Goed! Het was misschien al opgevallen, maar als het op het gebied van hardlopen neerkomt, ben ik lichtelijk geobsedeerd. Oké niet lichtelijk. Ik heb een boekenkast vol met hardloopboeken. Romans, biografieën, wedstrijdverslagen en boeken over trainingsleer. Daarnaast ook nog een hele serie die in meer of mindere mate raakvlak hebben met hardlopen; boeken over krachttraining, training in het algemeen, mentale aspecten in sport, sport en filosofie, triatlon, wielrennen. Noem het maar op of ik heb er wel een boek over. Daarnaast pluis ik dagelijks het internet af naar alle informatie op hardloop (en sport) gebied. En lees ik de runnersworld, en regelmatig ook andere tijdschriften, van a tot z door. Nu gaat het zo ver dat ik bijna alle artikelen eruit knip, deze in hoesjes doe en gesorteerd op thema in mappen bewaar. Sinds mijn vriendschap met mijn Garmin, ben ik gestopt met een papieren logboek bijhouden. Dat deed ik in het verleden ook. In diezelfde map (want natuurlijk heb ik de oude logboeken ook bewaard;-) heb ik ook mijn uitgeprinte blogs uit een ver verleden zitten. En met regelmaat kijk ik alles even terug, sweet memories. Vandaag viel mijn oog op het volgende fragment:
“Durven nat te worden. Ze loopt voor me, haar hand in die van haar moeder…. Het regent en het water vormt zich in kleine en grotere plassen. Het meisje stampt in elke grote plas die ze tegenkomt, en trekt soms aan haar moeders hand om een wat verder liggende plas te halen. Ik kijk naar haar terwijl ik het droge kronkelpad tussen de plassen door bewandel. Haar voetjes stampen en het water spat op. Ik moet lachen om haar en besef me dat er zo veel van haar te leren valt. Want doordat ik altijd probeer geen fouten te maken, beloop ik het droge kronkelpad en mis ik het plezier dat je kunt hebben als je fouten durft te maken en bereid bent jezelf soms nat te laten worden” (lang geleden afkomstig van de website van viva).
Het stukje tekst raakt me. Misschien symboliseert het wel waar ik op dit moment ben of hoe ik me op dit moment voel. Vrijwel de hele week heb ik hoofdpijn gehad, slecht geslapen. En het lukte me niet om mijn malende gedachten te stoppen. Maandagavond heb ik persoonlijke sessie gehad, deze ging terug naar lang geleden. Ik wist zelf dat het tijd was om hier een keer naar toe te gaan. Het was zo fijn! Maar het bleef ook malen. Het ging over mijn eigen kindertijd, maar ook over mijn kinderen op dit moment. Als contrast op het spelen, plezier maken en vooral de onbevangenheid, staat het druk bezig zijn. Het harde werken. De spanning voelen over de nieuwe weg die ik insla. Misschien neem ik alles op dit moment wel te serieus. Op gevoel, dat is wat ik wil. En vooral alles met veel plezier! Ik besluit het allemaal iets meer los te laten en maar even te gaan doen wat ik wil, wat me leuk lijkt. Wel zichtbaar zijn, maar niet het moeten. En dat heeft meteen resultaat. Ik slaap heerlijk, mijn hoofdpijn is eindelijk weg. Ik voel me uitgerust. En ik heb weer zin in alles.
En dat kwam ook goed uit! Vanmorgen vroeg stond de bootcamp op de planning. De locatie was niet helemaal duidelijk, voor drie anderen ook niet. Wat resulteerde in dat we een fietstocht hebben gehad door het hele dorp, ik alvast wat mensen leerde kennen uit deze groep en we de halve warming up misten (we waren al warm van het fietsen). De training was heerlijk en ik had er zoals duidelijk mag zijn, veel zin in. 30 Burpees, 30 pus ups, 30 sit ups, 30 lunges, 30 sit ups, 100x touwtje springen en 750 meter hardlopen. Ik was fanatiek, burpees beginnen wel echt mijn ding te worden. Bij het hardlopen een klein stukje achter de snelste, zal ik versnellen…nee niet doen, dit gaat hard genoeg. Bij terugkomst draait hij om en loopt verder. Ik kijk de trainer aan, je hebt 2min pauze. Halverwege kom ik erachter dat het vervolg hetzelfde rijtje is in omgekeerde volgorde. Shit!! Hij is gewoon door gegaan met het tweede gedeelte en die andere mannen ook…en ik sta hier pauze te houden. Het moge duidelijk zijn dat die tweede 750 meter beduidend sneller gingen, en de hele serie daarachter aan ook. En zo fijn om dan net een fractie eerder te eindigen dan die snelste man. Die extra minuut planken om de tijd op te vullen heb ik er graag voor over. Heerlijk om zo fanatiek bezig te zijn. En dat is voor mij spelen. Even de hele wereld vergeten en volledig in het hier en nu zo’n denkbeeldige strijd aan gaan, lekker!! Als ik bij de fiets kom, appt een vriendin. “Zin om spontaan een rondje te gaan hardlopen?” Ik hoef het antwoord vast niet te noemen. Driekwartier na de bootcamp lopen we samen rond het landhuis en over de landweggetjes. Het tempo is laag, ik had haar wel gewaarschuwd, maar we kletsen gezellig. Bij een dikke drie kilometer voel ik de honger en heb ik het stiekem wel gehad. Ik weet er een 7,5km uit te persen. En ook dit is voor mij spelen. Het spontaan ontstaan van de training. Niks moet, gewoon doen waar we zin in hebben. En ook eigenlijk waren de andere trainingen deze week wel zo. Voor mijn doen rustig aan gedaan. De lessen van de maandag zijn verplaatst naar de dinsdag, lekker pittig en geven veel voldoening. Woensdag en vrijdag Zumba gedaan, heerlijk opgaan in de muziek en het dansen. En donderdag een paar nummers van de pound gedaan. Extra gelet op de uitvoering. Ik wil mijn uitvoering wel graag wat verbeteren met verschillende oefeningen en houdingen. En daar kon ik nu mooi mee bezig en feedback op krijgen. Wel merk dat ik er op een gegeven moment helemaal nerveus van wordt en dat niks meer lijkt te gaan zoals ik wil of zoals het hoort. Maar goed, ook dit zal veel oefenen zijn.
En dan het serieuze stuk. Ik wil graag verder met Running Miracle. En vooral met het stuk zichtbaarheid. Veel berichten geplaatst. Veel kleine dingen gedaan op social media om wat puntjes op de i te zetten. Nog een vriendin heeft een aanbeveling geschreven die ik kon plaatsen. En met een andere vriendin overlegd over samenwerken. Zij zag dit helemaal voor zich, dus nog geen half uur later had ze een afbeelding gemaakt en was er een bericht geplaatst. Het lijkt me geweldig als we dit van de grond gaan krijgen. Ik denk dat we een hele mooie, waardevolle combinatie aanbieden. Verder heb ik lijsten gemaakt voor mezelf, een intakelijst, een feedbacklijst en een lijst over hoe het traject eruit ziet. Vandaag vond ik het tijd om nog een filmpje te maken over energie. Persoonlijk en hopelijk geef ik er ook een beetje mee aan hoe ik mensen kan motiveren en tot nadenken aan kan zetten. Deze keer besloot ik niet live te gaan, maar hem op te nemen. Verre van tevreden plaatste ik hem toch. De drempel wordt steeds lager, maar ik vind het lastig om te doen. De komende tijd maar eens na gaan denken over hoe ik me hier in kan verbeteren. Binnenkort start bij Fia Fia factory de cursus timemanagement waar ik aan mee ga doen. Ik blijf mezelf voorhouden dat ik het niet nodig heb voor mijn tijdsindeling. Ik stel amper iets uit en krijg eigenlijk alles wat ik wil wel gedaan. Dat is waar, maar stiekem ben ik gewoon bang voor vervelende opdrachten. Opdrachten die weerstand oproepen, probeer je tijd anders in te delen. Probeer bepaalde activiteiten te verminderen, dingen in die richting. Ook werd er genoemd dat het kan gaan om meer rust in je hoofd. En dat spreekt me dan wel weer erg aan. Dat zou erg welkom zijn. Er zijn nog plekjes vrij bij de cursus, dus als je mee wilt doen.
Ik besloot deze mooie zondag al spelend af te sluiten. En wat is er dan fijner om met je kinderen naar de speeltuin te gaan. Heerlijk samen schommelen, klimmen, je veel te hard rond laten draaien door je zoons die het uitgieren van het lachen. En als afsluiting gekke foto’s maken met z’n allen. Mijn hoofd is leeg voor nu, het kind in mijn is tevreden en ik kruip lekker op tijd onder de wol voor weer zo’n heerlijke nacht!
Lieve groet, Cobie