Wat een lieve reacties op de blog van vorige week. Dat heeft me erg goed gedaan. Zelf ben ik het verhaal (in mijn hoofd) nog meermaals bij langsgegaan. Alle mooie herinneringen bij langs gegaan en geprobeerd om vooral daar op terug te kijken. En deze week ging alles weer “gewoon” verder. Ik denk dat ik dat gewoon voortaan maar oversla, niks is meer gewoon en regelmatig lijkt alles in een sneltreinvaart te gaan. Of kies ik er bewust voor om alles in een sneltreinvaart te laten gaan. Ik hou van druk, van lekker bezig zijn en vooral van doorgaan. Daar komt dan toch weer die maar, mijn emoties kunnen me niet bijbenen. Mijn gevoel is nog niet zo ver, soms word ik overvallen door mijn gevoel en soms weet ik gewoon (is ie toch weer) even niet wat ik voel.
Vandaag was DE DAG! De Singelloop! Meestal ben ik een kei in mentale voorbereiding, dit keer niet. Het lukte me niet om erbij te komen. Ik kon het niet voor me zien, niet visualiseren en al helemaal niet voelen hoe de wedstrijd zou voelen. Het was goed zo, ik legde me er bij neer. Ik had ontzettend veel zin in het evenement, eindelijk weer eens. Maar ik keek ook op tegen het diep gaan, tegen de pijn. Niet wetende of ik er eigenlijk wel klaar voor was, of ik er eigenlijk wel zin in had. Iets met loslaten en gewoon(!) maar zien hoe het gaat. Bij het ophalen van het startnummer zag ik dat er een A op mijn nummer stond, dus toch een verdeling op grond van verwachte tijden. Het resulteerde er in dat ik in het vak na de wedstrijdlopers stond en bijna alleen maar mannen het vak in zag lopen. Kon mezelf weer een schouderklopje geven op het gebied van zelfoverschatting. Bij mezelf blijven en mijn eigen ding doen. Vlak voor de start kippenvel, wat heb ik dat gemist! Vrijwel meteen zat ik er lekker in, ademhaling rustig en mijn eigen ding doen. Oké, natuurlijk startte ik te hard. De eerste kilometer ging in 5 minuten, beetje gas terug. De tweede ging in 5.07. Daarna begon ik mijn tempo te vinden. Het liep op en het voelde zwaar, ik had nu al spijt van mijn snelle start. Bij iedere waterpost even rustig aandoen en goed herstellen. Vlak voor kilometer vier stonden mijn man, kinderen en vrienden. Dat deed goed! Net voorbij kilometer vier een bekende en bij kilometer vijf weer vrienden, zo fijn! En daarna werd het Zwaar! Ik kon het tempo niet vasthouden, twee keer even iets rustiger aangedaan (voor mijn loopmaatje, nee niet gewandeld). En daarna weer verder. De kilometers bleven rond de 5.30 zitten, prima dus. Maar ook mentaal was het zwaar. Vorig jaar stond mijn loopmaatje hier. Mijn snelle start brak me op en eigenlijk alles wel. Ik kon de knop niet omzetten en doortrekken. Dit was het. Zelfs een eindsprint zat er amper in. Ik drukte mijn horloge uit op 43.34, weer die dubbele getallen. En ik weet dat ik tevreden moet zijn, het is 19 seconden sneller dan vorig jaar. Toch voelt het niet helemaal zo, ik had stiekem gehoopt op meer. Of misschien ook wel meer verwacht van mezelf. Ik tref bekenden als ik sta te wachten, ik geef ze een compliment. Ze informeren naar mijn tijd, noemen iets van snel en draaien met hun ogen. Kon ik het zelf maar zo voelen op dat moment. De vriend die ik heb geholpen met de trainingen naar de Singelloop toe, komt binnen. De blijdschap spat ervan af. Voor het eerst is hij echt trots op zichzelf, zo mooi!! Ik deel in zijn blijdschap en ben ook oprecht trots op hem. Het was vandaag voor mij wel een eyeopener dat dit ook is wat ik wil, knallen (ook een opmerking van mijn loopmaatje). Ik heb het nodig om mezelf uit te dagen, om de grenzen op te zoeken. Ergens steekt het toch dat ik nog zo’n eind verwijderd ben van de tijden van 10 jaar geleden. Ik weet nu dat ik toch gerichter en intensiever wil trainen voor mezelf, dat is de les die ik hier uit haal.
Vrijdag was de andere GROTE DAG! Ik heb me ingeschreven bij de kamer van koophandel. Wat voelde ik me blij! En trots dat ik toch de stap heb gezet. We hebben een klein feestje gevierd met taart en nieuwe hardloopschoenen. En wat een leuke, lieve reacties weer! Ik ben de mensen om heen oprecht dankbaar voor alle hulp, vertrouwen en schoppen onder mijn kont. Mede daardoor ben ik er zelf ook in gaan geloven en durf ik mijn dromen achterna te gaan. De komende tijd word het hard werken, opbouwen. Zoveel plannen, ideeën, wensen, dromen, alles gaat straks op zijn plek vallen. Daar ben ik van overtuigd.
Nu ga ik eerst verder met de weg die ik reeds ben ingeslagen. Voor mezelf wat dingen op een rijtje zetten. Balans vinden en investeren in de lessen die ik wil leren om een goede (of nog betere 😉 ) coach te worden. Morgen is de tweede Zoom van de cursus wat wil je intuïtie je vertellen. Ik heb er veel zin in, de eerste les was magisch en heeft me al veel gebracht. Maar ik vind het ook spannend, iets met uit je comfortzone gaan en weten dat ik nog veel lessen te leren heb en wil leren. Afgelopen week was een grote spiegel voor mij. Ik ging het zelf bewust aan door een sessie af te spreken. Dit was het juiste moment, maar wat was het confronterend! Veel rake inzichten waar ik mee verder kan. En dat bleef ook de afgelopen dagen door mijn hoofd spoken en ook vandaag tijdens de Singelloop kwam het weer terug. Dus daarom: het is goed! Ik ben tevreden! Ik grijp de toekomst op alle gebieden met beide handen aan! Ik ga er vol voor en ik zal het intensief beleven!! Of anders gezegd: gewoon voelen!
Lieve groet, Cobie