De afgelopen twee weken is er weer veel gebeurd. Of laat ik het zo zeggen, heb ik niet stil gezeten. Mijn kuit was dus echt niet leuk, tot en met de woensdag heb ik helemaal rust gehouden en ook daarna met de rem erop getraind. Wie mij kent die weet dat ik daar niet van houd.
Het resulteerde wel in behoorlijk wat tijd over. En ik had plannen. Dus eigenlijk kwam het best goed uit! Daar komt nog bij dat ik absoluut geen geduld heb, dus de plannen moesten ook meteen vorm gaan krijgen. En zie hier het resultaat!! Een website voor Running Miracle!! Eerst de teksten geschreven, wat mensen mee laten lezen, teksten wat aanpassen. En zaterdag kon ik bezig met de website. Dit leverde de nodige frustratie op, maar het is gelukt!! Ook was ik gaan stoeien met een logo, tot een vriendin van me aanbood om mee te helpen. Ze kwam met prachtige ontwerpen, bij mij gingen er ideeën borrelen en mijn meedenk comité boog zich erover. Waardoor ik uiteindelijk het perfecte logo heb! Ik heb de facebookpagina’s wat aangepast en onderscheid gemaakt tussen een openbare groep, waar ik veel informatie deel en wat laagdrempelig zal gaan worden. En een besloten groep voor mensen die betrokken zijn bij Running Miracle en waar ik wat specifiekere informatie ga delen. Ik heb steeds een notitieboekje naast me liggen, waar ik alle gedachtenspinsels in opschrijf. Nog zo veel stappen te nemen en nog zo veel plannen! Voor nu ben ik bezig met kleding. Ik wil graag hardloopshirts en truien drukken met het logo. Deels voor een stukje reclame, maar ook dat mensen deze kunnen bestellen of deze samen met een 6weeks traject kunnen aanschaffen.
Dat was het feitelijke, praktische deel. Nu het mentale stuk. Het is de afgelopen weken in een sneltreinvaart gegaan. Dat woord zichtbaar bleef steeds door mijn hoofd spoken, ik wist dat ik er wat mee moest doen. Toen het gesprek met een goede vriendin erbij, wat maakte dat ik er volledig voor ging. Mijn man en verschillende vriendinnen haalden de beren voor mij weg. Pfff wat vond en vind ik het spannend allemaal. Eigenlijk al vanaf de eerste stap die ik zette met Running Miracle. Volledig buiten mijn comfort zone. En juist dat stuk zichtbaar zijn. Ik merk dat ik ontzettend veel leer en dat ik dat op alle gebieden kan gebruiken. Informatie delen en juist ook persoonlijke informatie delen. De filmpjes maken waren echt wel een grens die ik over moest en het live gaan helemaal. Het blijft nog steeds heel knullig allemaal, maar al doende leert men. Dus ik heb er alle vertrouwen in. Tijdens de eerste lockdown van mijn werk heb ik filmpjes en beeldcontact in eerste instantie zo veel mogelijk vermeden, ik was er heel handig in om er onderuit te komen. Inmiddels doe ik het voor Running Miracle vrijwillig en is ook de drempel op mijn werk wel weg. In het najaar staat een cursus gepland waarvan ik samen met een collega de eerste bijeenkomst moet verzorgen. Ook dit is een stuk waar ik altijd wel onderuit wist te komen. En dit verandert nu. Ik vind het nog steeds heel erg spannend, maar het lijkt me ook heel erg leuk. En stiekem begin ik er zelfs wel een beetje zin in te krijgen. Een ander gebied waar ik veel op leer, is hulp vragen. Alles is nieuw voor me en om verder te komen en niet alles volledig zelf uit te hoeven puzzelen, kan ik het beste hulp vragen. En wat is het fijn om zo veel mensen om me heen te hebben die meedenken, mee willen denken. En willen helpen. Verder leer ik veel van alle teksten schrijven, nadenken over wat ik wil vertellen. Hoe ik over wil komen. Mijn man helpt me hier veel mee. Voor zijn werk schrijft hij contracten, teksten. Hij is er heel handig in, hij weet precies de juiste woorden te kiezen en het zo op te schrijven dat het iets doet met de lezer. Ik ben vooral bezig met mijn gevoel en daar dicht bij blijven. Dat is wat ik het belangrijkste vind. Dat merk ik bij de teksten, maar ook op alle andere gebieden. De feedback die je van anderen krijgt aannemen en toch ook bij jezelf blijven. Running Miracle is een mooie leerschool voor mij. Ik ben er klaar voor om te leren, om dit avontuur aan te gaan. En om dit volledig op mijn gevoel te gaan doen. Uiteindelijk wil ik er graag voor mensen zijn, mensen helpen vanuit mijn ervaring. En dit doen op een manier die goed voelt.
Ook buiten Running Miracle om zijn er plannen. Met collega’s wat aan het sparren over hoe leuk het zou zijn om met elkaar te gaan sporten na werktijd. Her en der wat geïnformeerd en vervolgens een mail gestuurd naar alle collega’s. Ik zag al wat positieve reacties voorbij komen, dus hopelijk krijgen we met elkaar wat van de grond.
Mijn eigen trainingen gingen even op een laag pitje. Vorige week Zumba en Pound gedaan. En voor de Mudmasters training deden we een parcours van 1 minuut een oefening en 1 minuut rust. We sloten af met bring sally up, bring sally down met onze dochters op de rug en dan squats doen. Mijn dochter vond deze zo leuk, dus ik vrees er wel vaker aan vast zit ;-). De zondag werd het in plaats van hardlopen eenzelfde parcours als de donderdag, maar dan wat uitgebreider. Maandag vertrouwde ik mijn lichaam weer en durfde ik weer volle bak te trainen, twee pittige online lessen, heerlijk!! Dinsdag een heftige bootcamp, warming up met plank variaties en brug. Daarna walking lunches, gedraaide lopende squats, broad jumps en hardlopen. Deze serie twee keer, de eerste keer hield ik me in. Baalde daar weer van om de tweede keer toch heerlijk voluit te gaan, dat geeft voldoening. Daarna een emom (every minute one move) training; mountainclimbers, overhead squats, situps, switching jump lunges en rust. En dat vijf keer. En als je dan een week niet echt hebt kunnen trainen, dan kan ik me heel goed laten opjutten als het wel weer lekker gaat. Elke ronde wat meer van alles, was de eerste opmerking. Prima! De mountainclimbers zijn niet als warming up, maar als cardio. Dus tempo flink omhoog. En als er dan bij de lunges twee anderen ook een poging doen om ze springend te voltooien, dan wil ik me ook niet laten kennen. Bij de voorlaatste serie benoemt iemand bij de lunges nog iets over brandende benen, waarop alleen maar een opmerking komt; “jullie springen nog steeds”. Het was een heerlijke training!! De spierpijn in mijn billen wat minder, pas in de loop van donderdag trok het weg. De Zumba was ook lekker intensief! En bij de pound vroeg ik of we dat springnummer weer eens konden doen, was ook een heerlijke les! Vrijdag een mudmasters training bij het Hulsbeek, heel gevarieerd. We deden de oefeningen uit het trimparcours, ik begin nu echt vertrouwen te krijgen in de monkeybars. Daarna korte stukjes hardlopen afgewisseld met oefeningen. We liepen de heuvel op en af, stukje hardlopen over de mountainbike route, heerlijk met de voeten door het Hulsbeek en we sloten af met de touwtoren te beklimmen. Dit alles gezellig kletsend en met een heerlijk zonnetje erbij. Hoef vast niet uit te leggen wat voor fijne training het was! En vandaag was het tijd om weer eens te gaan lopen. Mijn favoriete rondje over het Aamsveen, lekker relaxed met een paar snelle kilometers ertussen, kwam ik op 14km. Ook erg fijn!
Voor nu nog even wat laatste dingen doen voor Running Miracle, zodat ik van de week ook weer tijd heb om lekker en vooral fanatiek zelf te sporten!!
Lieve groet, Cobie