Trainen, trainen en nog eens trainen. Bovenaan mijn agenda staat op dit moment Trainen! De weken kruipen voorbij. Het najaar van maar wat uitproberen en zorgen voor een solide basis is voorbij. Ik weet dat dit de periode is waarin ik het werk zal moeten verzetten. Ik werk keihard, ik train keihard. Heerlijk vind ik het! Juist dit kunnen doen, zorgt voor de plannen die ik maak, ik kijk bij voorbaat al uit naar deze periode.
En toch komt er een maar.. Voor mijn gevoel blijf ik enigszins zoeken naar het juiste. Ik wil me gedegen voorbereiden. Daar straks in april vol vertrouwen aan de start staan. Weten dat ik alles heb gedaan zoals het moet, zoals het voor mij goed voelt. En dat is puzzelen, dat is balans bewaken en misschien nog wel het meest van al, heel goed plannen.
In het verleden was mijn schema heilig, ook eigenlijk wel leidend voor hoe mijn week eruit zag. Als ik afweek van mijn schema, wat eigenlijk altijd wel gebeurde, dan deed ik meer dan mijn schema aangaf. Voor april heb ik de basis van mijn schema’s van lang geleden aangehouden, er zit een mooie opbouw in. Het klopte toen, dus waarom nu niet. Nu ervaar ik wat mensen met leidraad bedoelen. Het lukt me nu werkelijk geen dag om dat te lopen wat mijn schema zegt. Soms vraagt mijn gezin wat anders van me, soms zegt mijn lichaam ho en soms is het gewoon niet te combineren met de trainingen die ik geef of de andere sporten die ik ook graag wil doen. Ik ben inmiddels zo ver dat ik maar niet meer vooruit kijk, op zondag bekijk ik de komende week en probeer ik een soort van planning te maken. De lange duurloop staat bovenaan en ik probeer de voorgeschreven lengte te halen. Daar waar ik eerder ook veel waarde hechtte aan kwaliteit, tel ik nu vooral de kilometers. Het lukt me amper om daar variatie in aan te brengen. Voor nu ligt daar toch ergens een grens van mijn lichaam. Dus de nadruk op veel kilometers maken. Maar ook dat lukt nog niet helemaal zoals ik graag zou willen. Ik loop waar mogelijk, combineer alles met het lopen en ik probeer vooral overal een paar kilometer achteraan te plakken. En ik kan je vertellen: wat kosten die een moeite! Op deze manier kom ik in de buurt van de voorgeschreven kilometers. Dit zal de eerste week zijn waarbij ik er iets overheen ga komen, ik denk 68 in plaats van 65. Maar als ik dan toch stiekem vooruit kijk naar de week van 98km, vraag ik me voor nu alleen maar af: hoe dan?
Twee andere gebieden die voor mij nu niet vanzelf gaan, zijn voeding en slaap. Ik heb er al heel wat over bedacht en ik kom er niet helemaal uit hoe het ideaal gaat zijn. En vooral hoe ik me niet laat verleiden tot te laat naar bed gaan en mijn koolhydraten aanvullen met snoep en chocolade. Aan de andere kant merk ik dat mijn lichaam inmiddels zelf gaat schreeuwen om een soort van balans. ’s Avonds pittig trainen, de volgende ochtend weer trainen, die avond weer en de daarop volgende avond weer, dan schreeuwt mijn lichaam wel om herstel. En hoe herstel je, ja precies, met goede voeding en voldoende slaap. En dus worden het bakken kwark, eieren, melk, groente, fruit, boterhamen, pasta etc om de 28oo calorieën die ik de afgelopen week gemiddeld per dag verbruikt heb, weer aan te vullen. De gewenste bedtijd van 22.00uur lukt vaak niet, met 22.30uur ga ik ook akkoord en ik verplicht mezelf om tot een uur of 6.30uur in bed te blijven liggen, ook als ik om 5.00uur wakker ben.
En zoals ik al noemde het draait vooral om heel goed plannen. En ik durf inmiddels van mezelf te zeggen dat ik daar een kei in ben. Hardlopen is niet mijn enige passie, ook de bootcamp vind ik geweldig en sinds een half jaar het boksen ook. Dat zijn drie uurtjes in de week en als het lukt, ben ik niet van plan om dat op te geven. Wat ook resulteert in nog meer inspanning in de week dan misschien noodzakelijk zou zijn. Mijn horloge gaf laatst meer dan 1000 minuten intensieve inspanning in de week aan
Daar komt bij dat ik drie dagen in de week werk, vier trainingen in de week geef. De meeste mensen zullen ons gezin groot noemen. We hebben vier kinderen waarvan de jongste bijna 5 is en de oudste 10. En ik hoef vast niemand uit te leggen hoe vol de agenda alleen al staat met sporten van hun, schoolafspraken, feestjes etc. Aan de andere kant, ook hier valt regelmatig veel te combineren, met name op de wachtmomenten. En natuurlijk wil ik soms ook gewoon thuis zijn, onderdeel zijn van die gezellige gezinsmomenten samen. Er voor de kinderen zijn als ze ergens mee zitten. Even samen iets ondernemen, lees; samen een regenboog kleuren, een spelletjes spelen en samen keihard meezingen en dansen op die foute muziek.
En dan is het soms zoeken naar het juiste…
Maar (daar is ie weer) het lukt! Voor nu gaat alles voortvarend! Het voelt soms zwaar. Die extra kilometers lopen, het constante lopen in de regen en niet op een ander moment kunnen lopen, sommige weken bijna doorlopend spierpijn hebben van toch tot het gaatje gaan met de bootcamp, het gewoon moe zijn. Dat hoort erbij in deze fase van het trainen. Ik merk dat mijn lichaam steeds iets meer kan, het alles net iets makkelijker verteert. En ik merk hoeveel zin ik heb in alle trainingen. Ik blijf de komende tijd puzzelen, de balans bewaken op alle fronten. En ik zal jullie meenemen in mijn weg richting de marathon en de mudmasters twee maanden later.
Lieve groet, Cobie