Inmiddels is het 4 weken na de marathon. En nu? De marathon had er toch meer ingehakt dan ik aanvankelijk dacht. Ik pakte het sporten al vrij snel weer op, maar moeheid en stijfheid zat door mijn hele lijf. En de spierpijn de eerste dagen.. Ongekend! Ik moest op dinsdag mijn dochter naar sport brengen en ik wist niet hoe ik de koppeling van mijn auto in moest trappen. Maar het was het meer dan waard, bij iedere beweging voelde ik weer dat fijne gevoel. Voelde ik me weer trots.
Ik ben nu weer vooruit aan het kijken. Want over 4 weken staat de mudmasters in de agenda. 10 Juni staat omcirkeld. En ik heb er zo ontzettend veel zin in!!! Ken je dat, van die dingen waarvan je zegt: “ooit, ooit ga ik dat doen”. Dit is voor mij zoiets. Toen ik anderhalf jaar geleden met een vriendin de 6km meedeed, zei ik dat. “Ooit wil ik de 42km mudmasters doen”. Ik was er van overtuigd. En nu is het bijna zo ver. Ik kreeg het van mijn man en kinderen voor mijn verjaardag. Zij weten hoe graag ik dit wil. Samen met het ticket gaven ze me de vrijbrief voor heel veel trainen. En dat is wat ik geweldig vind!
Ik had me na de marathon voorgenomen om niet meer als een malle alleen maar kilometers te maken. Maar juist om hard trainen en rusten beter af te wisselen, meer balans. En dat lukt. De lange duurlopen kosten me moeite, ik kan me er slecht toe zetten. En ergens denk ik dat dat wel goed zit. Ik heb de afgelopen tijd zo veel kilometers in de benen. Bij de mudmasters gaat het steeds om kleine stukjes. Ik weet dat ik dat kan. En ik weet dat 42 km op zo’n, manier geen probleem gaat zijn. Volgende week loop ik een halve marathon en ik hoop de week daarop nog een lange duurloop te doen. En dan heb ik er qua lopen vertrouwen in.
Maar dan de rest… Ik had gehoopt qua kracht verder te zijn. Dat is niet zo en daar heb ik het nu mee te doen. Wel weet ik inmiddels dat ik het ontzettend leuk vind om op te trainen, dus waar ik nu sta is zeker niet het eindstation. En dan al het water. De mensen die mij kennen, weten dat dat een dingetje is voor mij. De flyer, een 20 meter hoge glijbaan. Wat moest ik de vorige keer een angst overwinnen om er van af te gaan. En nu belooft hij zeker een keer of 4 terug te komen. Van een hoge kant in het water springen. En erger nog; op een luik gaan staan dat weg klapt en je dus niet weet wanneer je in het water valt. En dit hebben ze ook nog bedacht met donkere bril op. En dan de monkeybars, ik bakte er de vorige keer vrij weinig van. Ik besloot me halverwege gecontroleerd in het water te laten vallen. Ik stond te trillen op m’n benen naderhand, zo eng, zo hoog, zo naar. En nu ga ik deze ook tig keer tegen komen. En dan zijn er hindernissen met schokjes, met luchtkussen, onder lage rekken door in het water en waarschijnlijk nog veel meer spannends. En hele hoge trappen, ook veel te vaak omhoog. En nu zul je denken, je hoeft het niet te doen. Maar dat, precies dat. Ik wil het zo graag aan gaan. Mijn grenzen opzoeken qua wat fysiek lukt. Maar ook mijn grenzen opzoeken met hoe ver ik me mentaal kan verzetten. En precies daar heb ik zo ontzettend veel zin in!! En weet je, ik ga het helemaal alleen doen. Mijn man zet me er ’s ochtends af en haalt me ’s avonds weer op. Heerlijk! Ik doe het zelf en helemaal voor me zelf!
Het gaat een groot avontuur worden. Ik ken niemand die het heeft gedaan. Via social media een persoon gevonden die vorige week een soortgelijk iets heeft gedaan. Ik heb hem wat praktische vragen gesteld. Maar verder… Om heel eerlijk te zijn, ik heb geen idee. Ik heb geen idee wat je voor zoiets moet doen. Ik heb geen idee hoe het met voeding zit. En kleding? Ik ben er nog niet uit wat handig is. Ik heb eigenlijk totaal geen idee wat me te wachten staat. En ook precies dat, hou ik van. Soms is het heerlijk om onwetend te zijn en het gewoon te gaan doen. Ik zag een filmpje van de man die ik noemde, zo rond kilometer 30. Hij stond te wiebelen op zijn benen. Ergens schrok ik er van. Ik had er nog niet zo over na gedacht. Aan de andere kant heb ik vertrouwen. Ik wil en ga die finish halen!
Momenteel geniet ik enorm van het trainen. Met een loopmaatje een ontzettend pittige interval training. Met de loopgroep een gastles bootcamp. Veel bootcamplessen zelf. En afgelopen week het lopen, bootcamp en boksen aan elkaar gekoppeld om gevarieerd en lang bezig te zijn. De ochtend erna in de vermoeidheid weer verder gelopen en er ’s avonds met nog een bootcamp een extra schepje bovenop gedaan. Het geeft zo veel voldoening dat dat lukt. Het geeft vertrouwen. Ik ga er nog een paar knal weken van maken. Vooral omdat het zo leuk is! Naast de halve marathon staat er ook nog een snelle dubbele mijl op de planning. En ik geniet! Veel zin in al het moois dat komen gaat! De agenda raakt steeds meer gevuld en alle plannen worden concreter! Maar eerst 10 juni, dan hoop ik iets prachtigs van mijn bucketlist te kunnen strepen!
Lieve groet, Cobie