Mijn laatste blog is al weer even geleden en dat is eigenlijk niet zonder reden. De mensen die mij kennen, weten dat ik niet stil kan zitten. Maar momenteel ben ik wel met erg veel dingen tegelijk bezig….
Om te beginnen Running Miracle. De trainingsgroep van de vrijdagavond is inmiddels een gezellige groep. Ja, de gezelligheid staat wel voorop. Ieder traint op zijn of haar eigen niveau, bij de gezamenlijke warming-up, cooling down en de pauzes, vindt iedereen elkaar. Er worden buiten de training om loopafspraken gemaakt. En er worden plannen gemaakt om met elkaar te lopen bij de 5 en 10 km van de Enschede Marathon. En stiekem kijken we met elkaar al wat verder vooruit en maken we grote plannen voor ooit.. Zelf begin ik steeds meer te genieten van en te groeien in mijn rol als trainer. Het voorbereiden gaat me makkelijker af, ik kan spontaan iets wijzigen als dat beter uitkomt en ik merk dat ik echt mezelf ben voor de groep. Ja! Ik geniet er echt van! En ik kijk ook wekelijks uit naar dat uurtje!
De plannen; met een groep de 10km lopen binnen het uur. Dat betekent voor mij dat ik zelf ook echt nog wel even mag trainen.. Twee weken geleden was de 25km trail. Weinig kilometers in de benen en lang getwijfeld wat ik zou doen. Op de dag zelf besloot ik er toch maar voor te gaan. Om een lang verhaal kort te maken, ging het tot een kilometer of 19 redelijk goed. Daarna werd het zwaar, heel zwaar! Eigenlijk had ik dat al eerder verwacht en daar kon ik dus mezelf wel weer mee oppeppen. Het was heerlijk om weer eens even te zwerven, mijn gedachten de vrije loop te laten en leuke gesprekken te voeren onderweg. En ik was er ook echt wel weer even aan toe om mijn grenzen op te zoeken en er keihard overheen te gaan.
Een ander stuk waar ik druk mee ben is Move to be happy en dan het intuïtief (hard) lopen. Donderdag was de eerste training. En om eerlijk te zijn; ik was nerveus. Ik had het zelf bedacht en uitgewerkt. Samen met de vriendin bij wie ik de coachopleiding volg, liep ik alles eens door en deden we een paar weken geleden de training samen als proef. Zij bedacht de naam. Ik schreef de trainingen helemaal uit. En donderdag was het eindelijk zo ver dat het echt kon beginnen. Vragen gingen door mijn hoofd. Wat zal iedereen er van vinden? Is het niet te zweverig? Of juist te fysiek? Ben ik wel goed genoeg voorbereid? Maar wat had ik er naar toe geleefd en wat had ik er een zin in! En de training zelf? Die ging precies zoals ik het bedacht had! Voor de coachopleiding wil mijn vriendin nog wel een keer komen observeren, voor nu was ik stiekem wel blij dat dat niet deze keer was. Scheelde nog meer zenuwen. De meeste deelnemers waren net zo enthousiast als ik. Een paar kleine dingen om bij te schaven, dat komt goed. En in mijn rol ga ik nog verder groeien. Ik ben mezelf voor de groep en ik geniet ervan, dat is voor nu genoeg.
Een week eerder nam ik deel aan een vuurcirkel. Op voorhand had ik eigenlijk geen idee wat ik kon verwachten. We zaten met een aantal dames rond een vuur en we bespraken zaken als wat we los wilden laten en hoe we alle ballen in de lucht konden houden. Het was een fijne ontspannen ochtend, hoewel de gesprekken behoorlijk de diepte in gingen. Mag soms ook is, is soms goed en even nodig. Ik genoot er van om nieuwe mensen te leren kennen. En dat is wat ik nu ook steeds op andere fronten doe. Bij de trainingen die ik geef, komen steeds nieuwe mensen. De facebookgroepen die ik begonnen ben, groeiden afgelopen weekend hard en ook daar ontstaat steeds meer interactie. Ik merk hoe enthousiast ik daar van word. Alle contacten en gesprekken geven me energie, het inspireert me.
Ook voor de coachopleiding heb ik niet stilgezeten. Ik ben ingewijd in de Reiki en ik probeer daar regelmatig even mee te oefenen, Ik werd benaderd door iemand met wie ik al eens een gesprek had geoefend of ik haar kon helpen, dat voelde goed. Voor de opleiding kreeg ik twee namen met wie ik een gesprek kon plannen als een soort van examen. We moesten een of meerdere gesprekken opnemen ter beoordeling. Ik zat er door het eerdere gesprek lekker in en ik hou niet zo van uitstellen. En dus plande ik de gesprekken meteen. Bij de start van het eerste gesprek merkte ik de zenuwen bij mezelf, ik maakte slordige foutjes, vergat informatie te geven. Ik kon de knop snel omzetten en de gewenste flow ontstond. We gingen behoorlijk de diepte in en alles voelde goed. Ergens had ik het vertrouwen hierop ook wel, ik had het eerder gedaan en het lukte ook nu goed. Een dag later volgde het tweede gesprek. En zo makkelijk als het eerste leek te gaan, zo lastig verliep deze. Het duurde veel te lang, ik kreeg er voor mijn gevoel geen grip op. Iedereen die wel eens gesprekken voert, weet dat je soms gesprekken hebt wat keihard werken is. Nou dit was er zo’n een. Bij het eerste gesprek stuurde ik de feedback die ik mezelf gaf, mee. Bij het tweede gesprek lukte het me niet om mezelf feedback te geven. Wel noemde ik alles wat ik hier ook beschrijf en gaf ik aan dat ik zelf niet kon bedenken hoe ik het anders had kunnen doen. Een dag later bleef het nog door mijn hoofd spoken. Niet de inhoud van het gesprek, maar wel een soort van baalgevoel over hoe het gesprek was gegaan. Op beide gesprekken kreeg ik als reactie dat ik het goed had gedaan. Ik leg de lat voor mezelf vaak erg hoog. En ik weet ook dat dat voor mij de manier is om verder te komen. Ik heb eigenlijk wel tien keer te veel geoefend voor de opleiding, dat maakte wel dat ik er op ging vertrouwen en dat het freeflowen (en alle theorie loslaten) steeds vaker lukt. Na ieder gesprek gaf ik mezelf feedback. Ik schreef verbeterpunten op en ik schreef op wat goed ging. En alles nam ik steeds mee naar een volgend gesprek, waardoor ook ieder gesprek steeds iets beter ging. We hebben nog twee lessen te gaan. De les deze week gaat over de groepshealing, waar ik erg benieuwd naar ben. En als laatste gaan we alles nog meer aan de praktijk koppelen.
Volgende week start de manifestatiecursus, ook van FiaFiaFactory. Bij een eerdere variant heb ik een start gemaakt. Nu wordt het een twaalf weekse cursus, vol met opdrachten. Ook daar heb ik zin in. Ik ben wel zo ver om een stap verder te zetten. Daar te komen waar ik graag wil zijn. En ik ben ervan overtuigd dat deze cursus me daar verder bij gaat helpen. Als ik terug lees wat ik vorig jaar heb opgeschreven wat ik binnen een jaar wil manifesteren, dan zie ik dat ik van de 11 punten er 8 heb behaald. Dat maakt me nu al blij. Bij het rijtje van ooit, had ik een cabrio opgeschreven. En eigenlijk bedoelde ik daar een leuke auto mee voor mezelf, een stuk vrijheid. Laten zien dat alles mogelijk is. Afgelopen week hebben we onze mini met open dak opgehaald. Het is een oude auto met veel kilometers op de teller, maar voor mij voelt het als de cabrio die ik opschreef. De auto is prachtig, hij rijdt lekker en ik voel de vrijheid. Als ik mijn man en kinderen noem dat ik verliefd ben op die auto, geven ze aan dat ze dat wel aan me kunnen merken. Ik ben wel klaar om nog meer te manifesteren!
Ook ben ik bezig met twee online cursussen; motiverende gespreksvoering en personal training (er komen de komende maanden nog drie). Om het enigszins overzichtelijk te houden, heb ik besloten me eerst maar te richten op motiverende gespreksvoering. Het heeft een grote overlap met de coachopleiding en deze moet het eerste ingeleverd zijn. Hoewel de stof niet veel nieuws brengt, heb ik veel aan het reflecteren. Op deze manier kom ik nog iets dichter bij die hoge lat in de buurt. En stiekem vind ik het ook wel erg leuk om me weer wat verder te verdiepen.
Vanmorgen bij de bootcamp werd me gevraagd of de cursussen een hobby van me zijn. Uh nee, dat niet. Om eerlijk te zijn kan ik gewoon niet zo goed stil zitten… En daar helpt de bootcamp ook goed aan mee. Op een donderdagavond werd gesproken over een kettlebellchallenge; 10.000 swings in de maand maart. Als het woord challenge valt, dan heb je mij al. Het was een pittige, maar het is gelukt! En ik denk dat mijn lichaam er zowaar blij mee is. De trainer vroeg of ik niet in een gat zou vallen. Ik was inderdaad wel in voor iets nieuws. Voor deze maand staat de challenge op 2500 push ups. En aangezien die spieren nog steeds het zwakst zijn bij mij en iets met een hoge lat, leek ook dit me wel een mooie challenge. Ik doe ze per 10 op de tenen en ik probeer ze steeds beter en dieper uit te voeren. Wie weet gaat het dan ooit nog op zo’n gespierde mannen push up lijken ;-). Op de eerste dag kijkt mijn man me hoofdschuddend aan: “heb je weer iets nieuws gevonden wat je iedere tien minuten kan doen?”
Al die spieren gaan vast nog goed van pas komen deze zomer. De mudmasters vorig jaar was zo gaaf! Na wat googelen kwam ik voor dit jaar uit bij tot je nek in de drek.
Ik ga me de komende tijd in ieder geval nog niet vervelen! Met veel enthousiasme ga ik alles tegemoet. In het boek dat ik momenteel lees (Miracle morning) wordt gezegd dat je eigenlijk iedere ochtend op zou moeten staan, zoals een kind opstaat als het kerstochtend is of zijn verjaardag. Ik kan je verzekeren dat mijn gevoel ’s ochtends daar dicht bij in de buurt komt! En ’s avonds val ik als klein kind tevreden en voldaan in een diepe slaap! Dus bij deze alvast: slaap lekker!
Lieve groet, Cobie