Woensdag is het volle maan. Dat staat voor op het hoogtepunt zijn in je leven, vol van kracht en energie. Het is tijd om datgene wat je niet meer dient los te laten, dat wat je niet langer nodig hebt in je leven of datgene van jezelf dat je bent ontgroeid. En om eerlijk te zijn lijkt dat me een mooi plan. Al het oude loslaten en vol vertrouwen kijken naar de toekomst.
En dan rijst de vraag; wat wil ik precies loslaten? Als ik kijk naar Running Miracle dan wil ik vooral mijn angsten, mijn twijfels en mijn onzekerheden loslaten. Ik heb precies voor ogen wat ik er graag mee wil. Hoe het eruit ziet als ik zover ben. Hoe ik mensen kan helpen, hoe ik passend aansluit bij ieder individu. Welke mensen ik help, verschillende mensen, groepen en hoe het voor mij voelt als ik ze verder help. De voldoening die het mij schenkt. Hoeveel mensen ik help en op wat voor manier. Het plezier dat iedereen er in beleeft, inclusief ik zelf. En vooral hoe zelfverzekerd ik daar, in mijn nieuwe rol, of misschien kan ik beter zeggen; eigen gecreëerde functie, sta. Ik straal en geef mijn zelfvertrouwen en positiviteit door aan alle mensen om me heen. En daar is geen plaats voor twijfels, onzekerheden en angsten. En dus heb ik besloten dat ik ze nu maar beter los kan laten. Ik vind de weg naar mijn doel toe spannend, het maakt me onzeker ik twijfel over de te nemen stappen en al het nieuwe ligt buiten mijn comfortzone en dus vind ik het regelmatig doodeng. Dan de andere kant; wat heb ik de afgelopen periode veel geleerd van alles! En wat heb ik ontzettend genoten van alles! Ja, ook van het doodenge! Ik weet en voel steeds duidelijker dat mijn passie hier ligt; mijn hardlopen/sporten combineren met het helpen/coachen van andere mensen. Mijn ervaring gebruiken om andere mensen te laten groeien, bij het hardlopen, het sporten, maar ook op alle andere gebieden. En dus weet ik dat dit is wat ik nu wil doen, wat ik nu moet doen. En dan zijn twijfels, angsten en onzekerheden niet nodig. Ik ga mijn hart achterna, doe wat me gelukkig maakt. En weet je, eigenlijk maakt het dan niet eens zo veel uit waar ik uiteindelijk terecht kom, zolang ik doe wat op dat moment goed voelt. Dan geniet ik, dan leef ik in het moment. En uiteindelijk is het de reis waar het om gaat.
En ook op sportgebied is er veel wat ik los wil laten. Eigenlijk zijn het vooral de beperkende overtuigingen die zeggen; je kan het niet, je kan het nog niet of het gaat je niet meer lukken zoals eerder. En om eerlijk te zijn, ben ik daar zo klaar mee. Ik kan het wel! Ik kan het nu! Ik ga me er verder in ontwikkelen! En ik zal het weer zo kunnen als eerder! En weet je; ik weet het zeker! Ik ga er namelijk helemaal voor! Ik heb zo veel zin om te knallen. Om mijn grenzen te verleggen. Om diep te gaan. Om soms (weer eens) iets te overmoedig te zijn. Om mezelf tegen te komen. En om nieuwe dingen te leren. De afgelopen periode heeft me hierin gesterkt. Met het hardlopen merk dat het steeds weer iets beter gaat. Iets makkelijker, iets verder, iets sneller. Nee nog lang niet waar ik ooit was, maar ik merk dat ik vooruit ga. Dat ik weer doelen kan gaan stellen. En dat ik er weer vertrouwen in krijg. Vrijdagavond met de groep getraind. We liepen er samen naar toe, de eerste kilometer redelijk rustig. Om bij de laatste 500 meter te eindigen in sprinten. Bij de interval liep ik wisselend met de beide vrouwen mee. Een keer de 200 meter achter mijn loopmaatje aan. Hij ging steeds harder, riep nog een keer achterom om mij op te jutten. En daar ben ik wel voor in, daar ben ik nu wel weer voor in. En dat is juist waar ik van geniet en wat me vertrouwen geeft. Na de interval plakten we er een ronde van 10km achteraan. We probeerden de 10km/uur te halen. De laatste kilometers werden zwaar, we praatten niet meer en bij de laatste kilometer gaf ik aan dat hij zijn eigen tempo moest gaan lopen om het nog net te kunnen halen. We moesten langs mijn huis nog een kleine kilometer extra om de tien te gaan halen. Ik haalde het beoogde tempo net niet, maar zat er dichtbij en had wel de hele training volbracht. Kwaliteit en afstand in één. En dat gaf me een erg voldaan gevoel. En veel vertrouwen! En dat deed de 5km wedstrijd laatst ook, steeds weer iets sneller. Ook al het andere sporten sterkt me. Bij de bootcamp vandaag zijn we met de harde kern en om eerlijk te zijn denk ik dat ik dan de zwakste ben. Ik ben goed in bluffen en ik ben tactisch, dus ik kan een heel eind meekomen 😉 Met het hardlopen ben ik net niet zo snel als de rest. Veel oefeningen vandaag gericht op de armen, dan heb ik moeite om de vijf verschillende oefeningen drie rondes lang steeds dertig seconden vol te houden. Vooral het slaan met dat dikke touw (wat er op tv altijd zo makkelijk uitziet) is zwaar. Een ijzeren stang omhoog duwen lukt me ook geen 30sec non stop in eenzelfde tempo. Het slaan met een zware hamer, krijg ik een beetje door. De dips gaan door de hulp van veel elastieken wel goed. En bij de leg raises ga ik er voor om een gedeelte hangend te doen. Met de oefeningen op zich kom ik nog redelijk mee. Als ik de techniek erbij ga vergelijken, lig ik een heel eind achter. Maar ik merk wel degelijk verschil bij mezelf. Ik word steeds sterker, de techniek wordt beetje bij beetje beter, ik durf steeds meer en ik beleef er ontzettend veel plezier aan. En ook dat alles zorgt dat mijn vertrouwen groeit! En ook al het andere trainen draagt hier aan bij. De HITT training die we donderdagavond deden was even lekker knallen en ook dat geeft moed. Bij de workout die we vrijdagochtend deden had mijn vriendin nieuwe oefeningen bedacht. Een voor de core met een wiel dat je naar voren moet rollen en weer terug. Eng en zwaar, uiteindelijk lukt het enigszins acceptabel en ook dat geeft vertrouwen. En ook de rest van de training geeft dat, die lekker, pittig en gezellig was. Een tijd geleden heb ik al beperkende overtuigingen losgelaten door met de Zumba te beginnen, wat een drempel om te gaan dansen met anderen erbij. Ik besloot me er niks van aan te trekken, ik vind het veel te leuk. En dat is wat telt. En nu ben ik met het zwemmen bezig om mijn beperkende overtuigingen los te laten, ik wil het leren, ik wil van mijn angsten af. Ik wil het kunnen en ervan genieten. Dus dat gaat me lukken ook!
Om terug te komen op de volle maan, die komt op een goed moment. Ik heb veel om los te laten, veel wat ik niet meer nodig heb. Ik kijk naar de toekomst. Ik stel mijn intenties; hoe de 27,5km trail in een mooi tempo gaat. Ik visualiseer hoe we met de survivalrun vol vertrouwen alle hindernissen aangaan. En ik droom over hoe ik met Running Miracle heel veel mensen kan helpen en vooral hoe blij en vol vertrouwen iedereen is.
Lieve groet, Cobie