23 mei 2021
Waar zal ik eens beginnen? Er is weer zo ontzettend veel wat me bezighoudt! Ik heb grootse plannen. En ik ben erg enthousiast over alles wat ik afgelopen week heb ondernomen en heb meegemaakt.
Er is alleen één maar, mijn kuit. Ik vrees dat het nu wel echt een blessure is. En ja, ik weet het, het is weer eens volledig mijn eigen schuld. De dubbele training vorige week zondag na de pittige trail van vrijdag, was al niet verstandig. De lessen van maandag had ik waarschijnlijk ook beter kunnen schrappen. Dinsdagochtend dacht ik voor het werk nog wel even een tempoloop te kunnen doen, die ik strompelend thuiskwam. Daarom de bootcamp ’s avonds maar een beetje met de rem erop. Het draaien bij de zumba woensdag voelde ook niet heel fijn. En toen mijn kinderen donderdag vroegen of ik mee ging voetballen, wist en voelde ik ook wel dat het heel onverstandig was. De pound donderdagavond voelde goed. De training voor de mudmasters op vrijdagochtend was leuk (hoewel ik de spierpijn in mijn armen nu nog voel) en bij de zumba ’s avonds vroeg ik me ook wel af of het slim was. En gisteren stond de 10km loop gepland. Ik wist dat het geen goed idee was, maar ik moest en zou het gewoon doen. Als je het hele stuk aan bijna niets anders kunt denken dan aan je kuit en je zelf al voelt dat je strompelend loopt… dan is het tijd om eindelijk eens iets verstandigs te gaan doen. Maar bah, wat haat ik dat!! Ik heb me afgemeld voor de bootcamp les, wat betekent dat ik tot woensdag niks ga doen aan sport. En mijn kuit even de tijd geef om te herstellen.
Maar ik zou mezelf niet zijn als ik niet al vol zit met andere plannen en ideeën. Gisteren stond de 10km loop vanuit Running Miracle gepland. Het doel voor twee vriendinnen van mij. Het was een prachtige ervaring. Beide vonden ze het samenlopen spannend. De eerste ronde konden we redelijk bij elkaar blijven. De tweede ronde werden de verschillen groter en adviseerde ik ze om beide hun eigen loop te lopen. De ene heeft de afgelopen tijd ook op snelheid getraind en dat betaalde zich nu uit. Zij kon in een pittig en gelijkmatig tempo doorlopen. De ander vond het spannender en durfde niet goed zo snel te gaan. We liepen samen een stukje achter. In de laatste kilometer bleek ze veel over te hebben en konden we samen een stevige versnelling inzetten om zo naar de voorste toe te lopen. Ze had zelfs nog over voor een eindsprint. In 1 uur en 4 minuten liepen we de 10km. Wat een tijd!! En wat een ervaring!! De foto’s die we meteen daarna maakten spreken boekdelen. De euforie spat er van af. Wat een overwinning voor beide!! Ik ben zo dankbaar dat ik hierbij mocht zijn en dat ik ze mocht helpen op hun weg hierna toe!
Naderhand in de auto kreeg ik van mijn vriendin een brief. Ze las hem aan me voor. En dat raakte me ontzettend!! Ze heeft het hele proces tot de 10km aan toe verwoord. Hoe het voor haar was en wat ik met Running Miracle voor haar heb betekend. Zo raak! En dat is precies waarvoor ik het doe, wat ik hoop te bereiken. Ze gaf me er een symbolisch cadeau bij. Ook ziet ze mijn worstelingen tussen wat ik doe, wat ik eigenlijk wil, waar mijn angsten liggen en waar ik stiekem naar toe wil. En ook dit benoemde ze en hierover raakten we in gesprek. En ik denk dat dit gesprek precies was wat ik nodig had!
Ik lees momenteel het boek; de kracht van rust, van Mirjam van der Vegt. Dit vooral omdat mijn hoofd altijd zo vol zit en ik graag wat vaker wat meer rust wil. Na ieder hoofdstuk staan tips voor onthaasting en één daarvan sprak me in het bijzonder aan: “wanneer je een #oneword mocht kiezen voor het komende jaar, waar zou jij dan in willen ‘wortelen’. Zo’n woord mag best een beetje schuren.” En eigenlijk wist ik meteen welk woord dit voor mezelf zou moeten zijn: Zichtbaarheid. Ik wil het komende jaar graag zichtbaarder worden. Ik wil verder met Running Miracle, gewoon omdat ik er heel blij van word. Dat als ik er aan denk ik alleen maar enthousiasme voel. En om hier verder mee te komen, zal ik zichtbaarder moeten worden. Moeten zijn. Ik vind het ook ontzettend spannend! Ik realiseer me dat de volgende stappen verder gaan dan ik aanvankelijk dacht of wilde. Ze liggen ver uit mijn comfortzone. En ook dat kreeg ik middels een citaat wel terug van mijn vriendin: “Waarom binnen je comfortzone blijven als daarbuiten veel meer te beleven is”- Loesje. Enige tijd geleden sprak ik met mezelf af om me nooit meer te laten leiden door angst (of welke negatieve emotie dan ook). Dus dat ga ik ook nu niet doen. Ik ga het avontuur met beide handen aan!! En gelukkig heb ik veel lieve mensen om me heen die me allemaal met kleine stukjes willen en kunnen helpen. Mijn grootste en overkoepelende hulpbron is mijn man. Hij is zo nodig nog enthousiaster dan ik ben en hij ziet altijd mogelijkheden in alles. In het denkproces loopt hij waarschijnlijk al enkele stappen op mij vooruit, hij neemt me daarin mee, hij geeft me op alle fronten feedback en het allerbelangrijkste, hij zorgt dat het mijn product wordt. Waar ik volledig achter sta en wat ik volledig vanuit mijn gevoel en mijn passie kan doen. Ik ben daar erg dankbaar voor!
De rustdagen nu zijn dan ook zeker geen straf. Het geeft mij tijd en ruimte om goed over mijn plannen na te denken. Om lijnen uit te zetten en om te bedenken welke stappen ik wanneer moet ondernemen. Ik wil het professioneler aan gaan pakken met Running Miracle. Ik wil er een bedrijf van maken. Mensen moeten Running Miracle gaan vinden, het moet zichtbaar zijn. Mensen moeten weten wat ik kan bieden en hoe. Het moet duidelijk en overzichtelijk zijn. Ik wil mijn bereik duidelijk maken en mijn grenzen afbakenen.
Deze week wordt vanuit FiaFiaFactory de minicursus manifesteren aangeboden. Ik was al enthousiast over het e-book, dit ging veel verder dan ik dacht. Ik ben dan ook erg benieuwd naar de cursus. Ik ga alles wat ik wil voor en met Running Miracle manifesteren! Ik ga er het bedrijf van maken wat ik wil, vol passie en volledig op mijn gevoel. Mensen enthousiast maken voor het lopen, voor sporten. Mensen laten ervaren wat het kan betekenen, wat het voor je kan doen. Zelf wordt ik er zo ontzettend blij van. En ik merk ook dat ik dat op anderen kan overbrengen als ik erover vertel. Voor mij is het nu tijd om de volgende stap te zetten!
En dan nog even terugkomen op mijn kuit. In een ver verleden heb ik exact dezelfde blessure gehad. Ook toen zat er een stuk overbelasting bij, het was de week voor de marathon waar ik eigenlijk wel een mooie tijd op wilde lopen. De dinsdag voorafgaand aan de marathon tijdens de intervaltraining ging het helemaal mis. De daaropvolgende dagen liep ik af en aan bij de fysiotherapeut. En de marathon moest en zou ik natuurlijk lopen. Ik blies mezelf al in de eerste 10km op, bij 13km had ik het wel gehad en ik denk dat ik niet hoef uit te leggen dat de overige 29km strompelend afleggen, wel ongeveer de hel op aarde waren. Ik leerde een grote les. Toen ik rust nam de dagen na de marathon realiseerde ik me dat het vooral mentaal was. Een paar maanden daarvoor was een naaste overleden en eigenlijk zat ik nog midden in rouw. Ik moest het nog een plekje geven. Ik ging tekenen en schreef een gedicht. En de pijn in mijn kuit ging weg. En ook nu denk ik dat er mentaal meer onder zit en dat het te maken heeft met alles waar ik op dit moment aan werk. Ik neem een pas op de plaats en ik ga nu de dingen doen die ik moet doen, wil doen. Dat doen waar ik voel dat het tijd voor is. En hopelijk knapt mijn kuit ook nu snel op.
Lieve groet, Cobie