Spierpijn, vermoeidheid, zere handen, frustratie. Allemaal deze week. Maar ook plannen, doelen, kriebels in mijn buik. En zo veel zin! Terwijl ik bij de zwemtraining van mijn dochter wacht, zet ik de evenementen waarvoor ik me heb ingeschreven vast in mijn garmin agenda. Dat zijn er 9. Een paar trainingsloopjes, een paar fun runs, een survivalrun, vooral om mijn zoon te kunnen helpen en twee uitdagingen voor mezelf. De 42 km strong viking in april. En het 12uursfestijn van Deventer in juli. De agenda geeft ook meteen aan dat het nog 12 weken is tot de strong viking. Ik slik een keer, shit, dat betekent dat ik nu toch echt serieus moet gaan trainen. Ik heb de afspraak met mezelf gemaakt om er ook echt goed voorbereid te staan. En dus rest me niets anders dan hard te gaan trainen, veel ook. En vooral die stukken waar ik me eerder tekort voelde komen, aan te gaan. En ik hoef vast niet uit te leggen dat dat ook de onderdelen zijn, die moeizaam gaan. Die niet altijd leuk zijn. Of absoluut niet leuk zijn. Die frustratie opleveren. En die pijn doen. Maar ja, die kriebel in mijn buik wint het. En dus tijd om het aan te gaan…
Drie dagen gigantische spierpijn na de hyrox, ik hield de muren vast als ik op de wc ging zitten. Maar wat voelde ik me goed, trots, blij, tevreden. Ik gebruikte de trainingen van maandag voor mezelf als hersteltrainingen. Woensdag was de spierpijn verdwenen en dus weer tijd om serieus te gaan trainen. Een uur bootcamp en een uur boksen. Grappige discussies over burpees en een motivatiedip, die ik toch verloor. En wat resulteerde in tig burpees. Als ik mijn zwaktes wil verbeteren, zal ik ze toch moeten oefenen de komende tijd (daarover later meer). In beide lessen zaten pittige buikspieroefeningen wat er voor zorgde dat ik donderdag, na de spierpijn in mijn benen, behoorlijk spierpijn in mijn buik had. Donderdag ochtend een uurtje intuïtief hardlopen en ’s avonds weer bootcamp. Door de spierpijn werd me een alternatief geboden voor de 100 v-situps, maar ja ook iets met eigenwijs zijn. Verder stonden nu de pull ups centraal. Het ging om de juiste techniek en dus kreeg ik tig elastieken. Ik gaf nog aan dat ik er weinig van voelde en me afvroeg of het zo wel effect had. Daar kom ik achteraf op terug. De spierpijn in mijn buik was vrijdag nog erger en nu had ik er ook hele zware, moe-e armen, schouders en een rug bij. Toch ging de sprint interval ’s avonds erg goed en was het geen reden om dat als excuus te gebruiken. Ik blijf het verschrikkelijk vinden, al bij de eerste serie denk ik dat ik beter kan stoppen. We liepen 4 series en de voldoening naderhand was groot. Zaterdag begon de dag vroeg, mijn jongste zoon was jarig. En ik voelde me belabberd. Net ongesteld geworden, hoofdpijn, moe en mijn spieren voelden alles behalve soepel. Ik weet dat deze dagen er ook bij horen, dat ik me niet beter voel als ik niks doe en dat frisse lucht en beweging soms wonderen doen. En dus een paracetamol en mee naar de survival van mijn kids. En dit was dus het stuk frustratie. Mijn armen wilden echt niet, ze waren zo op. Ik krijg niet voor elkaar wat ik wil, ik durf sommige dingen niet en ik merk dat ik me bekeken en beoordeeld voel. Waarschijnlijk komt dit, omdat ik niet aan mijn eigen verwachtingen kan voldoen. Ik wil beter worden en dus zit er niks anders op dan het aan te gaan. Accepteren dat mijn armen niet meewerkten en wat andere oefeningen doen. Naderhand zijn mijn armen helemaal op en doen mijn handen zeer, het wordt ooit vast makkelijker. Vanmorgen voelde het wederom vroeg. Lopend naar de bootcamp met Afra, we motiveren elkaar om te lopen. Veel afwisseling in de bootcamp. Ik doe de broadjumps serieus, omdat ik daar progressie wil boeken (al een idee waarover later meer?). En als we kunnen kiezen uit buikspieroefeningen, kies ik de hanging leg raises. Mijn vermoeide armen vinden hat zwaar, maar het lukt wel. En dit gaat me vast helpen bij survival en de obstacle runs. Na tig push ups en een muzieknummer met hoge en lage plank, zijn mijn armen wel echt weer op. We hebben nog met een loopmaatje afgesproken voor een rondje Lonnekerberg. We besluiten voor 5km te gaan en een lift terug te vragen. Eigenlijk had ik de kilometers wel kunnen gebruiken, het voelt als de makkelijke weg kiezen. Ik spreek met mezelf af om volgende week meer te lopen en mijn grenzen ook daarmee weer op te zoeken. Voor nu genoeg spierpijn, vermoeidheid, zere handen en frustratie.
Eigenlijk zou ik een trainingsplan moeten maken. Over 12 weken moet ik 42km lopen en meer dan 100 obstakels overwinnen binnen 7,5uur. Eind juli loop ik 12 uur lang rondjes van 1,3km op een wielerbaan. Maar… ik weet het eigenlijk niet zo goed. In de voorbereidingstijd staat al zo veel vast. Staat al zo veel wat ik leuk vind en niet wil missen. En is al zo veel ruimte om mijn zwaktes aan te pakken. En dus besluit ik het voor nu maar even zo te laten. Ik ga de komende tijd de duur van het sporten weer uitbreiden, dat hielp me eerder ook. En ik zal een paar lange duurlopen doen.
Toch voelt nog niet alles compleet, het voelt nog niet zoals ik het graag wil, de puzzel is nog niet compleet. Ik scroll over social media en zie een kaartje aangeboden voor de hyrox, woman open op 7 april. Ik noemde dat het eenmalig was, kwam er al iets op terug. Als mensen me vragen of ik meedoe in Rotterdam, reageer ik ontkennend. Toch knaagt er iets. En nu zie ik dit kaartje… Waarschijnlijk is het niet verstandig met het oog op de strong viking twee weken later. Het wordt een puzzel om er te komen. Een puzzel om het thuis te regelen. Mijn man vindt de kosten een probleem (vooral als ik alles van elke keer bij elkaar optel). En noemt iets over als ik nou eens geen chocolade koop tot april (ga maar niet vragen hoeveel chocolade ik voor mezelf koop, zelfs mijn kinderen schrokken ervan)… Deal! En dus ben ik met iemand aan het overleggen of we het kaartje kunnen overzetten. En kan ik verder met mijn gehate burpee broadjumps oefenen.
Spierpijn, vermoeidheid, zere handen, frustratie. En heel veel kriebels in mijn buik!!!
Lieve groet, Cobie