Grenzen, ik heb het er in mijn blog wel vaker over. Het mentale deel van sport spreekt me erg aan. En daar zijn grenzen een onderdeel van. Of eigenlijk grenzen verleggen. Ik heb hier zelf de afgelopen weken weer veel ervaring mee op mogen doen.
Zo werd ik een aantal weken geleden benaderd door iemand die ik ken van lang geleden bij de hardloopgroep. Hij wilde binnen het bedrijf waar hij werkt graag met een aantal collega’s gaan trainen voor de bedrijvenloop en vroeg of ik dat wilde gaan begeleiden. Ik was meteen dolenthousiast! Natuurlijk wil ik dat, heel graag! Als ik er later in alle rust over nadenk, dan komen alle beren in mijn hoofd, alle mitsen en maren. Mijn grootste drempel was toch wel het feit om voor een groep te gaan staan. Dat had ik nog nooit gedaan en ik voelde van binnen veel onzekerheid. Zoals ik ook al eens eerder noemde, ik wil me niet meer door angst laten leiden. Dus de knoop was snel doorgehakt. Ik sprak er met verschillende mensen over, maar wilde ook vooral mijn onzekerheid niet nog groter laten worden. Ik zorgde voor een goede voorbereiding (lees; veel te overdreven). En dat sterkte mij. Er kon niks mis gaan. En toch, de eerste middag dat ik er naar toe reed. Buikpijn! Dat was lang geleden dat ik een grens zo heb moeten verleggen. Bij het geven van de training ontspande ik vrijwel meteen, ik durfde op mezelf en op mijn ervaring te vertrouwen. En ik durfde de training zoals ik krampachtig had bedacht, enigszins los te laten. Te kijken naar de groep en naar wat handig en wenselijk was op dat moment. En naderhand; wat een voldoening! Wat was het gaaf om een training te geven. Het gaf een enorme kick! Trots op mezelf dat ik deze grens had verlegd. De tweede keer was de drempel een stuk lager, gelukkig. De voldoening naderhand was wel net zo groot!
Een paar weken geleden besloot ik om me in te schrijven voor de tweede serie trails van Run Forest Run. Mijn eigen hardlooptrainingen laten de laatste tijd wel behoorlijk te wensen over. Na mijn zere/knie kuit, was mijn motivatie wat weg. Wat ik aanvankelijk bedacht had, zou toch niet meer lukken. En ergens zat er ook wel een stukje angst om toch echt een blessure op te lopen. Dinsdagavond besloot ik voor het rondje van 11km te gaan. Het was zwaar! Ik zat al dagen tegen een ongesteldheid aan en dat maakte dat alles in mijn lijf opgezet en zwaar voelde. Ik besloot het tempo maar aan te passen en verwachtingen los te laten, eigenlijk is dat ook wel een grens van mij, want het liefste ga ik gewoon stug door met mijn plan. Ik volbracht het rondje, het was goed zo. Woensdag liep ik met het geven van de training zelf een kleine 6km. De kern bestond uit zes rondjes van 500m. Er werd aangegeven dat ze het wel fijn vonden als ik voorop ging lopen en het tempo aangaf, het werd rond de 5.45min/km, wat stiekem voor mijzelf ook wel een fijne training was. Donderdag liep ik samen met een vriendin een rustig rondje van 3km, zij liep een kilometer verder dan de week ervoor. Het voelde als heerlijk loslopen voor de vrijdag. Zij gaf aan iets te zien in mijn linkerenkel, dat ik daarmee verder naar binnen zak. Ik schiet meteen in de verdediging en baal daar een moment later al weer van. Ze heeft gewoon gelijk. Ik weet dat mijn loopstijl niet mooi is, maar ik voel ook echt wel iets bij mijn linkerenkel. Waarschijnlijk heb ik wekenlang gecompenseerd om mijn rechterkuit/knie wat te ontzien. Ik wil juist graag met al het sporten beter worden en ik kan feedback hierbij goed gebruiken. Ook een grens van mij, niet in de verdediging schieten, maar er naar luisteren en het aannemen. En vrijdag had ik bedacht om de trail te lopen, de vierde loopdag op rij. Dat was lang geleden! En na de matige looptrainingen, was de trail ook echt wel een grens. Of vooral de afstand; 25,9km wat hoogstwaarschijnlijk wel iets verder zou worden. De trail was prachtig! Veel omgevallen bomen en ook de bodem was regelmatig erg oneffen. Ik besloot regelmatig een stukje te wandelen en niet weer overal dwars door heen te lopen. Ik nam uitgebreid de tijd om alle dieren onderweg te bekijken, te kletsen met mensen en een filmpje op te nemen. Dus over de tijd hoeven we het niet te hebben. Mijn man raakt naderhand wel een gevoelige snaar als hij aangeeft me al eerder verwacht te hebben. Blij dat ik zelf alles los heb gelaten en toch echt ontzettend heb kunnen genieten. En het belangrijkste; naderhand heb ik nergens last van, geen blessure, geen spierpijn niks.
En dat was maar goed ook, want voor zaterdag hadden we afgesproken om naar het klimbos te gaan. De kinderen gaan met de vaders op het lage parcours. Wij oefenen even daar en mogen al snel naar het hoge. De eerste stap vind ik erg spannend, de grond lijkt onder me te bewegen. Niet doen, niet naar gaan kijken en vooral niet over nadenken. In eerste instantie vermijd ik een spannende hindernis. Ik geniet, ik vind het zo gaaf! Ik krijg al snel meer vertrouwen. Dan staan we voor de keus; Boomstammen die een eind uit elkaar hangen of gekleurde kegels die aan touwen bungelen. Ik sta achteraan en wijs naar de laatste. Vertwijfeld besluit ze die toch te doen. Het gaat erg goed, het kost zichtbaar veel moeite. Halverwege lukt het niet meer en glijdt ze zittend op de kegel. Ik begin te twijfelen, maar kan en wil nu echt niet meer terug. Voordat mijn vriendin door de medewerkers geholpen is, staan onze mannen en kinderen ook onder de hindernis te kijken. Zo fijn! Via een paal stap ik voorzichtig op de eerste. Ik krijg vertrouwen, maar wat is dit ontzettend zwaar. Ik moet me steeds aan mijn armen opgetrokken houden als ik mijn voeten voorzichtig en gecontroleerd naar de volgende kegel verplaats. Het lukt! Met volledig verzuurde armen haal ik de overkant. Dit was ook echt een grens. Ik had altijd 0,0 kracht in mijn armen. De afgelopen periode heb ik hier hard voor getraind en dat betaalde zich bij deze hindernis uit. Even verderop hangen drie touwen met knopen erin. De plek om de voeten op te zetten is veel kleiner en dus zal het nog een stuk gecontroleerder moeten gaan. Ik moet en ik zal van mezelf deze ook doen. De jongen van het klimbos die ik ken roept van beneden iets naar mij over spierballen, ik ga me nu echt niet laten kennen hoor! Deze was nog zwaarder, niet zo lang, maar ook erg gaaf. Trots dat juist deze hindernissen nu gelukt zijn! Als afsluiter met een tokkelbaan naar beneden. Even spannend om te gaan zitten en je echt te laten gaan, maar wederom zo gaaf! Beneden stuiter ik nog even na van de adrenaline. Dit wil ik veel vaker doen! We lopen met z’n allen naar het Rutbeek en genieten van het frisse water. We zwemmen nog een stukje en ik neem de tips die ik nu krijg wel in me op. Iets met ooit nog goed willen leren zwemmen of eigenlijk borstcrawl (over grenzen gesproken).
Ook vanmorgen ben ik blij dat ik (nog steeds) geen spierpijn heb. De bootcamp op zondagochtend is zo fijn! We zijn maar met z’n vieren en mogen om de beurt onze favoriete oefening noemen als warming up, het begint met een minuut touwtje springen, gevolgd door een minuut sit ups. De trainer geeft spottend aan van een van ons nog wel burpees te verwachten. De vrouw naast me kiest voor hardlopen. Op zich leuk, alleen het tempo is moordend en dat 750 meter. Ik besluit toch voor safe te gaan; de plank. De trainer vraagt of dat serieus een van mijn favorieten is, ja, de brug vind ook leuk, hardlopen ook. En burpees ook, maar niet als ik nog volledig buiten adem ben van het hardlopen. Dus lekker uitrusten bij een plank lijkt me fijn. Daar denkt de trainer toch anders over, weet je wat; we maken er hoge plank/lage plank van. De groep kijkt me aan, ik geef nog aan dat ik het niet zo bedoelde en dat dit ook niet mijn favoriet is. De kern bestaat uit 100x touwtje springen- 90x sit ups- 80x walking lunges- 70x triceps dips- 60x knees to elbows- 50x jumping squats- 40- push ups- 30x on the box- 20x burpees – 1km hardlopen (wat eigenlijk 1150meter is). Het grootste gedeelte moet lukken, ik begin mezelf al moet in te praten voor de on the box. Het eerste stuk gaat goed. Bij de triceps dips komt de trainer erbij staan en krijg ik feedback. Ik luister, neem het aan (leer het al -;). De daaropvolgende gaat goed; ik krijg nu de feedback dat deze perfect is. “Dat ga je niet volhouden, maar je weet nu in ieder geval hoe het moet”. De trainer besluit de aantallen van deze en push ups om te draaien, zodat we de uitvoering redelijk correct kunnen blijven doen. Bij de knees to elbows besluit ik naar de buis te springen, ik hang er aan en breng mijn benen omhoog. Het lukt, ik herhaal het een keer of 12. Wederom feeback; “je moet je bekken kantelen, anders heeft de oefening geen nut”. Dus alles was voor niks, vraag ik enigszins wanhopig. “Ja inderdaad”. Ik geef niet op, ik zet de feedback om in actie en de uitvoeringen daarna zijn wel goed. Ik doe de helft zo en de andere helft liggend op de grond. Bij de push ups komt er weer feedback, de trainer doet het voor en ook nu lukt het me om het goed uit te voeren. Ik doe de helft volledig en de andere helft vanaf de knieën. Ik sta op en kijk vertwijfeld voor me uit, de rest is nog niet zo ver. Moet ik nu echt naar die doos toelopen en erop springen. De trainer herinnert zich mijn angst, hij biedt zijn hulp aan. Ik vind zelf dat ik me niet zo aan moet stellen, ik heb het toch geoefend (was wel iets lager trouwens). Ik loop naar de andere kant, draai de box bij de paal weg en spreek ook hardop uit dat ik me niet aan moet stellen. De trainer heeft wel door dat ik geen actieve hulp wil. Hij houdt een arm voor me en een arm achter me. Ik spring en ik sta op de box. Er valt wat van me af. Ik herhaal het een aantal keren en ook dan volgt er feedback over de uitvoering. Halverwege even pauze en als de trainer wegloopt, spring ik een aantal keren alleen. Het grootste gedeelte leek qua uitvoering nergens op, een paar waren er goed. Het maakt niet uit, dit was een grens voor mij en die heb ik verlegd. Ik sluit af met hardlopen, wacht op de rest en we sluiten af met vier minuten vier verschillende plankvariaties. Ik voel de moeheid in mijn lijf, dat wil echt niet meer. Alles trilt, het lijkt een eeuwigheid te duren. De trainer ziet dat we het moeilijk hebben en praat ons er doorheen. Was weer een heerlijke training. Ik praat met de trainer nog over het klimmen en dat ik merk wat de bootcamp voor dat soort dingen doet. Hij vraagt hoe ik het vind en ik geef aan dat ik het erg fijn vind om de feedback te ontvangen. Het meeste heb ik mezelf aangeleerd met filmpjes of via aanwijzingen van de online lessen. Hij geeft aan dat er hele theorieën achter zitten, zo handig zegt hij, ik benoem gewoon wat jullie moeten doen, met de theorieën hoeven jullie niks, alleen maar aannemen wat ik zeg. Ik lach, hij heeft gelijk.
Verder deze week ook een heerlijk zumba les en een heerlijk pound les gevolgd. En een vriendin geholpen met filmpjes voor een opleiding tot personal trainer die zij doet. Leuk, maar ja filmpjes he -;) Ook dat blijft een grens. Zij vond het spannender dan ik. Leuk om de oefeningen te doen. Als laatste een minuut jumpsquats; “dan kan ik jou er doorheen praten”. Ik dacht nog appeltje eitje…
Ik hoop de komende tijd nog veel grenzen (op sportgebied) te mogen verleggen. De voldoening die je daar van krijgt, is zo groot. Heerlijk om dat aan te mogen gaan, te mogen groeien en te mogen genieten!! So; do one thing every day that scares you!
Lieve groet, Cobie