Mijn knie is blauw van de lunges, op m’n borst zit een schuurplek van de survivaltraining en m’n handen zijn bedekt met een dikke laag eelt. De spierpijn voel ik door m’n hele lijf. Ik bekijk de foto’s van afgelopen maand. En ik zwijmel terug. Genoten, intens genoten heb ik! Wat heb ik veel gedaan, veel avonturen beleefd. Alleen, voor mezelf. Maar ook met allemaal lieve mensen samen. Wat was het prachtig! Intens ook! En wat heb ik veel geleerd! Ik voel me zo dankbaar voor dit alles. Dankbaar dat m’n lijf het aankan, dankbaar voor alle lieve mensen om me heen. Die het met mee doen, die me helpen, die me de ruimte geven of me een spiegel voorhouden.
Ik heb het gevoel dat ik midden in een proces zit, dat ik zoekende ben. En misschien nu ik dit kan en durf te schrijven, m’n weg aan het vinden ben. Ik maakte met mezelf de afspraak om alleen dat te gaan doen waar m’n hart een sprongetje van maakt. En dus doe ik dat. Ik heb niks met regels, feiten of zo hoort het. Alleen als ik luister naar dat stemmetje diep in mezelf, weet ik dat het goed is. Dan doe ik dat waar ik achter sta, waar ik blij van word, wat me rust geeft en wat zorgt dat ik ’s avonds heerlijk in slaap val.
Dan komt er toch die maar… het is zo veel. Ik kan niet kiezen, en dus doe ik dat ook niet. Mijn hart maakt continu sprongetjes, het stemmetje diep in mij zingt tevreden en ik val elke avond zou gauw ik mijn kussen aanraak, als een blok in slaap.
Ik pakte deze maand de survivaltrainingen weer wat serieuzer op. Ik leerde nieuwe technieken, samen met Vera. Beetje spannend was het wel. Maar ja, als zij van dat net afrolt met een koprol en soepel doorgaat in de apenhang en zowel zij als de trainers mij aankijken, kan ik niet achterblijven. Samen waren we blij dat we weer wat meer kunnen.
Ik sta elke ochtend weer vroeg op om mijn eigen trainingen uit te voeren. Vier keer in de week staat er een training van een kleine anderhalf uur klaar. En pittig zijn ze zeker! Ze richten zich op mijn doelen, dat wat ik beter wil kunnen. Vaak geven ze veel voldoening, maar soms gaan ze ook mijn grens wel over. Het hakt er dan fysiek enorm in of ik moet me mentaal herpakken om de training tot een einde te brengen. Ja, soms bijna vechten tegen tranen. Ik wil mentaal ook sterker worden, moet mentaal ook sterker worden. Dus het is goed!
Dan heb ik een nieuwe hobby gevonden: kickboksen. Ik word er zo blij van. Het heeft niks te maken met alle sportdoelen die ik heb. En eerlijk gezegd staat het mijn ambities waarschijnlijk meer in de weg dan dat het wat oplevert, maar ja, ik word er zo blij van! Het is een uurtje waarin alles in hoog tempo gebeurt. Alles op tel en veel discipline. Er wordt nergens een weerwoord gegeven, iedereen voert gewoon uit wat opgedragen wordt. Als iemand te langzaam is of het niet goed doet, wordt de herhaling niet geteld of wordt die vervelende hollow hold 1 minuut in plaats van 30 seconden. Niemand die dan nog durft te smokkelen. Het is een uurtje bikkelen. Wat ik vooral leuk vind, is het sparren. Ik moest wel even een knop omzetten toen iemand noemde dat het het leukst is als je ook op het hoofd mag slaan. Ik haalde een bitje en besloot maar gewoon mee te doen. Ik leer veel, iedereen fout wordt afgestraft met een rake klap of trap. Na een uur ben ik doorweekt van het zweet en voel ik me zo blij. Maar ja, dan de combinatie met de andere trainingen. Ik ben al twee keer met een bloedneus thuisgekomen. Heb regelmatig een zeer bovenbeen en heb op vrijdag de intervaltraining al een keer moeten overslaan, omdat ik na een rake trap bijna niet meer kon lopen de dag erna. Ik hou het er maar op dat het bij het begin hoort..
Mijn weken zitten vol met de trainingen die ik doe of geef. Op dinsdag en woensdag weet ik een werkdag te combineren met 3,5uur trainen. Ik geniet ervan. Aan de andere kant weet ik ook dat ik vaak op het randje balanceer. Vrijwel doorlopend heb ik wel ergens spierpijn. En mijn benen blijven maar zwaar voelen.
Deze maand waren er ook weer evenementen. Samen met Felix deed ik op een zaterdagavond mee aan een nighttrail. We liepen 9km in het donker, grotendeels onverhard. Magisch was het, en Felix zijn eerste trail. En wat voor een!
Er stond een adventurerun op de planning. En daar moest natuurlijk voor getraind worden. Ik reisde op een zondagmorgen naar Gert toe om daar een run van zijn survivalvereniging te oefenen. We legden 20km met de mountainbike af en 8km hardlopend in 3,5uur, waarbij we zelf navigeerden. Het was een mooie generale voor de week erop.
Toen mochten we 8 uur onderweg zijn. Het was prachtig!! We hebben een nieuwe sport ontdekt! Puzzelen op de kaarten, op de route. Mountainbiken, hardlopen en kanovaren. Het steppen sloegen we over, dat was vooral modder en iets met niet alles kunnen doen binnen de tijd. Ook deden we survivalhindernissen, alles zat er in! Wat kwamen we blij over de finish! De dag erna maakten we nieuwe plannen. We hebben ons al ingeschreven voor een volgende en een 10uurs op de planning staan. Voor mijn verjaardag vroeg ik een mountainbike, de kinderfiets was toch echt te klein. En dat geeft me nog een nieuwe sport om te leren..
Het hardlopen gaat de laatste tijd niet zo lekker. Eerst was het mentaal nogal een dingetje. Dat kan ik steeds meer loslaten, maar de tijden blijven nog achter. Dan zijn daar loopmaatjes die bereid zijn om op een vroege zondagmorgen wat kilometers te lopen, nog voor de bootcamp. 12 Kilometer, een uurtje bootcamp erachteraan en lopend naar huis, wat de teller op een kleine halve marathon zet.
Het laatste weekend van deze maand stond de hyrox op de planning. Ik wist niet zo goed wat ik moest doen. Maandag was ik nog erg moe van de training van zondag, ik skipte de ochtend workout. Dinsdag was ik jarig en kon ik het niet maken om vast te houden aan mijn 3,5uur. Ik sportte ’s ochtends een uur en de avondtraining was met het oog op de hyrox aangepast naar 45min, een laatste prikkel. En natuurlijk heb ik dan op woensdag energie over. Ik maakte een afweging voor mezelf. Ik wist dat ik niet in de buurt van mijn PR zou komen en dus besloot ik maar te doen waar ik zin in had. Dat resulteerde in 3,5uur sporten op woensdag. Ik zou met de rem erop, maar ja, daar ben ik niet zo goed in.. En een kickboks training op donderdagavond, waarbij de nadruk lag op geen blessure oplopen. En vrijdag was de hyrox. Al na een paar honderd meter hardlopen voelde ik hoe zwaar mijn benen waren, het tempo was lager dan ik zou willen. Ik besloot maar niet meer naar de tijd te kijken. Bij de eerste oefening, de ski-erg, voelde ik de spierpijn van de pull-ups van woensdag. Het was goed. Ik liet alles los. Ik zocht mijn grens op qua sport en ging door. Ergens hoopte ik rond 1.35uur uit te komen. Natuurlijk baalde ik toen ik me realiseerde dat het boven de 1.40uur werd. Dan knakt er mentaal wel even iets. Als dan binnen 3 wallballs de headjudge al naast je staat dat je squats niet diep genoeg zijn, dan wordt het helemaal pittig. Ik vraag om een krukje. Haar reactie: “We gaan het eerst even zo proberen”. Maar ik wil het helemaal niet meer zo proberen. Ergens wil je dan gaan mopperen, de discussie aangaan, boos worden. Maar ik doe het niet, ik voel het ook niet zo. Ze ziet mijn geworstel en geeft me 3 wallballs later toch dat krukje. Met gemengde gevoelens loop ik na 1.41uur over de finish.
Ik laat alles op me inwerken. De hyrox, maar ook alles van eerder deze maand. Afgelopen week waren er verschillende situaties waarin ik de lucht wilde klaren. Dingen die me dwars zaten, situaties waar ik iets mee moest. Iets mee wilde, want ook dat heeft te maken met dat stemmetje in mijn hoofd. Met lekker in slaap kunnen vallen. En ik kom tot de conclusie dat ik veel heb geleerd. Ik heb geleerd om bij mezelf te blijven. Om dat te zeggen of te doen waar ik achter sta. Los van wat andere mensen vinden. Ik merk dat ik rust heb in mijn hoofd. Ik weet dat ik op alle fronten de juiste keuzes heb gemaakt.
En weet je, dan komt alles samen! Mijn felheid, mijn opvliegende karakter wordt gematigd door het sporten. Ik kan er beter afstand door nemen, beter door relativeren, ik word er rustiger door. En dan komt toch het kickboksen er bij kijken. Mijn mond houden en gewoon doen wat er gezegd wordt. En dat terwijl ik erover nadenk en mijn eigen conclusies trek. Ik heb veel geleerd! Het was een prachtige maand! Ik bekijk de foto’s en zwijmel terug. Mijn hart maakt sprongetjes van alle plannen die ik heb. Het stemmetje in mij zingt tevreden en ik val vanavond heerlijk voldaan in slaap!
Lieve groet, Cobie
