Nog 4 weken tot de Ultimate Warrior 24uur. Ik ben volop in training. Mijn piekweken. Het gaat lekker, ik krijg dat voor elkaar wat ik graag wil. Progressie op alle gebieden. Mijn lichaam kan het vele trainen goed aan, herstelt steeds sneller. En toch zijn mijn gedachten steeds ergens anders. Mijn moeder is ziek. Alles gaat in een sneltreinvaart. Ze start aankomende week met een behandeling, we hebben nog een sprankje hoop. Ik woon ver bij haar vandaan, kan er maar zo’n klein beetje voor haar zijn. We betrekken onze kinderen bij alles wat er gebeurt. En dat maakt dat alles soms zo chaotisch voelt, dat ik me moe voel, verward. We hebben een oude kat, mijn dochters grote liefde. En ook hij is ziek. Hij is bij ons geboren, 16 jaar geleden. En zal binnenkort sterven. Mijn dochter is ontroostbaar. En ook bij mijn man en mij hakt dat er in. En dan is er nog het werk. In die dikke 20 jaar dat ik er werk, is er nog nooit zo veel gebeurt als de afgelopen 2 weken. En dat maakt dat het trainen nu soms niet bovenaan staat.
“Soms niet”, zeg ik. Heel vaak ook wel, alsnog wel. Ik ben niet zo goed met mijn gevoel. Het sporten helpt me. Ik wil mijn kinderen leren dat ze hun gevoelens mogen tonen, dat die er mogen zijn. Ik wil er met ze over praten. En ik denk dat dat me redelijk lukt. Maar toch.. voor mezelf. Ik weet dat ik niet mag vluchten in het sporten. En toch doe ik het. Misschien is het geen vluchten, het is een uitlaatklep. Even niet voelen, even keihard door alles heen gaan. Het gevoel dat het lukt. De gewichten die steeds zwaarder worden. De lange trainingen die mijn lichaam makkelijk verteert. Het tempo wat omhoog gaat. Technieken die lukken. Herstel wat snel gaat. Het gevoel van altijd door kunnen gaan. Het niet hoeven voelen, alleen maar doordoen.
Mijn gedachten gaan beide kanten op. Ik spreek met mezelf af om niet te vluchten, zoals ik in het verleden deed. In de periode dat de man van mijn moeder ziek werd en overleed, liep ik meer dan ooit. Al mijn verdriet stopte ik daar in. Tot mijn lichaam me letterlijk een halt toe riep, in de vorm van een kuitblessure. Vanaf het moment dat ik mijn verdriet toeliet, er mee bezig ging, begon mijn blessure te verdwijnen. Ergens van binnen wist ik toen wel dat ik het onder ogen moest komen.
Nu, nu wil ik mijn weg er in vinden. Mijn man weet precies hoe ik me voel, voor hem of bij hem hoef ik me niet groot te houden. En nu zijn de kinderen er. En wil ik hun het goede voorbeeld geven. We praten er met elkaar over.
Hoewel mijn volledige focus nu niet bij de Ultimate Warrior is, voelt het wel heel fijn om een doel te hebben. Ik leef er naar toe. Als ik me somber, lusteloos of uitgeput voel, is dat doel er. Ik geef mezelf die schop onder de kont en ga ervoor. Ik werk m’n trainingen af. Sport samen met anderen. Laat me uitdagen. Zoek mijn grenzen op. En dat geeft een goed gevoel. Ik voel me sterk.
Afgelopen week een soort van generale gedaan, 33km met 88 oefeningen/obstakels onderweg. En dat ging goed! Erg goed! Tevreden over de tijd en al helemaal over het gevoel erbij. Dat geeft vertrouwen. Ik heb veel krachttrainingen gedaan en ik merk dat ik sterker word. Bij de survival heb ik techniek geleerd en ook daar merk ik vooruitgang. Dit jaar veel op duur getraind en ook dat werpt zijn vruchten af. Dan zijn er nog de hybride trainingen, waarin alles samenkomt. En ook deze gaan lekker. Door de mentaal zware trainingen werk ik me heen, al is het soms mopperend. Waar het tempo lange tijd wat zoek was, merk ik ook daar weer vooruitgang. Via de trainer min of meer gedwongen tot meer richten op mobiliteit. En ook daar begin ik nu voordeel van te merken. Ik ben weer vriendjes geworden met de foamroller. En heb er nog een andere bij gekocht waar ik zelf mee over mijn benen kan rollen. En op aanraden van de trainer mijn benen laten masseren, waarna deze soepeler voelden dan ooit.
Ik voel me sterk! Op alle fronten ga ik ervoor! Het verdriet is er, mag er zijn. Ik zal er voor mijn naasten zijn. En ik zal er voor mezelf zijn, goed voor mezelf zorgen. Dat mooie doel helpt me, soms kan ik daardoor even vluchten, is het mijn uitlaatklep. Maar het helpt me er ook door heen. Over 4 weken sta ik aan de start van mijn grootste avontuur ooit; een 24uurs obstacle run. Ik ga ervoor! Ik ga het halen!!
Lieve groet, Cobie