Als ik kijk naar waar ik mee bezig ben en waar ik nu sta, dan mag ik mezelf een schouderklopje geven en kan ik zeggen dat het best lekker gaat. Toch voelde het de afgelopen week niet zo. Ik wist dat ik het lastig zou gaan krijgen deze week, toch liep het onverwachts totaal anders.
Mijn jongste mocht deze week volledig naar school. De donderdag is of eigenlijk was altijd onze dag. Ik bereidde me er al op voor om huilend het schoolplein te verlaten. Was het niet dat ik dinsdag ineens onverwachts in quarantaine zat. Opeens was ik helemaal alleen thuis. Ik ging appen, bellen en op het aanbod van een goede vriendin om even langs te komen, ging ik maar snel in. Na die dinsdag dacht ik het wel gehad te hebben, maar niets was minder waar. Op woensdag viel er een heel stuk uit mijn kies. De paniek sloeg enigszins toe, de testuitslag zou waarschijnlijk pas vrijdag binnen zijn en bij de tandarts was ik dus niet welkom. De zenuw was er de vorige keer uitgehaald, dus mij restte niets anders dan me er maar bij neer te leggen. Donderdagochtend kon ik testen, de kies bleef me bezighouden en toen ik eind van de ochtend alleen in de supermarkt stond, vond ik het allemaal echt niet leuk meer. Mijn man was thuis, ik huilde even uit en we lunchten samen. Ik voelde de moeheid van de afgelopen maanden in mijn lijf. Al een paar weken non stop een beetje hoofdpijn en al het geklier met mijn kiezen erbij, geeft wel aan dat ik tegen mijn grenzen aanloop. Toch lukte het me niet om er aan toe te geven. Ja, de kids waren op school, dus het kon best. Ik startte de laptop op en ging maar weer verder.
Op donderdagavond ontvang ik een mailtje dat ik de cursus tot intuïtief hsp kinder therapeut heb gehaald. En ik merk dat dat wat doet. De afgelopen twee maanden was er wekelijks een zoom. Ik werkte tot vijf, een uurtje Zumba, rond half zeven thuis en dan met een bord eten wandelend, tussen mijn minibad en laptop opstarten, zorgen dat ik om zeven uur weer klaar zat voor de cursus. Vaak had ik daarna ook nog wel iets gepland, wat zorgde dat ik om half elf de was kon ophangen en mezelf nog net vijf minuten rust gunde, voordat ik weer naar bed ging. Daar kwam bij dat ik echt wel even in de cursus moest komen. Ik vond het allemaal ontzettend interessant, bepaalde onderdelen stonden echter wel een eind bij mij vandaan. Nu zit ik dan ook wel weer zo in elkaar, dat ik het wil weten, er meer over wil leren, het wil kunnen. En dus nam ik het huiswerk serieus, ging me er verder in verdiepen en was ik een eeuwigheid met de toets bezig. Dan valt er wel een pak van mij af als ik de lovende feedback lees.
De vrijdagochtend staat in het teken van oefenen voor de coachopleiding. In mijn vorige blog schreef ik dat ik het lastig vond. En dat resulteert bij mij in dat ik nog harder mijn best ga doen. Ik schreef alles opnieuw op, duidelijk en geordend. Wat dus neerkwam op drie a-viertjes. Ik sprak met mezelf af om het voelen bovenaan te stellen, maar ja dat gaat lastig met een volledig uitgewerkt stappenplan. Als er dan tijdens de Q en A wordt genoemd dat we moeten gaan free flowen en mijn vriendin aan mijn gezicht precies af kan lezen wat ik denk of eigenlijk voel en het vervolgens ook nog hardop benoemt, dan weet ik eigenlijk wel wat me te doen staat. “Maar”, zegt dat stemmetje in mijn hoofd, “het is zo eng”. Mijn reactie hierop kun je vast raden, ik ga nog harder mijn best doen en besluit gewoon ontzettend veel te gaan oefenen met allemaal verschillende mensen. Steeds leg ik mijn papieren verspreid over het bureau en steeds kijk ik er iets minder op. Ik begin steeds met invoelen en ik merk dat ik steeds iets meer durf te vertrouwen. Ik spreek met mijn vriendin af om live te oefenen en twijfel nog of ik een aantal punten van mijn lijstjes zal overschrijven in het boekje dat ik gebruik. Ik besluit het niet te doen en ik merk dat het ook zonder de lijstjes wel lukt. Ik oefen met mensen die zelf werkzaam zijn op dit gebied. Ik vind het spannend, zet me erover heen en er ontstaan erg waardevolle oefenmomenten. Ik krijg feedback waar ik veel mee kan en ik merk dat dat me verder sterkt. De vrijdagochtend oefen ik twee keer achter elkaar. Het voelt goed, het zijn sessie waar mooie inzichten uit komen. Voor mij zijn het waardevolle ervaringen. Ik krijg een erg mooie reactie en later ook nog op de sessie van de week ervoor. En ook dat geeft me energie.
’s Avonds kan de hardlooptraining gelukkig doorgaan. Er staan twee nieuwe mensen. Ik geniet oprecht van de training geven. Ik kan bij iedereen even aansluiten, informeren naar ieders plannen. En ik zie bij iedereen plezier. En dat wordt later ook bevestigd. Ik merk dat ook hier mijn vertrouwen groeit. En dat ook dit me energie geeft.
De knop gaat weer om en ik besluit vooral vooruit te kijken. Ik wil verder met het stuk coachen en op korte termijn ook nog hardloop/wandel training gaan neerzetten die meer gericht is op mindset, je fit voelen, in balans zijn. Ik pak mijn boekje met mogelijke namen en losse woorden er weer bij. En ik weet het: move to be happy. De naam kan zowel voor het sportgedeelte, als ook voor het coachgedeelte. Dit voelt goed. Ik maak een facebookpagina en zo zet ik hiermee voor mezelf de eerste stappen. Ik kan niet meer terug en wil dat ook niet meer. Als ik zie hoeveel energie dit alles mij oplevert, dan weet ik dat dit de weg is die ik moet gaan. One step at a time!
Lieve groet, Cobie