Dit zeg ik wekelijks tegen de mensen in mijn verschillende loopgroepen. Maar tegen mezelf.. Om eerlijk te zijn, ben ik niet zo snel tevreden. Ik kan de lat goed hoog leggen. En ik kan blijven hangen in het verleden. Kijken naar tijden die ik ooit liep, het gemak waar ik mee liep. En alles nu lijkt daar zo’n eind van verwijderd te zijn..
Het was een heftige week! Ik hakte de knoop door om me in te schrijven voor de marathon van Enschede en ik maakte voor mezelf een planning. Ik pakte mijn eerste marathonschema erbij. Ik bekeek de verschillende trainingen in de week. Ik noteerde alvast de wedstrijden die ik wil gaan lopen en mijn andere sportactiviteiten in de week. Het is een gewaagd geheel geworden, maar ja, ik heb ambitie. Niet in tijd, het zit hem meer in een stuk gevoel voor mezelf. Ik wil tevreden zijn, ik wil mezelf trots maken. Daar komt bij dat ik zo ontzettend geniet van alles wat ik doe, de trainingen geven, bootcamp en boksen, dat ik niks wil skippen. Ik ga het gewoon proberen. Ik weet ook dat als je alles met plezier doet, je ontzettend veel kan. En ik heb ook zin om gewoon keihard te gaan knallen de komende tijd!
Na mijn 15km duurloop van dinsdag, deed ik woensdag mee met de bootcamp. Lekker, gaf me een goed gevoel. Donderdag was ik wederom bij de bootcamp te vinden. En dat heb ik geweten. Ik voelde mijn armen nog van woensdag. Het werd 1500m lopen (ik haakte aan bij de andere twee, wat me pittig tempo opleverde), 300 squats – tot zo ver was het nog leuk- 200 push ups (ik deed ze maar op de knieën, spierpijn had ik al ;-), 75 pull ups (met tig elastieken, kostte het nog veel moeite en was ik blij dat het oorspronkelijke met 25 verlaagd was) en 1500m hardlopen. Ik hoef vast niet uit te leggen dat ik vanmorgen nog spierpijn had in mijn armen.
En vandaag stond de Bommelasloop op het programma. Via social media kwam ik in contact met iemand die net zo verslaafd is aan lopen als ik. We wilden wel eens samen gaan lopen en ons oog viel op deze loop. We kozen de 20,4km. En ik vond het best een beetje spannend. Hij loopt veel sneller dan ik en ik weet hoe goed ik mezelf kan opblazen. Aan de andere kant was het ook een mooie duurloop. Een soort van serieus begin voor mijn trainingen naar de marathon toe. We liepen het eerste stuk samen. De kilometers zaten de eerste 5km net iets boven de 6min/km. Misschien net iets te snel, maar het voelde goed. De tweede 5 gingen echter sneller. Er liepen een paar vrouwen voor ons, waar ik bij aanhaakte. En dat was natuurlijk niet een heel goed plan. Bij 11km gaf ik mijn loopmaatje aan dat hij beter kon gaan. Ik noemde meermaals dat het echt oké was. Als ik het zwaarder krijg, ben ik liever alleen. Meermaals heb ik me afgevraagd waarom ik niet gewoon voor de 11km was gegaan. Dat was best een fijne afstand geweest. Ik liep door, het tempo zakte wel iets, maar dat mocht ook. Bij 13km besloot ik mijn gelletje uit te proberen. Het gaf me wel energie, wel voelde ik me ook misselijk. Wat gelukkig niet doorzette. Het laatste stuk kostte moeite! Ik zag veel vallende bladeren en dacht aan Patrick. Even verderop stond een weiland vol met reetjes. Prachtig. Rond kilometer 19 dacht ik mijn kuit te voelen. Om eerlijk te zijn, wist ik niet meer wat fysiek en mentaal was. Ik pepte mezelf op; “doorlopen! Je kan er prima verder mee lopen”. En dat deed ik. De finish kwam iets eerder dan verwacht, wat erg welkom was. En de tijd, eigenlijk viel die me niets tegen met het zware laatste stuk.
Maar trots, nee dat was ik zeker niet. Mijn tijd zo’n eind verwijderd van ooit. In mijn hoofd houd ik mezelf voor dat ik gewoon niet alles heb gegeven. Dat ik me er makkelijk af heb gemaakt. Maar als ik naderhand de statistieken bekijk, zie ik dat ik het grootste gedeelte van de tijd met een hartslag van 170 liep, met uitschieters naar de 180. Dus nee, ik heb echt alles gegeven. Als ik naderhand thuis uren in bad lig, hoofdpijn krijg en zo’n griepachtig gevoel over me heb, weet ik dat ik echt op mijn grens heb gelopen.
Ik relativeer voor mezelf. Ik heb de planning gemaakt om het serieus aan te pakken, om progressie te gaan boeken. Dus dit vandaag was mijn officiële start! Ik hoop jullie de komende tijd mee te nemen op weg naar de marathon!
Naast de planning ben ik over andere zaken aan het nadenken. Zo ben ik dagelijks met de foamroller in de weer voor mijn kuiten (benen). Ook voor en na iedere training. Ik doe dagelijks wat extra oefeningen voor mijn kuiten. En ik ben magnesium gaan slikken, dat zou een goede werking van spieren en botten ondersteunen. Een ander punt van aandacht, is voeding. Ik heb een app gevonden van het voedingscentrum, waarin je alles wat je eet en drinkt kan bijhouden. Je kan dan zien hoeveel calorieën je binnenkrijgt, maar ook de percentages vet, koolhydraten en eiwitten. Ik hoop dat dit me wat bewuster gaat maken, want voeding is nog wel een dingetje! De app gaf aan dat ik te veel vet binnenkrijg en dat mijn koolhydraten goed zijn, wat me beide verbaasd. Daarnaast vind ik het na een wedstrijd als vandaag lastig om voldoende bij te eten, ik zit nog lang niet op de 3200 calorieën die ik vandaag heb verbruikt. Maar snoep ik waarschijnlijk de rest van de week wel weer alles bij elkaar. En dat kan natuurlijk beter en moet beter voor een succesvolle marathon.
En als ik alles zo op een rijtje zet, ben ik nog steeds niet trots ;-), maar kan ik wel vooruit gaan kijken. En krijg ik zo ontzettend veel zin om keihard te gaan trainen! Zin in de mooie reis die ik hiermee ga maken. En zin om deze tijd in de toekomst met veel gemak te gaan verbeteren!
En voor nu, er staat nog taart van gisteren.. en pasta..
Lieve groet, Cobie