Als ik drie weken geleden na een bootcamples ’s avonds laat in bad zit, zie ik een filmpje van de Wampex. Impulsief vraag ik op facebook wie er zin heeft om mee te doen. Mijn man verklaart me voor gek: “Als jij ’s nachts in bad zit, bedenk je je dit soort dingen?” Ik roep nog dat er niemand zo gek is om op zo’n korte termijn mee te doen.. Nog geen 24 uur later hebben we een team van vijf personen bij elkaar. We gaan het gewoon doen! Ik vraag me wel 10x af of het wel verstandig is, zo vlak na de Ultimate Warrior. Maar ja, verstandig worden kan altijd nog. De app staat de weken daarna roodgloeiend. We worden vaste klanten van de decathlon en bol. En we mailen tig keer met de organisatie. Wat hebben we zin! We zijn dolenthousiast!! Helaas komt er voor een van ons een kink in de kabel als haar zoon de week voorafgaand aan het avontuur ziek wordt. En moet zij het voor dit jaar toch aan zich voorbij laten gaan.
Op vrijdagmiddag vertrekken we in de middag naar Drachten. Als het schemerig wordt komen we aan. We eten nog wat, vullen papieren in en ontvangen het eerste filmpje. Het eerste stuk van de route wat in sneltreinvaart wordt gelopen. De organisatie maakt een teamfoto en om 17.18uur mogen we vertrekken!
We worden met een busje naar het startpunt gebracht. We lopen het eerste stuk, zoals de mannen uit het filmpje ook doen. Marjan klimt de toren in en maakt foto’s van de nummers die daar genoteerd staan. We lopen door een park, langs het water en komen bij de eerste oversteek. Hier hebben we de meegebrachte peddels voor nodig. Met z’n vieren op een vlot. We peddelen hard en komen amper vooruit. We gaan tellen en tegelijkertijd bewegen we de peddels door het water. Nu lukt het en bereiken we de overkant.
We lopen verder en komen bij een volgend vlot, vier vaten met houten latten verbonden. Het ziet er wankel uit. We besluiten twee om twee te gaan. Het is een stuk stabieler dan het lijkt en binnen no time bereiken we de overkant. Soortgelijke vlotten komen we die nacht nog tig keer tegen. We hebben nu een nieuw stuk route gekregen. Rondgedraaid getypt op papier.
De volgende oversteek is er een die we allemaal stiekem wel een beetje vreesden; een pellet brug over het water. Er wordt geïnformeerd of er al mensen in de sloot zijn beland. Dat is niet het geval. We krijgen de tip om stevig door te lopen. En we bereiken allemaal droog de overkant.
Daarna ontstaat er onduidelijkheid over de route; over de dam rechtsaf. Moeten we dan bij het weggetje rechts? Maar we hebben nog geen dam gezien. We lopen iets verder en zien een dam. Moeten we dan hiervoor rechts? Of toch het hek openen en door het land met schapen? We lopen de verschillende kanten een stukje in en besluiten dan om het papier heel letterlijk te volgen. We lopen door het weiland met schapen. De arme dieren kijken ons geschrokken aan en rennen opzij. In de sloot daarnaast zwemmen meerdere zwanen. Het is een prachtig tafereel. We komen bij een hek aan, klimmen erover heen en staan op de parkeerplaats van een tuincentrum. Hier is niets te vinden over een fietsroute 92, die we volgens de routebeschrijving moeten volgen. Shit! Toch verkeerd gekozen. Moeten we dan echt het hele stuk terug? We googelen naar de fietsroute, we vinden waar die loopt. En we twijfelen. Op dat moment stopt er een auto van de organisatie. Ik zal jullie helpen weer op de route te komen. Hij wijst ons de weg naar de volgende stempelpost. Ongeveer 1,5km. We lopen langs de weg, er stopt nog iemand van de organisatie. En even verderop komt de eerste man weer terug. Hij geeft aan dat het toch een stuk verder is en biedt ons aan om ons met de auto te brengen. Dus zo komen we aan bij de volgende post. De vrouw daar informeert enigszins veroordelend of we met de auto zijn gekomen. We krijgen warme chocolademelk, een broodje en een volgend stuk van de route. Ze wijst ons welke kant we op moeten.
We lopen in een pikkedonker bos als opeens mijn telefoon gaat. Het is de lokale radio. Zij doen de hele nacht live verslag van de radio. Ze hebben gehoord van ons verdwaal avontuur en willen ons verhaal even horen. We zijn live op de radio en hebben de grootste lol! Als afsluiter mogen we een plaatje aanvragen. We willen iets Twents kiezen en kunnen eigenlijk niks anders bedenken dan Ilse de Lange. Priscilla zoekt de radiozender op en terwijl we verder lopen kunnen we meeluisteren met Miracle.
De precieze volgorde weet ik niet meer van alles. We komen bij een post waar we met een lange hengel visjes moeten vangen. De vrijwilliger verklapt het woord al snel, omdat hij weet dat het bijna geen doen is. We weten er twee te vangen, waar geen letters op staan en besluiten verder te lopen.
We lopen door tig weilanden, stukken bos en soms een een stukje over de weg. We moeten navigeren met kompas, dit vinden we allemaal wel spannend. We hebben het nooit eerder gedaan en in de omschrijving stond dat het niet kan met een kompas op een telefoon. Ik heb de activiteit op mijn horloge opgestart onder hike. Ik wissel tussen de schermen en kom binnen een paar keer drukken op de knop op mijn kompas. Het aantal graden verschijnt in beeld en we kunnen gewoon die kant in lopen. Soms kan het ook zo simpel zijn!
We steken verschillende keren een sloot over met een plank. We komen bij een post waar twee kisten staan en waarbij we de sloten moeten openen met de codes die we eerder kregen. Er liggen kaartjes met teksten in, daar maken we foto’s van.
Met een vlot steken we een open stuk water over en hebben we een prachtige doorkijk over het water. In het stuk bos daarna moeten we met een houten bouwwerk een stroomdraad overklimmen. Daarna springen we over de sloot, waarbij we hulp krijgen van mannen uit het team voor ons.
Het is een prachtige nacht! De maan staat aan de hemel en regelmatig zien een schitterende sterrenlucht!
Alle vrijwilligers zijn erg aardig en behulpzaam. De posten zijn versierd met kerstlampjes, overal hoor je muziek of de lokale zender met het live verslag van de Wampex. Er staan vuurkorven of kacheltjes met aggregaten. De sfeer is fantastisch!
Bij een volgende post hebben ze snert en kunnen we even zitten. Even verderop staan kano’s die we zelf te water mogen laten en waar we met z’n tweeën in mogen varen. Het is prachtig! Het is twaalf uur, alle huizen zijn donker. En wij varen over een donker kanaal. Op de brug staan mensen: “een vaartje maken en dan bukken”. Ik besluit op m’n rug te gaan liggen en zo schieten we onder de lage brug door. Als we bij de volgende post komen, zien we dat het team voor ons zich omkleedt. Ze zijn omgeslagen met de kano.
Wij lopen door en zien sups liggen. Gelukkig zijn deze vervangen door een vlot nadat het bij een van de eerste teams al mis ging.
We komen bij een post met olielampen aan. Hier staan drie wat oudere mannen. Ze vertellen een verhaal over een vrouw die vluchtte in de oorlog, wij moeten haar weg volgen, waarbij steeds wordt verteld dat niets is wat het lijkt. Als we aan de overkant de tegenovergestelde kant op zullen lopen, worden we gecorrigeerd. Wij dachten de hint begrepen te hebben.. We zoeken een groen kastje, vinden deze. Maar dit blijkt niet de juiste te zijn. Een Frieze man vertelt ons dat er iets verderop nog een staat.
Met moeten in het bos de route vinden door reflectoren te zoeken. We zien de teams voor ons worstelen, maar weten zelf vrij snel door het bos te manoeuvreren. Even verderop is de hint lastiger als we het bos van ons links moeten houden. Het bleek dat we de bocht nog om moesten en weten dan toch de uitkijkstoel te vinden.
We lopen door een parkje en zijn op zoek naar een knipperlicht. We horen wel iets van een radio, maar zien niets. We lopen toch een stukje door. We zien tot twee keer toe iets glinsteren in de bosjes, wat kattenogen blijken te zijn. Marjan is overtuigd dat we terug moeten. Op de plek waar we de radio hoorden, lopen we langs de bosjes. We zien een smal paadje. Met sjorbanden is een indianenbrug gemaakt, waarmee we het water over kunnen. De banden doen pijn aan onze handen.
Als we even verderop de fietsten zien staan, zijn we erg blij. Zo heerlijk om om 3.00 uur in de nacht even te kunnen fietsen. Het geeft ons hoop dat deze kilometers waarschijnlijk ook meetellen. Halverwege stond een bordje, mijn horloge gaf toen 22km aan. Dus dat zou een totaal van 44km beteken. We hopen op een lang eind fietsen. Na een kilometer of vier mogen we de fietsen weer inleveren. Voor 25 euro mogen we ze nog wel een uur huren.. daar gaan we in de weilanden waarschijnlijk niet ver mee komen. Het afstappen valt zwaar en het daarna de vrachtwagen inklimmen nog zwaarder. Onze lijven beginnen te protesteren. Er liggen broodjes hamburger.
Na een korte stop gaan we weer verder. Eerst veel modder en daarna weilanden. Eindeloos veel weilanden. Door alle regen is het sompig, we zakken ver weg. Het wordt nu wel echt zwaar. Waar ik navigeren met het kompas op mijn horloge eerst wel leuk vond, begin ik het nu goed zat te raken. Helemaal we het ook nog niet kunnen vinden. Ik weet zeker dat we het goed deden. Weer terug naar het bordje met de aanwijzing. Ja er staat echt 340 graden.. maar ook zuid west. En als we 340 graden lopen, dan gaan we naar het noorden. Met 240 graden gaan we wel zuid west. Dat doen we en dan vinden we een volgend bordje.
We zien regelmatig de lichten van Drachten in de verte, maar lopen er ook steeds weer bij vandaan. We zitten nu rond de 40km. En stiekem hopen we allemaal wel dat we er bijna zijn..
We komen bij een post. Ik informeer of ze weten hoe ver het nog is, daar willen ze geen uitspraken over doen. Dat voelt toch een beetje als deceptie. De kabelbaan is geweldig en maakt ons blij. We lopen door het bos. Niek checkt op zijn telefoon hoe ver we verwijderd zijn vanaf de voetbalclub waar we finishen. Dat is nog meer dan 7km. Even rekenen leert ons dat we nog wel een kleine twee uur onderweg zijn.. en dat de fietskilometers dus niet meegerekend zijn.
Bij de volgende post lost Marjan snel de sudoku op en deze helpt ons verder. We lopen nu bij andere teams in de buurt en naderen Drachten. Via een klimobstakel bij een bultje omhoog en we zien het bord van Drachten.
Bij de volgende post staat een politieauto, er was geluidsoverlast. We moeten via twee ijzeren sporen naar de overkant. Je zet in elke een voet en loopt/schuifelt naar de overkant. We volgen een ellenlang schelpenpad waar geen eind aan lijkt te komen en komen dan bij de een na laatste post. Het team waar we bij in de buurt liepen, krijgt info over de route en als we even verderop de route proberen te vinden, geven ze ons aan dat we dat niet hoeven te doen. Zij komen uit drachten en weten de weg. De laatste post is bij de finish. Met z’n allen lopen we het laatste stuk.
Strompelend en zo ontzettend blij komen we uiteindelijk de kantine binnen. Mijn horloge geeft 13 uur en negen minuten aan en 48,6km. We krijgen de laatste stempel en een mooie herinnering. En we maken een finishfoto.
We kleden ons om en we zijn zo blij dat de vrouw van Niek mee is als chauffeur. Als de dag weer aanbreekt, stappen we in de auto. Binnen vijf minuten liggen we al met z’n drieën op de achterbank te slapen.
Als ik thuiskom zijn mijn kinderen blij, ze zeggen hoe trots ze zijn. Ik ga in bad, ik ben zo moe en heb het zo koud. Ik dommel weg en doe er steeds warm water bij. Na een uur of drie moet ik er van mezelf echt uit. Ik doe mijn dikste kleren aan en zoek een deken op. Mijn huid doet zeer en kookt, maar ik heb het zo koud. Ik eet mee met mijn gezin we gaan Baantjer kijken met elkaar, maar binnen vijf minuten slaap ik. Pas op de namiddag word ik wakker. De middelste twee komen thuis van spelen. Ik ruim mijn spullen op en zet de was aan. We eten en ik beloof de kinderen lekkere hapjes in de avond. Helaas slaap ik al weer voor mijn man de gemaakte thee heeft ingeschonken. Om elf uur eet ik nog iets en loop ik door naar bed, waar ik pas om 8.30uur weer uitkom. Vanochtend voel ik me herboren! Alle spierpijn is weg, de koorts is weg en mijn huid doet ook geen pijn meer. Mijn voet is nog gevoelig en dik, een aandenken aan de Ultimate Warrior in combinatie met iets te weinig hersteltijd.
Ik bekijk alle foto’s en filmpjes terug en maak een filmpje van het avontuur als aandenken. Wat was dit een ontzettend gaaf avontuur!!! Alles waar ik van hou, zat er in! Waar ik meestal alles alleen onderneem, hebben we dit als team gedaan. Wat was dat een leuke ervaring! Een en al gezelligheid! En we hebben het met elkaar gewoon geflikt!!! Team under construction is constructed! Dank jullie wel Priscilla, Niek en Marjan om impulsief mee te hebben gedaan! En Rina, volgend jaar ben je er ook bij!!!
Lieve groet, Cobie