Als ik over hardlopen vertel, over trailrunnen, over Runnnig Miracle, over een van mijn trainingen, dan krijg ik vaak te horen; hardlopen is stom, het is niets voor mij, ik heb het ooit geprobeerd, maar… En weet je, ik snap dat. Ik vind hardlopen ook stom, soms. Ik ken dat gevoel, heel goed!
Tijdens de voetbaltrainingen vroeger moesten we drie rondjes om het veld warmlopen. Ik wist precies waar en hoe ik me tijdens het eerste rondje achter de reclameborden kon laten verdwijnen om het laatste rondje weer tevoorschijn te komen en vervolgens de trainer in verwarring achter te laten, zodat ik de andere twee rondjes niet alsnog hoefde te lopen. Tijdens de gymlessen op de middelbare school spijbelde ik structureel (sssst niet aan mijn kinderen vertellen ;-). Ik sliep liever uit, de kans was groot dat er toch wel iets met lopen op het programma stond. Zelfs de consequentie; een dag terugkomen in de vakantie en stenen zoeken op een veld, was minder erg. En activiteiten als sponsorloop, coopertest en shuttlerun staakte ik al bij voorbaat. Ik wist het zeker: hardlopen was niks voor mij!
En toch in het voorjaar van 2008 gaf ik me op voor een beginnersgroep. Waarom? De echte, eerlijke reden? Ik vond ergens dat ik wel iets aan bewegen moest doen, maar stiekem had ik er ook totaal geen zin in. Als je dan iets kiest wat eigenlijk bij voorbaat al kansloos is, dan kun je het gewoon als bevestiging voor jezelf gebruiken. Zie je wel het hardlopen is niks voor mij, ik heb het geprobeerd, maar… Alleen die maar kwam niet, ik bedacht al snel mooie doelen en raakte al snel heel erg verslaafd. Maar daarover een andere keer meer.
Nog regelmatig komt dat gevoel; het is niks voor mij. Als ik mezelf met anderen vergelijk, dan lijkt het nergens op. Het is gewoon stom. Vrijwel elke keer als ik de deur uitga, dan twijfel ik. De eerste stappen of soms zelfs kilometers, voelen nooit goed. Zie je wel, het was een slecht idee. Ik kan beter omdraaien en een andere hobby kiezen. Als iemand me inhaalt, de ander loopt rechtop, hoge knie-inzet, mooie passen, goed afwikkeling, alles perfect. En dan voel ik mijn eigen lichaam. Als een olifant, alles zakt door, mijn passen zijn klein en ik struikel nog net niet over mijn eigen voeten. Wat trouwens regelmatig ook weer wel gebeurt. En soms dan kom je gewoon niet vooruit, dan is het gewoon stom. De laatste meters van iedere interval, die zijn ook standaard stom. En een andere keer zo ineens, dan is het stom. Dan voelt het stom, dan vraag ik me af wat ik aan het doen ben en waarom.
De wedstrijd dat je weggaat op een bepaalde tijd. Een tijd die echt haalbaar moet kunnen zijn. Jaren geleden in Eindhoven, een halve marathon. Ik had kort daarvoor in Hengelo een dikke 1 uur en 47 minuten gedaan over een halve. Makkelijk gelopen, gewoon lekker op gevoel. Dus 1.45 moest het worden in Eindhoven. Iets dieper gaan en maar een dikke twee minuten eraf. Wat ik ook deed, het lukte niet. Van het begin af aan voelde ik al dat het er niet in zat. Ik kon mijn haas niet bijhouden. Ik ging diep, heel diep en liep exact dezelfde tijd als in Hengelo. Het gevoel was een stuk minder positief, het was stom!
Tijdens de hardloopvierdaagse 100km willen lopen over zes etappes en dan tijdens de tweede etappe al een blessure oplopen, door eigen schuld. Dat is stom! En dan de overige etappes toch ook wel willen lopen of vinden dat je ze moet lopen. Het hardlopen was toen ook stom!
Tijdens een keiharde training moeten afhaken. Het gevoel tijdens het lopen was stom, naderhand thuis was dit gevoel nog tig malen heftiger!
Vlak voor de finish ingehaald worden door iemand en een plek verliezen, dat is stom!
Een marathon lopen met een blessure en toch veel te hard starten, het hardlopen voelde toen vanaf kilometer 13 al stom! En het bleef stom voelen, wel 29 kilometer lang!!
Kort geleden tijdens mijn suikerafkick, 20 kilometer moest het worden. 20 Kilometer aan niets anders dan eten denken, het hardlopen voelde ook op dat moment stom!
En zo ook vanmorgen tijdens de bootcamp. De kern was 3 minuten lang zo veel mogelijk rondes; 3 burpees, 3 squats en 3 sit ups, met de mededeling; “wel alles, maar dan ook echt alles geven”. Dus dat deed ik. Trots noemde ik dat het 8 rondes waren geworden. Naïef, de rest had al lang door dat het niet bij 1x bleef, er volgden nog twee series. De bedoeling; toch zeker hetzelfde halen als de eerst keer. Dat lukte, maar vraag niet hoe. Ik moest heel diep gaan, voelde misselijkheid en mijn ademhaling rees de pan uit. En daarna? Twee rondjes om het voetbalveld. Ik kan je vertellen dat datzelfde gevoel van de voetbaltrainingen weer boven kwam. Waar ik de anderen normaal bij kan houden, moest ik ze nu echt laten gaan. En weet je hoe het voelde; stom! Het lopen voelde zo ontzettend stom!!!
Lieve groet, Cobie