opnam of opneem. Ik gebruikte het bovenaan die hoge glijbaan bij de mudmasters, wat ik eigenlijk niet durfde en uiteindelijk toch zonder twijfel deed. Ik gebruikte het bij het zwemmen als ik mijn grenzen opzocht met onder water zwemmen en steeds een stapje verder ging. Op de schermbeveiliging van mijn telefoon heb ik hier een verwijzing naar gemaakt, zodat ik er steeds aan denk en weet dat het me in alle situaties kan helpen. Ik leerde om naar mijn onderbewuste te gaan. En dat het ook fijn kan zijn, niet alleen spannend. Ik leerde mezelf beter kennen. Ik leerde op dit gebied verder uit mijn comfortzone te gaan. En ik leerde dat er op dit gebied altijd veel te leren of te ontdekken blijft. Ik vind het fijn om hier mee bezig te zijn. Om een momentje voor mezelf te pakken. Even echt stil te staan bij wat goed voelt of bij wat op dat moment moet. En om hier zo nu en dan wat dieper op in te gaan. Ontzettend blij en dankbaar dat ik deze cursus heb kunnen volgen. Als ik er vragen over heb, heeft Annemiek een antwoord voor me of ze laat me in verwarring er nog verder over na denken tot ik het antwoord zelf weet. Ik kan mijn twijfels met haar bespreken, zo zweverig is het allemaal echt niet. En regelmatig houdt ze me een spiegel voor, wat ik op dat moment niet leuk vind, maar wat me wel steeds verder helpt. Al het geleerde neem ik met me mee en ik verwacht hier ook in de toekomst veel aan te hebben.
Op de facebookpagina van Running Miracle begint steeds wat meer interactie te ontstaan. En ik merk bij mezelf dat ik daar erg blij van word. Omdat het sproten niet voor iedereen mogelijk is momenteel, heb ik besloten regelmatig wat challenges te plaatsen. En stiekem is dat gewoon erg leuk. De wallsit challenge deze week werd actief mee gedaan, steeds langer en er ontstonden leuke gesprekken. Na de Zumba deden we live bring Sally up, bring Sally down, wat ook gewoon erg grappig was. Mijn voornemen is dan ook om hier nog wel even mee door te gaan. Mocht je ideeën hebben, let me know! Zelf wat delen mag natuurlijk ook altijd! Ook bracht het me op het idee om van het eten een challenge te maken, stiekem zit hier een groot eigenbelang bij ;-). Mijn suikerverslaving is weer behoorlijk terug bij af en ik snaai inmiddels weer de hele dag. Vervolgens voel ik me moe, heb ik er last van en bedenk ik me weer dat het anders moet. En ook anders kan. Dus vandaar mijn challenge om toegevoegde suiker (en het liefst ook ander slecht eten) een week te laten staan, van 29 november t/m 5 december. Ik zal er dagelijks een berichtje over posten. Er zijn al mensen die meedoen, hopelijk zijn we een goede stimulans voor elkaar!
Het sporten was deze week gewoon lekker! Maandag Zumba op het werk. Ik had het maandag- en dinsdagavond druk met de verjaardag voorbereiden en vast het een en ander voor sinterklaas. Wel lukte het om de kickstart your week les dinsdag nog te doen, dus toch een half uurtje Zumba. Woensdagavond was het Zumba en de live challenge. Donderdagochtend deden we de ouder-kind workout. Hier zat bring sally up, bring sally down ook bij, dan wel met kind op m’n rug. Erg pittig en erg leuk. Ook mijn jongste zoon genoot er volop van. ’s Avonds besloot ik zelf nog een workout te doen. Een pittige total body workout via youtube, ik deed een nummer van de pound, ik wilde nu eindelijk mijn kettlebell wel eens gebruiken en ik deed de oefening met het wieltje een aantal keren. Vrijdagochtend kon ik kiezen uit de vollemaanworkshop of de strong, ik besloot voor het eerste te gaan. Loslaten, intenties opschrijven en tussendoor lekker dansen. Voor de vrijdagavondtraining waren we met z’n drieën. Het zou kort en snel worden of langer en langzaam. Ik koos een rondje uit van een kilometer of 7 dat we konden uitbreiden. Ik vroeg mijn collega naar het tempo, ze vond het pittig. Toch hield ze het goed vol en ik kon haar er doorheen praten. Ze wist het uiteindelijk tien kilometer vol te houden, de laatste kilometer flink te versnellen, waardoor we binnen het uur finishten. Zij was zo blij! En dat gaf ons allemaal zo veel voldoening. En vandaag was de bootcamp, wederom heerlijk. Bij navraag hoe het buikspiergedeelte voelde, gaf ik aan het niet heel erg te voelen. Ik kreeg het advies om rustiger of vooral bewuster omhoog en omlaag te gaan. Er werden gewichten bij gepakt en we mochten hiermee nog eens 30 zombie en 30 butterfly situps doen. En ik denk dat ik hem nu morgen wel ga voelen.
Donderdag ben ik jarig, jaren lang noemde ik elke keer weer 19 te zijn geworden. En nu besluit ik er toch maar eens voor uit te komen hoe oud ik werkelijk word. Ik word 40. Spottend noemde ik thuis dat ik in een midlife crisis ben beland, mijn man ontkent het niet. Ik zelf trouwens ook niet. Wel weet ik dat ik nu ontzettend geniet van het leven. Van alles wat er op mijn pad komt, van alles wat ik wil, van alles wat ik doe. En ik denk dat dat het allerbelangrijkste is. Ik voel me jong, ik kan de wereld aan. Doelen en dromen genoeg om achteraan te gaan. Daar maakt leeftijd niks voor uit!
Lieve groet, Cobie