Afgelopen zomer trainde ik vrijwel dagelijks. Een trainer hielp me met trainingen bedenken. Bij een van de laatste trainingen noemde hij dat het gebaseerd was op Hyrox. Ik vond het een heerlijke training en dus was mijn nieuwsgierigheid geprikkeld. Ik zocht er op internet van alles over op. En tot mijn grote vreugde zag ik, net nadat ik de finish was gepasseerd van de Ultimate Warrior, dat ik een ticket had gewonnen voor de Hyrox women open in Maastricht.
Van specifiek trainen kwam eigenlijk weinig terecht. Van de acht krachtoefeningen, had ik er vier nog nooit gedaan. En natuurlijk had ik ergens wat kunnen regelen om het te proberen, maar om eerlijk te zijn had ik weinig zin om een sportschool in te duiken. Ik besloot om maar te vertrouwen op mijn fitheid. Ik won wat laatste informatie in bij mensen van de bootcamp die er meer van wisten of zelf hadden mee gedaan in Amsterdam.
En gisteren was dan echt de dag! Ik vond het erg spannend. Ik heb meermaals gedacht; ik kan ook gewoon niet gaan. Toch was de nieuwsgierigheid groter. Mijn gezin ging mee en we hebben er eerst een gezellige middag in het prachtige Maastricht van gemaakt. Op de namiddag arriveerden we in het MECC.
Wat een happening! In de eerste hal was het redelijk rustig. Er liepen veel mensen die al mee hadden gedaan of nog mee gingen doen. Ik registreerde mij en kocht een shirt als aandenken aan deze ervaring. We gingen de hal binnen waar de Hyrox plaatsvond. Ik keek mijn ogen uit! De kids raakten overspoeld door alle prikkels en wilden het liefst de hal meteen weer uit. Keiharde muziek, een omroeper die de namen van de gefinishte deelnemers opnoemde, veel sporters die bezig waren met hun race en supporters die de longen uit hun lijf schreeuwden. Ik wilde me verdiepen in alles, kijken waar alles was en vooral ook kijken bij de onderdelen die ik niet kende om een soort van tactiek te bedenken. We liepen met de kinderen weer terug naar de eerste hal en lieten de jongens met hun schermpjes daar achter toen ik richting start vertrok. Peter en Vera zouden me overal volgen.
In de warming-up zone, probeerde ik de ski erg een paar keer en voelde ik aan beide sleetjes voor het gewicht, ik had er wel vertrouwen in. Om zes uur mocht ik me melden in het startvak. Daar kregen we een soort van oppeppende video te zien en werd afgeteld, dit alles met lichten en veel geluiden erbij. En toen werden de laatste 10 seconden afgeteld en mochten we starten. Eerst 3,5ronde hardlopen. Niet te hard, had ik me voorgenomen. Maar doordat het overdekt was, had ik weinig aan de gps van mijn horloge en kon ik geen afstand of tempo zien. Op gevoel dus maar, doorlopen maar niet te diep. De droge lucht voelde niet fijn met ademhalen. Gelukkig stonden Peter en Vera er om me aan te moedigen, wat voelde dit goed!
Na de eerste rondjes liep ik naar binnen en meldde ik me bij ski-erg. Ik had gemerkt dat ik hem bij het naar boven laten gaan, even door moest laten gaan, dan pakte hij flink wat meters extra. Het ging me goed af, kostte weinig energie en was voor mijn gevoel redelijk snel klaar met de kilometer.
De kilometer lopen daarna ging lekker, 3 rondjes dus als ieder rondje binnen de 2 minuten ging, zat ik goed. Dat lukte en hierna volgde de sled push. Ik zocht mijn supporters, maar zag ze niet. Peter had me vooraf de tip gegeven om redelijk laag te duwen en te zorgen dat ik de punten niet in het tapijt zou duwen. Van iemand anders had ik gehoord dat hij met dit onderdeel veel energie had verspild. Ik vond het lastig hoe ik mijn armen/handen moest plaatsen, maar duwde de slee redelijk makkelijk en snel vooruit. Het was 4x 12,5 meter. Na iedere baan stopte ik heel even om me op te laden en ging ik weer door. Dit onderdeel ging mooi.
De kilometer lopen daarna ook, ik kon veel mensen met lopen inhalen. Dat blijft toch mijn beste onderdeel. Bij de sled pull stonden Peter en Vera er weer. Vera bleef me maar aanmoedigen, zo lief! Ook dit was 4 banen. Bij de eerste kwam ik wat in gevecht met het touw dat naast me lag. Dat ging daarna beter. Ik liep steeds het stukje naar achteren wat mocht en trok daarna nog wat door. Ik merkte dat dat laatste weinig deed en relatief veel energie kostte. Voor mijn gevoel ging deze ook snel en redelijk makkelijk. Peter had nog wel de nodige feedback als lager zitten, het touw verder naar voren pakken en het touw strak houden.
Het hardlopen zat nog steeds onder de 6min/km. En nu kwam ik bij het meeste gevreesde onderdeel; burpee broadjump. Ik had gelezen dat mensen die de eerste keer meededen er soms wel 10 minuten over deden, daar wilde ik binnen blijven. Al na de eerste burpees en sprongen merkte ik hoe verschrikkelijk het was. 80 Meter! Wie bedenkt dat? Na iedere paar burpees stopte ik, dit was echt de hel. Ik keek achterom en was nog niet op de helft van de eerste van 2 banen. De moed zonk me in de schoenen. Ik haalde het keerpunt. Ik heb daar denk ik wel een paar minuten stilgestaan. Op adem komen en me opladen. Een andere vrouw was bijna net zo wanhopig en vroeg me: “wat doen we? Gaan we door?” Mijn antwoord was dat we wel zouden moeten. Halverwege de tweede baan stond mijn support, strategisch, omdat ze wisten dat ik ze daar heel hard nodig zou hebben. Ik voelde me kotsmisselijk. En besloot bij het naar benden gaan mijn benen maar naar achter te stappen. De laatste meters gingen ook in gedeeltes. De jury die op het einde stond riep me iets bemoedigends toe, hij heeft natuurlijk mijn hele strijd en wanhoop gezien. 12.20 Minuut was uiteindelijk die tijd die ik erover deed, nog veel langer dan die 10 minuten en het voelde nog veel langer.
Gelukkig ging het lopen daarna weer erg goed. En was ook de roeimachine leuk! Van tactiek had ik geen enkel idee. Er liep een fotograaf langs waar ik naar lachte en ik trok gekken bekken naar Peter en Vera die een eind achter me stonden. Ik haalde de kilometer snel en makkelijk. Toen ik opstond voelde ik wat een impact dit had op mijn benen. Een scheidsrechter bleef maar wijzen en ik had werkelijk geen idee. Ik moest de andere uitgang hebben.
Het lopen ging nog steeds binnen 6min/km. En ik kwam aan bij mijn favoriete onderdeel; farmers carry. Lopen met twee kettlebells van 16 kilo. Ik had vooraf een grote mond gehad over wat voor appeltje eitje dit is, dus stoppen en ze neerzetten, was geen optie. Ze voelden de laatste meters wel vrij zwaar. Het lukte!
Het lopen kwam nu voor het eerst net boven de 6min/km, maar dat mocht in dit stadium ook wel. Keihard gejuich en gejoel ineens, dat was de start van de men doubles pro. Kleerkasten waarvan de meesten zonder shirt liepen, dat verklaart veel. Ik kwam nu bij het onderdeel sandbag lunges, met 10 kilo. Dit vreesde ik ook wel enigszins. 100 Meter waarbij je knie bij iedere lunge de grond moet raken en je de zandzak niet neer mag leggen. Ik hoorde iemand roepen: “niet te ver vooruit kijken.” En zo besloot ik het ook maar aan te pakken. Soms stapte ik even door, soms zette ik mijn voet bij. Het was zwaar als verwacht. Halverwege stond Vera weer aan te moedigen, maakte Peter foto’s en hadden Midas en Felix zich ook bij hun gevoegd. De zak begon zwaarder te voelen, doorstappen dus. Na de streep gooide ik de zak op de stapel en voelde ik hoe vol mijn benen waren gelopen.
De eerste ronde lopen ging nu wel echt langzaam. Het vervelende gevoel verdween gestaag, waardoor ik de andere beide rondes wel weer wat harder kon en de laatste kilometer net boven de 7 minuten uitkwam. Het laatste onderdeel; de wallballs. Waarbij ik de diepte van de squat vreesde en weet dat ik er niet heel veel achter elkaar kan doen. De tweede en de derde werden al niet geteld, omdat de squat niet voldeed. De scheidsrechter pakte er een krukje bij: “probeer dit krukje met je billen met iedere squat te raken”. Dat werkte! Waar de bal het eerste stuk heel licht voelde, kon ik hem het laatste stuk amper omhoog gooien. Mijn armen begonnen echt te weigeren. Ik deed de wallballs per 5 en de laatste 10 in een keer.
Ik bedankte de scheidsrechter en rende naar de finish. Wat een ervaring! Mijn naam werd omgeroepen, er werden foto’s gemaakt. Het was een soort podium. Oh wat voelde dit goed! Aan de zijkanten lagen mensen die helemaal uitgeteld waren. Ik voelde me zo goed, zo sterk! Ik kreeg de badge en er werd nog een foto gemaakt. Ik nam een stukje appel en pakte een bekertje water. En pas toen voelde ik hoe ontzettend op ik was. Ik kon het bekertje amper vasthouden, alles trilde. Mijn armen, mijn handen, maar ook mijn benen en ook alle andere spieren waren aan het protesteren. Ik zocht mijn gezin en we liepen terug naar voorste hal. We sloten de dag gezellig met elkaar af en waren nog voor middernacht weer thuis.
Wat een ervaring! Eigenlijk alles precies tegenovergesteld van waar ik van hou, van waar mijn hart ligt. Terwijl we wegliepen, zei ik dat het eenmalig was. Die burpees nog voelende in mijn lijf. Nu een dag later, genietende van een immense spierpijn, zie ik toch wel verbeterpunten. En verandert dat eenmalig al in wie weet, ooit..
Lieve groet, Cobie
Wat een mooi verslag. Super gedaan.
Bij mij ging het water in het bekertje na de finish bijna over de rand zo hard trilde ik. 😉
Je hebt het wel mooi gedaan en ik ben blij dat ik je via @finding_my_gymgirl die kans kon geven.
Wie weet tot ooit weer een keer op de baan!
Dank je wel! Ontzettend lief! Blij dat ik mee kon doen en dit heb mogen ervaren! Succes met herstellen en je volgende race over een paar weken. En wie weet tot ooit weer een keer op de baan!