Deze hele week stond bij ons thuis in het teken van mental coaching. Mijn middelste zoon kwam vorige week vrijdag terneergeslagen thuis van zwemles. Een week eerder was gezegd dat als hij goed zijn best zou doen, hij 3 juli zou mogen afzwemmen voor zijn B diploma. Deze keer werd benadrukt dat hij het echt beter zou moeten doen om voor zijn diploma te mogen gaan. De zwemjuf was overtuigd van zijn kunnen en had geprobeerd om hem zelf ook te overtuigen. Op mijn zoon was het eerder overgekomen als een les lang mopperen. Hij wist zeker dat het niks ging worden, iedereen ging tegen hem tekeer en hij verstopte zich bij thuiskomst onder dekens en kussens. Om heel eerlijk te zijn was ik op dat moment zelf ook verre van overtuigd dat dit zou gaan lukken. Een hoopje ellende van zes, in een week tijd zo ver krijgen dat hij in zichzelf gaat geloven en dan ook nog eens dat gaat doen wat hem nog niet eerder is gelukt. Maar ja, er waren twee keuzes; de volgende week helemaal rampzalig laten zijn. Wederom gemopper wat zou resulteren in dat hij in zijn eentje uit de groep niet voor zijn B diploma zou mogen gaan. Of op hem in praten en hem in zichzelf laten geloven. Ik besloot voor het laatste te gaan. Als de zwemjuf zegt dat jij het kan, dan kan je het. Je moet het alleen zelf nog gaan geloven. Dat wat je gelooft, kan je! Hij kwam inmiddels onder de kussens vandaan en minuten lang riep ik niks anders dan: “Jij kan het!” En: “wie gaat er winnen? Jij of de ring?” Na verloop van tijd begon hij zelf te roepen: “Ik kan het en ik ga winnen van de ring”. Eerst zachtjes en steeds harder. We oefenden dit elke dag met volle overtuiging, we zagen hem groeien. Vrijdag had hij eerst nog een gesprekje met juf over hoe alles op school was gegaan. Aangezien hij een behoorlijke dromer is thuis, vroeg ik me af of dit een positief gesprek zou worden en of ik dat toch niet even eerst moest gaan checken bij zijn juf. Ik besloot het maar aan te gaan. Zelf gaf hij vlak voor het gesprek aan dat het goed gaat op school en dat hij het makkelijk vindt. Gelukkig vertelde zijn juf hetzelfde, we zaten met z’n drieën te stralen en waren trots op zijn schoolprestaties. Hij werkt hard, geniet ervan. Juf gaf aan het fijn gehad te hebben met hem dit jaar en dat zijn juf volgend jaar dat vast ook zo gaat ervaren. Hij begon te glimlachen en beaamde dat voorzichtig: “dat denk ik ook”. Hij liet het zelfvertrouwen en de vastberadenheid zien die we de hele week hadden geoefend. Dit was het laatste zetje wat hij nodig had. Maar wat was ik nerveus tijdens zijn zwemles. Hadden we er wel goed aan gedaan? Kun je dit verwachten van een jongen van zes? Bij thuiskomst probeerde hij zijn lach te onderdrukken. Wat voelde ik een opluchting. Hij zei dat hij voor het opduiken van de ring op de rand was gaan staan en keihard tegen zichzelf had geroepen: “Ik kan het!” En dat hij vervolgens zo naar de ring toe was gedoken. “En de juf stak haar armen in de lucht”, zei hij. Wat was ik trots op dat kleine mannetje, hij had het gewoon geflikt. Hij had zichzelf overtuigd van zijn eigen kunnen. Een grote lach brak door: “puur zelfvertrouwen”. Zo mooi! Ik weet het zeker, hij kan alles wat hij wil. Als je mentaal zo sterk bent, om je van dat wat je nog nooit eerder hebt gedaan, op zo’n spannend moment te overtuigen, dan ben je tot veel in staat. Gisteren bij het afzwemmen herhaalde hij het. In een zwembad gevuld met ouders en kinderen, ging hij op de rand staan en riep hij hard: “Ik kan het”. Hij trok zich niks aan van de hele wereld, hij deed lachend zijn ding. En hij weet nu echt wat zelfvertrouwen betekent. Naderhand gaf hij toe dat hij het spannend had gevonden. We hebben het er uitgebreid over gehad, dankbaar dat we het zo hebben aangepakt en dat het zo heeft uitgepakt. En als ik mijn kleine mannetje dan zo zie, dan denk ik dat is een sportmentaliteit. Of eigenlijk een mentaliteit die je op alle fronten gaat helpen. Ik kan veel van hem leren!
En dat werd vandaag bij de bootcamp al duidelijk. Drie rondjes hardlopen om een hobbelig voetbalveld met bijna 12 km/uur was pittig, maar lekker. Bring sally up, bring sally down met push ups was nog zwaarder, Roxanne met elke keer als Roxanne klinkt een burpee, is doodgaan. Weet je dat het eindig met 17x Roxanne op het eind, en dat dat heel snel na elkaar gezongen wordt? Daarna de training, leuke onderdelen, ik ben al snel de snelste, totdat… On the box, pff wat is dat ding hoog, mijn benen zijn moe. Ik mag wel eerst de leg raises gaan doen. Daarna sta ik weer net zo naar de houten doos te kijken, nu voelen mijn benen niet moe. Elke keer als ik zal springen, plakken mijn voeten aan de grond. En wat kost het me een moeite om te zeggen: “Ik durf het niet”. Nog een paar keer staan twijfelen, het lukt me niet om de knop om te zetten. De trainer en een andere vrouw helpen me, zelf wilde ik de handdoek maar al te graag in de ring gooien. Mijn zelfvertrouwen was op dat moment wel weg. De trainer vond opgeven of aanpassen naar step ups of iets lagers geen optie. Ik kon hun armen vasthouden en er op die manier opspringen. Ik voelde me ontzettend knullig, zo hoog was het niet, waarom kan ik mezelf niet strenger toespreken. De trainer geeft aan dat ik het niet zelf hoef te kunnen, of in ieder geval nu nog niet. Waarmee hij wel suggereert dat ik er ooit wel ga komen. De ondersteuning die ze me bieden, is mentaal, in de praktijk doet het niks. En toch durf ik het ook na een aantal keren niet zonder hulp. Ik maak de verwachte 50 vol en baal ontzettend van mezelf. High five met de mensen die me hielpen, ze zagen mijn angst en zijn oprecht blij voor mij. Ik bedank hun. En ik denk aan mijn zoon, hoeveel sterker hij gisteren was. Ik maak de rest van de training af en eindig op een gedeelde tweede plek. Alles lukt me, ik ga lang door, ik doe het snel, alleen die stomme sprongen durf ik niet. Ik denk terug aan het paardrijden een aantal jaren geleden. Nadat ik er drie keer in 10 minuten af ben gegooid, sta ik met tranen in mijn ogen. Ik benoem dat ik het echt niet leuk meer vind en probeer mezelf op te peppen, omdat ik weet dat ik er weer op moet. En weet dat ik nog een keer aan ga zetten tot galop. Met een dubbel gevoel en gelaten ga ik de situatie aan, ik weet dat ik dit moet doen om de angst niet te laten winnen. En vanmorgen heeft de angst wel van mij gewonnen. Vanmiddag ben ik met mijn gezin in de speeltuin en zie ik een bankje van ongeveer dezelfde hoogte als de houten doos. Ik moet en ik zal, ik heb nog wat te bewijzen aan mezelf. Mijn man amuseert zich ontzettend. Zonder ook maar enige moeite springt hij er met twee voeten tegelijk erop. De kinderen begrijpen mijn angst ook niet en ook door andere mensen in de speeltuin wordt ik gevolgd. Mijn man besluit zijn telefoon erbij te pakken en samen met onze oudste zoon mompelt hij over de familie app. Na drie gestrande pogingen, doe ik mijn schoenen uit en spring ik op de bank. Ik ben er klaar mee. Ik herhaal het nog twee keer om zeker te weten dat ik het durf. Zo! Dat had ik even nodig!
Sport is naar mijn mening voor het grootste stuk mentaal. Ik durf wel toe te geven dat ik eigenlijk helemaal niet zo sportief ben (als iedereen denkt). Maar dat ik het meestal mentaal wel goed op de rit heb. En dat ik juist door dit mentale stuk, vaak veel kan.
De lange duurloop die vorige week niet lukte, moest deze week toch wel plaatst gaan vinden van mezelf. Dinsdag ging de online les niet door en besloot ik tot een dik uur hardlopen in pittig tempo. Dat ging boven verwachting goed. De lange duurloop in iets lager tempo, moest nu dus ook wel kunnen. Ik luisterde mijn luisterboek verder, wat ik erg fijn vond tijdens het lopen. Bij thuiskomst gaf mijn horloge 19km aan en kon ik mezelf overhalen tot nog een extra kilometer om op een mooi rond getal uit te komen.
Verder deze week drie heerlijke Zumba lessen gevolgd. De pound werden een paar nummers, wel heerlijk en verder gezellig gekletst. En de mud masters training werd een full body workout via youtube van 20 minuten. Ik dacht in eerste instantie nog, wat kort. Daar kwam ik na twee minuten al op terug. Was ook een heerlijke workout. Het moge duidelijk zijn dat het eigenlijk wel een erg fijne sportweek was voor mij, veel gedaan en grenzen verlegd.
De Zoom over voeding was interessant, ik heb antwoord gekregen op mijn vragen en een aantal punten heeft me wel tot nadenken aangezet. Ook door de cursus timemanagement blijf ik nadenken. Verder ben ik een opdracht gaan doen uit het luisterboek; master your mindset. De opdracht is bedoeld om een beeld te schetsen van wie je diep van binnen bent en een beeld te krijgen van je mooiste leven. Het levert me waardevolle inzichten op. Ook heb ik een online workshop gevolgd over de kracht van je intuïtie. Ik vind dit erg interessant. Hier heb ik veel uit kunnen halen. Na de zomervakantie ga ik een uitgebreide cursus volgen bij Fia Fia Factory over verbinden met je intuïtie. Daar heb ik ontzettend veel zin in. En stiekem vind ik het ook wel een beetje spannend.
Lieve groet, Cobie