27 maart 2021
Pfff ik ben echt zoooooo ont-zet-tend moe!!! Om een lang verhaal kort te maken; het was een enerverende week, die er zowel fysiek als mentaal inhakte. Vanmiddag besloot ik mijn oude hardlooplogboek erbij te pakken. Weemoedig bladerde ik dit door. De laatste maand voor ik ontdekte dat ik zwanger was, liep ik meer dan 500km. Zes trainingen in de week, lange afstanden en ook veel op snelheid. Ik las mijn oude blogs terug, het gevoel van toen kwam weer helemaal boven. Euforiemomenten, omdat ik de tijden liep die ik hoopte. Het verhaal van mijn eerste marathon. Grenzen verleggen. Over alle grenzen heen gaan en op mijn verjaardag in tranen zijn door een volledig zelf veroorzaakte blessure. De eerste keer de tien kilometer onder de 50 min. Ik had mezelf beloofd diep te gaan, ik mis nog steeds een heel stuk van die wedstrijd. Lijkbleek, met blauwe lippen en wankelend liep ik dat pr. Blogs over samen lopen, wijze raad van een trainer. Alle tips van mijn loopmaatje, vooral op de momenten dat de vermoeidheid toesloeg en je zo geen zin had om op je houding te letten, te lachen naar voorbijgangers en eigenlijk überhaupt te blijven hardlopen. Ik werd er enigszins weemoedig van.
Gisteren de tweede trail gelopen. Ik wist op voorhand al dat ik eigenlijk niet genoeg lange duurlopen in de benen had. De laatste lange was de vorige trail, een maand eerder. En gelukkig was dat niet de enige uitdaging. Zoals ik al eens eerder schreef, is autorijden niet mijn hobby. Toch vond ik het nu tijd om de knop om te zetten en er zelf met de auto naar toe te rijden. Wel had ik de dichtstbijzijnde uitgekozen, een klein uurtje rijden. Maar wel met een stuk over de snelweg, waar eigenlijk mijn grootste angst ligt. En om heel eerlijk te zijn, had ik dat ook al weer enige jaren weten te vermijden. Een derde uitdaging die ik mezelf had opgelegd, was om een stukje live te gaan op facebook in de groep van Running Miracle. Een echt plan had ik niet, ik hoopte iets van de omgeving te kunnen laten zien en iets van het navigeren met mijn horloge. En om het mezelf niet te makkelijk te maken, sprak ik af dit te gaan doen op het moment dat de vermoeidheid reeds zijn intrede had gedaan. Zo rond 17km leek me prima. Het moge duidelijk zijn dat ik de lat voor mezelf weer eens hoog had gelegd! Maar oh, wat had ik er een zin in!!! Ik heb me lange tijd niet zo verheugd op een mooie loop als op deze. En ik was rustig, ondanks alle uitdagingen had ik totaal geen last van stress. Ik had er zo veel zin in en ik had het even zo ontzettend nodig. Ik keek uit naar mijn grote avontuur, want zo voelde het. Me helemaal alleen redden op alle fronten, samen met mijn grote vriend Garmin.
De autorit ging prima. Wel zoeken waar de start was. Googlemaps vergeleken met het geuploade gpx routekaartje, beetje puzzelen, stukje verder rijden. En toen kwam ik toch bij een parkeerplaats uit aan de rand van de Sahara. Daar bleek inderdaad de start te zijn. De start van het lopen was een stuk sneller gevonden. Het was een prachtige omgeving. Ik liep een heel stuk vlak langs een riviertje. Smalle paadjes (single tracks) wat het helemaal pittoresk maakt. Het stuk van ongeveer 7 tot 13 kilometer ging over behoorlijk glooiend terrein. Aangezien het rond Beerze was, ga ik er zo maar vanuit dat dat de Beerzebulten waren. Het was prachtig, maar loodzwaar. Eigenlijk wist ik wel dat ik daar te veel energie verbruikte. Het deed me erg aan de Teutolauf denken, een hoog paadje tussen de bomen door. Na kilometer 13 werd het landschap weer vlakker. Veel bos en kleine stukjes heide. Bij kilometer 15 besloot ik mijn banaan te eten, eigenlijk ook een beetje als afleiding. Het begon inmiddels wel zwaar te worden en ik had nog wel een stukje te gaan. Natuurlijk lette ik weer eens niet goed op, bam. Vol op mijn linker heup. En ik kon alleen maar denken; niet nu al. Ik wist niet precies wanneer ik de Sahara op zou gaan en aangezien er behoorlijk wind stond, toch bij kilometer 17 maar voor de live video gekozen. Eerst de ene kant op gelopen, koersfout. Toen de andere kant, ook koersfout. Dan toch echt maar dwars door al die takken heen en hopen dat er ergens een pad te vinden is. Een pad is een groot woord, maar mijn horloge zei op koers. Ik zette de telefoon aan en vond het spannend. Dat was te merken ook, de video ging te snel. Het was niet goed genoeg voorbereid en van de route op mijn horloge was niks te zien. Heel wat leerpunten voor de volgende keer, maar de drempel was genomen. En zoals verwacht werd de trail daarna pas echt zwaar. Regelmatig een paar passen wandelen, een paar slokken drinken, een foto maken. Een lief appje van mijn man en jongste zoon om me nog veel plezier te wensen voor het laatste stuk, zo lief! En gelukkig viel de afstand over de Sahara mee, mul zand waar ik tot mijn enkels in wegzakte. Bij 25,5km zag ik de auto. En vlak bij de auto zei ook mijn horloge koersfinish. Blij en trots dat ik er was. Schone kleren aan, wat fruit eten en water drinken. Op deze momenten mis ik de cola nog steeds, halverwege de trail had ik nog bedacht om gewoon bij een boerderij aan te bellen en om cola te vragen. Toch kan en lukt het goed zonder. De terugweg had ik wat stramme benen, ook nu ging het autorijden prima. En bij thuiskomst was ik oprecht trots op mezelf. Ik had het helemaal alleen gedaan, van voorbereiding tot uitvoering. ’s Avonds nog fijn meegedaan met een uurtje Zumba. Heerlijk opgaan in de muziek en even de ergste stramheid uit mijn benen bewegen.
En verder deze week. De week begon zoals verwacht met behoorlijke spierpijn. Elke keer als ik mijn armen omhoog bewoog, kon ik alleen maar denken aan alle burpees en squats van zondag. Natuurlijk had ik ’s avonds wel zin om met de lessen mee te doen en op de vraag wie er een weerstandsband ging gebruiken, gaf ik vertwijfeld een bevestigend antwoord. Ik voelde al mijn spieren flink, maar toch lukte het wel en genoot ik van de lessen. Dinsdag was de spierpijn behoorlijk weg, dus zo onverstandig was mijn keus vast niet. De andere lessen deze week waren ook fijn en eigenlijk ook veel tijd verkletst. Wat ook wel weer een keer heel welkom was. We zijn met een nieuwe ochtend workout bezig voor de buikspieren en die belooft behoorlijk pittig te worden. De grens van nog net leuk is inmiddels wel bereikt en we zitten op dag 7.
Het afvallen gaat gestaag verder, ik zit nu onder de 73 kg ben ongeveer 7,5kg afgevallen. Nog 2 te gaan tot mijn laagste gewicht ooit. Die ga ik halen ook!! Het eten gaat goed. Ik dacht inmiddels wel echt van de suikerverslaving af te zijn, maar toch merk ik op een dag als vandaag dat het lastig is. Als ik echt moe ben dan mis ik het gesnaai ontzettend en eigenlijk mis ik dan ook mijn kopje koffie nog steeds wel. Het lukt me wel om de knop om te zetten. En ik denk ook dat ik vandaag wel wat bij te eten en te drinken had, mijn horloge gaf voor gisteren een calorie verbruik van bijna 4000 calorieën aan.
Voor het traject hadden we een zoom over bewegen. En de opdracht voor deze week was voor mij wel raak; mediteren. In een ver verleden deed ik dat regelmatig en kon er ook echt van genieten. De afgelopen periode waagde ik wel eens een poging, maar ik kon me er niet aan overgeven. Een van mijn doelen voor het traject is om meer tot mezelf te komen. Meer rust dus en mezelf meer vinden. En wat is er dan geschikter dan mediteren, zul je denken. Ik stelde nog de vraag of het de bedoeling was om het een keer te doen deze week of dagelijks. Waarop het antwoord iets was in de trend van; plan het in. Ik baal weer een beetje van mezelf, ik zie weer overal beren op de weg en ik reageer weer standaard met; het is lastig. Ik had mezelf voorgenomen om met alles honderd procent mee te doen en dan moet je juist met iets wat zo bij je doelen past, niet klagen. De eerste dagen was het niet echt een succes. Ik besloot een andere meditatie te kiezen en boven op mijn buik op bed te gaan liggen. Eigenlijk precies zoals ik het in het verleden ook deed. En dat gevoel van toen, komt terug. Ik kan me er steeds beter aan overgeven en ik begin het fijn te vinden. Deze week heb ik ook een sessie gevolgd, ik vond het ontzettend spannend. Aan de andere kant wist ik ook dat dit me gaat helpen, helpen om dingen af te sluiten en helpen om te groeien. Het heeft wederom veel in gang gezet, vanmorgen heb ik hier het laatste praktische stukje voor afgerond. En ik denk dat mijn vermoeidheid dan ook een combinatie is van dit mentale stuk en het fysieke stuk van de trail. Ik heb alles gedaan wat ik moest doen, wilde doen en dan mag je moe zijn.
Morgen is het volle maan. Tijdens volle maan versterkt de energie van de maan alles: onze emoties, gedachten en situaties. Je kan ’s nachts slechter slapen, overdag prikkelbaar en emotioneel zijn. Volle maan gaat over een hoogtepunt bereiken en het oude ‘loslaten’. Dit kan het loslaten van negatieve energieën of gebeurtenissen als gevolg van ergernis zijn. Het gaat ook over het loslaten van negatieve patronen waarin je terecht bent gekomen, zoals schadelijke gedachten en gewoonten. Het heldere licht van een volle maan schijnt op onze eigen duisternis: de delen van onszelf die we liever niet willen zien. Loslaten zorgt dat niet alleen onze geest, maar ook ons lichaam volledig kan ontspannen.
Alle losse stukjes deze week lijken als een synchroniciteit met elkaar verbonden te zijn. De puzzel past in elkaar. Morgenavond is een volle maan meditatie. Dat is de laatste stap, ik ga meedoen en loslaten.
Volle maan
De avond valt, buiten is het donker,
Ik denk terug aan wat ooit eens was,
Herinneringen maken me weemoedig,
Ik voel me moe en leeg tegelijk.
Aan de hemel staat een groot helder licht,
Emoties gaan met me aan de haal,
Deze gewaarwording neemt bezit van me,
Ik voel me woelig, druk en gejaagd.
De maan is krachtig en straalt een rust uit,
Nu is het moment van bezinning,
Tijd om los te laten, om verder te gaan,
Ik voel me heel nietig, ik word stil.
Het wordt weer licht, een nieuwe dag breekt aan,
Ik kijk vooruit en zie een toekomst,
Nieuwe kansen, mogelijkheden voor groei,
Ik voel me euforisch, herleven!!!
Lieve groet, Cobie