Eindelijk weer een beetje in het land der levenden. Het was een drukke week! Eigenlijk veel te veel te doen, onverwachtse zaken ertussen door die flexibiliteit vragen. Een online cursus erbij die me ook wel interessant lijkt. Tel daar veel te korte nachten bij op (voornamelijk eigen schuld). En dan vandaag toch nog onverwachts de Mudmasters. Een warm bad, een lekker kopje thee en wat eten, doen wonderen.
Laat ik maar bij het begin beginnen. Mijn moeder die op de kinderen past was ziek. Gelukkig kon mijn man veel thuiswerken, wist ik twee middagen werk in 1 te proppen, wilde een lieve vriendin een dagje oppassen en kregen we de puzzel toch rond. Wel had ik op voorhand al weer eens veel te veel gepland deze week en zat er ook echt nergens rek in. Maandag na het werk, Zumba en ’s avonds een interview door FiaFiaFactory. Dinsdag een etentje met een groep oud collega’s, veel te gezellig en natuurlijk veel te laat. Woensdag gaf ik na het werk een training, ’s avonds Zumba en daarna een sessie. Voor de eerste keer live, wat het zeker spannender maakte voor beide. Er zat nog zo veel waar ik mee bezig wilde, dit was erg goed, ik heb stappen kunnen zetten. Maar ja, dat houdt me ook naderhand nog wel behoorlijk bezig. Gelukkig had ik daar niet heel veel mogelijkheid voor. Ik had de woensdag besloten om mee te doen met een online business retreat, donderdag tm zondag twee zooms op een dag. En eigenlijk bleek het veel interessanter te zijn dan ik aanvankelijk dacht. En dan ben ik ook wel weer zo dat ik er vol voor ga. Dus drie uur per dag vrij maken voor de zooms, extra opdrachten erbij. De kids hadden ook nog een studiedag vrijdag. Klinkt chaotisch he, zo voelde het ook. Donderdag een telefoontje van Mudmasters, met wat creativiteit hoefden wij onze principes niet opzij te zetten en konden we toch meedoen. En dan… Eigenlijk was dit wel wat we beide wilden. Ik gaf het ticket van de trail aan de vriend van mijn vriendin en wij besloten vandaag toch mee te doen met de Mudmasters.
En vandaag stond de wekker dus op 5.30uur. Dat was niet nodig, mijn biologische klok wekte me om 5.00uur al. Veel te vroeg na de online les van gisteren tot 22.00uur. Ach ja, met een beetje adrenaline lukt alles. We vertrokken om 7.00uur en na een gezellige autorit, zat de sfeer op het terrein er al goed in. Wat een feest!! Muziek en een paar gangmakers bij de start. We hadden tijd genoeg om even rond te lopen en rond 9.40 gingen we het startvak in. En daarna; vooral veel modder!! Glibberen en binnen vijf minuten waren we van top tot teen zwart. De eerste obstakels waren niet heel pittig, even rustig er in komen. Omhoog klimmen en met een korte steile glijbaan naar beneden, het water zou ijskoud zijn. Dat viel gelukkig erg mee. We liepen verder, twee muren recht omhoog. We hebben een poging gewaagd, dit lukte echt niet. Ik kon net bij de rand komen, echt te weinig kracht om me omhoog te trekken. We liepen verder. En daar waren de monkeybars. Waar we zo hard op hadden geoefend. Lang verhaal kort, dit was het ergste van allemaal!! We hoorden de ene plons na de andere, wat niet hoopgevend was. Ze hingen te ver uit elkaar, er zat zand op, ze voelden glad. Maar wat eigenlijk gewoon het hele punt was bij mij, en dat wist ik al op voorhand, dat water er onder. Ik zwem regelmatig, maar ik blijf bang om in water te springen, kopje onder te gaan, ik weet het niet precies. Als ik niet volledig de controle heb, heb ik geen controle meer over mijn ademhaling. Ik wist een paar keer te zwaaien en in mijn hoofd was ik alleen maar bezig wanneer ik in dat water zou vallen. Ik besloot me mentaal maar voor te bereiden op mijn sprong. ik liet me vallen en vond het echt verschrikkelijk. Het water prikte tot aan mijn hoofd, mijn hartslag had het maximum bereikt en ik denk dat het zeker 10 minuten duurde voor ik me weer rustig voelde. Mijn vriendin moest nog gaan, ik besloot haar maar niet aan te kijken. Zij vindt het water niet eng en iets ander uitbrengen dan; het is verschrikkelijk, kon ik op dat moment niet. Ook zij slingerde een paar keer. Voor volgend jaar gaan we onze armen nog meer trainen. Daarna volgde weer veel modder. Korte buizen door het water heen, we gleden er door. Load carry, met een gewicht op onze schouders een rondje lopen. We kwamen tot de conclusie dat dit na deze zomervakantie een eitje was. Bijna dagelijks een zware rugtas mee, vol met flesjes water. En dan was het niet alleen een rondje wat we er mee liepen. Even later de sizzler. Mijn vriendin had al aangegeven dat dit voor haar echt een grens was. Bij mij won mijn nieuwsgierigheid, ik koos voor de stroomvariant. De meeste touwtjes hingen er duidelijk voor de show. Ik heb twee keer een klein prikje gevoeld, het was vooral grappig te noemen. Daarna volgde nog heel veel modder, klimmen, glijden, kruipen, echt alles. Bijna op het einde kwam de swing. Deze is me in het verleden (survivalruns op de middelbare school) nooit gelukt, dus ik had wat te bewijzen. Vol overgave, dan kun je alles, prentte ik mezelf in. En dat deed ik, ik stond zo aan de overkant. We gingen al tijgerend onder prikkeldraad door, door de modder. En ik maakte me mentaal klaar voor het engste; de flyer. Een tien meter hoge, hele steile glijbaan, waarbij je op het einde wordt gelanceerd. Je krijgt instructies hoe je je armen en benen moet houden en al die hulpverleners er omheen zorgen ook niet dat ik me prettig voel. Wil jij eerst of laatst, vraagt mijn vriendin. We gaan tegelijk! Ik besluit de angst niet toe te laten, ik wilde toch alles aangaan. We zitten erg lang boven aan de glijbaan. Naast ons glijden ze en wij moeten nog wachten. Als we het signaal krijgen om te gaan, besluit ik meteen te gaan. Dan kan ik me ook niet bedenken. Het is heftiger dan ik dacht, je vliegt omhoog en je valt diep in het water. Ik pak mijn rust en zwem rustig omhoog. Mijn vriendin vond het erg gaaf en wil nog wel een keer, die mening deel ik niet. Wel ben ik erg blij dat ik het gedaan heb en zal ik het een volgende keer ook zeker weer doen, maar gaaf.. We lopen verder, rechtdoor richting finish en afslaan voor de 16km. Ik waag nog een poging, zullen we… gelukkig is er altijd iemand verstandig, zelfs na mijn tweede poging; nog een paar obstakels dan? We lopen richting finish en hebben de halfpipe nog te gaan. Wederom vol overgave en zonder me te bedenken ren ik omhoog. Ik pak de rand en ben boven. Als mijn vriendin ook boven staat, vieren we ons feestje! De man bij finish geeft ons beide een high five en hand in hand rennen we de finish over; wat een avontuur!! Dit gaan we zeker vaker doen!! Een mooi doel om verder te trainen!!
Ik zou zeggen, ik duik op tijd onder de wol. Maar eigenlijk ben ik ook nog wel erg benieuwd naar het laatste deel van de business retreat. Morgen weer verder met de cursus; wat wil je intuïtie je vertellen. Het blijft spannend. Zo zachtjes aan begint het allemaal wat meer een geheel te worden en begin ik het een beetje te begrijpen. En merk ik ook vooral dat ik het kan gaan gebruiken. Heel wat grenzen doorbroken vandaag. Zoals het bord bij de start zei; “this is the end of your comfortzone”.
Lieve groet, Cobie