Vanmorgen gaat mijn wekker om half zeven. Ah ik heb zo geen zin. Eigenlijk lig ik al een uur wakker en was het stuk nacht daarvoor ook waardeloos. Een excuus om er niet uit te gaan heb ik niet, dus sleep ik mezelf uit bed. Ik skip een groot gedeelte van mijn ochtendroutine en doe een gedeelte van onder een lekker zacht en warm dekentje. Rustig begin ik aan de dag. Nog minimaal tien keer overweeg ik om toch terug te kruipen in bed. Gelukkig zijn de kinderen ook elke morgen vroeg en is het zelfs op dit vroege uur niet saai bij ons in huis. Ik doe heel veel kleren aan, zoek mijn handschoenen op en stap op de fiets richting bootcamp. Of zal ik toch omdraaien? Ik ben al twee keer niet geweest, dus ik moet van mezelf gewoon gaan. De trainer begroet me triomfantelijk met: “welkom terug”. Ik word in ieder geval gemist. De training is weer extreem pittig en zo fijn. De kern bestaat uit 10 meter rennen met kettlebelt, 10 swings en dan weer terug. Dan de ander hetzelfde. Dan 20 meter en 10 swings, de ander weer. En daarna ieder 10 burpees. Bij de derde en vierde serie komt er nog een pion bij en is het drie keer rennen, de derde keer tot 30 meter. Wij komen tot de conclusie dat wij het niet handig hebben aangepakt met de kettlebelt, wij staan er met een van 16 kilo en die mannen verderop hebben er een van 12. Als we spottend om tijdcompensatie vragen, willen de mannen wel ruilen, maar roept de trainer het een halt toe. We kunnen nu de tijden van ons zelf tussen de verschillende series vergelijken. Daarna moeten we samen met de kettlebelt (die van 16 kilo dus) twee rondjes om het voetbalveld rennen en ergens ook 60 burpees samen gaan doen. Pfff dat hakt er in. Als de trainer aangeeft dat we gaan afsluiten met twee keer twee minuten planken, is werkelijk iedereen aan het mopperen. Hij maar lachen. Na de eerste keer geeft hij aan dat het zo goed is dat zo veel mensen in de groep dit kunnen, bovengemiddeld zegt hij. Niemand reageert nu. De tweede keer is echt niet leuk meer, mijn armen doen zo zeer. En weer een opmerking: “als je alles hebt volgehouden, heb je ook geen excuus meer om het de laatste twintig seconden niet meer vol te houden”. Heel bemoedigend dit. Toch voel ik me na de bootcamp als herboren. En dat is zo vaak het geval met sporten. Op voorhand niet altijd zin of energie, maar de voldoening naderhand is zo fijn!
Het was een pittige sportweek. Het begon vorige week met de 5km wedstrijd. De stress voor de trail die voor begin november op de planning staat, begon toch een beetje toe te slaan. Enerzijds denk ik, ik loop hem rustig uit. Anderzijds vind ik het ook wel een mooie uitdaging om te kijken of de 10km per uur gaat lukken. En voor uitdagingen ben ik altijd wel weer in, dus dat betekent nog een maand om serieus te trainen. Dinsdagavond had ik niks, dus plande ik een lange duurloop. Ik stelde mezelf het doel om een halve marathon te lopen en om het mezelf nu een keer niet makkelijk te maken. De eerste kilometer warmlopen en daarna een pittig aanvoelend tempo, dat resulteerde in kilometers rond de 5.45. Ik liep naar een loopmaatje toe, dat was 7 kilometer. Vanaf 7 kilometer liepen we samen, het eerste stuk kostte het me moeite om hem bij te houden. Het laatste stuk nam ik hem op sleeptouw. Bij 14 kilometer was hij weer thuis en had ik mijn laatste stuk voor de boeg. Ik kon het tempo tot ongeveer 15km vasthouden. Daarna zakte het wat. En vanaf 18km vond ik het echt niet leuk meer. En kwam ik ook niet meer vooruit trouwens. De eerste 10 gingen in 58 minuten. Bij 20 kilometer gaf mijn horloge 1 uur en 58 minuten aan, dat kwam dus eigenlijk neer op een verval van 2 minuten in de laatste 5km. En dat is best veel. Maar goed, ik wist dat dit ging gebeuren. Ik zou het mezelf niet makkelijk maken. Bij de halve ben ik bijna thuis en druk ik mijn horloge uit op 2.05.32. Het gemiddelde ligt nog net boven de 10km per uur. En eigenlijk ben ik vooral blij dat mijn andere doel wat ik mezelf gesteld heb, in zicht komt. De halve onder de twee uur. Met wat serieus trainen, moet dat toch gaan lukken. En dan de andere kant. Ik ben echt helemaal stuk. Werkelijk alles doet zeer en ook na een warm bad, knap ik maar minimaal op. Ik lig nog tijden na te stuiteren in bed en het stramme gevoel duurt tot zeker halverwege de woensdag. De vermoeidheid voel ik nog dagen.
Tussendoor zijn het vooral erg welkome zumbalessen, op maandag woensdag en donderdag.
Op vrijdag staat het samen trainen op de planning. We besluiten voor zwemmen te gaan. Heerlijk weer eens keer! We trekken een uur lang baantjes en komen op een afstand van 1600 meter. Ik wil vooral mijn grenzen op dit gebied verleggen, een tijd lang doorzwemmen met schoolslag kan ik. Meerdere keren duik ik een stukje of zwem ik met mijn hoofd onder water, zonder mijn neus dicht geknepen te houden, wat ik altijd doe. Ik open mijn ogen in het water en merk dat het lukt. Ook merk ik dat dit me wel veel kost, ik blijf het spannend vinden. En als het met ademhalen halverwege het bad weer een keer helemaal mis gaat, duurt het een poos voor ik weer rustig ben en het weer durf. Als ik het naderhand thuis aan mijn man vertel, kijkt hij me niet begrijpend aan. Hij snapt niet dat zoiets kleins me zo bezig kan houden. Voor mij voelt het als grote stappen. En als ik hem dat duidelijk maak, is hij oprecht trots op me.
Bij de training ’s avonds zijn we met z’n tweeën, we kiezen voor een duurloopje. Het plan is om voor 10km te gaan. De eerste gaat rustig net boven de 6 minuten. En dan gaat het tempo omhoog. De tweede en de derde naderen de 11km per uur. Het kost me veel moeite. Tot ongeveer 5 kilometer kunnen we redelijk doorlopen. En dan is het bij mij echt wel gebeurd. Ik ben niet gezellig meer, mijn benen zijn loodzwaar en ik voel me kotsmisselijk. Ik wilde ’s middags een route overzetten, dat lukte niet. De frustratie sloeg toe. Ik ging veel te lang door. En dat resulteerde in veel te laat eten. Door mijn honger had ik de restjes ’s middags al opgegeten en besloot ik maar wat vegetarisch te bakken, met een broodje en veel te veel saus. Aangezien ik nog steeds honger had, nam ik ook nog een toetje. En ja, ik weet dat ik dit allemaal niet moet doen voor het lopen, maar ja soms. Ik bleef het eten maar proeven onder het lopen en ik had zo’n spijt. Bij 6km gaf ik aan dat ik rechtstreeks naar huis ging lopen. Daar dacht mijn loopmaatje anders over, maar een kilometer later kwam hij er ook op terug. Het werd uiteindelijk een rondje van 8,5km met een gemiddelde van 5.50. Niet tevreden, maar wel veel van geleerd. Of nou ja, dat hoop ik tenminste..
En dan vandaag dus de bootcamp weer eens. Verder was het deze week een rustige week. Gisteren nog wat dingen kunnen doen voor Running Miracle. Morgen weer een zoom van wat wil je intuïtie je vertellen. Ik heb er veel zin in. Ik ben er erg serieus mee bezig, ik leer er veel van en merk steeds meer wat het me allemaal brengt. Nog een weekje werken en dan een weekje vakantie. Daar ben ik wel aan toe en de kids ook. Vanmiddag met elkaar genoten van de herfst in het bos, even allemaal uit en tijd en aandacht voor elkaar. De herfst is de periode van loslaten en opruimen. De bomen verliezen hun bladeren. Het wordt donkerder, kouder en stiller; de natuur trekt zich terug. Wanneer jij je afstemt op de cyclus van de seizoenen, keer je nu naar binnen. Het is de periode van innerlijk werk doen en opruimen, zodat je daarna weer ruimte hebt om nieuwe zaadjes te planten en te laten groeien. Zoals ik vanmorgen de kou en de periode van het jaar vervloekte, zo genoot ik er vanmiddag van. Herfst je bent prachtig!
Lieve groet, Cobie