2024, Wat was je mooi! Je hebt van mij de ultraloper gemaakt, die ik altijd al had willen zijn. Vorig jaar schreef ik dat ik was waar ik al lange tijd wilde zijn. En nu ben ik zo veel verder. Verder dan ik ooit had durven dromen. Mooie avonturen beleefd, lieve mensen leren kennen. En gegroeid. Ik heb er keihard voor gewerkt, maar wat heb ik daar van genoten. Dat is wat ik het liefste doe! En als dat er dan op de juiste momenten uitkomt, dat is subliem! Ik heb veel hulp gehad op alle verschillende gebieden, van veel verschillende mensen. En daarvoor ben ik ontzettend dankbaar! Jarenlang heb ik alles zo veel mogelijk alleen gedaan. Inmiddels weet ik dat dat niet lukt, dat je zo veel meer kunt als mensen je helpen, als je je laat adviseren, als je het samen doet. En weet je, dit avontuur is ook zo veel mooier met alle mensen die er in 2024 onderdeel van zijn geweest! Dus bij deze; dank jullie wel allemaal! Jullie zijn fantastisch!!
In januari begon ik met survivaltrainingen, vooral om meer techniek te leren. Ik train 1x in de week mee met m’n kids. En afgelopen jaar waren daar ook de eerste runs. Wat zal ik er van zeggen. Ik heb ontzettend veel geleerd, het geeft me heel veel voldoening en het is natuurlijk fantastisch om samen met mijn kinderen te doen. Toch blijft het altijd een beetje een gebied tussen erg leuk, frustrerend en spannend. Sommige zaterdagen kom ik enthousiast thuis, blij met wat ik heb geleerd, wat ik nu kan. En andere keren dan voelt het als een weggegooide training, dan lukt niks, dan voelt het of ik me overal makkelijk af heb gemaakt en of ik niets durf. De eerste run in februari was spannend. Ik had bij veel hulp nodig en natuurlijk viel ik uit een hindernis. Wat me het meeste is bijgebleven is wat voor extreme sport het is, wat een bikkels al die survivalmensen zijn. Blauwe plekken en schuurplekken noemen ze medailles en klagen doen ze nooit, daar kan ik nog veel van leren. In februari was het koud en nat. De kinderen waar we mee liepen, waren doorweekt. Halverwege hingen ze huilend in de hindernissen van de kou. Dit was zo anders dan ik me had voorgesteld. Eentje stopte vanwege de onderkoeling. De andere twee gingen na opwarmen door. Het had op mij veel indruk gemaakt, op de rest een stuk minder. Ik heb ontzag gekregen voor de sport! Gelukkig waren de andere runs minder extreem. Samen met Felix deed ik mee in de Knipe, wat een feestje. Wat heeft hij me veel geleerd en wat leer ik nog steeds veel van hem! Samen met hem en Vera deed ik mee in Wesepe, Vera haar eerste run en wat hadden we het fijn met z’n drieën. Met Vera, Elin en Marjan gingen we onze eigen run proeflopen. En deden we ook mee met de campusrun in december. Ik blijf het steeds spannend vinden, niet weten wat je te wachten staat. En ergens vind ik ook nog dat ik tekort kom, ik wil graag zo veel meer kunnen. Maar confronterend om het aan te gaan, daar is die tegenstrijdigheid weer. En ook dat stuk om hulp vragen. Ik vind het verschrikkelijk als er iemand bij staat en kijkt hoe ik het doe. Liever trek ik me stiekem alleen terug en ga ik door tot ik het kan. Dan hang ik in een hoge hindernis, met verzuurde armen en besluit ik er maar uit te springen. Het standje wat ik dan krijg, is terecht en zeker net zo vervelend als gewoon hulp accepteren. Ik heb nog veel te leren op dit gebied en kan hier ook van mijn kinderen nog veel leren.
2024 Was ook het jaar waarin ik Hyrox ontdekte. In januari deed ik mee in Maastricht. Eenmalig met een gewonnen ticket. Ik denk dat mijn man meteen al wist dat het niet bij 1x zou blijven. Zo anders dan al het andere wat ik doe, maar zo gaaf! Wat was het zwaar die eerste. Bij de burpees leerde ik de hel op aarde kennen. Minutenlang heb ik mezelf staan oppeppen, kotsmisselijk. Het gaf mij redenen om keihard te trainen. En dat lukt ook! In april was de tweede en wist ik 7,5minuut van mijn tijd af te halen. En in oktober deed ik voor het eerst mee aan de vrouwen dubbel. Zo gaaf om het samen te kunnen doen. We liepen een toptijd! Ik doe nu wekelijks mee aan de hyroxtraining bij de bootcamp en werk zelf ook met regelmaat hyroxtrainingen af. Ze zijn meestal loodzwaar, maar ook de fijnste trainingen van de week. Zo heerlijk om keihard te kunnen knallen, om echt diep te kunnen gaan. En wat geeft het een kick als ik redelijk met de mannen mee kan komen en een hele enkele keer sneller ben.
Er waren obstacleruns afgelopen jaar. Samen met Felix en Vera deed ik mee met tot de nek in de drek, echt genieten! Mijn grootste les van het jaar, was op dit gebied. De Strong Viking in april. Er was een tijdslimiet, dat wist ik. Ik denk dat ik het vooral erg onderschat heb. Ik had mijn focus er niet op liggen, het voelde als het er bij tussendoor doen. Van het begin af aan kwam ik niet lekker in de wedstrijd. Ik kan van alles op de omstandigheden gooien, die waren ook niet optimaal. Maar ik betrek het liever op mezelf en trek er m’n lessen uit, dat helpt me verder. Bij 34km moest ik stoppen, omdat ik de cut-off tijd niet had gehaald. Er stond iemand voor me, onverbiddelijk. Ik moest m’n hesje inleveren en ik kon en wilde alleen maar huilen. Wat voelde dit als falen. Hier was ik niet voor gekomen. Ik heb de hele terugweg naar huis gehuild. De dag daarna ging ik mijn loopmaatjes Afra en Niek aanmoedigen bij hun eerste halve en wist ik me te herpakken. Ik voelde vanuit m’n omgeving niet echt begrip, meer iets van dit hoort erbij. Je kan winnen en verliezen, het is niet het einde van de wereld. Het duurde voor mezelf even voor ik die knop om kon zetten. En misschien heb ik dat nog steeds niet gedaan. Ik heb het wel geaccepteerd, dit is ook sport. Dit is mijn les, het maakt me harder. En het maakt ook dat ik overal met meer overtuiging voor ga. Dat ik er alles aan zal doen om dat wat ik wil, te laten slagen. En dus stond ik eind oktober volledig voorbereid aan de Ultimate Warrior 56km, niets aan het toeval overlatend. Het ging fantastisch! Samen met Yannick liep ik de sterren van de hemel. We konden tot het einde rennen, hadden veel lol. En ik finishte twee uur en 10 minuten sneller dan het jaar ervoor.
Ik zag iets voorbij komen van een adventurerun die je samen met je kind(eren) kon doen. Hardlopen, mountainbiken, steppen en kanovaren en hierbij zelf navigeren, zoveel mogelijk checkpoints zoeken en ook nog allerlei opdrachten doen. Hier waren Willem en Felix wel voor te porren. Als oefening voor het navigeren besloten Marjan en ik samen een oriëntatie loop te doen (zij zou met haar dochter de adventurerun gaan doen). Hardlopen en hierbij navigeren met kaart en kompas. Dat was een mooie loop, gemoedelijke sfeer. Al viel het lopen en met name het klimmen, me toen wel wat tegen. De adventurerun met de jongens was fantastisch! Wat een avontuur! Vijf uur lang zo veel mogelijk checkpoints zoeken. Een dag heerlijk buiten spelen en qualitytime met elkaar! Hij staat voor dit jaar zeker weer op ons lijstje!
En ook dit jaar was er weer de Wampex, een nachtelijke wandeltocht met allerlei mentale en fysieke opdrachten. We hadden een team van 6, erg gezellig. Een dag na de Ultimate Warrior liepen we met het complete team een oefenwandeltocht. Geen ideaal moment voor mij. Ik heb maar niet genoemd hoe ik mij werkelijk voelde, dan werd ik meteen naar huis gestuurd. Maar wat was het fijn zo met elkaar. En wat maakte het me blij dat ik daar liep met zo’n groep lieve mensen om me heen. De Wampex zelf was dan ook een feestje! Een groot avontuur, waar we met elkaar ontzettend van hebben genoten! We kwamen na een dikke 50km stralend over de finish.
En natuurlijk was er het hardlopen, juist het hardlopen! Running Miracle, wat inmiddels uit een gedreven groep mensen bestaat. Ook de jeugd is er een serieus onderdeel van. Afgelopen jaar hebben we met elkaar getraind. Hebben we leuke activiteiten ondernomen en meegedaan aan leuke, gezellige loopjes. En helaas zijn er ook wat mensen bij weggevallen, door blessures of door andere omstandigheden. We hebben de zomer ingeluid met een gezellige training en een ijsje, we hebben onszelf getest met een coopertest, we hebben een kersttraining gehouden en voor mij was het hoogtepunt de 43km op mijn verjaardag, waarbij bijna iedereen wel een stuk meeliep. Toppers zijn jullie, stuk voor stuk!
En dan is er het lopen voor mezelf. Ik kan wel zeggen dat ik daar regelmatig een haat- liefdeverhouding mee heb. Het kan me zo blij maken, een heerlijke lange duurloop of knallen in een training of wedstrijd. Aan de andere kant kan ik er ook zo geen zin in hebben. De drempel om die training af te werken kan zo hoog zijn. En mijn gemopper tijdens een bootcamptraining kan enorm zijn als we een stukje moeten rennen. Het lopen is een groot onderdeel van mijn leven en zal dat ook blijven. Ik dwong mezelf om dit jaar meer op snelheid te trainen. Samen met Afra deed ik mee aan 5km wedstrijden bij de Wooldereslopen, achteraf viel het enorm mee. Met Afra liep ik ook tig lange duurlopen, hele therapiesessies waren het voor ons, waarbij we alles wat ons dwarszat van ons af konden praten. Waarbij we ook veel plezier hadden. Met een grote ploeg deden we mee aan de Urban nighttrail, ’s avonds in het donker door de gebouwen van Hengelo. Er werden duurlopen geplakt aan bootcamptrainingen, soms alleen, maar regelmatig ook gezellig met anderen samen. Felix werd fan van de Bommelasloop en zo liep ik die samen met hem en anderen wel 2x dit jaar. Hij lijkt mij altijd zo goed te begrijpen als het op sporten aankomt. We kunnen het echt delen. De tweede Bommelasloop liep hij samen met Stijn naar een een toptijd! Ze konden maar blijven lopen en ik moest op het einde nog flink gas geven om ze bij te houden. Ik liep mooie tijden op de kilometer, een nieuw PR van 4.20min/km en wist op de 5km weer onder de 25 minuten te komen. Ik liep dit jaar 4 marathons, waarvan 1 trail marathon en 3 voor mezelf. Als training, al mag ik dat van mijn kinderen niet zo noemen. Toch had het voor mij een groter doel. Ik stond vroeg op, liep een stuk, maakte ontbijt voor de kinderen, bracht ze naar school en liep de rest. Ik haalde ze in sportkleding uit school en nog voordat ik een bad kon nemen en zelf kon eten, stond ik tosti’s voor hun te maken. Ja, dat was mijn training! We deden mee aan dubbele mijl, de jongens en een paar van de loopgroep en liepen mooie tijden. Ik deed mee aan de parkrun en liep een 5km op de baan, alles om sneller te worden. Met Niek deed ik redelijk impulsief mee aan de Trail des Fantomes 23km. Ooit liep ik daar de 50, wat was het fijn om weer terug te zijn, het was genieten! Niek overtrof zichzelf!
En dit jaar ging ik verder waar ik ooit gebleven was en waar ik mijn hart aan heb verloren; het ultralopen. Ik wilde zo graag verder lopen dan ooit en daarom schreef ik mij impulsief in voor de 12 uur van Deventer, met als doel om 60km of meer te lopen. Wat ging het goed! Ik kwam tot 84,4km, een dubbele marathon. En wist meteen dat ik verder wou. Ik schreef me in voor de 24uurs wintertrail. Alles klopte en voor het eerst sinds tijden kon ik strijden en diep gaan. Er stond wat op het spel; een tweede plaats bij de vrouwen en het halen van de driedubbele marathon. Dat is beide gelukt. Wat maakte het me blij! Als ik de foto’s terug zie, zie ik hoe rauw alles is, hoe puur. De sfeer, de mensen, ik zie mijn emoties. Nog nooit ben ik zo diep gegaan. Wat was het gaaf! Ooit kwam ik tot 50km en had ik plannen om verder te gaan. En nu, in 2024 was het eindelijk zo ver. En weet ik ook zeker dat ik hier mee verder wil! Ik durf het eindelijk te zeggen: ik ben een ultraloper!
2024 Was ook het jaar van Blueprint Bodyplan. Op het goede moment was dit het zetje wat ik nodig had! Ik stelde doelen op en hierop werd mijn voeding afgestemd. Gaandeweg werd de voeding nog specifieker voor de doelen die ik had. Het plan werd een groot succes voor mij. Ik haalde al mijn doelen ruimschoots. De voeding klopte helemaal. Ik viel bijna 14kg af en kwam zelfs onder het gewicht van voor mijn zwangerschappen. Ik kreeg en krijg hulp met trainingen. Ik word uitgedaagd, waardoor ik op alle gebieden verder kom. En er word me ook een spiegel voorgehouden als ik te ver wil gaan. Rust komt in mijn woordenboek niet voor. Daar wordt wel met regelmaat op aangestuurd. Er wordt met me meegedacht, wat erg fijn en helpend is. Ik ben erg dankbaar voor al deze hulp!
2024, Wat heb je me veel moois gebracht! Wat heb je me veel geleerd! Ik sluit een prachtig jaar af. Ik denk terug aan alle mooie herinneringen. En ik blik vooruit naar alle avonturen van het nieuwe jaar. Ik hoop dat die net zo waardevol zullen worden. Net zo mooi en net zo leerzaam. 2024, Dank je wel!
Lieve groet, Cobie
