4 oktober 2020
Met een voldaan gevoel kijk ik terug op de trail. Het was een prachtig avontuur. Vrijwel meteen baalde ik ook dat het voorbij was. Dit soort wedstrijden zijn voor mij wel de ultieme doelen; je grenzen verleggen en je nietig voelen door de overweldigende natuur. En nu heb ik (voorlopig) niets van dit op de planning. Voor nu is het goed, even van moment tot moment bekijken wat ik ga doen. En even weer de balans herstellen, weer iets meer thuis zijn, iets meer beschikbaar zijn.
En deze week kwam er al weer genoeg leuks op mijn pad. Maandag met de line dance les was ik alleen. Dit werd aangegrepen om een nieuwe dans te leren. Erg leuk! Een dans waarin veel gedraaid wordt en met een wat hoger tempo. Ik was en ben erg enthousiast. Op het moment dat het een beetje begint te lukken, dat je een beetje begrijpt wat je wanneer moet doen, geeft dat zo’n heerlijk gevoel.
De Zumba lessen waren ook weer heel fijn deze week. Al moet ik wel eerlijk bekennen dat ik de trail nog wel voelde in mijn benen. Zondag ruimde ik nog wat op in huis, ik lette niet goed op en gleed de hele zoldertrap op mijn billen naar beneden. Een grote blauwe plek was het gevolg. En ook dit heb ik de hele week wel gevoeld, vooral ’s ochtends tijdens het doen van de oefeningen. De oefeningen gaan erg goed. Wel zijn de aantallen inmiddels zo hoog, dat het “leuke” er toch wel af is. Ook met het opdrukken heb ik het gevoel dat het steeds iets beter gaat, steeds iets lager. Als de 30 dagen hiervan voorbij zijn, begin ik opnieuw en probeer ik nog lager te gaan. Wie weet worden het dan ooit “echte” push ups.
Donderdag mee gedaan aan de pound les. Ik merk dat ik de posities steeds iets makkelijker vol kan houden. Het is even heerlijk alles eruit gooien.
Gisteren had ik met twee anderen afgesproken om de burpee challenge te gaan doen. Ik kwam dit een tijd geleden tegen op social media. Het begint met 800 meter inlopen, dan 20 burpees, 400 meter lopen, 19 burpees, 400 meter lopen, 18 burpees etc. Het leek me een mooie uitdaging, ik plaatste het op facebook en de reacties volgenden. Iemand die ik kende van de hardloopgroep en die ik nu regelmatig bij school tegenkom, wilde het ook wel proberen. Hij noemde dat het pittig zou worden en had het over dagen spierpijn. Zijn loopmaatje werd ook enthousiast en zodoende stonden we gisteren met z’n drieën klaar voor de challenge. Eerlijk gezegd had ik geen idee wat me te wachten stond en dacht ik nog steeds dat het wel mee zou gaan vallen. 8,4 Km “hard”lopen en de hoeveelheid burpees telt af, hoe heftig kan het dan zijn?
Bij het inlopen had ik al snel door dat zij iets harder lopen dan ik en dat ze ook wat beter getraind zijn dan ik. Oké niet aan denken, bij jezelf blijven. Ik begon enthousiast aan de eerste serie burpees, raakte al snel de tel kwijt en om heel eerlijk te zijn had ik na die 20 ook wel door dat het niet een makkelijke training zou gaan worden. Ik was buiten adem, we wandelden een klein stukje en gingen toen weer hardlopen. Ik bleef buiten adem. Na de serie van 19 vond ik de burpees al niet leuk meer. Na de serie van 15 zouden we qua burpees op de helft zijn, maar daar waren we nog lang niet. Ik ben het niet meer gewend om te lopen en te praten tegelijk, mijn ademhaling bleef snel gaan. De burpees maakten dat ik nog meer buiten adem raakte, de paar passen wandelen, maakten het iets minder, maar ik herstelde minimaal. Om een lang verhaal kort te maken, het hele stuk van 18 burpees terug naar 10, was zwaar! Heel Zwaar!!! De gezelligheid maakte dat het vol te houden was. Bij de laatste bupees uit een serie lukte het me amper om in plank positie te springen, mijn benen deden gewoon niet meer wat ik ze vroeg. Toen we eenmaal onder de tien kwamen, werd het mentaal makkelijker. Dit aantal was te overzien en ik herstelde ook weer tussendoor, waardoor ik niet meer doorlopend buiten adem was. Er werd opgemerkt dat het looptempo ook omhoog ging. Ik voelde het wel, moest er wel moeite voor doen, maar het was goed te doen. Na een uur en 20 minuten zat de training erop. We hadden 8,7km gelopen en 210 burpees gedaan. We wandelden uit, kletsten nog wat en ik ging naar huis. Als ik een wedstrijd heb gelopen op snelheid, diep ben gegaan, dan heb ik de rest van de dag altijd zo’n grieperig gevoel. Warm, hoofdpijn en moe. En dat gevoel heb ik gisteren de rest van de dag ook gehad. Het is een pittige training geweest, maar ook erg gaaf. Het heeft me veel voldoening gegeven. En die voldoening geeft het me nu nog steeds, wat een spierpijn! Vooral alle spieren waarmee mijn armen aan mijn romp vast zitten, doen zeer.
De nieuwe schoenen die ik vrijdag in een impulsieve bui heb gekocht, voldoen goed. Sinds een poosje doet de zijkant van mijn linker hak pijn na het lopen. Waarschijnlijk is het overbelasting in combinatie met verkeerder schoenen. Ik loop eigenlijk alleen in het weekend, beide dagen achter elkaar vaak. De tweede dag als ik mijn lange duurloop ging doen, deed mijn hak al pijn, maar ik kon er doorheen lopen. Na een paar kilometer was de pijn weg, om de dag daarna harder terug te komen. Ja, ik weet het, heel verstandig, Na de trail bleef de pijn toch langer aanhouden. In het verleden liep ik altijd op nikes, het model waarop ik liep, wordt niet meer verkocht. Daarom vrijdag maar gekeken naar een paar nikes dat erop lijkt en dus gevonden. Gisteren kon ik ze meteen uit proberen, ik voel mijn hak nu wel, maar ik kan gewoon lopen. Ik heb hoop op een goed, hernieuwde samenwerking!
Voor komende week staat er niets speciaals op de planning, gewoon lekker genieten van de lessen en het trainen. En toch stiekem op zoek naar een nieuwe uitdaging…
Lieve groet, Cobie