16 mei 2021
Voor mijn gevoel heb ik de afgelopen periode een mooie basis gelegd. Ik heb hard gewerkt op alle fronten, genoten van alles. En nu is het tijd om een enigszins andere weg in te gaan. Alles wat specifieker, wat gerichter. Het gezond en fit traject is afgelopen, waarschijnlijk was dit de laatste week van de online lessen van levelup. De laatste dag van de vakantie. En ik heb weer plannen waar ik nu gericht voor wil gaan trainen.
Het gezond en fit traject heeft me veel gebracht, blij en dankbaar dat ik dit heb mogen volgen. Ik leef gezonder en ik sta een stuk bewuster in het leven. Het mediteren vind ik inmiddels erg fijn, het lukt me nu ook weer om met muziek te mediteren, dus niet geleid. Ik ben nog steeds van de suiker af en ik durf nu zo nu en dan ook iets te eten waar wel wat suiker in zit. Zonder bang te zijn dat ik meteen weer terugval. Ik heb boeken gekocht over spirituele onderwerpen die me interesseren. Ik verdiep me steeds iets meer in de maan. Voor moederdag heb ik stenen gekregen, soladiet, wat aansluit bij mijn sterrenbeeld en de gouden driehoek, die zorgt voor een optimale flow aan energie. Afgelopen week heb ik nog een sessie gevolgd, die me wederom aan het nadenken heeft gezet. En die me ook heeft laten inzien dat ik nog lang niet ben waar ik wil zijn, maar waardoor ik wel het gevoel heb dat en hoe ik verder kan groeien. En daar lijkt de soladiet dan ook weer goed bij te kunnen helpen als ik de beschrijving lees.
Ik denk dat dit ook de laatste week was van de online lessen van levelup. Dat vind ik ontzettend jammer! Het was voor mij een perfecte manier om dagelijks te kunnen sporten (zonder thuis ruzie te krijgen). Bij de Zumbalessen kon ik even lekker mijn hoofd leeg dansen en regelmatig was het een mooie hersteltraining. De strong en chilly billy lessen waren heerlijke totalbody workouts. Deze hebben zeker bijgedragen aan de goede basis die ik nu heb. Ik ben bootcamplessen gaan volgen, eigenlijk alvast als een vervolg op de online lessen. En die goede basis komt me daar zeker van pas. Ik kan al heerlijk fanatiek meedoen met de snelsten van de groep. Wel word ik daar ook met mijn neus op de feiten gedrukt. Bij de meeste oefeningen is er nog wel wat op te merken aan mijn uitvoering. Fanatiek als ik ben wil ik snel en het maximale, waardoor ik vaak slordig ben in de uitvoering. Bij sommige oefeningen weet ik ook niet precies wat de bedoeling is (ben vaak wel goed in me ergens doorheen bluffen) en soms is het gewoon de vermoeidheid die zorgt dat ik het niet meer voor elkaar krijg zoals het hoort (en natuurlijk kan ik dan beter kiezen voor een makkelijkere variant, maar ja, iets met fanatiek en eigenwijs). Ik denk dat dat een mooi doel is voor de komende periode, me verdiepen in hoe ik de verschillende oefeningen hoor uit te voeren en hier bewuster mee bezig gaan. Dus met andere woorden; goed luisteren naar de feedback en hier ook echt iets mee gaan doen.
En dat gaat ook bij het trainen voor de Mudmasters wel van pas komen. Na het zien van de filmpjes sloeg de paniek toch wel toe! Ik had me opgegeven voordat ik me erin had verdiept. Het zijn echt serieuze hindernissen!! Wil ik enigszins kans maken om de hindernissen ook echt te halen, dan zal ik heel hard moeten trainen!! En dan zal dus ook de uitvoering van de oefeningen wel goed moeten zijn, wil ik niet voor die tijd blessures oplopen. Ik denk dat vooral mijn armen nu nog kracht tekort komen, dus die zal ik extra gaan trainen de komende tijd. Samen met een vriendin doe ik mee, we gaan de komende tijd proberen om 1x in de week samen te trainen hiervoor.
En dan het hardlopen. De plannen die ik daarvoor heb zijn ook in september. Halverwege september de singelloop, die ik hoop sneller te lopen dan vorig jaar. En eind september een natuurmarathon. Ook is de springendaltrail in september, een dag voor de Mudmasters. Ik weet dat het niet verstandig is en dat ik het niet moet doen, toch kan ik hem nog niet helemaal van mijn lijst schrappen. En zo vooruit kijkend naar de toekomst, leek het me handig om een plan te maken. Een plan dat rekening houdt met alles waar ik voor wil trainen en alles wat ik leuk vind en graag wil doen. En dus heb ik gisteren een plan gemaakt. Het plan is erg ambitieus en zal door geen enkele trainer worden goedgekeurd, voor mij is het een mooie leidraad. Ik zal her en der vast wel een keer wat moeten wegstrepen en waarschijnlijk zal ik ook de intensiteit van bepaalde trainingen wel moeten aanpassen. Ik laat me leiden door mijn lichaam. En soms waarschijnlijk ook door mijn gezin als onze plannen niet helemaal met elkaar te combineren zijn 
Aan het begin van de vakantie bedacht ik me dat als ik elke vier weken een trail zou gaan lopen, dit precies uitkwam een dag voor de geplande 10km loop. Dat leek me niet heel handig. En aangezien mijn man de tweede week van de vakantie ook vrij was, gaf dat me de mogelijkheid om een week eerder een trail te gaan lopen. Afgelopen vrijdag werd het dus redelijk impulsief de trail in Havelte. Nu moet ik zeggen dat ik deze vakantie veel heb autogereden voor mijn doen, zowel korte stukjes als langere afstanden, en dat dat toch echt zijn vruchten wel gaat afwerpen. Mijn angst is beduidend minder en het rijden op zich gaat beter en makkelijker. Inmiddels gaat het stuk vrijheid dat ik ermee krijg toch echt wel winnen van de angst. De voorbereiding van de trail liet weer eens flink te wensen over. Ik had me niet verdiept in het weer, ik was eigenlijk vergeten om rekening te houden met voeding, ik had de dagen eraan voorafgaand heel veel ondernomen en in de route had ik me al helemaal niet verdiept (ik hoopte dat deze goed in mijn horloge stond). En toch was er geen stress. De eerste 10km was de trail mooi, vooral de geluiden van de koekoek en de kikkers in de vijver. Daarna veranderde dat snel. De trail liep om het militaire oefenterrein heen. Het was een wirwar van zandpaden. Allemaal sporen, wel een cm of tien diep. Hardlopen was niet mogelijk. Om de haverklap een bord waarop stond levensgevaarlijk. En het navigeren met mijn horloge was ook niet meer te doen. De paden lagen te dicht bij elkaar, waardoor hij steeds piepte; koersfout. Moest ik dan wel langs de borden lopen en was dat levensgevaarlijk alleen als er een rode vlag hing? Ik durf als ik moe word niet zo heel goed op mijn cognitie te vertrouwen, die laat me dan wel eens in de steek. Het tegelijk (hard)lopen en op mijn horloge kijken lukte door de sporen ook niet. En ik begon mijn knie weer flink te voelen, continu misstappen zetten. Een appje van een vriendin, dat is best even fijn ter afleiding. Een appje van mijn man, nog een aangename afleiding. Het hakte er mentaal flink in! Pas de laatste paar kilometer werden de zandpaden weer ingewisseld voor bos en kon ik weer doorlopen. Nog een paar keer de Havelterberg op en af en nog even met de hunebedden op de foto. De parkeerplaats kwam sneller in zicht dan verwacht. En symbolisch als het kan zijn begon het ook nog te regenen en was de finish met geen mogelijkheid te vinden. Na vijf minuten op parkeerplaats te hebben gekruist, drukte ik mijn horloge maar zonder finish uit. Vandaag las ik een recensie van 1 van de toploopsters op de langste afstand: “Zeker toen we op 2/3 in de hel terechtkwamen. Kapotgereden zandpaden waar echt niets fatsoenlijks van te maken was. Mijn lijf, maar zeker ook mijn koppie wilden dat niet”. En dan denk ik stiekem toch wel, yes! Het lag dus niet aan mij! Ik weet ook dat dit de leerzame trainingen zijn, doorgaan als je er mentaal doorheen zit. En ik weet ook dat ik het kan.
Vanmorgen wilde ik graag nog meedoen met de strongles, dus dat deed ik. Maar voor volgende week staat de 10km loop gepland. Ik had via internet twee mooie rondjes van 5km bedacht en die moesten nog wel even getest worden. En eigenlijk bleef daar alleen vandaag voor over. Ik kon het fietsend gaan doen, de start is op 7,5km vanaf ons huis. Dus dan werd het een fietstocht van 25km. Of er met de auto naar toe rijden en de ronde lopen. Ik koos de laatste optie. Na de strongles andere kleren aan, een banaan eten en klaar voor het tweede uur. Ik kan zeggen dat ik de route ken en dat deze werkelijk prachtig is! Met een heerlijke iets aflopende laatste kilometer op het eind. Maar ik denk dat ik niet hoef uit te leggen dat het niet vanzelf ging. Ik heb nog getwijfeld om de tweede ronde toch maar een andere keer te doen. Maar ja, weer dat fanatisme hè Deze 10km gaat voor twee vriendinnen van mij hun zegetocht worden! Inmiddels help ik nog iemand op afstand om te gaan trainen voor 5km aan 1 stuk. Ik heb folders laten drukken en ik hoop deze de komende tijd overal op te hangen en hopelijk gaat Running Miracle daardoor verder groeien. Of beter gezegd groeien Running Miracle en ik hand in hand!
Lieve groet, Cobie