Aan de vooravond van de cursus; “wat wil je intuïtie je vertellen”. Ontzettend veel zin in heb ik erin. Ik ben erg benieuwd. En ik verwacht heel veel te kunnen leren op een gebied waar ik erg in geïnteresseerd ben. En waar ik waarschijnlijk ook veel mee kan, voor mezelf, maar in de toekomst ook om anderen mee te helpen. Het verweven in alles wat ik met Running Miracle doe, het verweven in mijn werk en het toe passen in mijn dagelijks leven. En zoals wel vaker het geval is, komt dit onderwerp momenteel terug in alles! Ja precies, toeval bestaat niet!
Enigszins gedesoriënteerd word ik wakker vanmorgen, of eigenlijk meerdere keren vannacht. Echt wakker ben ik niet en ik slaap ook zo weer verder. De nacht voelt veel te kort, toch besluit ik er uit te gaan. Het is tegen zevenen en als ik beneden ben, kom ik tot de conclusie dat ik me toch uitgerust voel. Wel blijft dat onbestemde gevoel. Ik besluit mijn ochtendritueel los te laten en eerst mijn dromen op te schrijven. Het zijn er vier, vier die ik me nog kan herinneren. En terwijl ik schrijf merk ik dat in elke droom een boodschap zit. Deels zijn de boodschappen me duidelijk deels (nog) niet, wel op welk aspect van mijn leven het betrekking heeft. Het gevoel zakt weg, ik schrijf mijn dankbaarheid op, doe een korte yoga workout, een visualisatie en ik lees een stukje. Ik maak me klaar voor de bootcamp en als ik zit te ontbijten, zie ik 08.08 op mijn telefoon. Dit kan geen toeval zijn, vriend google bevestigt dat.
Het getal wijst naar het spirituele, de vraag of ik echt mezelf laat zien. Je hebt het potentieel om hoge ambities te bereiken en bergen te verzetten, maar om dit te doen moet je gebruik maken van alle middelen die tot je beschikking staan. Je ontwikkeling heeft je een onafhankelijke persoon gemaakt, misschien een beetje te veel? Dit kan leiden tot misverstanden met de mensen om je heen, je bent soms moeilijk te volgen! Maar wees voorzichtig! Het uur 08:08 stuurt je ook een waarschuwing door als je niet de weg van nederigheid neemt, loop je het risico om te eindigen met een te grote EGO, je loopt het risico van het voetstuk te vallen dat je voor jezelf hebt gebouwd! Het getal vertelt je ook dat je op de goede weg bent in je leven. Het is tijd om nieuwe lessen te leren en om meer na te denken over je spirituele leven. Als je 0808 ziet, is het belangrijk om je ogen te openen en aandachtig te luisteren naar wat je wordt verteld. Belangrijkste is om dit bericht niet te negeren, maar om te ontvangen en proberen om het te begrijpen. Wanneer je weet wat je verteld wordt, zal je leven veel beter zijn. Je zult geen angsten en twijfels hebben, zodat je zult doorgaan op het pad van je leven.
En dan denk ik terug aan de dromen, aan de boodschappen, die ik (nog) niet volledig begrijp. Aan alles wat ik van plan ben te gaan doen. Ik heb zo veel plannen, ik wil zo veel. En alles nog liever nu dan morgen. Ik weet het, dat geeft het getal ook aan, maar ik weet het zelf ook, alles op zijn tijd. Stapje voor stapje en alles zal zich, zoals bedoeld, aan me ontvouwen. Vertrouwen hebben. Eerst is het tijd voor persoonlijke ontwikkeling. Steeds als ik nadenk over de vraag of ik naar mijn intuïtie luister of naar mijn ego, roep ik hard: intuïtie. En ik denk dat dat ook vaak wel zo is. Jaren geleden werd me al duidelijk dat ik me gelukkig voel als ik mijn hart volg. En ik denk dat ik dat ook steeds meer en meer durf. Soms is het lastig om helder te krijgen wat mijn gevoel nu precies is, vooral als er een stuk angst of onzekerheid bij komt kijken. Ik denk dat ik er steeds meer doorheen prik, toch denk ik wel op dit gebied nog ontzettend veel te kunnen leren. Vandaar mijn enthousiasme voor de cursus.
Als ik echter aan het volgen van mijn intuïtie denk, komt er steeds 1 grote maar. Er is 1 punt waarop mijn ego het altijd blijft winnen. En dat is het sporten voor mezelf. Ik kan me op voorhand van alles bedenken, als ik eenmaal ben begonnen, gaat de knop om en kan ik alleen maar fanatiek meedoen.
Vorige week zat ik na de bootcamp tegen een kuitblessure aan. Ik wist tijdens het touwtje springen al dat beter kon stoppen, maar toch was daar iets dat zei: “je bent toch geen watje”. Ik baalde naderhand, kon de Zumba maandag maar op halve kracht meedoen en vreesde even voor de training die ik woensdag zou geven. Het herstelde voldoende om alles door te laten gaan. Dus vandaag nam ik me voor om me in te houden met alle springonderdelen. Als er gevraagd wordt of iemand een blessure heeft, hou ik mijn mond. En ook als de vraag een tweede keer wordt gesteld, zeg ik niks. Die stem in mijn hoofd zegt me dat ik het ook altijd later nog wel kan benoemen, alsof ik dat ooit zal gaan doen.. Na 1, 2 en 3 minuten planken is een grote ronde hardlopen het volgende. En ook nu loop ik natuurlijk veel te hard, het kost me moeite om in losse woorden te antwoorden aan degene die naast me loopt en als ik mijn gegevens thuis bekijk zie ik dat het een kilometer was die zo rond de 13 a 14 km/uur ging.. warmlopen. Het ene stemmetje fluistert idioot, de ander zegt knap gedaan. Het vervolg is een duotraining, het duo is al snel gemaakt. Zij is zeker net zo fanatiek als ik ben. In het dagelijks leven kost het me soms moeite om intuïtief aan te voelen welke mensen bij me passen, tijdens het sporten heeft mijn ego altijd binnen een paar tellen door bij wie ik me moet aansluiten voor uitdaging. De een moet beginnen aan een lijstje met oefeningen (400 jump ropes, 300 squats, 150 lunges en 100 burpees) terwijl de ander 200 meter met twee kettlebells loopt en 10 push ups doet en dan wisselen. De trainer twijfelt of we de kettlebells van 12 of 16 kilo moeten pakken, ik hoef nu vast niet aan te geven welke het werden en dat we daar samen eigenlijk niet eens over hoefden te overleggen. Als ik later aan mijn man thuis vertel dat we ondanks de zware gewichten als eerste klaar waren, kijkt hij me hoofdschuddend aan: “ik dacht dat alleen mannen zo fanatiek waren”. We mogen daarna het rondje hardlopen nog eens doen, dit keer kiezen we voor een, ik zou typen aangenaam, maar ik kan beter zeggen, iets aangenamer tempo. Het laatste stukken moeten we sprongen maken. En nu besluit ik het niet te doen. Ik voel mijn rug door de gewichten, natuurlijk weer eens volledig eigen schuld. De laatste keren waren de gewichten zo zwaar, ik zette ze neer en pakte ze opnieuw op. Maar natuurlijk niet vanuit een squat, ik voelde het meteen. De trainer loopt daar en ik besluit te verantwoorden waarom ik niet spring, niet dat hij dat verlangt, maar dat stemmetje in mijn hoofd wel. Ik hoef alleen maar te zeggen dat ik mijn rug voel en hij komt naast me staan en geeft me uitleg over de squats, hoe raak. Hij zegt precies hetzelfde als de vriendin met wie ik vrijdag trainde over bekken kantelen en het goed uitvoeren van de squat. Hij had het al lang gezien. Nodig tijd om mijn ego tot de orde van de dag te roepen.
Jaren geleden liep ik elke vrijdagochtend samen met een vriendin hard. De donderdagavond, slechts 12 uren daarvoor, deed ik een pittige training bij de club. Officieel was die al te heftig, we liepen een 10km zo rond mijn wedstrijdtempo en dat dus elke week opnieuw. Praten lukte niet meer, maar wat was mijn ego elke week blij. Op twee keer na toen ik het echt niet kon volbrengen, zal ik me even verantwoorden.. En dan op vrijdagochtend stond een rustige duurloop van ongeveer 20km op de planning. Natuurlijk op voorhand al een idioot plan, maar we hielden ons wekelijks voor dat het rustig zou gaan. Dat ging al tijdens het warmlopen mis, dat tempo lag al hoger dan het tempo dat we überhaupt mochten halen. Vaak hadden we na een paar kilometer onze grenzen al zo benaderd, dat de rest van de loop niet heel gezellig was, maar we beide ook haantje genoeg waren om dit niet toe te geven. Wat was ik in die tijd blij dat ik verder niks hoefde op vrijdag en gerust tot ergens in de middag in bad kon liggen herstellen.
Als ik vanmorgen na de bootcamp in bad lig mijn rug te ontzien, lees ik een stukje in het boek: “mindfulness voor hardlopers, de weg naar vrijheid” van Tessa Wardley. Het stuk dat ik lees gaat over uitdagingen. Als je tijdens het hardlopen kan kiezen uit twee paadjes, de ene is vlak, je komt er geen obstakels tegen en je kan kilometers lang hetzelfde tempo lopen. De ander gaat steil omhoog over heuvels in de verte, welke kies je dan? Terwijl ik dat lees denk ik bij mezelf, dat is toch logisch! Natuurlijk de uitdaging, het avontuur! De vergelijking met het dagelijks leven wordt gemaakt. Bij de uitdaging staat; concentreer je op het hier en nu, richt je niet op je doel, maar geniet van de reis. En dat is zeker wat ik doe, vooral met het sporten. Hoe sterk ik me ook door mijn intuïtie wil laten leiden, probeer te laten leiden. Bij het sproten moet ik gehoor geven aan mijn ego. Hoe meer ik erover nadenk: als ik bij het sporten mijn ego even lekker laat schreeuwen houdt hij zich voor de rest weer gedeisd en kan ik mijn hart volgen. Ik kijk uit naar de cursus!
Lieve groet, Cobie