“Sometimes running is the only thing that makes sense”

En dat heb ik gedaan. Ik heb me zelden zo verdrietig gevoeld, en boos, als afgelopen week. Of eigenlijk al iets langer. Pfff wat doet het pijn om jou te moeten laten gaan. Om je gevecht te hebben gezien. En om vandaag tijdens de crematie je vrouw en dochter daar te zien, verslagen en ondertussen ook zo sterk en krachtig.

Je vrouw werd een paar jaar geleden een goede vriendin van mij. Ze noemde mij dat jij ook een hardloper was. Dat je een marathon had gelopen. Ik reed met jullie mee naar een Zumba evenement. Op de terugweg raakten we met elkaar in gesprek. Jij had ideeën over de wereld en deelde deze. Ik had er nog nooit zo over nagedacht, ik vond je gedachtegangen interessant. Jij zou ons thuis brengen en reed daarna zelf weer terug naar Apeldoorn, om een goede vriendin te helpen, haar naar Utrecht te brengen. Midden in de nacht, je deed het met liefde.

Toen ik een paar weken later, onverwachts, toch nog samen met jouw vrouw mee kon doen aan een obstakel run, had ik een startnummer over. Een trail van ergens tussen de 25 en 30km. Ik moest aan jou denken. Nog voordat ik je appte wist ik je antwoord al. Redelijk ongetraind deed je mee. Je zou wel met de snelsten meelopen. Je had geen idee van het parcours, maar natuurlijk liep je hem uit. Je vertelde over wat je onderweg had gezien, ongelukken van anderen. Het had veel indruk op je gemaakt.

Ik was bezig een trainingsgroep op te zetten op de vrijdagavond, jij kwam meedoen. Een loopmaatje van mij was er ook bij en de eerste weken liepen we vooral met z’n drieën. We knalden elke training. De groep groeide gestaag, daar zorgde jij ook voor. Ik verschool me regelmatig achter mijn rol als trainer, daar prikte jij doorheen. Je wist me altijd te overtuigen om toch een paar (of alle) intervallen mee te lopen. Ik kon je niet bijhouden, jij zorgde dat je net daar voor me ging lopen om me tot het uiterste te laten gaan. En dat deed je ook bij de anderen. Jij haalde iedereen over tot een eindsprint. Jij was de motivator van de groep! Ik waarschuwde iedereen om vooral geen voorbeeld te nemen aan jouw trainingsregime. Onmenselijk waar jij toe in staat was! Dagelijks fietste jij hele einden, en nog keihard ook. En ’s avonds liep je de interval volle bak mee. Tussen alle loop- en fietstrainingen was je ook nog druk met krachttraining. En in alle trainingen gaf je alles. Jij kon in een paar uur tijd herstellen waar een ander dagen voor nodig zou hebben. Je boekte enorme progressie en je maakte plannen. Ondertussen had je oog voor alle mensen om je heen. Jij zorgde dat we met z’n vijven meededen aan de Enschede Marathon. Je trainde met iedereen apart om iedereen vertrouwen in zichzelf te geven. Jij zou ’s ochtends een loopmaatje hazen naar een snelle 5km en ’s middags een loopmaatje naar een snelle 10. Ik zou jouw collega en loopmaatje hazen naar 10km onder het uur. Je hield me op het goede moment de spiegel voor: “Je mag zelf ook wel beginnen met trainen, anders red je het zelf niet”. Precies de motivatie die ik nodig had. We liepen een generale met elkaar. En bij de Enschede Marathon werd het een feestje! Iedereen liep precies zoals gehoopt, zelfs nog beter. We maakten een stralende foto en vierden feest in de stad. En we maakten plannen, jij maakte plannen. Want als er iemand was die ambitie had.

Twee weken geleden, vlak voor het verschrikkelijke bericht, kreeg ik een herinnering van Facebook. Een trail die we een jaar eerder liepen. Met alle coronamaatregelen was het een hoop gedoe om mee te mogen doen. Ik gaf het op, jij niet. Je had je argumenten klaar en jij zorgde ervoor dat we zonder qr code toch konden deelnemen. Voor mij werd het een martelgang, je bleef het hele eind bij me en sleepte me er doorheen. Toen ik naderhand nog mopperde, relativeerde jij alles. We liepen samen een generale van 28km een paar weken eerder. Dat was een avontuur, de gps route in mijn horloge stuurde ons door weilanden waar we niet door konden. We bedachten zelf een route. En verdwaalden. We discussieerden over de weg, we waren het regelmatig niet eens. Toch lukte het ons om de weg weer terug te vinden. Jij had het de laatste kilometers zwaar, de enige keer dat ik makkelijker liep dan jij. Maar we kwamen thuis. Een andere keer liepen we een lange duurloop vanaf jouw huis. Jij vertelde me bij voorbaat al dat mijn bedachte route veel te lang was. Natuurlijk had je gelijk. We sneden af door een weiland wat eigenlijk niet kon. En stonden toen voor een sloot. Teruggaan was geen optie, we sprongen over de sloot. Of nou ja, jij sprong erover met je lange benen, ik er in. Wat je dochter naderhand ook wel grappig vond. Een andere keer ging jouw vrouw met onze dochters naar de gym, wat ons een kleine anderhalf uur gaf voor een duurloop. We kwamen onbekende paadjes tegen, wel in voor avontuur. En natuurlijk kwamen die paadjes nergens op uit, moesten we hetzelfde stuk weer terug. Omdat we de terugweg keihard liepen, hoefde jouw vrouw niet heel lang op ons te wachten. Ik denk dat ze ons beide goed genoeg kende om dit wel te hebben verwacht.

Omdat we zonder qr code nergens aan mee mochten doen, ging jij op zoek naar een wedstrijd waarbij we wel welkom waren. Dat werd een trail in Brabant. Mijn motivatie was gedaald naar 0. Ik twijfelde op de dag zelf nog of het wel verstandig was om zonder training 25km te gaan lopen, jij wilde alleen maar keihard gaan. Wat waren we naderhand blij en trots! Jij had een supertijd gelopen en ik had hem uitgelopen.

Met corona waren we allemaal wel klaar of misschien kan ik beter zeggen, we waren er niet bang voor. Ik voelde me niet helemaal fit en besloot me toch te laten testen. Maar we waren ook aan het trainen voor langere afstanden. Jij kwam met het geniale plan om mee te gaan naar de teststraat en door te rijden voor een lange duurloop bij het Hulsbeek. De uitvoering was wat minder, na een paar kilometer had ik geen uitslag meer nodig mijn gevoel bevestigd te krijgen. En ook nu vond je het niet erg om de duurloop na 10km te staken.

Regelmatig trainden we op vrijdagavond na de intervaltraining verder. We plakten er een 10km achteraan en we deden meermaals een krachttraining met elastieken. Ook anderen uit de groep raakten geïnspireerd en sloten aan.

Je had plannen om bij de Singelloop een hele snelle tijd te gaan neerzetten. Met je ideeën motiveerde je ook anderen uit de groep. Je wilde dan verder trainen om de marathon in een droomtijd te lopen. Je had zo veel plannen. Je viel met je mountainbike, je schouder uit de kom. Er stond een lang herstel voor. Je zocht je informatie bij elkaar en je zorgde ervoor dat je herstel veel sneller ging dan de artsen voorspelden. Je pakte de trainingen weer op. Helaas was dat voor korte duur..

Je bleef zeggen dat je ook deze strijd wel zou gaan winnen. Zo sterk! Toen ik je vorige week nog sprak, gaf je aan dat het slecht ging. En dat straalde je ook uit. Ik voelde en zag dat je aan het verliezen was. Toch kwam het bericht dat ze niks meer voor je konden doen, keihard binnen. Dapper hoe je het heft in eigen hand nam.

Het verdriet is zo groot! Bij mij, ook bij je andere loopmaatjes. Het plezier uit de groep is weg. We missen onze motivator. We zeggen tegen ons zelf wat jij zou zeggen. Zoals je vanuit het ziekhuis een loopmaatje nog meegaf om bij de Singelloop gewoon keihard te gaan lopen. Vanmiddag stonden we met z’n drieën bij elkaar. Aangedaan, met tranen in de ogen. We beloofden elkaar dat wij door gaan voor jou, dat zijn we je verplicht. Je hebt ons allemaal zo laten groeien.

En vanmiddag bond ik met een knoop in mijn maag mijn schoenen onder. Mijn hele lijf deed pijn van verdriet, hoofpijn en toch ik wist dat ik moest lopen. Je was bij me in gedachten, steeds zie ik blaadjes naar beneden dwarrelen, en weet ik dat je meeloopt. Ik liep lekkerder dan de afgelopen weken, even alles een plekje geven. In mijn hoofd heb ik knopen doorgehakt; ik heb me ingeschreven voor de Marathon van Enschede. Sometimes running is the only thing that makes sense…

Lieve Patrick, ooit treffen we elkaar weer. Dan lopen we samen verder.

Lieve groet, Cobie