12 mei 2020
Ik kijk omhoog,
daar, net iets boven mijn reikwijdte,
daar ligt hij op mij te wachten,
ik kan er bijna bij….
nog iets,
iets hoger,
iets sneller,
beter, dieper of meer afzien,
bijna, en dan…
Hij ontglipt me net,
hij gaat omhoog,
weer boven me,
ik ga nog sneller,
nog beter en dieper,
zie nog meer af, lijd pijn,
ik wil, ik zal,
ik klim omhoog,
strek mijn hand,
mijn vingertoppen, bijna…
Maar weer, weer omhoog,
nog meer eisen, nog meer verwachtingen,
teleurstellingen aan de kant en vechten,
ik moet, ik kan het,
ga steeds dieper, verder, ik ga door.
Door tot wat?
Wanneer ben ik er?
Niet aan denken! Omhoog kijken!
En grijp! Grijp beet! Grijp die lat!
Aan jezelf opgelegd,
je eigen eisen, je eigen verwachtingen,
en de ironie ervan,
je weet het, diep van binnen,
nooit, nooit zul je het bereiken,
de lat steeds zien, maar er steeds niet bij kunnen.
Maar dan, dan heb je beet…
Je voelt het in je vingertoppen.
Pak het vast! Trek het naar je toe!
Maar hoe ironisch…
Nee niet de lat, die ligt daar nog.
daar net boven je,
het is het broertje,
het is de uitdaging,
…en het is hij die je, ironisch genoeg, steeds op de been houdt!
Lieve groet,
Cobie (2010)