25 april 2021
Vandaag word ik overvallen door luiheid. Even helemaal niks moeten, even helemaal geen zin om iets te doen. En weet je wat ik dan juist heel fijn vind op zo’n dag? Plannen maken! Ik loop al weer over van de ideeën, over van wat ik allemaal nog wil doen. Het enthousiasme begint te borrelen. En dan krijg ik zin om daar een blog over te schrijven.
Eerst een terugblik op afgelopen week. Ik schreef al dat ik mijn knie voelde. En dat is eigenlijk de hele week zo gebleven. Ik noemde het maar niet, stiekem had ik er geen zin in dat iemand me ook maar iets uit mijn hoofd zou praten. Zondag was het erg gevoelig, ik kon mijn been geen minuut stil houden en ’s nachts werd ik er wakker van. Overdag viel het wel mee en ook het sporten ’s avonds lukte wel. De bootcamp op dinsdag was niet heel pittig en de Zumba op woensdag was ook goed te doen. Wel werd ik ’s nachts nog een keer wakker van en had ik vooral tijdens het zitten last. De pound op donderdag zou wel heel pittig worden, weer eens een hele les na weken vooral veel tijd verkletst te hebben. Waarschijnlijk was het ook niet heel verstandig met het oog op mijn knie en de trail die voor de dag daarna gepland stond. Maar een heerlijke les was het wel! En vrijdag was de dag van de trail. Zoals verwacht voelde ik mijn knie en vroeg ik me ook echt wel af hoe verstandig het zou zijn. Opgeven ken ik niet en 25 kilometer kruipen moet vast ook wel lukken. Ik ging er zelf met de auto naar toe, Dwingeloo een uur en een kwartier rijden. Op voorhand had ik me daar geen zorgen over gemaakt, maar op de dag zelf merkte ik toch dat ik het wel spannend vond. Ik keek vooral tegen de terugweg op. De heenweg ging goed, lekker muziekje op. En ik kan wel zeggen, voor ik het wist was ik er, maar ik vond het toch een heel eind. Ik had me dit keer iets beter verdiept in de start, dus de precieze start was snel gevonden. Het eerste stuk was veel bos, smalle paadjes, adembenemend. Ik stak een stuk heide over en zag een grote schotel staan. Ik realiseerde me dicht bij de sterrenwacht en het planetron te zijn. Het kon geen toeval zijn dat ik juist nu de trail in dit gebied liep, afgelopen dagen veel stilgestaan bij de spirituele wereld (de maan en haar invloeden). Even verderop zag ik een herder met een schaapskudde. Ik liep iets van de route af om het tafereel te kunnen aanschouwen. Ik zag de schaapskooi en ik besloot de uitkijktoren te beklimmen. Ik ging weer terug naar de route en liep verder. Het was veel heide, de verharde stukken waren alleen de stukken waar ik een weg overstak. Ik kon lekker doorlopen en vond de route redelijk mild. Op een paal zag ik een geschilderde steen liggen, dit keer een met allemaal bloemen erop. Ik besloot deze mee te nemen voor mijn kinderen en ik bedacht me wat het zou kunnen betekenen. Dat weet ik nog steeds niet. Het was een nattig gebied, er lage grote stenen een stukje uit elkaar waar je over kon lopen. Ik twijfelde of ik de afslag voor of na het hek moest nemen, ik besloot het smalste pad te kiezen, mijn horloge gaf aan dat ik 5km in die richting moest lopen. Het was zwaar, veel molshopen. Na een halve kilometer, stond er een hek. SHIT!!!! verkeerd gegokt. Mijn hoofd niet laten hangen, omdraaien en weer verder, het brede pad loopt vast makkelijker. Dat was het eerste stuk ook zo. Totdat…. Het overging in mul zand. Kilometers lang alleen maar mul zand. Tijdens het trainen voor de marathon van Terschelling heb ik het geskipt, ik hoopte op een hard strand en dat kreeg ik ook. En nu, nu kon ik er niet om heen. Ik kwam daar twee keer dezelfde trailrunner tegen; “heerlijk he?”. Mijn reactie was iets van “ja echt wel”, met een geveinsde lach. Gelukkig kwam er rond kilometer 18 een einde aan het mulle zand. Eigenlijk liep ik nog steeds wel lekker en makkelijk. Ik was wat in mezelf gekeerd, zette mijn voet neer. En ik schrok! Heel erg! Het bewoog! Voor mijn voeten kronkelde het weg een struikje in. Het was een slang of eigenlijk slangetje. Mijn nieuwsgierigheid won. Ik pakte mijn telefoon, kon nog net een foto maken. Liep meermaals om het struikje heen, maar van de slang was inmiddels niks meer te zien. Zal ik met een stokje….Nee de natuur moet je met rust laten. Ik vroeg me daarna wel bij ieder soortgelijk struikje af wat voor beesten daarin zouden zitten, ik kwam ontzettend veel struikjes tegen. Ik was inmiddels de twintig kilometer gepasseerd en ik liep nog steeds wel lekker en ik genoot. Het voelde als een cadeautje van het universum. Het laatste stuk werd de heide weer afgewisseld met bos. En zoals verwacht werd het toen echt wel zwaarder en kelderde mijn tempo flink. Ik had vrijwel de hele trail buikpijn, ik kon niet goed plaatsten of het mijn darmen waren of spierpijn. Maar ik had het ermee te doen en dat lukte ook. Vanaf halverwege de trail kwam ineens de spierpijn van de pound, het sloeg toe in mijn benen en billen. En mijn knie, die hield zich eigenlijk wel rustig. Ik kon prima doorlopen. In de laatste kilometers stond ik mezelf regelmatig toe om een paar passen te wandelen en een slok water te drinken. Bij 25,5km bereikte ik de finish, dit keer zonder te vallen. Ik was een beduidend stuk sneller dan de vorige trail. Ik besloot mezelf te belonen met een peer en water. Dit keer geen visioenen over cola. En ik moet eerlijk bekennen dat ik het ook niet mistte. De banaan onderweg was prima en fruit naderhand is ook erg lekker. Ik nam even pauze om me op te laden voor de terugweg. En dat vond ik het ergste van de hele weg. Ik merkte weer waarom autorijden toch echt mijn hobby niet is en wat was ik blij toen ik eenmaal thuis was.
Ik heb nu drie van de vijf trails gelopen en zal daarom de medaille ontvangen. De medaille gaat een speciaal plekje krijgen. Deze betekent voor mij zo veel meer dan alleen het lopen. Ik realiseer me vaak waar ik een jaar geleden was. En vooral ook hoeveel verder ik nu ben. Ik heb de vicieuze cirkel van slecht slapen en inactiviteit doorbroken. Ik ben gestopt met cafeïne en met suiker. Ik ben minder gaan klagen en ik ben vooral veel dingen aangegaan. Ik laat me niet meer beperken door angst. En ik ben gestart met het gezond en fit traject, waardoor ik bewuster leef en me meer bezighoud met spiritualiteit. En nu met de trails; ik heb het helemaal zelf gedaan!!! Ik ben ontzettend trots op mezelf, voordat ik me kon bedenken, heb ik me aangemeld. Steeds gezocht naar mogelijkheden om het te kunnen doen. Ik heb zelf uitgevonden hoe alles werkt met mijn horloge, telefoon en route. En ik heb mezelf leren navigeren met mijn horloge. En misschien nog wel de grootste stap ik ben er zelf naar toe gereden met de auto. De medaille gaat dit alles symboliseren voor mij; alles is mogelijk als je het maar wilt!!
En dat brengt me bij mijn dromen, ik wil nog zo veel!! Als ik de angst wegdenk, wil ik nog graag leren zwemmen. Borstcrawl, want ik wil ooit nog een triatlon gaan doen. En dus heb ik bedacht dat het deze zomer tijd gaat worden om die angst onder ogen te zien en er voor te gaan. Ik heb gezien dat de organisatie van de trailwedstrijden een soortgelijk programma heeft voor de zomermaanden, daar ga ik zeker aan meedoen. Waarschijnlijk wordt het wederom de xl variant; tot ca 25 km. Toch schrijf ik me nog niet in, want ik zou ook de stoute schoenen aan kunnen trekken en de xxl variant kunnen doen. Deze is net iets verder dan de marathon afstand. Met een degelijke voorbereiding, zeker mogelijk. Maar ja, het autorijden. Het is niet verstandig, toch twijfel ik nog even. Wel heb ik ook een verstandig plan klaar liggen 
Ik ga er van uit dat de online lessen niet zo heel lang meer door zullen gaan en dat ik mijn sporten dan dus weer meer in het teken van het lopen zal zetten. 12 September staat de singelloop gepland. Vorig jaar liep ik 44 minuten over deze 8 kilometer. Het lijkt me dus een goed idee om me deze zomer op snelheid te gaan richten en dan een paar minuten van deze tijd af proberen te snoepen. Daarnaast wil ik ook de afstand gaan uit breiden, gewoon lekkere relaxte lange duurlopen. 25 September is de Springendaltrail, dan kan ik daar voor de 34km gaan. En dan een week later de landschapsmarathon in Winterswijk. Ook had ik mezelf nog een doel gesteld voor dit jaar. Daar heb ik dan nog 2,5 maand voor, maar wel met de, wat ik denk, perfecte voorbereiding. Da halve binnen de 2 uur. Ik heb dan veel snelheid en veel lange afstanden in de benen. Dat moet toch resulteren in een ultieme uitkomst op 21,1km. Mocht er nog iemand zijn die zin heeft om mee te denken over en mooi trainingsschema, ik hou me aanbevolen!
En natuurlijk ben ik ook druk aan het nadenken over Running Miracle. Ik wil hier wekelijks een bekende loper centraal stellen en over hem of haar informatie gaan delen. Ik wil daar een afstand, methode, trainingsvorm of iets anders aan koppelen en daar in die week ook veel over delen. Hopelijk mag er binnenkort wat meer en kunnen we ook wat vaker iets proberen te organiseren.
Het traject duurt nog even en dan is het afgelopen. Toch heb ik zelf het gevoel dat ik me op dit gebied nog volop aan het ontwikkelen ben. Afgelopen week heb ik nog persoonlijke sessie gevolgd. En eigenlijk lijkt of voelt alles van de afgelopen weken samen te komen. Vooral dat stuk waar mijn weerstand zat/ zit, dat wat ik niet leuk vond, springt nu steeds naar voren. En dat is ook precies waar ik aan het begin van het traject een doel voor heb gemaakt; meer bij mezelf blijven/tot mezelf komen. Meer rust vinden, minder aan staan. Het mediteren gaat goed. Ik doe het dagelijks voor het slapen gaan en ook regelmatig nog een keer extra. Ik leg mijn telefoon steeds vaker een poos weg. En tegen de lastigste stap was ik mezelf nog aan het verzetten, totdat mijn man noemde dat ik dit zou moeten doen om op dit gebied te groeien. De bluetooth van mijn telefoon uitzetten, waardoor ik niet van iedere melding een piepje op mijn horloge krijg. En ik moet wel eerlijk bekennen dat dat rust geeft.
Voor nu ga ik weer heerlijk verder met lui zijn; ik heb nog wat filmpjes die ik wil bekijken, nog een stapel boeken liggen over hardlopen en spiritualiteit en waarschijnlijk heb ik me voor de avond al weer 10 andere dingen bedacht. Nee, niet doen! Rust!!
Lieve groet, Cobie