Ik lees mijn blogs terug en ik zie dat ik in januari een blog heb geschreven met het onderwerp dat nu ook weer door mijn hoofd spookt: Geduld! Allereerst mijn vraag aan jou; kun jij dat, geduld hebben? Weet je hoe dat moet, heb je het van nature?
Zowel in mijn werk als met het coachen hoor ik terug dat ik rustig over kom, dat ik een bepaalde rust over me heb. Dat is heel wat anders dan wat de mensen die dicht bij me staan over me zeggen.. En dan wat ik over mezelf zal zeggen.. Nou ja, misschien dat de rust die ik uitstraal nog wel klopt, maar het geduld 😉
Voor sporten is het belangrijk dat je het op de juiste manier opbouwt. Dat je vooruitgaat zoals je graag wilt, maar dat je het op zo’n manier doet dat het niet ten koste gaat van je lichaam. En dat is ook precies waar ik anderen goed mee kan helpen. Ik help de mensen in de trainingsgroep om de juiste opbouw te vinden. Ik motiveer ze om een stapje vooruit te zetten. En ik houd ze in de gaten dat ze het op een verantwoorde manier doen. Ik heb verschillende mensen op afstand begeleid. En ook dan help ik mee aan de juiste manier van uitbouwen. Geduld is hierin de sleutel tot succes. De mensen nemen het ook van me aan. Ze zien stapje voor stapje hun groei. En ze zijn er blij mee.
Met het intuïtieve coachen is het eigenlijk niet anders. Ook dan gaat het met kleine stapjes. Kijken waar je staat, waar je naar toe wilt en samen de weg daar naar toe uitstippelen. En je vooral steeds richten op het hier en nu en de stap die je vandaag kan nemen. En ook dan blij en trots zijn met iedere kleine overwinning. Ook op dit gebied merk ik dat ik mensen kan helpen. Ik krijg lieve reacties, mensen waarderen mijn hulp. Ze zien de stappen die ze zetten en ik help ze trots te zijn op iedere vooruitgang of poging die ze doen. En om eerlijk te zijn, maakt mij dat ook trots! Ik vier de feestjes, de overwinningen mee!
En nu zul je denken, zoveel rust. Anderen helpen op alle gebieden. Wat een geduld zul je hebben. Ik kan alleen maar denken, was het maar waar…
Mijn moeder zei me vroeger al dat geduld niet in mijn woordenboek voorkomt. Ze had gelijk, of in ieder geval waar het mezelf aangaat. Afgelopen week volgde ik zelf een sessie. Wat dingen die erin hakten en ik kon wel wat inzichten gebruiken. Die inzichten kwamen ook, samen met de mededeling dat niet alles meteen gaat. Dat ik geduld moet hebben, dat het een proces is. En daarbij de opmerking dat ik met het hardlopen toch ook geduldig moet trainen. Maar ook daar lukt het me niet. Lang geleden in de beginnersgroep hoorde ik de trainster over het lopen van een marathon. Ik had toen mijn keus al gemaakt. Toen ik twee weken voor de halve bij de groep aangaf dat ik de 21km ook ging lopen, werd ik voor gek verklaard. Het was veel te snel. Een paar maanden later kondigde ik aan een 29km in de heuvels te gaan lopen, toen was het commentaar nog minder mals. En op het moment dat ik echt besloot voor de marathon te gaan, hadden de mensen om me heen wel door dat ze me beter konden steunen en op die manier invloed konden houden. En ook nu merk ik het met sporten, ik wil vooruitgang zien, voelen. De trainer bij de bootcamp noemt regelmatig dat ik even rust mag pakken tussendoor. Dan ben ik al weer met het volgende bezig, me afvragend waarom het niet gaat zoals ik eigenlijk wil. Maar de vooruitgang merk ik wel, al merk ik ook regelmatig dat ik ver over mijn grens ga met veel spierpijn of ineens volledig uitgeput zijn, tot gevolg.
Ook met het bezig zijn voor Running Miracle en Move to be happy dender ik het liefst hard door. Continu heb ik ideeën en het liefst geef ik al deze ideeën onmiddellijk vorm. Ik wil verder, vooruit. En eigenlijk gaat het me nooit snel genoeg.
En op het gebied van persoonlijke ontwikkeling is het al niet anders. Alles waar ik maar iets kan halen, waar ik kan groeien, waar ik nog aan moet werken, stort ik me meteen vol overgave op. Ik stel doelen die ook liever vandaag dan morgen haal. En ook dan weet ik precies wat ik wil en hoe ik het moet doen. Behalve dan als het een proces is en ik geduld moet hebben 😉
Ik noem het hier allemaal met een sarcastische ondertoon, maar het is hoe ik ben. Voor mijn omgeving is het soms lastig, continu ga ik snel, voor mezelf heb ik geen rust. De andere kant is dat ik het me veel brengt. Ik bereik dat wat ik graag wil. Van stoppen met roken en cafeïne, tot het lopen van marathons. Van het opzetten van Running Miracle, tot het afvallen van tot nu toe 2,9kilo. Van cursussen en opleidingen volgen, tot het runnen van een (groot) gezin.
Ik heb inmiddels geleerd dat niet iedereen zo snel gaat en ook wil gaan. En dat dat ook prima is. Ik heb manieren gevonden om aan te sluiten bij mensen die voor de rustige weg kiezen, zo ook een aantal van mijn gezinsleden. Vaak kan ik mijn ongeduld omzetten tot kracht, kan ik anderen daar mee helpen. Meestal ben ik er zelf erg blij mee, ik krijg er veel mee voor elkaar. En soms zal ik er nog iets meer naar moeten leren luisteren. Het mezelf zo voorspiegelen als ik ook bij anderen kan. En me er dan ook nog aan moeten houden. Geduld is een schone zaak!
Lieve groet, Cobie