De eerste week in het nieuwe jaar is inmiddels om en ik merk bij mezelf dat ik zoekende ben. Ik had me al voor genomen dat dit vooral een periode van mezelf verder ontwikkelen zou worden. Een periode van investeren. En eigenlijk van verder niet zo veel willen. Een beetje voorzichtig vooruit denken alvast. Maar vooral niet te hard. De mensen die mij kennen, weten dat geduld niet in mijn woordenboek voorkomt. Alles moet gewoon meteen. Bij de cursus die ik volg (intuïtief HSP kinder therapeut) moesten we in de eerste les twee punten opschrijven die we gedurende de cursus hopen te leren. En hoe kan het ook anders, één ervan is dat ik hoop meer geduld te gaan krijgen. En ik ben daar zo hard mee aan het werk op dit moment!
Het sporten gaat lekker zijn gangetje. Nu moet ik eerlijk bekennen dat dat ook wel zo’n essentieel onderdeel is van mijn leven, dat ik altijd wel zorg dat dat doorgaat. Regelmatig doe ik weer met een online les mee. In de vakantie de instructrice eindelijk in levende lijve leren kennen, zo leuk! De Zumba vindt gelukkig nog steeds (online) doorgang. En ik sport regelmatig samen met een vriendin. De bootcamp ligt momenteel helaas stil en ook de vrijdagavondtraining laat ik even voor wat het is. Wel loop ik wekelijks met 1of 2 mensen op vrijdag en ook geregeld nog een keer. Het lukt me op dit gebied niet om doelen te stellen of om ver vooruit te kijken. Ik merk dat ik er van baal dat er zo veel niet mag of kan en dat ik eigenlijk nog niet echt vooruit durf te kijken. Dus ook op dit vlak ,moet ik mezelf er maar even bij neerleggen en geduld hebben met concrete plannen bedenken. Het is niet erg, ik geniet van het sporten. Zelfs wanneer ik een concreet doel heb, geniet ik nog het meest van de weg er naar toe. Ik besluit dat nu ook maar te doen.
Op voorhand zou dit een periode worden van zelfontwikkeling. En dat is het ook. Ik ben hard aan het werk. Al gaat het me zoals duidelijk mag zijn, nooit snel genoeg ;-). Ik zit inmiddels op de helft van de cursus voor intuïtief HSP kinder therapeut. En ik kan oprecht zeggen dat ik het nu ontzettend leuk en leerzaam vind. Wel moest ik er inkomen en wennen aan deze manier van leren. Het heeft mijn geduld zeker op de proef gesteld. Ik ben deze cursus vooral voor mezelf gaan doen, voor mijn kinderen en een beetje met het oog op de kinderen op mijn werk. Ik hoopte meer te leren over hooggevoeligheid, mijn kinderen beter te leren begrijpen. En het dan ook vooral vanuit een ander perspectief. In de beschrijving werd gesproken over mediumschap, ik dacht dus vooral het HSP gedeelte te koppelen aan een stukje spiritualiteit. De eerste zoom vond ik zweverig en ik vroeg me oprecht af wat ik daar deed. Toch bleef mijn nieuwsgierigheid wel en zag ik ook overlap met de coachopleiding die ik volg. De bijbehorende reader is meer gericht op hooggevoelige kinderen, ook wel gecombineerd met spiritualiteit. Ik begin de opzet van de cursus nu te begrijpen; theorie gekoppeld aan veel oefenen. En met dat oefenen dan vooral hoe je jezelf als intuïtief therapeut neerzet, jezelf daar beter in leren kennen en vooral oefenen. Ik begin de mensen in de groep te leren kennen en ik merk dat ik meer van mezelf durf te laten zien. Ik weet niet precies wat ik geloof, waar mijn grenzen liggen. Wel weet ik dat ik met mezelf heb afgesproken om er open in te staan, niet bevooroordeeld. Ik vind het ontzettend fascinerend, ik ben nieuwsgierig en ik merk dat ik echt uit ga kijken naar de wekelijkse zoom. Ik doe mijn huiswerk trouw. Ik kan dus zeggen dat ik nu erg enthousiast ben. Wat ik er uiteindelijk mee ga doen, weet ik niet. Maar dat hoeft ook niet.. iets met geduld :-).
Voor de coachopleiding hebben we deze week de tweede les. En ik had het niet gedacht, maar ik ben zo enthousiast! Op voorhand vroeg ik hoeveel tijd het wekelijks ongeveer zou gaan kosten, omdat ik vreesde voor hoe ik alles rond zou gaan krijgen. En nu na de eerste maand, het oefenen was zo leuk en gaf me zo veel voldoening, dat ik steeds meer personen ging zoeken om mee te kunnen oefenen. Eerst afgesproken met een aantal mensen van de opleiding. Invoelen bij de ander, voelen welk gebied in het leven op dit moment de meeste aandacht nodig heeft. En daarna voelen wat diegene als beperkende overtuiging heeft. Na een aantal keren ging het verder en kwam er ook een stuk bij over het ego en over waar het vandaan kwam. We mochten ook gaan oefenen op mensen uit onze omgeving. Via facebook reageerden een paar mensen. Ik dacht het erg spannend te gaan vinden, maar dat viel erg mee. Ik vond het vooral heel leuk en speciaal om te doen. In eerste instantie merkte ik dat ik ook veel bezig was met wat ik aan iemand kon aflezen, de omgeving waar diegene zat en aan wat ik al wist over diegene. Ik vond het nog het meest spannend dat je een gesprek niet kan voorbereiden, dat je het in moet gaan, alles los moet laten en alleen moet luisteren naar je gevoel. Ook op dit gebied vind ik het lastig om voor mezelf precies duidelijk te hebben wat ik er nu zelf van vind. De vriendin die de cursus geeft, blijft zeggen dat ik het niet moet proberen te begrijpen. En dat is ook zo. Het vele oefenen deed mij goed, ik merk steeds meer dat ik alles los kan laten en dat ik alleen voel. Het is bizar om ook echt iets te voelen, helemaal als de ander zich er in herkent en je merkt dat je er iets mee raakt bij de ander. En dat is inderdaad niet te begrijpen. Vandaag kwam een vriendin terug op een oefenmoment. Ze gaf aan dat ze een paar dagen later precies wist waar het over ging en dat het zelfs lichamelijk bij haar doorwerkte. Wat aangeeft dat het dus echt een groot iets was voor haar. Ze had er stappen op ondernomen en ze straalde nu helemaal, het had haar veel gebracht. Zo mooi om dit terug te horen, fijne feedback. Ik kan niet wachten tot ik hier nog verder mee kan gaan, meer de diepte in… weer iets met geduld ;-). Ik schrijf na ieder oefen moment een aantal (leer)punten op, waar ik voor mezelf bij stil wil staan en waar ik voor een volgende keer wat van kan leren. Dat werkt goed. Oh heb ik al gezegd hoe enthousiast ik ben ;-). Ik hoop dit stuk straks te gaan integreren in Running Miracle. Al hardlopend of wandelend hier iets mee te gaan doen, individueel en ook in groepsvorm. Ik heb al legio ideeën, deze ook al opgeschreven. En ook nieuwe boeken gekocht die me hier verder bij gaan helpen. En dan komt dat woordje geduld weer, liever nog zou ik vandaag dan morgen hier mee starten. Ik krijg er zo veel zin in. Ik blijf trouw oefenen en ga het oefenen straks ook verplaatsen naar al wandelend of hardlopend oefenen, het lijkt me zo gaaf om dit alles te kunnen combineren. Geduld!
Verder merk ik dat ik de veranderingen die er thuis aan gaan komen, spannend vind. Mijn jongste wordt met een paar weken vier, en om eerlijk te zijn, kijk ik er als een berg tegenop dat hij straks volledig op school zit. Ik ben nu al aan het bedenken hoe ik hem regelmatig ziek ga melden, ik hou mezelf voor dat hij straks vast veel moe zal zijn en een dagje thuis moet blijven… maar aan de andere kant weet ik ook dat het moet, dat het goed is en dat hij er aan toe is. Verstand en gevoel zitten niet altijd op één lijn. En op sommige momenten dan neemt gepieker de overhand. Na een pittige HITT vanmorgen, waarin ik echt alles gaf, was ik het nog niet kwijt. Zo fijn dat een vriendin dan appt of ik zin heb om hard te lopen. Het werd een ontspannen rondje, wij kletsten over van alles en nog wat. Ook hierover, want zij begreep het precies. En na dat rondje was mijn gepieker gestopt. Ik wist hoe ik het aan wilde pakken en vond er rust bij. En dan is en blijft hardlopen voor mij toch de beste manier. Ik besloot thuis de boel de boel te laten en met de kids een film te kijken (na het hardlopen is film kijken met de kids en spelen in de speeltuin met hun ook perfect om gedachten te verzetten). Het was een hilarische film, we deelden het plezier en om de beurt kwamen ze knuffelen. Mijn jongste doorlopend, hij voelt dit alles ook aan mij, komt nog meer knuffelen dan anders. Ik geniet er maar extra van.
Lieve groet, Cobie