Ken je dat, zo’n gevoel dat alles vanzelf lijkt te gaan. Alles gaat precies zoals het hoort, zoals je wil, zoals je verwacht. En misschien heb je het ook wel zelf in de hand. Een vriendin van me zou zeggen; je manifesteert het zelf. En ik denk; je dwingt het af. En regelmatig werk je er ook gewoon hard voor.
Afgelopen zaterdag bracht ik mijn dochter naar de gym, ik hield een klein uurtje over voor een training voor mezelf. Oké, na wat geklets was het driekwartier. Ik zat te denken aan een pittige intervaltraining. Ik wilde immers sneller worden. Ik ging richting het bos, dicht bij de gym. Even warmlopen en er dan vol voor gaan. Ik had me de hele week niet helemaal lekker gevoeld, slecht geslapen en ook mentaal speelde er het een en ander mee. Maar zaterdagochtend, daar in het bos, viel alles op z’n plek. Een gevoel van tevredenheid overviel me. Het zonnetje brak door, ik was helemaal alleen en alles was precies zoals het moest zijn. Ik verruilde de bedachte intervaltraining voor een lekkere cross. Op volle snelheid naar beneden en wat geeft dat een heerlijk gevoel!! Ik knoopte er steeds een ander rondje aan vast, weer omhoog, om vervolgens weer keihard omlaag te gaan. De tijden die mijn horloge aangaf vielen wat tegen, maar eigenlijk kon het me op dat moment niks schelen. Ik genoot! En waardevol was de training zeker ook. Heuveltraining is de krachttraining onder de looptrainingen en het afdalen is en blijft mijn zwakke punt. Waar ik in het verleden de ene na de andere loper voorbij liep als het omhoog ging, werd ik massaal ingehaald bij het afdalen. Ik maakte ondertussen een paar foto’s en ik zag hoe een vogel badderde in een waterplas. Helaas was het tijd om terug te gaan, even uitlopen langs de straat. Op dat moment kwam mijn ego toch nog even om de hoek kijken en werd het uitlopen een snelle laatste etappe. Dit keer wel erg tevreden met wat vriend Garmin aangaf.
En ook op andere gebieden overviel die flow me deze week. Ik ben hard aan het werk voor Running Miracle, hard aan het werk op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. En daarbinnen vielen ook wat stukjes op hun plek. Je zit er tijden tegen aan te hikken voordat het lukt zoals je wilt, en dan ineens gaat het makkelijker en begint het er toch op te lijken. Onderdelen van de cursus begin ik te begrijpen, te voelen. En ik maak stappen in het zichtbaar zijn. Ideeën ontstaan en ik krijg er zin in. De spanning verdwijnt naar de achtergrond. Van mezelf ben ik niet iemand die erg aanwezig is. En nu wil ik juist wel dat mensen me gaan zien, dat mensen weten wat ik doe, dat ik mensen enthousiast kan maken. En dat betekent dat ik meer aanwezig zal moeten zijn. De andere kant is dat ik ook bij mezelf wil blijven. Ik wil alles wat ik doe, vanuit mijn gevoel doen. Oprecht zijn. En dat is regelmatig wel even puzzelen voor mij. Iets doen wat niet van nature in me zit en het op zo’n manier gaan doen dat het wel bij me past en dat ik mezelf ben. En op dat gebied kreeg ik deze week ook vertrouwen. Tips en informatie van verschillende kanten waar ik echt wat mee kan. En veel geoefend de afgelopen tijd. En nu merk ik dat de spanning verdwijnt en dat er vertrouwen ontstaat. Zo fijn!! Dat werkt ook verder door. Ik spreek me uit. Bij een cursus sta ik als eerste op als er om een vrijwilliger wordt gevraagd. Ik geef antwoord op alle vragen die worden gesteld, ik heb de vorige keer goed opgelet en aantekeningen gemaakt, aan vertrouwen geen gebrek. En bij de bootcamp vraag ik om feedback als ik zelf merk dat ik de oefening niet goed uitvoer. En bij alles voel ik die flow, de spanning is er niet. Ik ben in het moment en ik kan genieten van het moment.
En natuurlijk is die flow er niet de hele week. Als ik lopend naar de Zumba ga en besluit om een snelle kilometer en later nog snelle halve kilometer te lopen, is de flow nergens te bekennen. Het is gewoon ontzettend zwaar! Mijn ademhaling rijst de pan uit, wel stelt het me tevreden dat ik de kilometer nog onder de vijf minuten weet te houden. En ook bij de bootcamp vanmorgen lijkt niks vanzelf te gaan. De minuten planken lijken eindeloos te duren. De 100meter lunges voelen verschrikkelijk, zelf als ik als eerste aankom. In tweetallen een parcours doen, een vierkant met op iedere hoek een opdracht. Walking lunges met kettlebelt van opdracht tot opdracht. Ik besluit aardig te zijn voor de andere vrouwen en pak de 16kilo, de mannen mogen de 24 doen. Als je wordt ingehaald mag er worden gewisseld. Ik dacht dat dat pas na een ronde zou zijn. Bij de eerste opdracht zijn de mannen sneller waarop een snel mijn 16kilo pakt. Ik mopper, krijg die 24 niet eens omhoog, hoeft ook niet want ik wil sneller zijn en mijn 16kilo terug hebben. Dat lukt. Mijn partner kan mij net niet bijbenen, dus doe ik steeds net iets meer dan de helft. Wat wel zorgt dat we snel door kunnen doen en de hele 25 minuten voorop liggen. Toch is die flow er niet en voelt het doorlopend zwaar. De buikspieren die we daarna trainen, gaan ook niet vanzelf. Het scheelt nog dat ik om me heen dezelfde geluiden hoor. We sluiten af met een nummer; firework. Bijna vier minuten, hoge plank en bij elke keer als je firework hoort, twee burpees. De reacties van mijn groepsgenoten zeggen genoeg. En als de trainer aangeeft dat we blij gaan zijn met burpees, weet ik dat ik ook nu niet op een flow hoef te rekenen. Tijdens het gesprekje dat ik naderhand nog met de trainer heb, blijkt dat hij toch wel degelijk dacht ik in een lekkere flow zat. Zelf dacht ik dat mijn boze blikken en hopen gemopper, genoeg zeiden. Ik gaf aan dat het zwaar was. Ja, zegt hij, dat is ook de bedoeling. Zwaarder dan anders en ik merk dat ik het afraffel.
Wat ook niet in een flow zit is het tegenvallende bericht deze week. Hard getraind voor de Mudmasters, we waren er klaar voor. Ergens gingen we er een tijd geleden al van uit dat het niet door zou gaan. We besloten door te trainen, niet eens zo zeer voor de Mudmasters, maar ook gewoon om lekker te trainen, gezellig samen te trainen. Toch bleef daar wel die hoop. En de afgelopen weken groeide de hoop. Tot het berichtje op de website donderdag; je hebt een coronatoegangsbewijs nodig. Dat betekent dat het niet doorgaat. De vaccinatie heb ik meermaals geweigerd en wat het testen voor toegang betreft, heb ik mijn principes. Dat betekent dat het ophoudt. Geen flow, maar een bittere pil donderdag.
Zoals ik al aangaf, bepaalde zaken dwing je af. Of komen op je pad. De organisatie van run forest run geeft aan niet te doen aan testen, vaccinaties of wat dan ook. Ik schakel en besluit me last minute in te schrijven voor de Springendaltrail aanstaande zaterdag. Impulsief besluit ik voor de 25 kilometer te gaan, eigenlijk veel te ver op dit moment. Mijn reden; de flow! Ik heb zo’n zin om lekker te dwalen, mijn gedachten te laten gaan en die flow heel bewust op te zoeken!!
“En heel soms, heel soms, hoop ik op van die momenten dat je maar doorloopt en het gevoel hebt dat je altijd door kan lopen. En hoop ik dat ik een keer de durf zal hebben dat te doen. Doorlopen, altijd door, altijd verder”-Dolf Jansen
Lieve groet, Cobie