Al weken loop ik op het randje. Alles wat ik wilde doen, deed ik. Toch ging het niet makkelijk. Deze week liep ik de helft van de kilometers die ik eigenlijk wou. Ik besloot nu toch echt maar een stapje terug te doen. Vorige week bij de bootcamp vroeg iemand mij wat ik had, hij zag het aan mijn lopen. Ik kon alleen maar denken; shit, nu is het ook zichtbaar. Dat was voor mij de druppel. Steeds kwam ik wel lopend naar de bootcamp, maar gaf ik bij blessures aan dat mijn kuit gevoelig is. Bij touwtje springen vroeg ik om een alternatief. En als ik dan over het lopen zelf na ging denken, het kostte moeite. De snelheid die ik wilde halen, haalde ik bij lange na niet. Alles ging in een extreem rustig tempo, met wandelen en rekken tussendoor. En logischerwijs was het beoogde plezier ook ver te zoeken. Dus besloot ik dat het tijd was ook echt maar even een stapje terug te doen.
Maar ja, hoe werkt dat dan. Eerst is er het praktische stuk. Ik wil dat de trainingen die ik geef, gewoon doorgaan. Beetje aanpassen met niet mee sprinten en de loopscholing alleen voordoen in plaats van meedoen. Stukjes warmlopen, uitlopen, en meelopen met intuïtief (hard)lopen en de opbouwgroep, gebruik ik als herstellopen. De bootcamp wil ik ook niet skippen en dus noem ik bij aanvang van de training steeds mijn kuit en vraag ik om alternatieven als ik een oefening niet vertrouw.
En dan de praktijk. Pffff wat is dat moeilijk! Na de opbouwtraining besluit ik er een stukje achteraan te plakken, ergens vind ik toch dat ik die 8,5km moet halen die mijn schema aangeeft. De extra lus wordt na een kilometer gestaakt, het voelt niet goed. Dinsdag is mijn rustdag, ik ben er van overtuigd dat dat wonderen doet. Woensdag voelt mijn kuit de hele dag goed. De twijfel slaat toe, wel of niet lopend naar het boksen. Ik laat het afhangen van het feit of mijn nieuwe schoenen binnen zijn. Deze zijn binnen en dus ga ik lopend. Halverwege voel ik al dat het verstandiger was geweest om het niet te doen. De training is supergaaf, adrenaline gaat flink omhoog en wij mogen ons volledig uitleven. Dat betekent dat ik alle afspraken met mezelf vergeet. Of dat eigenlijk niet eens. Ik zet ze aan de kant en ik ga volle bak. Dat voelt zo goed! Mentaal dan, fysiek was het natuurlijk niet bepaald slim. Donderdagochtend doe ik rustig mee en ’s avonds ga ik op de fiets naar de bootcamp. Als ik bij de trainer aangeef dat ik even rustig aan doe met hardlopen, is zijn reactie “goh!’ De rest van zijn woorden slikt hij in, ik kan ze wel raden. Bij de bootcamptrainingen zelf lukt het me ook steeds niet om mijn rem goed te bewaken. Als ik redelijk gelijk ga met een andere vrouw en we alleen nog een rondje moeten hardlopen, spreek ik met mezelf af; rustig! Dat lukt tot zij het rondje andersom loopt en we bij het stuk terug redelijk gelijk uitkomen. Zij wil mij voorblijven. En ik…kan haar natuurlijk niet laten gaan.. Bij de vrijdagavondtraining loop ik alleen de warming up en cooling down mee en doe ik de oefeningen alleen even voor. Zaterdag heb ik door alle sinterklaasactiviteiten de kans om een keer extra bootcamp te doen, als ik dan toch minder loop..
Het stuk dat het nog het lastigst te omschrijven is, is het mentale stuk. Dat gaat werkelijk alle kanten op. Ik heb een schema gemaakt en ergens vind ik gewoon dat ik me er aan moet houden. Daar komt bij dat ik wel erg van routines houd, dus eenmaal iets bedacht, dan wil ik het ook zo blijven doen. Niemand had gezegd dat het makkelijk zou worden, een beetje doorzetten en afzien hoort erbij, ook dat is een gedachtegang. Ik merk dat ik ga compenseren, een keer extra bootcamp in plaats van hardlopen. En het punt waar voor mij het grootste stuk ligt, ik weet dat mijn kuit ontstaat door een psychische disbalans. Precies hetzelfde heb ik gehad in 2011. Tijdens een intervaltraining, anderhalve week voor de marathon schoot het in mijn kuit. Fysiek deed ik er alles aan om het te laten herstellen. Ik liep de marathon, alles behalve soepel. Pas daarna stond ik stil bij alles, het verdriet om het overlijden van de man van mijn moeder. Ik wilde er voor haar zijn, zette mijn verdriet opzij. Pas toen ik dat toeliet en daar echt wat mee ging doen, was mijn kuit opeens helemaal over. Sindsdien is mijn kuit steeds aanwezig als er ergens op de achtergrond emoties zijn. Een goede vriendin noemde me; “Je hebt je kuiten nodig om te sprinten, jij sprint weg voor je emoties”. In het boek dat ik momenteel lees; Eenzame uren van Jolanda Linschooten, staat ook zoiets; “Spanning in je hoofd, leidt tot spanning in je spieren”. En ik denk dat daar de kern zit. Natuurlijk probeer ik fysiek mijn best te doen, ik ben vriendjes met mijn foamroller geworden, ik doe oefeningen om mijn kuitspieren te versterken, ik rek regelmatig en ik slik magnesium. Maar ik denk dat ik vooral weer even de rust in mezelf moet gaan vinden. Alle emoties van de afgelopen periode een plekje geven. Goed voor mezelf gaan zorgen, ontspanning pakken en toegeven aan de slaap die mijn lichaam zo ontzettend nodig lijkt te hebben. Ook dat is van de regel. Ik ben ’s ochtends voor vijven wakker en het lukt me ’s avonds niet om er op tijd in te liggen. Dit weekend heb ik mezelf verwend met een aantal powernaps. Ik moet vertrouwen gaan krijgen in alle plannen die ik heb, ik weet dat ik het kan. En ik weet vooral hoe mooi het avontuur er naar toe kan zijn.
Vanmorgen besloot ik rustig naar de bootcamp te lopen en weer terug. En wat voelde dat fijn! Spanning, dat was het enige wat ik voelde, geen pijn. Ik genoot van de stukjes lopen! En wat een voldoening gaf dat! Deze week worden de trainingen wat aangepast door sinterklaas en een uitje. En stiekem hoop ik eind van de week weer zo ver te zijn dat een lange duurloop met het gevoel van vanmorgen gaat lukken. Ik heb er vertrouwen in! Nu ga ik mijn spieren nog even heerlijk verwennen bij de open haard en geef ik mezelf rust met fijne visualisatie. Even goed voor mezelf zorgen!
Lieve groet, Cobie