Vanmorgen ontvang ik op mijn telefoon de dagelijkse quote; “Een rijk leven is een verzameling van kostbare momenten”. En dat is helemaal waar! Ik voel me ontzettend rijk! Kostbare momenten volgen elkaar in een rap tempo op. Ik geniet ervan! Vorige week bij de online retreat kwam het woord overvloed ter sprake. Het kwam er op neer dat iedereen wel beperkende overtuigingen heeft op het gebied van overvloed. Ik geef aan dat ik dit een lastig stuk vind, ik ben eigenlijk gewoon heel erg tevreden. Ik heb genoeg van alles. Ik ben blij en gelukkig. Mijn vriendin geeft nog aan dat overvloed op alle gebieden kan zijn, maar ik blijf bij mijn standpunt. Aan haar reactie te merken, weet ik dat ik deze opmerking ooit terug ga krijgen. Ik voel me tevreden, ik voel me rijk. Kostbare momenten volgen elkaar aan de lopende band op. En dat maakt me erg gelukkig!
Begin juli werd ik benaderd door een bekende met de vraag of ik hun zou willen helpen trainen richting de bedrijvenloop in oktober. Hoewel ik het superspannend vond, hoefde ik geen moment te twijfelen. Elke week verzorgde ik een training en ik maakte een aanvullend schema. En vandaag was de dag van de bedrijvenloop. Buikpijn, ik had ontzettende buikpijn. Stress noemen ze dat. Een paar dagen geleden deelde ik iets op facebook over comfortzone, die van mij is inmiddels uit zicht verdwenen. Ik vond het spannend wat er precies van mij verwacht werd. Ik begreep inmiddels dat ik wel voor mezelf en een eigen tijd kon gaan lopen. En ook dat vond ik spannend. Een 5km wedstrijd is lang geleden en ik kan de lat heel goed heel hoog leggen. Helemaal als ik dan ook nog een beetje word opgejut door een goede vriend. Dan komt er bij dat de verzamel locatie van de bedrijvenloop een horecazaak is en ik kan en wil geen QR code laten zien. Hier heb ik naar het bedrijf toe open over gecommuniceerd, ook wel een drempel. Zullen er wel openbare toiletten zijn? Na vier kinderen, vier zwangerschappen en vier bevallingen is dat toch echt wel mijn zwakke plek. En met wat zenuwen erbij kan ik elke vijf minuten wel een wc bezoeken. En kom ik binnen bij het verzamelpunt? Ik arriveer veel te vroeg in de stad, maar ik zie wel meteen de dixies. Zo fijn! Als de eerste twee dames van het bedrijf aankomen, lopen we met z’n drieën naar binnen. Als er meer mensen zijn gearriveerd, komt toch het gevreesde moment. Ik geef aan geen code te kunnen tonen, schouders worden opgehaald, er wordt een vraag gesteld en er wordt genoemd dat ze me echt niet naar buiten gaan sturen. Het voelt even ongemakkelijk, maar ik sta achter mijn keus. Als iedereen er is, gaan we met z’n allen op de foto. Het is erg gezellig, iedereen is er klaar voor en heeft er zin in. Het blijft regenen, we besluiten tot een korte warming-up. En ongeveer 10 minuten voor de start gaan we het startvak in. Ik besluit mijn eigen wedstrijd te gaan lopen. Vanaf de start kan ik het gehoopte tempo al niet lopen. We hebben het parcours twee keer proef gelopen, ik weet dat er veel hoogteverschillen zijn. Toch voelt het nu veel zwaarder. Ik weet dat er mentaal nog een heel stuk zit om ooit weer bij de tijden van vroeger in de buurt te komen. Ik kan de knop nog niet omzetten en er echt voor gaan. Ik kan het gevoel van het tempo van toen nog precies oproepen, ik kom daar nu niet. Wel voer ik hele gevechten in mijn hoofd. Minimaal 100 keer stel ik aan mezelf voor om een paar passen te wandelen en mopper ik weer op mezelf dat ik dat echt niet ga doen. Het loopt op en ik neem mezelf voor om bij het dalen wat in te houden en te herstellen. Toch weet ik mezelf te overtuigen en ga ik hard naar beneden. Bij de lange, steile klim daalt het tempo toch. Ik kan nu ook gaan wandelen, daar wandelt nog iemand, zie je wel het mag. Toch zet ik door, zo meteen gaat het weer omlaag. We zijn al ruim over de helft, dat geeft moed. De hele wedstrijd loopt de snelste man van het bedrijf een klein stukje achter me. Bij kilometer vier loopt hij me voorbij, we wensen elkaar succes en hij sprint er vandoor. Ik weet het tempo vast te houden. Een echte eindsprint zit er niet in, blij als ik de finishlijn passeer. We geven elkaar een high five. Mijn tijd; 26.22. Wat zal ik er van zeggen. Dit is het, niet de tijd die ik graag wil lopen. Toch ben ik voldaan en tevreden. Ik maak foto’s van de andere mensen die over de finish komen en we zijn blij voor elkaar. Iedereen heeft het zo ontzettend goed gedaan!! Een dame geeft aan dat ze niet tot het uiterste kan gaan, wel bij een korte interval die ze met iemand samen loopt. Maar niet bij zo’n wedstrijd. En ik realiseer me dat dat eigenlijk ook voor mij geldt op dit moment. Ooit had ik mezelf als doel gesteld om diep te gaan, dat heb ik toen gedaan. Dat lukt me nu niet. Ergens ben ik bang voor de pijn. Het zit vooral in mijn hoofd. Vlak na het passeren van de finish klets ik al weer, als ik echt diep was gegaan had ik wel een paar minuten nodig gehad om op adem te komen. En ook mijn hartslag bevestigt dat. Gemiddeld 156 met een max van 173. Een mooi doel voor de volgende korte wedstrijd. We maken nog een groepsfoto en gaan met elkaar terug naar de verzamelplaats. Er wordt voor eten en drinken gezorgd en wij vieren een feestje. Wat een superervaring!! De 11 kilometer terug op de fiets zijn iets minder leuk, het blijft regenen en nu heb ik ook tegenwind. Een knus en warm onthaal thuis, een ander kostbaar moment.
Verder stond deze week ook in het teken van plannen maken. Begin november is er een leuke trail in de buurt, waar ik eigenlijk wel zin in heb. Ik app degene die het startnummer van de springendal trail van me heeft gekregen en vraag hem of hij mee wil doen. Ik noem dat de 14,8km waarschijnlijk verstandig is en de 27,5 aanlokkelijk. Hij schrijft zich in en als ik vraag voor welke afstand, weet ik het antwoord eigenlijk al; de niet verstandige. Als hij op vrijdagavond bij de training mee komt lopen, worden er aan de rustige duurloop twee pittige sprints toegevoegd. Voordat ik de vraag kan stellen, kijk ik opzij en zie ik dat hij aanzet. Dan kan ik alleen maar meegaan. Bij de laatste halen we een tempo van 14,5km per uur en dat is voor mijn doen heel hard! Wat heb ik dit gemist, iemand die hier ook wel voor in is en me uitdaagt. Wat betreft de trail zitten we nog niet helemaal op 1 lijn. Hij noemt dat hij de hele trail op 10km/uur wil lopen. Van de gedachte alleen kan ik nu al stressen. Ik vrees dat de komende maand ieder gaatje in de agenda gevuld gaat worden met een lange duurloop, in een iets te oncomfortabel tempo 😉
Een ander plan is een survivalrun lopen. Ik heb dat altijd al eens willen doen. Ik vraag mijn vriendin, zij is er ook wel voor in. En impulsief schrijf ik ons meteen in. Nu na het bekijken van de hindernissen en gesproken te hebben met iemand met ervaring, begint ook hier het stressen wel een beetje. Het schijnt vooral veel techniek te zijn en ik zie nog niet heel veel mogelijkheden om hier heel gericht voor te gaan trainen. Misschien blijken we wel natuurtalenten te zijn 😉
Deze week was de derde les van de intuïtie cursus. Nu een keer een situatie met wat minder stress. Spannend vond ik het wel weer. We begonnen met luchtige opdrachten. Ik voel me veilig in de groep, praat er makkelijk. Maar al snel gaan we toch de diepte weer in. Ondanks dat ik het erg confronterend vind, vind ik het ook fijn, geniet ik er van en weet ik dat ik er heel veel aan ga hebben. Ik doe de huiswerkopdrachten dagelijks, zie het vooral als een fijn moment voor mezelf. En ik integreer steeds meer aspecten in mijn dagelijks leven. Het helpt me. Op de momenten dat ik ver uit mijn comfortzone stap, heb ik veel aan het geleerde. En dat uit mijn comfortzone stappen, heb ik veel gedaan de afgelopen tijd. En dus ook gedurfd. Ik heb nieuwe stappen gezet voor Running Miracle, die allemaal voorbij mijn comfortzone waren.
Veder zie ik deze week de ene eekhoorn na de andere, ook op plekken waar je ze eigenlijk niet verwacht. Als google naar wat dat betekent, stuit ik op het volgende; Hij is slim, behendig en heeft lef. Zijn focus ligt op huppelend door het leven gaan en daar heeft hij veel voor over. Ook is hij een beetje een einzelgänger, die zich prima vermaakt in zijn eentje. Hij hoeft aan niemand verantwoording af te leggen, alleen aan zichzelf. En daar kan ik me helemaal in vinden. Veder staat er: luister naar je intuïtie en ontdek jouw schatten. En dat is waar ik druk mee bezig ben.
En om dan toch weer terug te komen op de eerste alinea; Veel leuks in het verschiet. Veel zaadjes geplant voor nieuwe momenten om te gaan koesteren. En het stukje overvloed; ik heb hem! Overvloed aan situaties die me uit mijn comfortzone brengen. En weet je, ook dat is rijkdom, ook dat zijn momenten om te koesteren!
Lieve groet, Cobie