Volgend weekend, dan is het eindelijk zo ver! Nog zes dagen! Steeds meer dringt het tot me door wat ik ga doen. En aan de andere kant ook niet. Ik heb geen idee welke hindernissen ik tegen ga komen. En ik heb geen idee hoe ver de afstand is. In een ver verleden heb ik twee keer een trail van 50km gelopen. De eerste op de Veluwe en de tweede in de Ardennen. Het was fantastisch. De eerste was hardlopen en bij de tweede zat het nodige klimmen en door water lopen er bij. 8 Uur deed ik er over. En volgende week? Ik ben vooral zo ontzettend benieuwd! De vragen blijven maar door m’n hoofd gaan. Hoe zwaar gaat het boven de 30km zijn? Ga ik mezelf tegenkomen? Of misschien moet ik me eerder afvragen hoe erg ik mezelf tegen ga komen? En hoe kan ik dan weer verder? Ga ik het fysiek redden? Ga ik het mentaal redden? Red ik het binnen de tijd? Maar eigenlijk zegt dat stemmetje in mijn hoofd, nog meer dan deze vragen, “Ik ga het doen! Ik ga het gewoon doen! Ik ga niet opgeven! Ik ga de finish halen! Ik heb er zin in! Ik ben er klaar voor! Ik ben er meer dan ooit klaar voor!!”
Na mijn generale waar ik in mijn vorige blog over schreef, heb ik de afgelopen weken vooral de balans bewaard. Ik heb veel getraind, consequent getraind. Eigenlijk waren het heerlijke trainingsweken! Ik durf toe te geven dat ik echt wel verslaafd ben aan sporten. Als een trainer voor de training vraagt of je er zin in hebt, kan ik alleen maar antwoorden: “natuurlijk, anders was ik hier niet”. Hij noemt nog iets over dat het ook kan zijn dat je je er toe aan moet zetten. Om heel eerlijk te zijn, ken ik dat eigenlijk niet. En dan is zo’n periode van veel en vaak sporten zo fijn! Een vrijbrief! Wel steekt het enigszins als je sociale uitjes laat schieten, omdat je ook vindt dat je moet sporten. Omdat je voelt dat je in voorbereiding zit en omdat je weet hoe belangrijk het is om consequent door te gaan. En misschien steekt het wel juist, omdat je weet dat niet iedereen het zal begrijpen. Ik denk dat de meeste mensen mijn plannen sowieso niet begrijpen. Ooit heb ik met mezelf afgesproken om me daar niks van aan te trekken. Doen waar je blij van wordt! En dat wordt ik hier van! Dit avontuur bezorgt me die kriebel waar ik naar op zoek ben!
Ik heb de afgelopen weken gemerkt dat de trainingen me goed afgaan. Dat het steeds makkelijker voelt. Ik combineer van alles met elkaar; boksen, bootcamp en hardlopen. En dat lukt. Als ik me moe voel of als ik het even zwaar vind, kan ik doorgaan en zakt dat gevoel weer weg. En steeds vaker is dat gevoel er niet. Als ik na lange trainingen naar huis loop, hoef ik niet meer te wandelen. Ik kan nog steeds een acceptabel tempo aanhouden. En ik denk niet meer aan hoe zwaar het is, maar ik geniet. Ik weet nu dat ik in vermoeidheid verder kan. Ik weet ook dat goed eten op deze momenten uitkomst kan bieden. De cijfers op mijn horloge zijn steeds positiever. Mijn VO2max is gestegen naar 46, mijn hartslag blijft steeds makkelijker onder de drempel en ik heb steeds minder herstel nodig. En deze zelfde informatie, geeft mijn lichaam me ook. Ik heb me nog nooit zo fit gevoeld als nu!
En dan de andere kant. Als je ergens zo gericht voor traint, ontstaat er soms wat angst. Twee weken geleden mijn kuiten. Vorig jaar heb ik daar een behoorlijke tijd mee lopen klieren. Een blessure was misschien een groot woord, maar het ontnam me wel het gemak en het plezier in het lopen. En nu voelde ik ze zo opeens weer. Woensdagavond gelopen, een uur bootcamp en een uur boksen en ik kwam blij thuis. Op donderdagochtend voelde het iets stram, de training intuïtief hardlopen ging prima. Maar in de loop van de dag voelde het niet oké. Toch hardlopend naar de bootcamp ’s avonds. En ook dat ging eigenlijk wel goed. Mijn kuiten waren warm. Een kilometer snel bij de bootcamp ging ook prima. De dag daarna was het niet erger, maar ook niet beter. Harde verkrampte spieren. Op vrijdagavond met een loopmaatje een interval. Doorlopend vraag je je af waar je goed aan doet. 2x 19 Minuten op 5.30 stond op het programma. We liepen de eerste 19 minuten, heel iets sneller. We begonnen aan de tweede. Zij voelde wat in haar voet en we besloten toch de tweede versnelling maar niet af te maken, we liepen in een rustig tempo terug. Verschillende trainers bij de bootcamp suggereerden iets in de richting van overbelasting. Dat kon toch haast niet 😉 Ik bedacht me dat ik de woensdag en donderdagochtend alles op nieuwe schoenen had gedaan (wel hetzelfde type) en hoopte dat dat de boosdoener was. Een trainer van de bootcamp dacht met me mee en noemde van alles wat ik zou kunnen doen voor herstel en ter preventie. Ik was inmiddels best een beetje wanhopig, dus ik stortte me daar volledig op. Hij zocht het in de richting van verlate spierpijn (DOM). Veel masseren en rekken. Oefeningen doen ter preventie en L-glutamine (dit is vooral belangrijk bij stress, ziekte of spierspanning, omdat het dan bijdraagt aan de groei, instandhouding en herstel van de spiermassa) gebruiken. Een sportmaatje noemde een magnesium (voeten)bad nemen (magnesium wordt het beste opgenomen door de huid en kan helpen bij het stimuleren van ontgifting en het versterken van het immuunsysteem). En dus deed ik dat allemaal trouw. Na een aantal dagen knapten m’n kuiten op, om vervolgens een week later op soortgelijke wijze weer op te spelen, nu wel iets milder. En dus legde ik me er maar bij neer dat het echt wel verlate spierpijn zou zijn, misschien van het boksen wat ik al een poosje niet meer echt gedaan had. Een stapje terug met springen en explosiviteit en het zakte gelukkig snel helemaal weg. Na de trainingen op een maandagavond was mijn voet gevoelig, warm en rood bovenop, net onder mijn kleinste tenen. Ik vreesde voor een ontsteking die ooit eens heb gehad. En dus preventief aan de ibuprofen en andere schoenen aan, ook naar mijn werk. En ook dat verdween gelukkig snel. En ik hoef vast niet te vertellen dat bij ieder pijntje of gevoeligheid de alarmbellen gaan rinkelen… Ik geloof dat ze hier het woord hypochondrie voor hebben bedacht ;-).
De afgelopen weken heb ik ook weer ontzettend genoten van al het samen sporten met mensen! Het lukte steeds om van alles af te spreken of het ontstond spontaan. Gezellig, het daagt uit, je verlegt je grenzen en je doet net wat anders dan je zelf bedacht had. En het lijkt wel of ik van alle kanten steeds meer gelijkgestemden op mijn pad tref. Zo fijn!!
En nu; de laatste dagen. Ik weet het niet zo goed. Ik ga veel eten, veel koolhydraten, gezond eten. Elke dag een kopje soep voor wat extra zout. En met name de laatste twee dagen er extra op letten dat alles klopt. Niet te veel vezels meer dan. En slapen! Deze week op tijd naar bed, proberen een paar keer iets meer slaap te pakken. Ik ben een ochtendmens, de meeste nachten haal ik amper de 7uur. En als ik eerder naar bed ga, resulteert dat vaak in nog eerder wakker zijn. Maar goed je rust er wel van uit. De trainingen schroef ik terug. Maandagavond en donderdagochtend geef ik nog training. En voor mezelf, misschien nog een beetje loslopen. Of donderdag toch nog de bootcamp op halve kracht. Ik wil zaterdag uitgerust aan de start staan! Deze week neem ik de tijd om mijn spullen te pakken. Nadenken over eten tijdens de run. De laatste spullen zijn onderweg! Impulsief heb ik gisteren een action camera besteld! Het lijkt me zo gaaf om van alles vast te kunnen leggen. Dan kunnen jullie naderhand meekijken, hoe leuk is dat!
En dan daarna… Ik zou mezelf niet zijn als mijn planning niet net zo idioot doorgaat 😉 Ik plaatste een oproepje wie met mij meewil naar de wampex (een nachtelijke wandel-/puzzeltocht van 40 tot 56km met opdrachten onderweg, navigeren etc) op 3 november. Ervan uitgaande dat niemand dat op zo’n korte termijn gaat doen. Al voor de volgende avond hadden we een team van 5 mensen bij elkaar. Dus 13 dagen na de Ultimate Warrior, wordt het een nachtje doorhalen, waarbij we ook werkelijk geen idee hebben wat ons te wachten staat. En nog een paar weken later mag ik 42 kaarsjes uitblazen. En waar denkt iedere hardloper aan bij 42? Precies! Veel bekenden zijn bereid om een etappe mee te lopen. En wat is er voor mij een mooier verjaardagscadeau dan lekker lang sporten met allemaal lieve mensen om me heen..
Maar eerst de Ultimate Warrior! Ik heb er zin in!!!!
Lieve groet, Cobie