Ik was zo lekker op weg, ik had zo veel plannen. En dan, dan word je ziek. Ik hing er al een week tegen aan. Ik skipte al wat sportactiviteiten, deed een stapje terug. Maar helaas, dat was niet genoeg. Het sloeg ongenadig hard toe. Klappertandend lag ik onder drie dekens de voorjaarsvakantie door te komen…
Ik geloof wel in een stukje spiritualiteit, in dat je je les moet trekken uit wat je overkomt. Een vriendin trok een paar weken geleden een kaartje voor me. De vraag die ik er bij stelde was: hoe kan ik mijn ego meer los laten. Ik heb de afgelopen periode weinig aandacht besteed aan een stuk bezinning. Ik liet mijn ego zijn gang gaan en die nam steeds meer de overhand, wat ik eigenlijk niet wil. Vandaar mijn vraag. Het antwoord was iets in de zin van dat ik het hoe los moest laten en dat ik vertrouwen moest hebben. En nu, nu denk ik dat deze week mijn les was om mijn ego los te laten. Ik stribbelde nog tegen door mijn plannen iets uit te stellen, morgen ben ik weer beter, dan.. Maar ik was flink ziek. Na de heftigste koorts kwam er een zere keel bij.
Loslaten, ik kon niet anders dan loslaten, stoppen met plannen en volledig in het hier en nu leven. En me overgeven aan de situatie. Het liefst wilde ik een flink potje janken. De kids hadden vakantie, we hadden van alles bedacht. In plaats daarvan lag ik op de bank en liet ik hun aan hun lot over. Ook voor het sporten had ik van alles bedacht, een lange duurloop begin van de week en vandaag een testwedstrijd. En mede dat maakte dat ik me behoorlijk schuldig voelde naar mijn kinderen toe. Het sporten had steeds zo bovenaan gestaan. Ik had daarmee zo veel van mijn lichaam gevraagd. Dat het eigenlijk niet zo gek was dat mijn weerstand een keer helemaal weg was. Het voelde dus vooral als mijn eigen schuld. En voor mezelf kan ik dat nog wel accepteren. Maar voor mijn kinderen vind ik dat lastiger. Ik kan niet anders dan toegeven dat het schatten zijn, ze hebben de situatie geaccepteerd. Ze hielpen me waar ze konden en met elkaar hebben zij/wij er het beste van gemaakt.
De les die ik er nu wel uit heb gehaald, is dat ik mijn prioriteiten anders ga leggen. Niet meer alles, maar steeds afwegen wat het belangrijkste is. Het liefst wil ik snel weer verder gaan met alles plannen. Dat gaat niet, ik voel me nog lang niet fit genoeg om het sporten weer echt op te pakken. Dus vooral in het hier en nu blijven.
Een ander stuk wat nu om de hoek komt kijken is de voorbereiding naar de marathon. De weken tikken weg, weken waarin de langste duurlopen moeten plaats vinden. Waarin de 30km testwedstrijd op de planning stond. Op vrijdag hakte ik de knoop door, ik wist dat het hem niet ging worden. En dat besef doet pijn. Ik bood mijn startnummer op facebook aan en via via maakte ik er iemand blij mee. Het leverde een mooie uitwisseling van ervaringen op. Vandaag zie ik de enthousiaste verhalen over de wedstrijd voorbijkomen. Enthousiaste ervaringen over lopen. Ik voel een beetje jaloezie. Ik zwijmel terug naar momenten lang geleden. Ik voel twijfel, onzekerheid. Ik denk aan de kaart, vertrouwen hebben. Ik besluit mijn gevoelens maar te accepteren. Ik weet dat het allemaal voorbij gaat en dat ik straks weer vooruit kan kijken. Ik trek een kaart voor mezelf: “Blijf positief”. En dat is precies de kaart die ik op dit moment goed kan gebruiken.
Lieve groet, Cobie