Een blog over een onderwerp waar ik eigenlijk al tijden een keer wat over wil schrijven. Waar ik vind dat ik wel een keer wat over moet schrijven. Een onderwerp wat me zelf tijdens het sporten, en vooral tijdens het hardlopen, heeft beziggehouden. Nog steeds bezig houdt. En bezig zal blijven houden. En nu denk je waarschijnlijk; als je er iets over wilt schrijven, waarom doe je dat dan niet? Het antwoord is simpel: schaamte!
Na de geboorte van mijn kinderen (en ook tussendoor) pakte ik het hardlopen weer op. Vol goede moed bouwde ik het op. Ik voelde meteen dat het anders was, spieren waren slap en zoals ik in het verleden op mijn lichaam kon vertrouwen, herkende ik het nu niet eens meer. Ik sprak met mezelf af om er de tijd voor te nemen. Spieren te verstevigen en dan zou het allemaal weer gaan zoals het eerder ging. Dan zou het weer zo voelen. En dan zou ook het vertrouwen wel weer terug komen. Voor een heel groot stuk gebeurde dat ook . Behalve één ding, één ding was anders, bleef anders. En wat ik ook probeerde, hoeveel ik ook trainde, het verbeterde niet.
En ik merk ook nu dat ik het lastig vind om te benoemen, om er voor uit te komen. Terwijl ik weet dat ik er zelfs niks aan kan doen. En dat er heel veel vrouwen zijn die er mee kampen. En zich waarschijnlijk net zo ongemakkelijk voelen als ik. Er wordt niet over gesproken. Afgelopen week durfde ik er voor het eerst echt open met een vriendin over te praten. Op internet is er veel informatie over te vinden. En toch ook weer niet de informatie die je graag wilt. Of in ieder geval niet de informatie die ik graag wil. Ik wil me niet laten opereren. Ik wil niet naar een therapeut toe. Ik wil het accepteren. Accepteren dat het erbij hoort, dat het de prijs is die mijn lichaam betaalt voor het dragen en baren van mijn kinderen. Accepteren dat het de natuur is. Maar die acceptatie was, en eigenlijk is, een lang proces.
Tijdens het opbouwen van mijn duurloop merkte ik dat naar mate de afstand langer werd, ik urine begon te verliezen. In eerste instantie ontkende ik het. Gewoon wat eerder en vaker gaan plassen. De afstanden kort houden. En nog een aantal manieren. Maar op een gegeven moment kwamen daar mijn verlangens. Ik wilde de marathonafstand nog eens gaan lopen. Ik wilde sneller lopen. Ik wilde samen gaan lopen. Ik wilde wedstrijden gaan lopen. En het enige wat ik kon denken was: hoe? De schaamte was zo groot! Het heeft een lange tijd geduurd voor ik het er met mijn man over durfde te hebben. Ik ging oplossingen zoeken; zwarte kleding en het liefst met een broekje of een rokje erover. Maar hoe doe je dat met een les binnen, als het toch een beetje mis gaat? En toen zou ik in de winter gaan sporten met anderen. Wat nou als het een beetje mis gaat en het op dat moment vriest. Al deze gedachtegangen waren verschrikkelijk! En ik voelde me hier erg alleen in. Ik kon het met niemand delen, durfde het met niemand te delen.
Na een spontaan sprintje met mijn oudste zoon, kon ik naar binnen om schone kleren aan te doen. En even spontaan op de trampoline springen met de kids, zat er ook niet meer in. De eerste bootcamples waarbij ik de springtouwen zag liggen, ik kon wel door de grond zakken.
Wel was ik inmiddels zo ver dat ik met mezelf had afgesproken dat ik me er niet door zou laten tegenhouden. Mijn lichaam had me vier prachtige kinderen geschonken. Daar was en ben ik trots op! En dan zou ik als prijs daarvoor niet meer kunnen gaan sporten en met mijn kinderen kunnen bewegen? Iets wat de natuur is. De knop dat ik hoe dan ook zou blijven sporten en alles zou doen wat ik wil, ging om.
Vanaf dat moment werd maandverband mijn beste vriend. Tijdens de eerste wedstrijd die ik liep, gooide ik bij de drankpost zo veel water over mezelf, dat niemand een natte vlek in mijn broek zou opmerken. Ik kocht kleding met een extra broekje of rokje erover en ik ging de lange duurlopen die ik liep maar met extra maandverband aan (en dus met extra vaseline om de schuurplekken te beperken). Maar ik zou me niet laten tegenhouden!
Gelukkig ben ik er inmiddels wat handiger in geworden en heb ik het voor mezelf wel echt geaccepteerd. De schaamte zit er nog steeds wel, maar ook dat zal minder worden. Ik ga vaker naar de wc, zorg dat mijn blaas standaard leeg is. Voor het sporten heb ik speciaal ondergoed en speciaal maandverband. Dat werkt zo goed, dat ik weer redelijk vertrouwen heb. Het springtouw bij de bootcamp vervloek ik nog steeds. Maar ook dat ga ik niet uit de weg. Ik ga alles aan wat ik wil en ik weet dat ik kan vertrouwen.
Als je dit leest en je hierin herkent, dan hoop ik dat je weet en voelt dat je niet alleen bent. Dat je weet dat er veel vrouwen zijn die hier mee te maken krijgen. Dat er altijd manieren zijn om er mee om te gaan, afhankelijk van wat je zelf wilt. Dat het nooit een reden hoeft te zijn om je te beperken in dat wat je graag wilt doen. Nooit een reden mag zijn. Lieve vrouw, laat de schaamte los, en accepteer!
Lieve groet, Cobie