Vandaag was de dag! We zijn nu al een tijdje aan het trainen met een groep op de vrijdagavond. De groep is de afgelopen maanden gegroeid, we hebben een serieuze groep inmiddels. Of eigenlijk kan ik beter zeggen: een gezellige groep. Een groep waar iedereen welkom is en iedereen mee kan doen, op zijn of haar eigen niveau. Een tijdje geleden spraken we over de Enschede Marathon en ieders plannen hierbij. Twee mannen gaven aan de 10 kilometer wel binnen het uur te willen lopen. Met mijn collega die meetraint raakte ik aan de praat, zij houdt van snelheid. Daar wordt ze blij van. Ik stelde haar voor; waarom ga je niet voor de 5km en die gewoon keihard lopen. Ik zag een glinstering in haar ogen ontstaan. En volgens mij heb ik zelden iemand zo gemotiveerd zien trainen. Voor de 10km spraken we af om deze met z’n vieren te gaan doen en elkaar te helpen. Op dat moment dacht ik nog, ik kan wel hazen, binnen het uur moet zat lukken. Maar daar waar mijn collega uiterst gemotiveerd was, ontbrak het bij mij. De weken haalden me in en toen mijn loopmaatje noemde dat ik ook wel mocht gaan trainen om het überhaupt te halen, dacht ik alleen maar, hij heeft zo gelijk! Ik liep een paar keer een serieuze 10km en kreeg er vertrouwen in. Paasmaandag zouden we voor de generale gaan. Een persoon redde het niet om met ons me te lopen. We liepen ontspannen en kwamen op ongeveer 1uur en 5 minuten uit. De man die niet meeliep, liep later zelf en finishte ruim binnen het uur. Bij de training werden de plannen gewijzigd. Mijn loopmaatje zou met hem meelopen voor een snelle tijd. En met mijn collega ’s ochtends voor een snelle vijf. En ik zou met de andere man meelopen voor een tien kilometer binnen het uur.
Vanochtend was de 5km. Mijn collega vond het zo spannend. We hebben veel gesprekken gevoerd over het mentale stuk, over hoe alles gaat, over hoe je het kan visualiseren en over alle praktische zaken. Ze heeft keihard getraind!! Ze liep meerdere keren samen met haar haas de 5km, elke keer ging ze diep en elke keer liep ze iets sneller. Ze kreeg vertrouwen. Maar ook legde ze in gedachten de lat steeds al wat hoger. En vandaag. Ik zag haar halverwege. Ze straalde! Ze liepen samen, ontspannen, makkelijk. Precies zoals het moest zijn. En wat een toptijd!! 25.06!! We hadden het gisteren nog over het berichtje dat ze mij anderhalf jaar geleden stuurde. Of ik haar wilde helpen met hardlopen, een keer samen hardlopen. En dat deden we! Ik maakte schema’s voor haar. Ze liep 5km en een poosje later liepen we met z’n drieën een 10. We vierden een feestje om deze prestatie. En nu ging ze voor de snelheid en is ze zo veel stappen verder. En gaat ze nog zo veel stappen zetten! Zelf twijfelt ze daarover, maar ik weet het zeker! Dit is nog maar het begin! Houd die twinkeling in je ogen en je kan het!!!
En vanmiddag mochten wij de 10km lopen. We hadden ons opgesplitst, wij stonden halverwege het tweede vak. We zouden proberen redelijk vlak te lopen, onder het uur en in ieder geval niet te snel te starten. Het ging meteen lekker, de eerste km ging in 5.49. En we konden dat tempo vast houden. Kilometer vier liep wat omhoog, die kwam net boven de 6min. De kilometer daarna ging naar beneden, die liepen we in 5.30. Onderweg stonden veel bekenden. Natuurlijk mijn gezin, zo fijn dan dat mijn kids hard kunnen schreeuwen ;-). Zo fijn al die mensen langs de kant! Ik kon genieten van de muziek. Bij kilometer zes begon mijn loopmaatje het wat zwaarder te krijgen. Ik kon hem water en een spons aangeven en ik probeerde steeds wat bemoedigends te zeggen. Bij het inlopen van het centrum zaten we op 8km. Het tempo ging iets omlaag, dat mocht ook. De 5km ging in 29.12 en de kilometers daarna waren ook in minder dan 6min gegaan. We hadden wat speling, maar niet te veel. Ik bleef voor hem lopen, hield hem goed in de gaten en probeerde te motiveren. Met nog anderhalve kilometer te gaan, vertelde ik hem dat hij moest stoppen met denken en alleen maar achter mij aan hoefde te lopen. Bij kilometer 9 lagen we nog steeds goed op schema. Ik bleef van alles roepen. Bij het zien van de finish merkte ik dat een eindsprint er niet in zat, dat hoefde ook niet. We hadden het ruim gehaald; 58.47! Blijdschap! Dat overheerste! we gaven elkaar een high five. Wat een prachtig moment! Ik kletste even met bekenden en later binnen kwamen we de andere beide tegen. We juichten met z’n allen. Hun tijd; 51.08!! Wauw! Hij had zich een aantal maanden geleden bij de groep gemeld. Had het om gezondheidsredenen eigenlijk opgeven ooit nog een wedstrijd te lopen, hoopte toch stiekem nog op een 10km onder het uur. En dan dit!! Ik kan alleen maar zeggen dat ik zo trots ben op iedereen!!
Buiten troffen we mijn collega en vierden we met z’n allen feest! Wat een dag! Wat een prestaties! Wat een blijdschap! En wat een voldoening! Dit is sport op zijn mooist!!!
Mijn loopmaatje van vroeger gaf aan dat hij me wel als trainer of coach zag, ik lachte alleen maar heel hard. Vorig jaar werd ik door een bedrijf benaderd voor trainingen, ik wist dat ik ja moest zeggen. Ik denk dat ik mijn grenzen nooit eerder zo ver verlegd heb, als daarmee! Wat heeft het me veel gebracht! Ik besloot een eigen trainingsgroep op te richten. Bij het geven van de eerste training zag ik een regenboog en wist ik dat mijn loopmaatje van toen het leven verliet. Ik begon te groeien in mijn rol. En vandaag, dat was de kers op de taart!! Dit is waar ik het voor doe, mensen verder helpen. Mensen helpen hun grenzen te verleggen. Mensen helpen hun dromen achterna te gaan. Jammer dat ik het niet met mijn loopmaatje van toen kan delen, ik weet dat hij het zou begrijpen. En misschien is ook hij het wel die met alles een beetje helpt. Hij heeft altijd geweten wat sport op zijn mooist is!
Lieve groet, Cobie