Sporten; voor mij is het inmiddels al 14 jaar een belangrijk onderdeel van mijn leven. Als kind zijnde heb ik volgens mij alle sporten wel beoefend. Ik vond alles leuk, wilde het liefst overal aan deelnemen. Het scheelt dat we in een dorp woonden waar de mogelijkheden beperkt waren, want zelfs nu zaten alle middagen, avonden en weekenden vol gepland. Mijn ouders deden niet eens een poging om me ergens bij weg te houden, ze wisten dat het voor iedereen beter was als ik veel kon ondernemen. Ik speelde korfbal wat ik later inruilde tegen voetbal, wat een beduidend betere keus was. Ik zat op jazzballet, als een soort van alternatief voor gewoon ballet. Mijn opa was ervaren in dammen, dus ook bij die club sloot ik me aan. Met mijn liefde voor dieren kon het natuurlijk niet anders dan dat ik ook ging paardrijden. Daarnaast deed ik mee met het kinderkoor van school en speelde daar een beetje blokfluit. Ik zat bij de handwerkclub en iedere zondag was ik bij de zondagschool. Op het moment dat ik aangaf dat ik geen zin had in stijldansen en in typ les, dachten mijn ouders volgens mij alleen maar: gelukkig! Halverwege de middelbare school veranderde het. Ik wilde nog wel de wereld verbeteren door me in te zetten voor mensenrechten en door vegetarisch te gaan eten, maar verder was ik meer wat aan het rondhangen. Ik rookte en gooide er op meerdere fronten enigszins met de pet naar. En met een uur gym beginnen en dat door een tussenuur laten volgen, was voor mij de reden om maar lekker uit te gaan slapen. En als je dan het ene uur mist in de week, kun je het andere net zo goed skippen. En zo veranderde mijn leefstijl naar een inactief gebeuren.
Mijn kinderwens was zo groot dat ik een week voor ons trouwen, mijn man overtuigde om tegelijkertijd mijn pakje shag en de pil in de prullenbak te gooien. En dat resulteerde dat de avond van mijn vrijgezellenfeest een van de lastigste van mijn leven was. Bij het versieren van de feest locatie, liep iedereen met een grote boog om mij heen, ik was niet te genieten. Maar goed, het was wel de eerste stap. Ik begon daarna wat meer op mijn voeding te letten en nog iets later vond ik dat ik toch een poging tot sporten moest wagen. Ik koos voor hardlopen, juist dat waar ik nooit iets mee had. En juist om na een paar keer aan mezelf te kunnen zeggen: “zie je wel, niets voor jou, het gaat hem niet worden”. En dan een vrijbrief te hebben om heerlijk lui en inactief te blijven. Maar het tegenovergestelde gebeurde. Ik hield het makkelijk vol, begon ervan te genieten en ik raakte geïnspireerd door de verhalen van de trainster. Ik bedacht me ooit een marathon te willen lopen. En zo gebeurde dat ik het sporten weer ontdekte. Ik heb in die tijd ook nog weer een paar jaar paard gereden en ik weet dat als ik het nu weer ga doen, ik weer verkocht ben.
Het hardlopen (sporten) ging een steeds groter deel van mijn leven innemen. Ik stapte naast het hardlopen op de racefiets en ik zwom regelmatig flink wat baantjes. Augustus 2011 liep ik 500km hard, ik fietste wekelijks minimaal 100 kilometer, ik zwom een keer of 4 en ik volgde 4 paardrijlessen. Toen ik er vlak na mijn 50km trail in de Ardennen achter kwam dat ik zwanger was, moest ik dan ook echt wel even schakelen. Het sporten was inmiddels een routine geworden, mijn sociale contacten lagen daar, het was mijn uitlaatklep. Ik had het nodig om goed te kunnen slapen, om in balans te zijn, om veel te kunnen eten. Om te relativeren, om mijn emoties onder controle te hebben, om verdriet een plekje te kunnen geven. Om een fijn, gezellig en evenwichtig persoon te kunnen zijn. Of tenminste, dat dacht ik. Zo voelde het. Op het moment dat ik een positieve test in handen had, heb ik het paardrijden stop gezet. Ik durfde het niet meer (er was niemand die er zo vaak naast lag als ik, iets met adrenaline opzoeken en houden van uitdagingen). Mijn hardloopplanning maakte ik nog fanatiek verder. Zo liep ik nog een 30km en deed ik nog mee met de interval bij de club. Na een week of 30 voelde het niet fijn meer, na een paar kilometer wandelde ik met tranen in mijn ogen naar huis. Verstand en gevoel zaten niet op 1 lijn. Ik legde me er bij neer. In de kraamweek kon ik het bezoek wel wegkijken en toen ze daadwerkelijk waren vertrokken, deed ik mijn schoenen aan en voelde ik weer die vrijheid die ik zo gemist had. In de daarop volgende zwangerschappen legde ik me er sneller bij neer, wie hield ik voor de gek. En steeds nam ik het moeizame opbouwen voor lief, ik kende de uiteindelijke voldoening. Nadat Midas geboren was, wilde ik aan mezelf bewijzen dat je ook na vier kinderen nog best een marathon kan lopen. Door lastige planningen en eigenlijk te veel van huis zijn, werd het een marathon voor mezelf. Ik liep hem alleen, ik deed het. En toch.. Het gevoel waar ik op hoopte, kwam niet. Ik had het aan mezelf bewezen, maar het leek niet (langer) om het resultaat te gaan. Ik genoot vooral van de reis er naartoe. Van al het sporten.
Mede door het Corona gebeuren ben ik ook met allerlei andere sporten begonnen. Zumba doe ik wekelijks en de meeste weken ook een HITT. Sinds een jaar ga elke week naar de bootcamp. En ik geniet ontzettend van alles! De afwisseling is fijn, soms keihard trainen en soms gewoon ontspannen bezig zijn. Ik haal veel uit het sociale aspect. Daarnaast blijft sporten me een gevoel van vrijheid geven. Ik maak mijn hoofd leeg, ben emotioneel in balans, het zorgt dat ik me fit voel. Het maakt dat ik tevreden ben met mijn lichaam, ik slaap beter. Ik ben vriendelijker voor mijn omgeving, geduldiger. Het geeft me veel voldoening, het maakt me gelukkig.
En dit alles werd vorige week weer eens bevestigd. Mijn man werd ziek, mijn oudste kinderen testten positief en toen ik tijdens de lange duurloop halverwege de handdoek in de ring moest gooien, wist ik eigenlijk wel genoeg. Ik kon me er bij neerleggen…voor een paar dagen. Ik werd boos, reageerde me op m’n omgeving af. Geduldig was ik niet meer. En ook niet vriendelijk. Mijn emoties waren verre van in balans. Ik mistte mijn uitlaatklep, het stukje voor mezelf, de gezelligheid erbij. Ik zal eerlijk toegeven dat ik verslaafd ben. Zoals mijn ouders vroeger wisten dat ze me beter mijn gang konden laten gaan, zo weet mijn man nu dat het beter is als ik veel kan ondernemen. Hij zei dan ook vriendelijk gedag toen ik vanmorgen naar de bootcamp vertrok. En ik, ik genoot. Drijfnat, ijskoud en nog niet volledig van de benauwdheid af. Maar dat maakte niet uit. Ik kon even alles geven, even mijn hoofd leegmaken, even vrijheid voelen en even lekker lichamelijk moe worden. En bij thuiskomst een bad vol laten lopen met warm water. Voldoening!!
Lieve groet, Cobie